รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 12 ...โชคชัย...

“นี่...นาย อ๊ากกก”ฉันวิ่งไล่นายเวียร์ (ได้วิ่งไล่เวียร์บ้างแล้ว) ไปทั่วบริเวณนั้น

“555+ วิ่งให้ทันสิ นี่ฉันขอบอกเลยนะว่า แก้มเธอน่าหยิกมาก”นายเวียร์พูดไปวิ่งไป พูดในสิ่งที่มันทิ่มแทงในใจของฉันมาตลอดเวลา…

“ผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญกับนายมากเลยสิ นายถึงยิ้มเวลาที่พูดถึงเค้าได้ขนาดนี้”

“ใช่ ยัยนั่นน่าหมั่นไส้ แก้มยัยนั่นน่ะน่าหยิกที่สุดเลย ถ้าทำได้ฉันจะบีบทั้งตัวยัยนั่นเลย”ฉันหยุดวิ่งทันที ฉันไม่มีแรงแม้จะวิ่งเมื่อคิดถึงนายผีจีน ทำไมกันนะ ทำไมฉันต้องคิดถึงนายนั่น ทั้งๆที่ฉันกำลังจะตัดสินใจคบกับเวียร์

“นี่...เธอเป็นอะไรไปรึเปล่า”นายเวียร์ถามพลางเอามือโบกไปมาตรงหน้าของฉัน

“ฮืม...เปล่าๆ ไม่เป็นอะไร ง่วงอ่ะ”ฉันว่าพลางพยักหน้า

“เมื่อวานหายไปไหนกันหมด”ป้าแฮปปี้ถามอย่างน้อยใจเรื่องเมื่อวานที่พวกเราไม่ได้มาเยี่ยม ตอนนี้ฉันกับนายผีจีนมาเยี่ยมป้าแฮปปี้ที่โรงพยาบาล

“ผมนอนหอน่ะครับ เลยไม่ได้ไปรับส้มมา”นายผีจีนออกรับแทน

“แล้วคุณป้า ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เหรอค่ะ”ฉันถามขึ้นเมื่อพวกเราพูดคุยกันไปซัก 30 นาที

“ก็ 2-3 วันน่ะจ๊ะ ต้องรอดูอาการก่อน”อยู่ๆโทรศัพท์ฉันก็สั่น ทำให้ฉันสะดุ้งเล็ดน้อยพลางมองหน้านายผีจีน นายผีจีนก็มองมาที่ฉันแบบงงๆเช่นกัน ฉันจึงดูเบอร์ที่โทรเข้ามา o\/o เบอร์ใครฟ่ะ ไม่คุ้นเลย

“ขอตัวนะค่ะ”ฉันว่าพลางเดินออกมาตรงระเบียง

“สวัดสดีค่ะ”ฉันรับแบบไทยๆ แบบว่าไม่ชอบพูดอังกฤษปนไทยอ่ะ (ตกวิชาอังกฤษก็บอกว่าเถอะ : ~ติดปีก~)

“เธออยู่ไหนเหรอ”เสียงปลายสายถาม

“ใครน่ะ”

“ลองทายดูซิ อิอิ”เสียงปลายสายตอบกวนๆ เสียงที่ฉันจำได้ว่าคือใคร

“เวียร์”ฉันตอบสั้นๆพลางยิ้มกับโทรศัพท์

“ถะ....ถะ...ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ”

“เธออยู่ไหนเหรอ”เวียร์ถามซ้ำอีกครั้ง

“โรงพยาบาลน่ะ มาเยี่ยมป้าลออ แล้วนายอ่ะ”

“อยู่ในหัวใจเธอไง”นายเวียร์ตอบสั้นๆ ฉันยิ้มพลางจิ้มราวระเบียง

“เอ่อ...นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนน่ะ”ฉันถามเมื่อคุยกันได้ 2-3 นาที

“อ๋อ ตอนที่ฉันขอยืมโทรศัพท์เธอไง ตอนที่เดินไปสนามบาส”เสียงปลายสายตอบกลับมาน้ำเสียงเขินอายอยู่ไม่น้อยไปกว่าฉันเลย ฉันหันหน้าเข้าไปในห้องเห็นสายตาที่มองมาที่ฉันคู่หนึ่งทำให้ฉันหุบยิ้มไปชั่วขณะ

“เอ่อ...เวียร์แค่นี้ก่อนนะ คือฉันต้องไปดูคุณป้าหน่อยน่ะ”ฉันพูดพลางตัดสายไป (- -^ ไม่นึกถึงจิตใจคนปลายสายบ้างเลยวุ้ย แบบว่าคนเขียนโดนประจำอ่ะ TTOTT)

