คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10 เหตุผล...ที่รักกันไม่ได้...งั้นเหรอ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้นายผีจีนปล่อยฉันอย่างเสียไม่ได้
“เข้าไปหลบในตู้ก่อน เผื่อเป็นอาจารย์”นายนั่นบอกพลางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเปิดประตู พร้อมๆกับฉันเข้าไปในตู้เสื้อผ้า (นี่ฉันต้องกลายเป็นชู้อีกแล้วเหรอเนี่ย - -^)
“อ้าว...ชมพูมีอะไรเหรอ แล้วขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง”นายผีจีนพูดน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย
“พี่จีนลืมไปแล้วเหรอค่ะว่า...ชมพูเป็นใคร”คนที่ชื่อชมพูพูดตอบกลับมา เฮ้...เสียงผู้หญิงนี่ ทำไมขึ้นมาที่นี่ได้ล่ะ
“เอ่อ...พี่คิดว่ามันไม่ดีหรอกนะ เราลงไปคุยกันข้างล่างดีกว่า”
“ไม่ได้ค่ะ ชมพูขึ้นมาที่นี่เพื่อจะถามพี่จีนเท่านั้น แค่ 3 ข้อเองนะค่ะ”ยัยนั่นพูดน้ำเสียงออดอ้อน ฉันหวังว่ายัยชมพูอะไรเนี่ย สีผมคงไม่ใช่สีชมพูนะ - -^^^ ยัยเชอร์รี่หัวแดง ยัยเบลล์หัวทอง ยัยชมพูคงไม่หัวสีชมพูอีกนะ -;;-
“ว่ามาสิ”นายผีจีนเริ่มพูดน้อยลงพร้อมกับเสียงเย็นชาขึ้น
“พี่จีนจะให้ชมพูยืนอยู่หน้าห้องแบบนี้เหรอค่ะ มันไม่ดีหรอกนะค่ะ”ยัยนั่นบอก ฉันว่ามันไม่ถูกต้องตั้งแต่เธอขึ้นมาแล้วแหละย่ะ แหม~แล้วทำมาพูดว่าไม่ถูกต้อง ฉันอยากเห็นหน้ายัยนี่ชะมัดเลย (แกก็เหมือนกันนั่นแหละ)
“เข้ามาสิ”นายผีจีนพูด จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงปิดประตู ฉันแง้มประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อจะดูหน้ายัยชมพู
“พี่จีนยังคบอยู่กับพี่เชอร์รี่รึเปล่าค่ะ”ยัยนั่นยิงคำถามทันทีเมื่อนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กข้างเตียง ยังดีกว่ายัยเชอร์รี่หน่อยตรงที่ไม่ขึ้นเตียง ชิร์ แต่มันก็ไม่ถูกอยู่ดีนะ ยัยซีดเอ๊ย...ซีดกว่ายัยแอมที่เลิฟของฉันซะอีก แต่โชคดีอย่างหนึ่งคือยัยนี่ผมไม่ใช่สีชมพู แต่สีทองเหมือนกับหัวยัยเบลล์แทน
“ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”นายผีจีนพูดยัยชมพูหัวทองพยักน้าพลางจดใส่สมุดอย่างขยันขันแข็ง
“แล้ว...กับคนที่พี่จีนพาไปที่บ้านบ่อยๆล่ะค่ะ”ยัยนั่นถามพลางมองนายผีจีนอย่างต้องการคำตอบ นายนั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ยัยนั่นจึงล้วงกระเป๋าแล้วเอาสิ่งที่คล้ายๆรูปออกมาให้นายผีจีนดู คิ้วของนายนั่นยิ่งขมวดมากขึ้น
“นี่เธอ...”
