รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 15 ...บีม...

“จะกินอะไรดีค่ะ”นายวิคถามแอมแกมประชดฉันกับเวียร์

“อะไรก็ได้ที่นายกินแล้วหุบปากไปได้”ฉันตอบกวนๆ นายวิคมองฉันด้วยสีหน้าอาฆาต อ๊าก~น่ากลัว

“คู่นายน่ะหวานจนน้ำตาลเรียกพี่แล้ว ไม่ต้องใส่มากหรอกน้ำตาลน่ะ”นายวิคไม่วายกัดเวียร์ที่กำลังเติมน้ำตาลในก๋วยเตี๋ยว ฉันพ่นลมดังๆทำให้นายนั่นเงียบไป เซ็ง เซ็ง เซ็ง นายผีจีนหายหั...ไปตั้งแต่สอบเสร็จ

“วันนี้ฉันมีแข่งบาสตอนเย็น เธอจะไปดูมั๊ย”เวียร์ถามเสียงออดหมดคาบ 7 ดังขึ้น

“เอ่อ...คือฉันปวดหัวนิดหน่อยน่ะ”ฉันตอบปัดๆ

“งั้น...ให้ฉันไปส่งที่บ้านมั๊ย”เวียร์ถามน้ำเสียงเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ฉันส่ายหัวไปมาพร้อมกับวางเมื่อบนบ่าเวียร์ ฉันอยากให้นายเข้าใจนะ...ฉันกำลังมีแผน อิอิ ฉันคิดในใจ เวียร์เอามือวางทับมือของฉันอีกต่อแล้วบีบไว้

ออออออด~ ฉันเดินออกทางหลังโรงเรียนซึ่งต้องผ่านอาคารสำนักข่าวของแม่นางจิ้งจอกสาวที่มีความสามารถสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านด้วยความเร็วมากกว่าความเร็วแสง

“ฮึๆ ที่นี่เองเหรอ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงมาดร้ายสุดๆ ฉันกดโทรศัพท์หาแหล่งที่ฉันจะได้ทุกอย่างทันที

“ดีคร๊าบ”ฉันทักปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใส เฮอะๆ โฮะๆ ^O^

“ใครฟ่ะ”เสียงโหดๆตอบกลับมาจากปลายสาย

“โหย...เฮียโหดจัง ส้มเองคร๊าบ”ฉันตอบกลับ

“อ้าว...เจ้าแม่โรงเรียนวัดนี่เอง เฮ้ย!!! พวกเรารวมตัว”เสียงปลายสายอ่อนลง

“เฮียกบ ส้มมีเรื่องอยากปรึกษาอ่ะ เฮียว่างรึเปล่า วันไหนก็ได้”

“โอ๊ย...ว่างทุกวันเพื่อน้องสาว วันนี้เลยเป็นไงล่ะ”เฮียกบตอบด้วยความใจดี ฉันตอบตกลงทันทีโดยไม่ต้องคิด

“นี่เบอร์ส้มนะ มีอะไรโทรมาได้นะเฮีย”ฉันบอกหลังที่พูดคุยกันพอสมควร ทุกอย่างนัดหมายไว้เรียบร้อยแล้ว เสียอย่างเดียวคือ...ฉันจะไปยังไงล่ะเนี่ย - -^^ฉันนึกอะไรได้อย่างนึงหลังจากที่วางสายของเฮียกบไป ฉันกดเลข 1 ค้างไว้ จนกระทั่งหน้าจอขึ้นว่าโทรออก

“ฮัลโหล”เสียงผู้หญิงรับโทรศัพท์ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก

“ฮัลโหล ทำไมไม่พูดค่ะ จะวางสายแล้วนะ”ปลายสายออกจะหัวเสียเล็กน้อย ทำไมย่ะ ฉันไปขัดตอนสัมพันธ์สวาทของเธอรึไงย่ะ ฉันหมั่นไส้จนอยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งไปไกลๆ

“อยู่ที่ไหน”ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ฉันถามว่าเธออยู่ที่ไหน”ฉันถามย้ำอีกรอบเมื่อปลายสายไม่ตอบ

