คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (20+) Hanemiya Kazutora's Obsession
Content & Trigger Warning ;
sexual explicit, unsafe sex, PTSD, romanticize, submission,
Hanemiya Kazutora's Obsession ‣
หลงใหลคลั่งไคล้
"ไอ้กล้วย แม่มารับแล้ว!"
คาสึโทระมองเด็กสาวคนหนึ่งกระโดดโลดเต้นพลางยืดแขนแบมือมาทางเขา สมองอื้ออึงทันทีที่เห็นขนาดตัวใหญ่ยักษ์ของคนตรงหน้า
ชายหนุ่มเพ่งมองไปยังกระจกใสข้างๆ นิ่งเงิบไปกับตุ๊กตาขนาดสิบเซนติเมตรที่กองพะเนินอยู่รอบตัว รูปร่างหน้าตาหรือแม้กระทั่งทรงผมสีดำตัดสลับเหลืองนั้น เป็นเอกลักษณ์ชี้ชัดว่าพวกมันคือตุ๊กตาที่สร้างขึ้นมาเลียนแบบเขา
ฮาเนมิยะ คาสึโทระ ในช่วงชีวิตวัยรุ่น… ช่วงชีวิตที่เขาก้าวพลาดมากที่สุด
ดวงตาที่ทำจากเส้นด้ายมองเหม่อ ไม่ได้สนใจท่าทีดี๊ด๊าของเด็กสาวแปลกหน้าที่จับเขาขึ้นแล้วเดินไปจ่ายเงิน เพราะขณะถูกอุ้มผ่าน ชั่วแวบนึงดันสะดุดตาเข้ากับตุ๊กตามากมายในโซนเดียวกัน หนึ่งในนั้นมีแผ่นผ้าสีดำขลับประกอบกันเป็นเส้นผมยาวพริ้วกับคิ้วหนารับรอยยิ้มร้าย นุยของบาจิ เคย์สึกะ
ภายในหัวสมองขบคิดถึงเรื่องก่อนหน้าที่จะเข้ามาอยู่ในร่างนุ่มนิ่มนี้ ภาพตอนที่ตนฟาดท่อนเหล็กใส่พี่ชายอดีตหัวหน้ากลุ่ม ภาพตอนที่ตนแทงอดีตเพื่อนสนิท ยังคงติดตาแม้จะผ่านการสำนึกผิดมาหลายปีภายในคุกอันอ้างว้าง
ถึงตอนนี้จะสับสนกับสถานการณ์ ทว่าบัดนี้คาสึโทระกลับเลือกที่จะจมจ่อมอยู่กับภาพวันเก่าก่อนที่ไม่อาจลบเลือน
ช่วงเวลาข่มขื่นที่ไม่อาจย้อนคืนได้นั้นประหนึ่งฝันร้ายอันไร้ที่สิ้นสุดห้วงหนึ่ง รู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้ว และเวลานี้คาสึโทระได้ความสนใจใหม่อย่างอื่นข้ามาแทนที่ เป็นเด็กสาวตรงหน้าที่ชอบเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับคำพูดติดปากว่า
"ไอ้กล้วยของแม่!"
ชายหนุ่มภาวนา เขาอยากฟังน้ำเสียงระรื่นและรอยยิ้มนั้นอีกวันละหลายรอบ น้ำเสียงที่เป็นเหมือนนาฬิกาปลุกช่วยให้เขาตื่นจากฝันร้าย และรอยยิ้มชื่นมื่นที่อาจเป็นยาใจที่เขาตามหา
คาสึโทระไม่รู้เลยว่าความต้องการเล็กๆ เหล่านี้เริ่มกอปรกลายเป็นความรู้สึกอื่น ความรู้สึกพิเศษอันแสนซับซ้อนที่ทำให้เขาได้ค้นพบอุบายเพื่อครอบครองดวงอาทิตย์ตัวน้อย
กลางดึกคืนหนึ่ง ความอยากแปรเปลี่ยนเป็นความต้องการ ในที่สุดนุยฮาเนมิยะพลันกระตุกเฮือกทีหนึ่ง บนเก้าอี้ตัวเก่งของเจ้าของห้องไม่ได้มีไว้วางตุ๊กตาตัวโปรดอีกต่อไป
"คืนร่างได้... แล้ว? " เสียงทุ่มนุ่มเปี่ยมเสน่ห์พึมพำ นิ้วเรียวยกตวัดเล่นสนุกสนานก่อนจะละความสนใจไปยังใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่หลับสนิท ดวงตาสีเหลืองทรายประกายวาบก่อนค่อยเยื้องย่างลงจากเก้าอี้ เคลื่อนไหวแผ่วเบา หยุดลงข้างเตียง
เขายื่นมือออกไปแตะแก้มนิ่ม สั่นเล็กน้อยกล้าๆ กลัวๆ ไม่อยากให้สิ่งล้ำค่าตรงหน้าบอบช้ำ รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนใบหน้าเรียบนิ่งทันทีที่ตนได้รับสัมผัสอุ่นร้อนจากคนตัวเล็ก อารมณ์ประหลาดตีวาบเข้ามาในอกก่อนจะถูกกดกลับลงไป เขารีบถอยหลังกลับไปยังเก้าอี้ กลับร่างเป็นนุยน้อยอีกครั้งเมื่อคุณแม่ในนามพลิกตัวคล้ายจะตื่น
ครานี้และหลังจากนี้เพียงแค่นึกคิด ชายหนุ่มสามารถเปลี่ยนร่างไปมาระหว่างตุ๊กตากับคนได้อย่างอิสระ
