รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 18 ไปบ้านเวียร์

มันอาจเป็นวันหยุดธรรมดาของใครหลายๆคน..........

มันอาจเป็นความธรรมดาที่ต้องตื่นตั้งแต่เช้าของใครหลายๆคน............

มันอาจไม่จำเป็นที่ใครหลายๆคนต้องแอบใครสักคนเพื่อไปบ้านแฟนของตนเอง.........แต่คนที่จำเป็นคือ ฉัน TOT ฉันยืนจ้องนาฬิกาข้อมือของตนเองที่มันไม่เดินมาตั้งแต่ตีหนึ่งเมื่อวาน (แฮะๆ ใส่ให้เท่ๆเฉยๆ ^^)

“รอนานมั๊ย”เวียร์ทักทายเสียงใสเมื่อลงมาจากรถ BMW สีน้ำเงินแวววับ ฉันส่ายหน้าเป็นการตอบแล้วยิ้มกว้าง

“ตื่นเต้นจัง”ฉันพูดเมื่อในรถเงียบมานาน ตั้งแต่แอบหนีนายผีจีนเพื่อมาบ้านเวียร์ แล้วนี่ฉันกำลังจะได้ไปไหว้คุณแม่ของเวียร์ กรี๊ด!! นี่เรื่องจริงหรือว่าฉันฝันกันเนี่ย

“ทำตัวตามสบายนะ”เวียร์ว่าแล้วจับมือฉันไว้ เราสองคนสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่เวียร์จะหันไปมองถนนต่อ รถของเวียร์แล่นมาเรื่อยๆจนเข้ามาถึงหมู่บ้านที่ดูเหมือนผู้ดีมีกะตังค์อาศัยกันแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่

“โห...บ้านนายใหญ่จัง”ฉันว่าเมื่อลงมาจากรถเรียบร้อยแล้ว

“ไม่เท่าไหร่หรอก บ้านจริงๆของจีนใหญ่กว่านี้อีก”เวียร์ว่าแล้วผายมือให้ฉันเดินเข้าไปในบ้าน

--- อีกด้านหนึ่ง ---

กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...

“สวัสดีครับ”ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เพราะหาแม่บ้านของเขาไม่เจอตั้งแต่เช้า

“จีน...นี่พ่อเองนะ”ปลายสายตอบกลับมา ทำให้เขาแทบปรับน้ำเสียงไม่ทัน

“ครับ เอ่อ...พ่อสบายดีนะครับ”เขากลืนน้ำลายก่อนจะถามผู้เป็นพ่อ

“ก็เรื่อยๆอ่ะนะ เอ้อ...พ่อวานอะไรแกหน่อยสิ”

“อะไรเหรอครับ”

“ช่วยเอาเอกสารในซองสีฟ้า ในตู้เซฟหมายเลข 7 ที่บ้านใหญ่ไปให้อาวิชัยหน่อยได้มั๊ย”ผู้เป็นพ่อบอก

“แล้วคืนนี้พ่อจะไปถึงกรุงเทพฯ ช่วยพ่อหน่อยนะเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ”

“ครับๆ”เด็กหนุ่มรับปาก จากนั้นพ่อลูกต่างถามถึงสารทุกข์สุขดิบของกันและกัน จนกระปลายสายถูกเรียกให้เข้าประชุมจึงต้องวางสายไป

“จะไปไหนน่ะลูก”ผู้เป็นป้าที่เพิ่งออกมาจากครัวถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีที่รีบร้อนของหลานชาย

“ผมจะไปบ้านอาวิชัยครับ”หลานชายตอบ ทำให้ผู้เป็นป้าตกใจเป็นที่สุด

“จะไปทำไมล่ะลูก”ลออถามเสียงสูงจนหลานชายเห็นผิดสังเกต

“พ่อให้เอาเอกสารไปให้อาวิชัยน่ะครับ เอ้อ...ส้มเขาไปไหนเหรอครับ”หลานชายถาม ลออได้แต่อ้ำอึ้ง

“ผมไปก่อนนะฮะ ต้องไปบ้านใหญ่ด้วย”ชายหนุ่มว่าต่อเพราะรู้คำตอบเป็นนัยๆแล้วว่า แม่บ้านที่เขาตามหามาตั้งแต่เช้านั้นอยู่ที่ไหน เมื่อเห็นท่าทีของลออ