“ใช่ค่ะ ชมพูติดตามพี่ทุกวันทุกเวลาทุกสถานที่ เอ้อ...ยังมีอีกรูปค่ะ”ยัยนั่นพูดต่อแล้วเอารูปออกมาอีกใบหนึ่ง ฉันเห็นมันชัดที่สุดเมื่อมองจากมุมนี้ O_O
“เฮ้...นี่มันก้าวก่ายสิทธิบุคคลชัดๆ”นายผีจีนพูดเสียงดัง ฉันมองรูปนั้นอย่างพินิจ นั่นมันคือรูปตอนที่ฉันเอาโทรศัพท์ไปคืนนายนั่น ตอนที่ฉันกับนายนั่นกำลัง...จูบกัน
“พี่จีนจะตอบว่าอะไรค่ะ”
“ฉันไม่มีอะไรจะตอบ เธอถามครบแล้ว เชิญกลับได้”นายนั่นตอบเสียงเย็น
“เดี๋ยวค่ะ เรื่องที่ชมพูเคยบอกพี่จีนไป ชมพูยังรอคำตอบนะค่ะ”
“เรื่องอะไร...เรื่องที่ให้ฉันคบกับเธองั้นเหรอ...ไม่”นายนั่นย้ำคำสุดท้าย
“อะ...อะไรนะค่ะ”ชมพูพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา นายผีจีนเงียบไม่พูดอะไร
“ได้...ได้ค่ะ งั้นพี่ก็อย่าหวังเลยว่ารูปพวกนี้จะอยู่ที่ชมพูคนเดียว คงจะดีนะค่ะที่หลาน ผอ.มีข่าวใหญ่ประจำเดือนนี้”ยัยชมพูพูดอย่างร้ายกาจ พร้อมกับลุกขึ้นไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว
“เอ้อ...บอกยัยนั่นให้ออกมาจากที่ซ่อนได้แล้วล่ะค่ะ คงร้อนแย่”ชมพูพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเปิดประตูห้อง
“เดี๋ยวก่อน”นายผีจีนเรียกยัยชมพูเสียงดัง
“ตกลง ฉันจะคบกับเธอ แต่...เธอต้องไม่เอารูปนี้ไปเผยแพร่ โอเคมั๊ย”นายนั่นพูดต่อรอง ยัยชมพูยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ตกลงค่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะค่ะที่รัก”ยัยนั่นว่าพลางวิ่งเข้ามาหอมแก้มนายผีจีนแล้วออกจากห้องไป
แอ๊ดดดด
“ฉัน...ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้เธอลำบาก”นายนั่นเปิดประตูตู้แล้วพูดเหมือนคนหมดหวัง พลางนั่งลงข้างตู้
“ไม่เป็นไรหรอก เรากลับไปแก้อะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะ”ฉันว่าพลางกอดเข่าตัวเอง ฉันกับนายจีนสบตากันอยู่นาน เหมือนกลัวว่าจะจำใบหน้าของกันและกันไม่ได้อีกแล้ว...
“อ่า....ที่นี่สบายชะมัดเลย”ฉันพูดเสียงดังเมื่อขึ้นมาบนดาดฟ้าของตึกชาย หลังจากกินข้าวที่นายผีจีนแอบเอาขึ้นมาให้ ตอนนี้นายผีจีนกำลังปูที่นอนปิกนิคตรงกลางดาดฟ้า
“นี่นายไม่กลัวคนอื่นจะขึ้นมารึไง”ฉันถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ นายนั่นส่ายหัวพลางนั่งบนที่นอนพร้อมกับพูด
“คนที่กุญแจที่นี่มีแค่ ป้า ฉัน วิค เวียร์”
“นี่...ถามจริงเหอะ ทำไมนายถึงตอบรับยัยชมพูอะไรนั่นได้ แต่กลับยัยแอมนายกลับ...”ฉันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเพราะพูดอะไรต่อไม่ถูก นายนั่นมองขึ้นไปบนฟ้าเหมือนนึกทบทวนเรื่องต่างๆ
“สิ่งแรกที่ฉันไม่รับรักแอมได้เพราะ...เราเป็นญาติกัน”
“หา...ญาติกันงั้นเหรอ”ฉันทวนคำเบาๆพร้อมกับนั่งลงข้างๆนายนั่น นายผีจีนพยักหน้าเบาๆแล้วพูดต่อ
“ข้อสอง ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”นายนั่นบอกพลางยิ้ม
“ผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญกับนายมากเลยสิ นายถึงยิ้มเวลาที่พูดถึงเค้าได้ขนาดนี้”ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมีจิ้มตรงหัวใจ แบบว่าจี้ใจดำเลย แล้วทำไมฉันต้องเศร้าเนี่ย...ฉันไม่ได้ชอบนายผีจีนซักหน่อย
“ใช่ ยัยนั่นน่าหมั่นไส้ แก้มยัยนั่นน่ะน่าหยิกที่สุดเลย ถ้าทำได้ฉันจะบีบทั้งตัวยัยนั่นเลย”นายผีจีนพูดเสร็จก็หัวเราะ โอ๊ยๆๆๆๆ หมั่นไส้วุ้ย ใครฟ่ะยัยนั่นน่ะ มาเจอยัยส้มคนนี้หน่อยเป็นไร
“แล้วทำไมนายถึงรับรักยัยชมพูล่ะ”
“ข้อแรกเพราะ ชมพูไม่ใช่ญาติของฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่สนใจกับการกระทำของฉันที่มีต่อยัยนั่น ข้อสองคือ...”
