รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 16...รักครั้งแรก....

“เอ่อ...พี่มะนาวกลับบ้านเหอะ”ฉันจับแขนพี่มะนาวเอาไว้แล้วดึงไปทางประตูโรงเรียนเพราะคาดเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปได้ไม่อยาก

“ไม่ได้ ฉันต้องถามไอ่ซีดนี่ให้รู้เรื่องก่อน”พี่มะนาวว่าพลางสะบัดแขนออก

“จะเอาไงก็ว่ามา”นายนั่นหาเรื่อง นายบ้าเอ๊ย ไม่รู้รึไงว่ากำลังยุ่งอยู่กับเจ้าพ่อโรงเรียนวัดน่ะ พี่มะนาวตั้งท่าต่อสู้

“แฟนเธอนี่ดุเหมือน....”นายนั่นหันมาพูดกับฉัน แต่ก็พูดได้แค่นั้นเพราะมีเสียงๆหนึ่งดังแทรกขึ้น

“นายมะนาว....”เสียงโกรธจัดดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน ฉันหันไปตามต้นเสียงพร้อมกับพี่มะนาว

“ยัยปิศาจ”พี่มะนาวว่าอย่างหัวเสียแล้ววิ่งออกไปทันที - -^ อะไรของเค้านะ

“เดี๋ยวๆ...พี่ส้มโอ พวกพี่กำลังทำอะไรน่ะ”ฉันเรียกชื่อพี่สาวของฉันที่ดูมีสีหน้าโกรธจัดที่กำลังจะวิ่งตามพี่มะนาว

“ก็ของของฉันหายน่ะสิ”พี่ส้มโอว่าอย่างเดือดๆ

“แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่มะนาวอ่ะ”ฉันถามอย่างสงสัย

“ก็ฉันดูไพ่มาน่ะสิ ไพ่บอกว่าน้องชายของฉันเป็นคนเอาไป กลับบ้านเองล่ะ ฉันจะไปถามนายนั่นให้รู้ให้ได้ว่านายนั่นหยิบของฉันไปจริงๆรึเปล่า”พี่ส้มโอว่าเสร็จก็วิ่งไปเลย - -^^ นี่ยังดีนะที่ยังจำได้ว่าฉันเป็นน้องสาวอยู่

“ยัยหมอดูไม่จบหลักสูตรเอ๊ย”ฉันพึมพำเบาๆแต่ไม่วายต้องตกใจซ้ำสองเมื่อนายนั่นดึงแขนฉันไปเขียนต่อ

“คืนนี้ สามทุ่มให้เธอโทรมาที่เบอร์นี้ บอกว่าขอสายบีม โอเค๊”นายนั่นพูดต่อ

“เรื่องอะไรฉันต้องโทรไปหานายไม่ทราบ”ฉันว่า - -^ อันที่จริงไม่มีโทรศัพท์ต่างหากล่ะ แฮะๆ

“ถ้าเธอไม่โทรมา...ฉันจะมารอที่หน้าประตูโรงเรียนเธอทุกวัน อ้อ...บอกแฟนเธอด้วยล่ะว่าฉันออกจะหล่อไม่เห็นจะซีดตรงไหนเลย”นายนั่นว่าพลางยืดอก แบร่~ หล่อตายล่ะ แต่พี่มะนาวไม่ใช่แฟนฉันนะย่ะ

“พี่มะนาวไม่ใช่แฟนฉันซะหน่อย เค้าเป็นพี่ชายฉันต่างหากล่ะ”ฉันว่า นายนั่นทำตาโตทันที

“งั้นก็ดีดิ จะได้จีบเธอง่ายๆหน่อย ไม่ต้องแย่งกับใคร”นายนั่นว่าลอยหน้าลอยตา หนอยมันจะมากไปแล้วนะ >o< ฉันปล่อยหมัดไปอีกหนึ่งที แต่นายนั่นรับได้

“คิดจะเล่นกับพี่คิดใหม่นะน้อง”นายนั่นว่าพลางยักคิ้วข้างเดียวฉันแลบลิ้นใส่แล้วสะบัดมือวิ่งออกมาทันที

ติ๊ด ติ๊ด นาฬิกาบอกเวลา 3 ทุ่มตรง ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกา

“เป็นอะไร ยัยส้ม”พี่ส้มโอที่นั่งอยู่ข้างฉันถามพร้อมกับทำตาโต เนื่องจากตาเจ้แกโตอยู่แล้วทำให้มันเหมือนจะหลุดออกจากเบ้าเข้าไปใหญ่