ปัง เสียงประตูรถดังตามอารมณ์ของผู้ปิด หน้าบ้านหลังใหญ่ บ้านกลังนี้ดูเหมือนจะใหญ่ที่สุดในบรรดาบ้านในละแวกเดียวกัน

“เชิญเข้าด้านในค่ะ”เด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาออกมาต้อนรับเขาที่หน้าประตูบ้าน เขามองเด็กสาวอย่างตกตะลึง

“คุณจีน ดีใจจังที่คุณมา”ป้าแย้มแม่นมของเขาโผกอดเขาด้วยความดีใจ

“ส้ม ไหวคุณจีนเขาเสียสิ”แม่นมหันไปบอกหญิงสาว จีนยิ่งแปลกใจเมื่อได้ยินชื่อของหญิงสาวคนที่มาต้อนรับเขา

“ใครเหรอครับ”

“ส้ม แม่บ้านคนใหม่เพิ่งมาจากบ้านนอก หลานป้าเองค่ะ”แม่นมตอบ เขามองหญิงสาวเนิ่นนาน มันทำให้เขาคิดถึงแม่บ้านของเขามากยิ่งขึ้น ความเจ็บปวดแปลกๆทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของเขา ทำไมกัน ทำไมเขาจะต้องคิดถึงแม่บ้านของเขาตลอดเวลา

“ช่วยไปบอกคุณลุงด้วยนะครับ ว่าวันนี้คุณพ่อจะกลับมา”ชายหนุ่มบอกแม่นมแล้วขอตัวไปยังห้องทำงานโดยไม่วายมองหลายสาวของแม่นมของเขา เนื่องจากใบหน้าคล้ายคลึงกับแม่บ้านสาวของเขามาก

“9654”ชายหนุ่มกดรหัสตู้เซฟด้วยความชำนาญ ภายในนั้นมีซองสีเอกสารสีฟ้าและอัลบั้มรูปถ่ายเล่มหนึ่ง

“ความทรงจำที่ไม่มีวันเลือนราง”ชายหนุ่มอ่านข้อความหน้าแรกแล้วเปิดดูรูปในหน้าต่อๆไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าหน้าหนึ่งที่มีรูปของผู้หญิงที่เขาคิดว่าสวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

“คนนี้ ใครกัน”คิ้วทั้งสองของเขาแทบจะชนกันเมื่อมองใบหน้าหญิงสาวในรูปที่ถ่ายพร้อมกับบรรดาพ่อแม่ของเขา เวียร์ วิค และอาโชคชัย

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“รู้สึกไม่ค่อยดีเลย”ฉันว่าพลางยิ้มแห้งๆให้เวียร์เมื่อบอกเรื่องที่นายผีจีนจะมาที่บ้านของเขาหลังจากวางโทรศัพท์

“ไปอยู่ที่ห้องทำงานพ่อฉันก่อนเอามั๊ย”เวียร์เสนอ ฉันพยักหน้ารับอย่างไม่มีทางออก

“น้ำส้มจ๊ะ”แม่ของเวียร์วางแก้วไว้บนโต๊ะในห้องทำงานแล้วยิ้มให้ฉัน

“เวียร์เขาเหมือนพ่อของเขาเลยนะ”คุณแม่ว่าพลางเอาอัลบั้มรูปมาให้ฉันดู ฉันดูพลางยิ้มไปพลางกับท่าทางของคนที่ถ่ายในรูปภาพ เวียร์ได้แต่นั่งยิ้มเขินๆข้างๆแม่เขา

“เอ๋...นี่มัน”ฉันร้องออกมาเบาๆเมื่อมาถึงรูปรูปหนึ่ง ฉันจำได้ดีว่าคนในรูปนั้นคือใคร ฉันจำผู้หญิงคนนั้นได้

“อ๋อ...รูปนี้คือรูปตอนสมัยเราเรียนมหาลัยน่ะจ๊ะ คนซ้ายสุดคือวิชัย พ่อเวียร์เขา นั่นก็อาโชคชัย มาลีเพื่อนแม่”คุณแม่แจกแจงรายชื่อคนในรูปแต่ละคนเหมือนจะระลึกความหลังไปด้วย ฉันมองแม่ของนายผีจีน