“อะไรอ่ะ นายอย่าเงียบดิ”ฉันถามต่อ เมื่อเห็นนายนั่นเงียบไปพร้อมกับหันไปมองนายนั่นซึ่งกำลังมองมาที่ฉัน
“ข้อสอง...คือเธอ”ฉันมองนายนั่นตาโต อะ...อะ...อะไรนะ เพราะฉันงั้นเหรอ ทำไมล่ะ
“เอ่อ...ฉันหมายถึง เอ่อ...เธอจะเสียหายอ่ะ จริงม่ะ แบบว่าเธออุตส่าห์สอบเข้าที่นี่ได้แล้ว แฮะๆ”นายผีจีนพูดกระตุกกระตักแบบเร็วปรือ เสร็จก็หัวเราะพร้อมกับเกาหัว ทำให้ฉันหัวเราะตามไปด้วย ^O^ ขอบคุณนะที่เป็นห่วงความรู้สึกของฉัน ของคุณจริงๆ นายนั่นจ้องมาที่ฉันเมื่อหยุดหัวเราะแล้ว ฉันหลบสายตาคู่นั้น ความรู้สึกแปลกๆ กำลังก่อตัวขึ้นมาในใจของฉัน ความรู้สึกที่ไม่อาจบอกได้ว่ามันคืออะไร แต่ฉันชอบเหลือเกินที่เป็นแบบนี้
“เอ้อ...แล้วทำไมชมพูขึ้นมาหอชายได้ สบายๆเลยอ่ะ ยัยนั่นมีผ้าคลุมล่องหนเหรอ”ฉันถามอย่างสงสัย นายนั่นหัวเราะพรืดออกมา แล้วกุมท้องตัวเองไว้
“คือ...ชมพูเค้าเป็นหลานอาจารย์คุมอาคารน่ะ จะเป็นคนคอยตรวจดูอาคาร”นายนั่นพูดพลางหัวเราะไม่หยุด ฉันจึงเดินไปที่ระเบียง - -^ ทำไมนายนั่นเข้าไปนั่งซะไกลระเบียงขนาดนี้นะ เกือบ
“นี่...ทำไมนายไม่ออกมายืนตรงนี้บ้างล่ะ สบ๊าย สบาย”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาเด็ดขาด บรื้อ”นายนั่นพูดพร้อมกับส่ายหัวแรงๆไปมา
“ทำไมอ่ะ มาสิมาดูดาวตรงนี้สวยกว่าเยอะเลย”ฉันว่าพลางวิ่งไปลากนายนั่นมาที่ระเบียงอย่างทุลักทุเล เพราะนายนั่นขัดขืน (เหมือนกับว่าฉันไปข่มขืนนายนั่นเลยแหะ)
“ไม่เอา ไม่เอา ไม่ไป”นายนั่นพูดพลางกลับไปนั่งที่ เราสองคนฉุดกันไปมาจนทำให้ฉันเสียหลักล้มลงไปทับนายนั่นจังๆ >O< ฉันหลับตาปี๋ไม่มองสิ่งใดทั้งสิ้น
“นี่ยัยหมูออกไปจากตัวฉันเลยนะ หนักชะมัดเลย”นายผีจีนพูดพลางดันให้ฉันลุกขึ้น ฉันลืมตาแล้วเห็นสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้เป็นสภาพที่ดูไม่ได้จริงๆ ฉันนอนทับตัวนายนั่นทั้งตัว หัวของฉันอยู่บนหน้าอกหนาๆของนายนั่น โฮะๆๆ ^O^ อุ่นดีจังเยย อกพี่มะนาวจะอุ่นแบบนี้มั๊ยน๊า (นางเอกต๊องๆวุ้ยบทนี้)
“เฮ้...เธอทำอะไรน่ะ”นายผีจีนถามอย่างตกใจ เมื่อฉันเอาหัวหนุนตักนายนั่น ตอนนี้พวกเรากลับมาอยู่บนที่นอน
ปิกนิคเรียบร้อยแล้ว
“งืม...จานอนง่ะ”ฉันว่าพลางปล่อยผมที่มัดมาทั้งวันให้สยายออก
“เฮ้...นี่เธอจะบ้าเหรอ จะนอนที่นี่เนี่ยนะ”
“ช่าย...งับงับ ผ้าห่มหน่อยดิ เอาคืน วันนั้นไงที่นายนอนบนตักฉันอ่ะ”ฉันว่าพลางหลับตาไป เฮ้อ...อยากหยุดเวลานี้เอาไว้จริงๆ ให้ตายเถอะ ทำไมฉันต้องคิดแบบนี้ด้วยนะ
“เฮ้ๆ ดาวตก”
“ไหนๆ ไหนดาวตก อธิฐานกัน”ฉันลุกขึ้นนั่งพลางอธิฐาน...อธิฐานอะไรงั้นเหรอ ไม่บอกหรอกเดี๋ยวมันจะไม่เป็นจริง อิอิ ฉันนอนลงบนตักของนายนั่นต่อ แต่คราวนี้นายนั่นไม่ได้พูดอะไรแล้ว