“เปล่าจ๊ะ แหะๆ”ฉันตอบพลางยิ้มแห้งๆให้ พี่ส้มโอจึงหันไปสนใจกับไพ่ในมือต่อ ฉันนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมดของวันนี้ >O< คงไม่เป็นไรมั้งถ้าไม่โทรไปหานายนั่น อีกอย่างฉันก็ทำเบอร์หายไปแล้วด้วย คืนนั้นฉันหลับไปอย่างกระวนกระวายใจ

“กรี๊ดดดดดดดด นี่ๆมีหนุ่มหล่อบรมยืนรอใครอยู่หน้าโรงเรียนไม่รู้ หล่อมากเลยแกเอ๊ย”เสียงยัยพริกเน่าป่าวประกาศดังมาจากหน้าห้องเรียน ทำให้ผู้หญิงหลายคนรีบวิ่งออกไปดู

“อ๊าย...นั่นบีมนี่ บีมที่อยู่โรงเรียนชายล้วนไง”ยัยชิสุพูดบ้าง ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินชื่อ บีม แล้วออกไปยืนดูหมอนั่นหน้าห้องบ้าง >o< คงไม่ใช่คนเดียวกันนะ

“กรี๊ด...เดินเข้ามาแล้วด้วย”เสียงยัยพริกเน่ายังคงบรรยายอยู่ในขณะเดียวกันนายนั่นก็หันมามองที่อาคารเรียนของฉัน OoO ชิหาแระ นายนั่นจริงๆด้วย

“บีม มาถึงที่นี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ อย่าบอกน๊า ว่าคิดถึงสุอ่ะ”ยัยชิสุกระดี้กระด้าออกไปต้อนรับนายนั่นเป็นการใหญ่ - -^ แกเพิ่งม.2นะ แก่แดดจริงๆ (ระวังตัวดำนะ) (มุกแป้กฟ่ะ)

“ฉันมาหายัยผมดำๆที่พี่สาวชื่อส้มโอ พี่ชายชื่อมะนาว”นายนั่นพูดเสียงคล้ายจะประกาศให้ได้ยินโดยทั่ว ทุกคนต่างๆมองมาที่ฉัน เพียงเพราะได้ยินชื่อพี่มะนาว ทุกสายตามีแต่คำถาม ฉันจึงยิ้มแห้งๆให้ ทุกคนหลีกทางให้ฉันเดินไปหานายบีม

“มีอะไร”ฉันถามสั้นๆพลางมองไปทั่วๆบริเวณนั้น เด็กนักเรียนต่างออกมายืนดูฉันกับนายบีมเหมือนออกมาดูการแสดงโชว์ครั้งยิ่งใหญ่อะไรประมาณนั้น

“ทำไมเมื่อวานถึงไม่โทรไปหาฉัน”นายนั่นถามกระชากเสียง ฉันได้แต่ก้มหน้ามองพื้น นายนั่นจับข้อมือฉันแน่น

“คือ...เบอร์นายหายอ่ะ ฉันเลย...ไม่ได้โทร”ฉันบอกตามความจริง ดูเหมือนยัยสุจะละลายไปกับอากาศซะแล้ว

“เฮ้อ...ไม่ต้องโทรไปแล้วโอเคมั๊ย แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”นายนั่นถอนหายใจแล้วยื่นข้อเสนอ ฉันพยักหน้ารับ

“เธอต้องเป็นแฟนฉัน”นายนั่นยื่นคำขาด ที่ทำให้ฉันแทบช็อก

“ตกลงมั๊ย”นายนั่นถามย้ำอีกครั้ง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เหมือนฉันกำลังกลายเป็นผู้หญิงเต็มตัวหลังจากที่ได้ยินคำๆนั้น ฉันสาบานได้เลยว่าฉันเห็นเปลวไฟในตาของยัยชิสุด้วย 555+ มีเรื่องให้ซะใจถึงที่แบบนี้ ฉันไม่รับก็โง่เต็มทีแล้ว

“ตกลง ฉันจะเป็นแฟนกับนาย”

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 “ว่าแต่เธอไปคุยอะไรกับเฮียกบอ่ะ”นายผีจีนเริ่มคำถามที่ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ เพราะนึกถึงแผนการที่ฉันลืมไปชั่วขณะ จนอดกลั้นหัวเราะไม่ได้

“ฮึฮึ”