“เบอร์ใครน่ะ”นายจีนถามพลางเอาโทรศัพท์ไปดู

“เฮ้...นายบ้า”ฉันพยายามจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่นายจีนกันเอาไว้

“จีน...คืนไปนะ”ป้าแฮปปี้สั่ง แต่นายนั่นไม่ฟัง กดดูเบอร์โทรเข้าอย่างเอาจริงเอาจัง

“เบอร์ไอเวียร์”นายผีจีนพูดเสียงเย็นชา พลางมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่า โมโหจัด

“ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่า ห้ามให้เบอร์ใคร แล้วนี่อะไร”นายนั่นพูดพลางจับมือฉันไว้

“ฉันไม่ได้ให้เวียร์ซักหน่อย ฉันยังไม่รู้เบอร์ตัวเองเลย แล้วจะให้เบอร์ใครได้ล่ะ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“พี่จีนค่ะ ชมพูพาคุณพ่อมาเยี่ยมคุณป้าค่ะ”เสียงยัยชมพูดังมาจากประตู ฉันรีบสะบัดมือนายนั่นออก

“สวัสดีค่ะคุณป้า”ชมพูไหว้ ป้าแฮปปี้แล้วมองมาที่ฉัน แต่ฉันไม่มองยัยนั่นหรอกนะ เพราะคนที่ฉันสนใจตอนนี้คือ พ่อของยัยนั่นต่างหาก แววตาที่ดูคุ้นเคยคู่นั้น มันเหมือนฉันเคยจ้องมันมาแล้วหลายเดือน

“พี่จีนขา เราไปหาอะไรทานกันดีกว่าค่ะ ให้ผู้ใหญ่เค้าคุยกัน นะค่ะ”ยัยชมพูพูดพลางเกาะแขนนายผีจีน

“ไปเถอะ เดี๋ยวป้าอยู่กับส้มก็ได้”ป้าแฮปปี้บอกเมื่อนายจีนหันหน้ามาเหมือนขอความเห็น

“เชิญนั่งค่ะ”ฉันพูดพลางหลีกทางให้พ่อของยัยสอง ช. แล้วนั่งที่โซฟาฝ่ายตรงข้ามแทน พ่อของยัยสอง ช.พูดกับคุณป้าเหมือนรู้จักกันมานาน พ่อของสอง ช.พูดไปเรื่อยๆแล้วหยุดมองฉันก่อนที่จะหันไปพูดต่อ

“ผมขอลาก่อนนะครับ”พ่อของยัยสอง ช.บอกพลางไหว้ป้าแฮปปี้ ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ แต่จู่ๆพ่อของยัยสอง ช.ก็เกิดอาการเจ็บหัวเข่า จนล้มลงไป

“คุณอา เดินไหวมั๊ยค่ะ”ฉันพูดพลางช่วยพยุง พ่อของยัยสองช.จนมาถึงชั้นล่าง

“ขอบคุณนะที่ช่วยอาไว้ เอ่อ...เราเคยเจอกันที่ไหน มาก่อนรึเปล่า”

“คงไม่หรอกค่ะ ส้มเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่”

“แล้วหนูเป็นคนที่ไหนเหรอ”

“พัทยาค่ะ”พ่อของยัยสอง ช. ดูจะตกใจไปนิดๆเมื่อได้ยินที่มาของฉัน

“หนูอยู่กับใครที่พัทยาเหรอ”

“หนูอยู่กับพี่สาว พี่ชายแล้วก็แม่ค่ะ”พ่อของยัยสอง ช.ยิ่งมีสีหน้าตกตะลึงเข้าไปใหญ่ ฉันมั่นใจแล้วว่าต้องใช่

“พี่สาวคนโตชื่อ ส้มโอ พี่ชายคนกลางชื่อ มะนาว ส่วนแม่หนูชื่อ.../คุณพ่อ เป็นอะไรไปค่ะ”ยัยชมพูพูดขัดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดชื่อแม่ ฉันคิดไว้แล้วว่าต้องใช่ ผู้ชายคนนี้ต้องรู้จักพ่อแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ตกใจเรื่องของฉันแบบนี้

“นี่คือของรางวัล สำหรับการเป็นคนดีนะ”พ่อของยัยสอง ช.พูดพลางยื่นเงินให้ฉัน

“ส้มรับไม่ได้หรอกค่ะ ส้มไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ในการทำความดี”ฉันตอบพลางส่ายหน้า

“ทำไมล่ะ ทำไมหนูช่วยอาไว้แล้วไม่รับของที่อาให้”