“ห้องสมุด”ปลายสายตอบแต่ไม่ใช่เสียงผู้หญิงแล้ว เป็นเสียงของเจ้าของเครื่องแทน

“พี่จีนขา...มาต่อกันเร็วๆเถอะค่ะ”เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่ฉันจะตัดสายทิ้ง ฉันเดินตรงไปยังห้องสมุดอย่างเร็วที่สุด ตอนนี้เลือดกำลังขึ้นหน้าฉันเร็ว

ปัง! ประตูห้องสมุดถูกเปิดออกด้วยแรงอารมณ์ของฉัน ในห้องนี้ตอนนี้เหมือนเป็นสถานบันเทิงอะไรซักอย่างที่มีผู้หญิงร่ายล้อมผู้ชายอะไรประมาณนั้น

“ทำอะไรน่ะ เสียมายาท”ยัยชมพูโวยวายทันที คงเป็นยัยนี่ที่รับโทรศัพท์เมื่อกี้ ฮึ! ชุมนุมนักข่าวรึไงย่ะ

“มาทำอะไรที่นี่มิทราบ”ยัยเฟินหยัน (ฟันเหยิน) คนหนึ่งถามฉันวางท่าใหญ่โต เก็บฟันหน้าไปถางหญ้าหน้าบ้านแกเถอะ

“จะว่ารึเปล่า ถ้า...ฉันจะทำแบบนี้”ว่าเสร็จฉันก็ฝ่าวงล้อมไปลากนายผีจีนออกมาจากห้องสมุด ยัยชะนีทั้งหลายกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่

“ฉันอยากให้นายพาไปที่ GAMEHOUSE หน่อยได้มั๊ย”ฉันถามแบบไม่มองหน้าผู้ตอบ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“ไง...เจ้าแม่โรงเรียนวัด 55+”เฮียกบทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ดีคร๊าบ”นายผีจีนทักทายเฮียกบเช่นกัน

“เฮอะๆ มาด้วยกันบ่อยๆแบบนี้ ไม่ใช่แฟนแล้วอะไรว้า”คนแถวๆนั้นแซวฉันหายใจแรงๆทีนึง ทำให้เงียบไป

“ดีเลย ดีเลย วันนี้ส้มจะได้เจอเพื่อนใหม่ของพวกเราด้วย”เฮียกบพูดเสียงดังพลางตบมือ

“ใครเหรอเฮีย”ฉันถามอย่างสงสัย

“เอาเหอะ เดี๋ยวก็รู้ เล่นเกมกันก่อนดีกว่า”เฮียกบว่าอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า

“เอ่อ...เฮีย ส้มขอคุยกับเฮียก่อนได้มั๊ย...เรื่องที่คุยกัน”ฉันกระซิบบอกเฮียกบ แล้วเดินเลี่ยงออกมา ฉันหันไปมองนายผีจีนแว๊บหนึ่ง นายนั่นมองฉันด้วยสีหน้างงๆ ฉันจึงยักคิ้วให้นายนั่นทีนึง

“เฮียๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”จู่ๆลูกสมุนของเฮียกบก็เข้ามาขัดจังหวะการคุยของฉัน เมื่อฉันคุยกับเฮียกบเรื่องของที่จะใช้ ฉันกับเฮียกบรีบวิ่งตามไปทันที ภาพเหตุการณ์ที่ฉันเห็นนั้นคือ นายผีจีนกับ...O[ ]O นาย...บีม...คู่อริที่จองเวรจองกรรมตั้งแต่สมัยโรงเรียนวัดนี่...O[ ]O แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ ฉันตะลึงอยู่นาน จนกระทั่งนายจีนพูดเสียงเย็นชาขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์

“จะเอาไงก็ว่ามา”

“พวกฉันไม่อยากรุมแกหรอกนะ ฮึฮึ”นายบีมพูดพลางยิ้มที่มุมปาก

“จะเอาตรงนี้เลยก็ได้ ฉันไม่ขัด”นายผีจีนท้าทาย นายจะบ้ารึไงกัน นายผีบ้าเอ๊ย ท้าให้เขารุมซะงั้น

ครืด ครืด~ หนึ่งในกลุ่มนายบีมลากไม้หน้าสามมาตามพื้นอย่างวางท่า นายผีจีนกระดิกนิ้วกลางอย่างท้าทาย