“นายว่าดาวดวงไหนสวยที่สุด”
“ไม่รู้สิ ไหนว่าเธอจะนอนแล้วไง”นายผีจีนว่าพลางเล่นผมของฉัน
“ตาสว่างแล้วอ่ะ นายนั่นแหละปลุกฉันทำไมล่ะ แต่ฉันว่าดาวที่สวยที่สุดคือดาว...ดาวมหา’ลัย 555+”ฉันพูดพลางขำกับมุกของตัวเอง นายนั่นหัวเราะตามไปด้วยแล้วพูดต่อ
“ไม่จริงอ่ะ ดาวที่สวยที่สุดคือดาวที่ส่องแสงประกายอยู่ในตัวเธอต่างหาก”นายนั่นพูดสีหน้าจริงจังพลางก้มลงมองมาที่ฉัน ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เงียบไปเท่านั้น
“แน่ะ เชื่อด้วย แกล้งนะเนี่ยแกล้ง 555+ คิดจริงอ่ะดิ”ฉันถึงกลับหน้าชาเมื่อนายนั่นพูด ฮึ่ม แค้นๆ
“เมื่อไหร่เธอจะหาทางออกเจอเนี่ย”นายนั่นถามเมื่อเงียบกันมาได้ซัก 5 นาที
“ทางออกจากอะไร หัวใจนายน่ะเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่ หมายถึงหลงตัวเองอ่ะ ฮึฮึ”นายนั่นว่าพลางหยิกแก้มฉัน ฉันจึงนึกถึงคำที่นายผีจีนพูดเมื่อครู่นี้ ‘ยัยนั่นน่าหมั่นไส้ แก้มยัยนั่นน่ะน่าหยิกที่สุดเลย ถ้าทำได้ฉันจะบีบทั้งตัวยัยนั่นเลย’ ทำให้ฉันไม่มีแรงแม้จะพูดต่อ
“นอนดีกว่า”ฉันว่าพลางทำแก้มป่องๆเหมือนเด็กขี้งอน นายนั่นไม่พูดอะไร เพียงแต่เล่นผมฉันต่อไป
~อีกด้านหนึ่ง~ ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่ทั้งสองกระทำไปนั้นได้อยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งมาตลอด ตั้งแต่ที่ทั้งสองขึ้นมาที่นี่แล้ว เพราะเค้าคนนั้นขึ้นมาที่นี่ก่อนพวกเขาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ใครคนหนึ่งที่มีกุญแจบนดาดฟ้า... เวียร์...ถึงกับร้องไห้เมื่อเห็นภาพที่มันบาดลึกถึงหัวใจ คนหนึ่งคือคนที่เขารักและจะไม่มีวันทำร้าย อีกคนหนึ่งก็คือคนที่เค้าจะทะนุถนอมจนตาย และจะไม่มีวันที่จะหมดรักทั้งสองคนไปได้ แต่สิ่งที่ทั้งคู่ทำนั้นมันได้บ่งบอกอย่างชัดเจนอยู่แล้วว่า ทั้งสองคนต่างก็คิดในสิ่งเดียวกัน สิ่งที่ไม่มีวันที่จะคิดกับตนเองแน่นอน ในคืนนี้และในที่ตรงนี้มีคนยิ้มให้แก่ท้องฟ้าในคืนเดือนมืดด้วยความเบิกบานใจถึงสองคน แต่ก็มีอีกหนึ่งคนที่ร้องไห้กับแสงดาวที่ส่องมายังพื้นโลกที่มีผู้คนมากมายแต่เขากลับเหมือนอยู่เพียงตัวคนเดียว (TToTT เปลี่ยนพระเอกทันป่ะเนี่ย สงสารเวียร์ง่ะ)
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ฉันกะพริบตาสู้กับแสงสว่าง ที่ส่องกระทบมาที่ตาของฉันพลางลุกขึ้นนั่งตัวตรงพร้อมกับบิดขี้เกียจ
“นี่นายผีจีน ตื่นได้แล้ว”ฉันพูดพลางจิ้มที่หัวไหล่นายนั่น นายผีจีนปัดมือฉันออกแล้วกระชับผ้าห่ม
ความคิดเห็น