“ส้มช่วยด้วยความเต็มใจค่ะ อาจเป็นเพราะ ส้มคิดถึงพ่อก็ได้ พ่อจากพวกเราไปตั้งแต่ส้มยังจำความไม่ได้เลยค่ะ พวกเราต้องอยู่กันอย่างลำบาก หาเช้ากินค่ำ ส้มขอโทษนะค่ะที่เล่าเรื่องความลำบากของครอบครัวให้ฟัง ขอโทษค่ะ”ฉันไหว้พลางรีบเดินเข้าลิฟต์ทันที

“พ่อเห็นแก่ตัว ฮือๆ พ่อเห็นความสุขของตัวเองดีกว่าครอบครัว พ่อไม่รักแม่ ฮือๆๆ พ่อทิ้งแม่ไป”ฉันตะโกนอยู่ในลิฟต์แล้วร้องไห้ เหมือนเขื่อนแตก ตอนนี้ฉันนึกภาพใบหน้าของพ่อไม่ออกแม้แต่นิดเดียว แม้แต่รูปซักใบหนึ่งของพ่อฉันก็ยังไม่เคยเห็น ฉันจำอะไรต่างๆที่เกี่ยวกับตัวพ่อไม่ได้เลย จำได้แค่เพียงแววตาที่เหมือนกับอาคนนั้น

“คิดถึงพ่อเหรอ”นายผีจีนถามพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เมื่อฉันกับนายนั่นกลับเข้ามาในห้องของป้าแฮปปี้แล้ว

“ยัยบ้าเอ๊ย อ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”นายนั่นว่าพลางเขกหัวฉัน ฉันจึงจัดการต่อยนายผีจีนไปหนึ่งที ป้าแฮปปี้ได้แต่หัวเราะอยู่บนเตียงคนไข้ ฉันชอบป้าแฮปปี้จัง ถ้าฉันไม่บอกป้าก็จะไม่ถามเหมือนตำรวจสอบสวน

“ป้าค่ะ อาคนนั้นชื่ออะไรเหรอค่ะ”ฉันถามเมื่อนายจีนไปเข้าห้องน้ำ

“โชคชัยจ๊ะ โชคชัย ฤทธิ์อภินันท์” (นานสกุลพาดพิงถึงผู้ใดก็ขอโทษมานะที่นี้นะค่ะ)

-- รุ่งเช้า -- ฉันเดินเข้าห้องเรียนด้วยอาการที่ง่วงจัด เพราะเมื่อคืนเอาแต่คิดถึงเรื่องของพ่อจนไม่ได้หลับ

“เฮ้ย!!! หมีแพนด้าพันธุ์แคระมาเยี่ยมโรงเรียนเรา”นายวิคพูดพลางขำเมื่อเห็นหน้าของฉัน

“เก็บปากนายไว้กินข้าวต้มหน้าหนาวเถอะ นายโย่ง”ฉันว่าพลางฟุบลงบนโต๊ะ

“ไปนอนห้องพยาบาลเอามั๊ย เดี๋ยวเธอก็ไม่สบายหรอก”แอมพูดเสียงเป็นห่วงฉันมาก

“ยัยนั่นน่ะ อึดจะตาย ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกเชื่อสิ ขนาดเมื่อวานยังพยุงคนได้อยู่เล้ย”นายจีนพูดเมื่อเข้ามาในห้อง หลังจากที่มาส่งฉันถึงหน้าอาคารแล้วเอารถไปจอด ฉันเงยหน้าขั้นเท้าคาง แล้วพยักหน้า

“พักหน่อยก็ดีนะ นี่พิงฉันดีกว่า”เวียร์พูดพลางเอนหัวฉันให้พิงบนไหล่ กรี๊ดดดดดดดด น่ารักอ่ะ ฉันพิงนายเวียร์อย่างไม่เกรงใจใคร ฉันไม่รู้ว่าใครจะมองยังไงเพราะตอนนี้ง่วงมั่กมาก... (-o-)zzZ

“ยัยบ๊องส์ตื่นได้แล้ว”มีเสียงกระซิบเบาๆข้างหูฉัน ทำให้ฉันลืมตาแล้วกระพริบตาถี่ๆเพื่อสู้แสง

“คาบไหนแล้วเนี่ย”ฉันถามพลางหาว

“คาบสองแล้ว โชคดีนะเนี่ยที่คาบแรกอาจารย์ลออไม่ได้ให้อาจารย์สอนแทน เธอเลยได้นอนสบายเลย”เวียร์ตอบ