“หยุดนะ”ฉันเข้าไปขวางระหว่างนายบีมกับนายผีจีน เมื่อนายบีมย่างสามขุมเข้ามา

“โอ๊ะ...โอ...เจ้าแม่โรงเรียนวัด เปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย”นายบีมว่าพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของฉัน

“อย่ามองผู้หญิงแบบนั้นนะเว้ย”นายผีจีนว่าพลางขยับมาบังตัวฉันแทน ฉันรั้งแขนนายนั่นไว้

“ฮึฮึ แฟนเธอเหรอ ใช้ได้นี่...คุณชายซะด้วย”นายบีมว่าพลางมองนายผีจีน แล้วหันมาที่ฉันก่อนพูดว่า

“แต่อย่างเธอน่ะเหมาะกับฉันมากกว่า เลวเหมือนกันไง”พูดได้แค่นั้นนายผีจีนก็เสยเข้าที่มุมปากของนายบีม ทุกคนต่างตกใจ กลุ่มนายบีมขยับมาข้างหน้าพร้อมที่จะรุมนายผีจีน ฉันหลับตาทันทีไม่นึกถึงอะไรที่จะเกิดขึ้น

“เฮ้ย! หยุดนะเว้ย”เสียเฮียกบดังขึ้น ทุกคนต่างหยุดนิ่งและแยกย้ายกันกับที่เดิม ฉันลืมตาขึ้นทันทีที่รู้สึก ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง ซึ่งฉันก็กอดตอบอย่างไม่ขัดขืน เราสองคนผงะออกจากกันทันที

“โทษที คือฉัน...”นายผีจีนพูดกระตุกกระตักพลางเกาหัว.

“เอ็ม มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ”เฮียกบถามเสียงเข้ม ว่าแล้วคนที่ชื่อเอ็มก็เล่าเหตุการณ์ให้เฮียกบฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องรวมๆคือ นายบีมกับนายผีจีนแย่งตู้เกมตู้เดียวกัน จึงทำให้มีเรื่องกัน -;;- เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ฉันยากจะผูกคอตายใต้ต้นถั่วฝักยาว ทำไมพวกนายไม่ยอมๆกันบ้างนะ

“เฮ้อ....บีม ยอมๆหน่อยเถอะอยู่แก๊งค์เดียวกัน”เฮียกบตัดสิน

“จะได้ไงเฮีย ทำไมไม่ให้มันยอมผมบ้างล่ะ”

“เฮ้ย...เอาว่ะ ยอมๆไปเถอะเพื่อนใหม่”หนึ่งในกลุ่มนายบีมบอกพร้อมกับทำปากขมุบขมิบนายบีมพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ฉันมองสถานการณ์โดยรวมแล้วนึกได้

“เฮีย....เฮียอย่าบอกนะว่า นายนี่คือคนที่เฮียจะแนะนำให้รู้จัก”ฉันถามอย่างตกใจ

“ใช่ นี่คือพันธมิตรใหม่ของแก๊งค์เรา”เฮียกบตอบตามสไตส์ตัวเองพร้อมกับผายมือไปที่พวกนายบีม

“เฮียก็รู้นี่ว่า พวกนี้คบไม่ได้”ฉันกระซิบอย่างจริงจัง อะไรกัน ทั้งๆที่เฮียกบก็รู้อยู่แล้วว่า พวกนายบีม แก็งค์มังกรลอดพยัคฆ์คบหัวไม่ได้ซักคน ฉันขมวดคิ้วอย่างอยากรู้คำตอบ

“เอาน่า...อย่างน้อยๆอาของไอบีมมันก็เก็บค่าคุ้มครองแก๊งค์เราอยู่ บีมมันมาก็จะได้ช่วยผ่อนผันให้”เฮียกบตอบแล้วหันไปพูดกับทุกๆคนอย่างเป็นทางการและจริงจัง

“เอาล่ะ...ในเมื่อพวกเราก็คือพวกเดียวกันแล้ว แล้วก็มาอยู่ในเขตของเฮีย ฉะนั้นเรื่องอะไรที่มันค้างคาก็ให้มันจบลงไป”มีเสียงโห่ร้องยินดี และตบมือดังกึกก้องมือเฮียกบพูดจบ