“พ่อแม่ของจีนเขาไปไหนเหรอค่ะ”ฉันถามอย่างสงสัย คุณแม่เปลี่ยนสีหน้านิดหน่อย

“เอ่อ...คือแม่ของจีนท่านเสียแล้วน่ะ ส่วนพ่ออยู่ต่างประเทศ”เวียร์ตอบแทนฉันพยักหน้าเข้าใจ แล้วนึกถึงวันที่นายผิดระเบียบทั้งสามเมากันที่บ้าน

“แม่ฮะ แม่ๆพี่เวียร์พาพี่สาวมาบ้านเหรอครับ”เด็กชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาผู้เป็นแม่

“จ๊ะๆ นี่ไงจ๊ะพี่ส้ม”คุณแม่ของเวียร์บอกลูกชาย

“สวัสดีครับพี่ส้ม ผมชื่อวินน้องชายของพี่เวียร์ครับ”วินตะเบะท่าทหารแล้วรายงานตัว ฉันยิ้มให้ด้วยความสดใส

“พี่ส้มดูรูปอยู่เหรอครับ ดูรูปวินตอนเด็กๆสิฮะ หล่อกว่าพี่เวียร์เยอะเลย”วินชวนฉันดูรูปอีกหน้าหนึ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณผู้หญิงค่ะ คุณจีนมาขอพบค่ะ”แม่บ้านเคาะแล้วเปิดประตูมาบอกให้พวกเรารู้ แม่นายเวียร์พยักหน้า

“สวัสดีครับน้ารัตน์”จีนยกมือไหว้คุณแม่โดยที่ไม่มองมาที่ฉันสักนิด

“อ้าว...จีน ไม่เจอกันนานเลยนะ”คุณแม่ทักทายอย่างสดใส นายนั่นยิ้มให้เป็นคำตอบ

“เดี๋ยวน้าไปหาอะไรมาให้ทานนะจ๊ะ วินจ๊ะไปช่วยแม่เร็วลูก”ว่าแล้วคุณแม่ของเวียร์และน้องวินก็เดินออกไป

“สนุกล่ะสิ ที่ไม่ต้องทำงานงกๆแล้วน่ะ”นายผีจีนพูดลอยๆแต่มองมาที่ฉัน

“เอ่อ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”ฉันกระอึกกระอัก

“แล้วมันยังไงล่ะ เธอหนีงานมาบ้านคนอื่น”ว่าเสร็จนายผีจีนก็มองไปที่เวียร์

“อ๋อ...ไม่ใช่คนอื่นสิ เขาเป็นแฟนเธอซะด้วย”นายนั่นว่าเสียดสี

“พอได้แล้ว ไม่เห็นต้องพูดประชดเลยนี่”ฉันชักจะเดือดแล้วเหมือนกัน

“โอเค๊...ได้ ฉันมันทำอะไรก็ผิดไปหมดอยู่แล้ว ใช่มั๊ยล่ะ”นายนั่นว่าแล้วกระแทกซองเอกสารสีฟ้าบนโต๊ะอย่างแรง

“ฝากบอกอาวิชัยด้วยว่า พ่อฉันให้เอามาให้แล้วเดี๋ยวท่านจะมาเอา”นายผีจีนว่าแล้วเดินตึงตังออกไปจากห้อง

“นายผีจีน”ฉันเรียกนายนั่น แต่ไม่มีแม้แต่เงาที่นายนั่นจะหันมามองฉัน

“เอ่อ...”ฉันกับเวียร์พูดพร้อมกัน ทำให้เรามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ไปเดินเล่นกันมั๊ย”เวียร์ชวนเมื่อเห็นฉันเงียบ

“อากาศดีจังเลย เฮ้อ...”ฉันว่าพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ริมบึงใหญ่ในสวนสาธารณะใกล้ๆบ้านของเวียร์ พร้อมกับพี่น้องเวียร์และวิน

“พี่ส้มพูดเหมือนพี่แนนเลยฮะ”วินพูดพร้อมกับยิ้มเหมือนกำลังระลึกความหลัง ส่วนเวียร์กลับสะดุ้ง

“วินอย่าพูดแบบนั้นสิครับ”เวียร์เอ็ดวิน เด็กชายน้อยหน้าหงอยไป

“นายนั่นแหละอย่าไปว่าน้องสิ”ฉันว่าพลางมองนายเวียร์ นายนั่นยิ้มแห้งๆให้ฉันพร้อมกับเกาหัว