“อืม...ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่นี่นายไม่ได้โดดเรียนใช่มั๊ย”ฉันว่าพลางบิดขี้เกียจ

“ไม่หรอก นี่...เธอคิดเรื่องของเรารึยัง”เวียร์ถามหน้าเริ่มเป็นสีชมพูทำให้ฉันนึกได้ว่ามีเรื่องอีกเรื่องที่ต้องคิด

“เอ่อ...อืมๆกำลังคิด แฮะๆ”ฉันยิ้มแห้งๆเมื่อพูดเสร็จ (กำลังคิดเมื่อกี้ไงเวียร์)

“โอ๊ย!!! นายทำอะไรน่ะ”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อนายเวียร์หยิกแก้มฉัน

“ก็บอกแล้วไง แก้มเธอน่าหยิก”นายเวียร์พูดพลางยิ้มโชว์เขี้ยว อ๊าก~ทำตัวน่ารักแบบนี้เดี๋ยวแม่ก็รักซะเลย อิอิ^^

“อะแฮ่ม~เอ่อ...”เสียงยัยซีดที่น่ารักดังขัดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะไล่ปล้ำ เอ๊ย!!! ไล่หยิกนายเวียร์คืน

“มีอะไรเหรอแอม”เวียร์ถาม แอมยิ้มแห้งๆแล้วมองฉันทีมองนายเวียร์ที

“เอ่อ...คือ...”แอมได้แต่อ้ำอึ้ง

“คือแอมเค้าอยากถามเธอสองคนเป็นแฟนกันเหรอ - -^”วิคพูดแทนแอมเสียงดัง ทำให้คนแถวนั้นเริ่มมองมาที่พวกเรา - -^ นายบ้าฉันก็อายเป็นนะย่ะ

“เอ่อ...อืม...กำลังรอคำตอบอยู่อ่ะ 55+”เวียร์ตอบเขินๆ ส่วนฉันกลับมานั่งที่เดิมพลางมองหาพี่มอส (ส่วนที่ขาด) นายผีจีนหายไปไหนนะ บ้าจริงๆเลยทำไมฉันต้องนึกถึงนายนั่นตลอดเวลาด้วยนะ

ออออออด~เสียงออดดังขึ้นบอกหมดเวลาคาบสุดท้ายของวันนี้ ส่วนนายผีจีนก็หายไปเลยตั้งแต่เช้า

“ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ”เวียร์บอกฉันหลังจากที่จัดของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว

“อะแฮ่ม...มากไปเปล่าว้า”วิคแซวตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ ส่วนแอมได้แต่หัวเราะตามนายวิดไป

“เฮ้อ...ใครจะเหมือนนายเล่า หวานกันได้ทู๊กวัน”ฉันประชดเสียงสูงจนแอมหยุดหัวเราะไป

“เอ้อ...ส้ม จีนเค้าฝากให้เธออ่ะตั้งแต่เช้าแล้ว พอดีฉันลืมเอาให้”แอมพูดเหมือนนึกได้พลางยื่นโทรศัพท์ให้ฉัน

“ขอบใจนะจ๊ะ จุ๊บๆ”ฉันว่าพลางหอมแก้มยัยซีดจนหน้าสีขาวกลางเป็นสีแดงเพราะความตกใจ

“เฮ้ย!!! อะไรว่ะ ฉันเป็นแฟนนะยังไม่ได้ขนาดนี้เลย เธอเป็นใครมาทำกับแฟนฉันแบบนี้”วิคโวยเสียงดัง พลางบ่นตลอดทางที่เดินไปที่จอดรถ

“ขอบใจนะที่มาส่ง”ฉันหันไปพูดกับเวียร์เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้าน (วันนี้เอารถยนต์มาส่ง เพราะจะกลับบ้าน)

“เดี๋ยว”เวียร์เรียกฉันพลางจับแขนเอาไว้ด้วย ฉันหันไปอย่างสงสัย

“ว่างๆไปเที่ยวบ้านฉันกันมั๊ย”ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วส่งยิ้มให้

“นี่...เดี๋ยวฉันโทรหานะ ^^”เวียร์พูดพลางยิ้มตาปิดจนลักยิ้มออก

“เอ่อ...ปล่อยฉันได้รึยังอ่ะ”ฉันถามเมื่อนายเวียร์จับแขนฉันไว้นานแล้ว

“โทษที ไม่เจ็บนะ”

“เอ่อ...เหลืออีกสองวันแล้วนะที่เธอจะให้คำตอบฉัน”เวียร์พูดเมื่อฉันเปิดประตูลงจากรถ BMW สีน้ำเงินคันหรู