“เฮีย ส้มกลับก่อนแล้วกัน เรื่องที่คุยไว้ ‘เคนะ”ฉันว่าเมื่อพวกเราคุยกันมาได้สักครู่ เฮียกบพยักหน้าแล้วโบกมือให้

“....”ในรถขณะนี้มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เข้ามาปกคลุม ฉันก็เงียบ นายผีจีนก็เงียบไม่มีใครอยากพูดอะไรทั้งสิ้น

“นายบีมคือใครเหอร”จู่ๆนายผีจีนก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“คู่อริเก่าน่ะ แค้นนัก ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอกันอีก ฮึเจ็บใจนัก นายนั่นทำให้พี่มะนาวเกือบถูกไล่ออกจากโรงเรียน”ฉันว่าอย่างเครียดแค้น เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะว่านายนั่น...นายบีม คือ อดีตคู่อริกับอดูตแฟนเก่าฉันของฉันน่ะสิ

--- 2 ปีที่แล้ว --- ฉันนั่งคอยพี่มะนาวกับพี่ส้มโอเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยกันข้างสนามฟุตบอล ด้วยอาการเซ็งๆเพราะวันนี้มีโรงเรียนอื่นมาแข่งฟุตบอลที่โรงเรียนฉัน ให้ตายเถอะมีแต่พวกนักกีฬาหัวงูทั้งนั้น

“น้องครับ น้อง”ฉันหันไปตามระเบียบเพื่อดูว่ามีคนเรียกฉันรึเปล่า

“น้องนั่นแหละครับ”ฉันชี้มาที่ตัวเองเมื่อเห็นต้นเสียงที่เรียกฉันแล้ว

“เตะฟุตบอลลูกนั้นให้พี่หน่อยครับ”ฉันมองลูกบอลที่อยู่ใกล้ๆกับฉันจึงลุกขึ้นไปแตะ

ปึก!!!

“โอ๊ย!!!”ลูกบอลซัดเข้าหน้าคนนั้นเต็มๆ

“ไอ้บีม”พวกนักฟุตบอลต่างวิ่งมาดูนายคนนั้นเป็นกลุ่มใหญ่มีสาวๆหลายคนรวมทั้งเด็กรุ่นเดียวกับฉันวิ่งเข้าไปดูด้วย แบร่ พวกบ้า พวกนักกีฬาช่วยกันหามนายคนนั้นมาข้างสนาม

“น้องครับ ช่วยดูแลพี่เค้าให้หน่อยนะ พวกพี่ต้องไปแข่งก่อน”หนึ่งในนั้นพูดขึ้นฉันพยักหน้าอย่างงงๆแล้วมองดูผู้ชายคนนั้นที่กุมหัวเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด

“ขอโทษนะ”ฉันพูดเบาๆใส่หัวผู้ชายคนนั้น นายนั่นหันหน้ามาที่ฉันแล้วพูดอย่างวางท่า

“เธอต้องรับผิดชอบ ฉันเป็นตัวจริงที่จะต้องลงแข่งวันนี้นะ”ฉันมองอย่างงงๆอะไรกันฉันขอโทษแล้วนะ

“พูดเป็นเล่น ฉันขอโทษแล้วนะ”

“เธออยู่ม.อะไร”นายนั่นถามเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันพูดทั้งๆที่ยังกุมหัวอยู่

“ม.2”ฉันตอบสั้นๆ

“ห๊า...อายุเท่ากันดิ เตี้ยชะมัดเลย”นายนั่นว่าแล้วทำหน้าไม่พอใจแล้วจดตัวเลขใส่แขนของฉัน ฉันชักแขนกลับพร้อมกับแจกหมัดที่เพิ่งหัดมาใหม่ไป ทำให้นายนั่นกุมที่ตาแทน

“ยัยบ้า เธอทำอะไรของเธอน่ะ”นายนั่นถาม

“ฉันต้องถามนายมากกว่าว่านายทำอะไร”เสียงพี่มะนาวดังขึ้น แหม~ทำเป็นเข้ม