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา ทำไมถึงหัวเราะคนเดียวได้”นายนั่นเอามือแตะหน้าผากฉันแล้วพึมพำเสียงดัง ทำให้ฉันหันไปค้อนวงใหญ่ แม้ว่า...หัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะก็ตาม

“เฮ้อ...หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกนะ”ฉันถอนหายใจบ้างเมื่อรู้สึกตะหงิดๆ

--- วันรุ่งขึ้น --- ฉันกระโดดตัวลอยไปยังโรงอาหารหลังเสียงออดพักเที่ยงดัง

“วันนี้ฉันเลี้ยงเองจ๊ะ ^O^”ฉันพูดเสียงหวานพลางวางแก้วน้ำที่ทุกคนชอบไว้ตรงหน้า นายวิคกับแอมดูจะตกใจเล็กน้อยเมื่อฉันเอาแก้วมาวาง ส่วนนายผีจีน -;;- หายไปตั้งแต่คาบสาม เวียร์ยังคงยิ้มยิงฟันขาวโดยไม่สงสัยอะไรเพราะฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

“เอาน่า...วิคฉันไม่ใส่สลอดหรอกน่า”ฉันว่าเมื่อนายวิคเอาจมูกมาดมที่ขอบแก้วน้ำโกโก้ (เหมือนห...มาเลยแฮะ)

“เอ้า!!! แอมชอบน้ำมะพร้าวใช่ม๊า ^o^ เวียร์ก็น้ำโกโก้จ๊ะ”ฉันพูดพลางยื่นแก้วน้ำให้แต่ละคน แต่เหลืออยู่ตรงหน้าฉันถึง 2 แก้ว

“ส้มจะดื่มหมดเหรอ ซื้อน้ำแดงมาตั้ง 2 แก้ว”เวียร์ถาม ฉันหันไปมองทุกคนพลางนับ วิค ชาเย็น เวียร์ โกโก้ แอม มะพร้าว ฉัน น้ำแดง นายผีจีนก็...

“เอ่อ...คือวันนี้อากาศร้อนอ่ะ เลยเผื่อเอาไว้”ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆฉันไม่รู้ว่าเวียร์จะรู้รึเปล่าแต่เวียร์ก็เงียบไปตั้งแต่นั้น

“อืม...ว่าแต่ทำไมวันนี้เธอใจดีจังล่ะ”แอมโพล่งขึ้นมาตอนที่พวกเรากำลังเดินขึ้นอาคารเรียน ฉันสะดุ้ง

“แหะๆ คือฉันดีใจที่ไฟจะไหม้ เอ้ย!!! นายผีจีนไม่อยู่อ่ะ”ฉันพูดผิดๆถูกๆแล้วเลี่ยงไปเดินคู่กับเวียร์แทนที่จะพูดอะไรต่อ UoU เกือบหลุดพูดแผนการดี (ที่ชั่วร้าย) แล้วมั๊ยล่ะ

ออออออด~ เสียงกริ่งบอกเลิกเรียนคาบสุดท้ายดังขึ้นเหมือนต่อลมหายใจให้ฉันที่ใกล้จะตายเต็มทน เพราะคาบสุดท้ายเนี่ยดันเป็นวิชาคณิตศาสตร์อีกต่างหาก

“พรุ่งนี้ โรงเรียนเลิกครึ่งวัน ให้นักเรียนเอาใบแจ้งผู้ปกครองไปให้ผู้ปกครองเซ็นรับทราบด้วย”อาจารย์มารุโกะพูดเสียงแหลมเมื่อเห็นนักเรียนรีบเร่งกันกลับบ้าน บางส่วนดีใจร้องเสียงดัง บ้างจับกลุ่มคุยกัน

ครืด ครืด ครืด > โทรศัพท์ของฉัน (อันที่จริงก็เครื่องที่นายผีจีนให้มานั่นแหละ) สั่นอยู่ใต้โต๊ะเพราะฉันแอบเอาขึ้นมาเล่นเกมส์แก้ง่วงในชั่วโมงเรียน

“ว่าไงเฮีย”ฉันรีบถามทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูด

“เฮียเหรอ...อย่าเพิ่งเรียกฉันแบบนั้นเลยที่รัก”เสียงนายบีมลอดออกมาจากโทรศัพท์จนฉันแทบโยนโทรศัพท์ทิ้งหน้าต่าง แต่เมื่อคิดถึงราคาแล้ว...

ตึง!!!