“ฉันดีใจนะ ที่เมื่อกี้เธอไม่ตามจีนไป”เวียร์พูดขึ้นหลังจากที่วินออกไปเล่นของเล่นในสนามเด็กเล่น

“ฉันจะตามไปทำไมอ๊ะ”ฉันถามเสียงสูง

“เอ่อ...ปะ...เปล่าหรอก ฮึๆ”นายนั่นปฏิเสธแล้วหัวเราะในลำคอ

“ฉันไม่ชอบให้นายหัวเราะแบบนี้เลยอ่ะ”ฉันว่า นายเวียร์มองหน้าฉันเป็นคำถาม

“ก็มันเหมือนฉันเป็นตัวตลกอ่ะ”ฉันว่าพลางจิ้มนิ้วชี้ของตัวเองไปมา

“งั้น...ครั้งต่อไปฉันจะไม่หัวเราะแบบนี้อีกแล้ว สาบาน”นายเวียร์ว่าพลางชูสามนิ้ว

“แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ”เวียร์พูดเสริม ฉันมองหน้านายนั่นเชิงคำถาม

“เธอต้องหอมแก้มฉันทีนึง”เวียร์ว่าแล้วมองหน้าฉันที่ก้มหน้าแทนด้วยความเขิน

“จะบ้าเหรอ >o< ฉันไม่เคยทำแบบนั้นกับใครเลยนะ”ฉันวีนใส่ความแอ๊บแบ๊วเต็มที่

“ก็ฉันคนแรกไง”เวียร์ว่าพลางขยับเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันหันหน้าไปอีกทาง เวียร์จึงโอบกอดไว้

“เร็วๆสิค่ะ รอนานแล้วนะ”เวียร์อ้อนพลางหลับตาแล้วทำแก้มป่องๆ ส่วนฉันได้แต่ยิ้มแก้มปริ

“เอ๋...ผู้หญิงคนนั้น”ฉันร้องเสียงดัง เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งมองมาทางพวกเราอย่างโจ่งแจ้ง

“อะไรเหรอ”เวียร์ถามเมื่อลืมตาแล้วมองไปทางที่สายตาของฉันมองแล้วเงียบไป

“เอ่อ...เรากลับบ้านกันดีมั๊ย เย็นมากแล้วล่ะ”เวียร์ว่าพลางดูนาฬิกาข้อมือ ฉันพยักหน้าทั้งๆที่อยากถามเกี่ยวกับอาการแปลกๆของเวียร์ตั้งแต่ที่วินพูดถึงเรื่องแนนแล้ว แต่ไม่กล้า

“ถ้านายมีอะไรจะบอกฉัน ฉันจะรอให้นายบอกนะ”ฉันว่าลอยๆขณะที่เดินไปตามวินกลับบ้าน

“ฉันรักเธอ นี่ล่ะที่ฉันจะบอกเธอ”เวียร์ว่าพร้อมกับจับมือฉันเอาไว้

“ชอบจังที่นายไม่ฉวยโอกาส เหมือน...”ฉันเงียบไปเพราะนึกขึ้นได้ถึงบุคคลที่จะพูดต่อไป

“เหมือนอะไรเหรอ”เวียร์ที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรถามต่อ

“เหมือน...เหมือนคู่รักบ้างคู่อ่ะ”ฉันว่าส่งๆโดยที่ไม่ได้ดูสีหน้าคนถาม

“เอ๊ะ!! นั่นวินคุยกับใครน่ะ”ฉันถามเมื่อมองไปด้านหน้าพวกเรา ผู้หญิงคนนั้นคือคนเดียวกันกับที่มองพวกเราตอนนั้นนี่นา ฉันกำลังจะก้าวเดินไปทางวิน แต่เวียร์กลับดึงแขนฉันเอาไว้

“วินครับ กลับบ้านเถอะครับ”เวียร์ตะโกนบอกวิน เด็กชายหันมามองหน้าพี่ชายตนเองพร้อมกับหญิงสาวคนนั้น O_O สวยจังเลย ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนน่ารักแบบนี้มาก่อนเลยแหะ ผมหยักศก แต่งตัวคล้ายๆสาวมั่น หญิงสาวลูบหัววินแล้วเดินหันหลังจากไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยที่เกิดขึ้นกับฉัน