“โอ๊ย”ฉันร้องเสียงดังหลังจากเตะโต๊ะจนล้ม ทำให้คนในห้องหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันจึงยิ้มแห้งๆให้เวียร์ที่มีสีหน้าเป็นห่วงฉันมาก

“โห...ดีใจที่ฉันโทรมาจนเตะโต๊ะเลยเหรอนั่น”นายบีมพูดต่อฉันหันไปมองทุกทิศทางที่สามารถมองมาที่ห้องของฉันได้แล้วก็เห็น o\/o

“นายต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเลย”ฉันว่าพลางเดินไปริมหน้าต่างเพื่อมองหน้านายบีมที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่บนดาดฟ้าอาคารตรงข้ามกับอาคารของฉัน

“ยังฉลาด ปราดเปรื่องเหมือนเดิมเลยนะ”นายนั่นว่า ชิร์ คิดจะชมให้ฉันเขินเหรอ (มันเหมือนด่ามากกว่านะ)

“มีธุระอะไร”ฉันตัดบทโดยไม่สนมารยาทอะไรทั้งนั้น

“เก๊าะ เอาของมาส่งอ่ะ”นายนั่นพูดทำให้ฉันยิ้มออกทันที แล้วรีบวิ่งออกจากห้องเรียนโดยไม่ทันบอกใคร

“ไหนอ่ะของที่สั่ง”ฉันถามอย่างรวบรัดนายบีมไม่พูดอะไรเพียงแต่ชี้ไปยังกล่องที่วางอยู่บนพื้นข้างๆเท้าของนายนั่น ฉันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ถามจริงเหอะ เธอจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไร”นายบีมถามอย่างสงสัย

“ก่อกองไฟวิชาลูกเสือ”

“จะบ้าเหรอ นี่มันของใช้วางเพลิงทั้งนั้นเลยนะ”นายนั่นขึ้นเสียง

“o\/o นายเป็นคนส่งของนะ จะรู้ไปทำไม”ฉันทำหน้าขึงขังและขึ้นเสียงบ้าง นายบีมเหมือนจะเถียงแต่ก็เงียบไป

“เธอไม่กลัวถูกจับเป็นพวกโจรเผาโรงเรียนเหรอ”นายนั่นถามอีกพร้อมกับจิ้มนิ้วตัวเองไปมา ครั้งนี้จะดูปัญญาอ่อนหน่อยๆ - -^^ เปลี่ยนลุคส์ไวชะมัด

“จริงดิ...เผาโรงเรียนโหดร้าย โหดร้าย” (เริ่มปัญญาอ่อนตามมันไปแล้ว)

‘แต่เผาแค่ห้องเดียวเองนะ อยู่ก็ไกลอาคารอื่น มันไม่ลามหรอก’ความคิดอันชั่วร้ายในตัวฉันบอก แต่ก่อนที่ฝ่ายดีจะค้าน นายบีมก็ถามขึ้นมาก่อน - -^^ ถามไม่หยุดเลยเฟ้ยไอ่นี่

“แล้วเธอจะเริ่มเมื่อไหร่”

“มันก็ไม่เกี่ยวกับนายอยู่ดี นายจะมาถามอะไรนักหนาหา”ฉันเดือดแล้วโวยวายใส่ นายนั่นตั้งท่าเหมือนจะต่อยฉัน แต่คนอย่างส้มมีรึจะกลัว กับผอ.โรงเรียนก็เคยต่อยมาแล้วนะเฟ้ย

“เอาเซ่!!! ต่อยเลย ต่อยฉันเลย แล้วฉันก็ไม่เคยลืมหรอกว่านายเคยทำอะไรกับพี่ชายของฉัน”ฉันท้า

“โธ่เว้ย”นายนั่นสบถอย่างหัวเสีย แต่ก็ลดมือลง

“ก็ได้...ฉันมาดีเธอไม่ชอบ งั้นก็เตรียมรับมือไว้ได้เลย บอกไว้ก่อนเรื่องนายจีนมันยังไม่จบแน่”นายนั่นพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ากลัวแล้วเดินฉับๆไป -o-“ เชอะนึกว่าฉันจะสนเหรอ ฉันรีบเอากล่องใส่ของไปซ่อนไว้ในที่ปลอดภัยก่อนดีกว่า ไอ้ฉันก็ไม่เข้าใจอ่ะนะว่าตอนที่นายบีมมามันมากับเครื่องบินรึไงถึงมาส่งของบนดาดฟ้า