วันต่อมา ครั้นอดทนรอจนเด็กสาวจัดการกิจวัตรในช่วงเช้าเสร็จแล้วล็อกประตูห้องจากไป คาสึโทระควบคุมสภาพร่างกายตนเป็นตัวคนทันที เริ่มถือโอกาสช่วงกลางวันที่เธอไม่อยู่ แอบสำรวจข้าวของภายในห้อง
สายตาคมกริบกวาดผ่านของจุกจิกทุกอย่างไปหยุดอยู่ยังตู้ไม้ขนาดเล็กตู้หนึ่ง เป็นตู้ที่เด็กสาวมักจะวางเขาทิ้งไว้บ่อยรองลงมาจากเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ ด้วยความสงสัยว่าตนเกี่ยวข้องอย่างไรกับหนังสือการ์ตูนพวกนั้น ร่างสูงไม่รอช้าถลันขึ้นหน้า สุ่มเลือกหยิบขึ้นมาหนึ่งเล่มทันที
"โตเกียวรีเวนเจอร์" คาสึโทระพึมพำ ในมือถือมังงะที่มีรูปเด็กหนุ่มหน้าตาเบื่อโลกคนหนึ่ง การแต่งกายแหวกแนวแต่ล้นเสน่ห์ ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเขาในรูปลักษณ์แบบการ์ตูน ถ้าหากบริเวณลำคอไปจนถึงหน้าอกด้านขวาไม่มีรอยสักอันคุ้นเคยประทับอยู่
เหงื่อเย็นไหลโซม แววตาคู่สวยที่มักจะแข็งกระด้างสั่นระริกเต็มไปด้วยความหวาดวิตกผิดกับการกระทำที่เร่งพลิกหน้ากระดาษอ่านเรื่องราวภายในนั้น น้ำตาหยดโตกลิ้งผ่านแก้มเนียน ตกแหมะอยู่บนหน้ากระดาษที่ทาเคมิจิได้ขึ้นเป็นหัวหน้าหน่วยที่หนึ่ง โล่งใจที่ตนไม่ได้ทำลายโตมัน ซาบซึ้งใจที่ฮีโร่ขี้แยคนนั้นช่วยแก้ไขในสิ่งที่เขาได้ทำผิดพลาดไป
น้ำตาหยดที่สองและสามตามมา… เขาคิดถึงเพื่อนๆ ของตนเหลือเกิน
หลังจมอยู่ในความคิดมากมายมานานสองนาน ฮาเนมิยะ คาสึโทระเก็บมังงะเข้าที่เดิม เปลือกตากระพริบปิดตั้งสติ เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าหลังจากนี้ตนจะปล่อยวางให้เรื่องราวในหน้ากระดาษเหล่านี้เป็นเพียงบทเรียนและตราบาป สิ่งสำคัญสำหรับเขาในตอนนี้คือเธอคนที่เป็นตัวแปรนำให้เขามาพบเจอกับความจริง
y/nถือความจริงข้อสุดท้ายที่เขาต้องการ เธอเห็นอะไรในตัวเขาจากเรื่องราวโสมมเช่นนี้
ตกดึกทุกคืน เมื่อมั่นใจว่าเธอเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว ชายหนุ่มมักเท้าคางมองเด็กสาวหลับฝันหวาน ทำจนเป็นกิจวัตรประจำวัน ทำจนเขาเริ่มเสพติด
"เจ้าเสือน้อย... เจ้ากล้วย..." มุมปากอมยิ้มทวนสรรพนามที่'แม่'ชอบใช้เรียกเขา นิ้วทั้งห้าสางเส้นผมอีกฝ่ายเล่นไปมา ดวงตาสีน้ำตาลทรายที่ปกติเต็มไปด้วยความหลงใหล ครานี้แฝงความรู้สึกที่ดำมืดยิ่งกว่านั้น เพราะแม้จะคอยสังเกตมาตลอดครึ่งปี ทว่าคาสึโทระก็ยังไม่อาจทราบได้ว่าเธอชอบเขาตรงไหน
เขารู้เพียงแค่ว่าความชอบทั้งหมดนั้นเป็นเพียงความชอบในแบบที่คนๆ หนึ่งจะมีให้กับตัวละครสมมติ หาใช่ความรักดั่งเช่นหนุ่มสาวอย่างในชีวิตจริง
"...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นไปไม่ได้นี่"
ใบหน้าเรียวสวยปรากฏความลังเลเล็กน้อยยามที่เขายื่นมือออกไปบีบจมูกมน เมื่อเห็นมือบางโบกปัดทันควันแล้ว เสียงหัวเราะเบาๆ จากชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มกว้าง เขาตัดสินใจเริ่มแกล้งคนกำลังนอนต่อทันที
ครั้นปากน้อยงึมงำไม่พอใจพลางกระพริบตาเปิด คนขี้แกล้งจึงหยุดมือ ครานี้ไม่เปลี่ยนร่าง ดวงตาคู่คมสาดประกายเจ้าเล่ห์เพียงชั่วขณะก่อนจะเก็บกลับเหลือเพียงความตื่นเต้น
"...คาสึโทระ? "
"เสือน้อยต่างหาก" เขากลั้นหัวเราะตอบกลับไป ถือโอกาสที่อีกคนสลึมสลือ ยื่นหน้าหอมแก้มนิ่มหนึ่งฟอด อดใจสงสัยมานานแล้วว่าความรู้สึกของการหอมแก้มคนอื่นเป็นอย่างไร แต่ไหนแต่ไรเขาก็มักจะถูกเด็กสาวตรงหน้าเข้ามาหอมในร่างนุยอยู่บ่อย
เสียงหัวเราะดังยิ่งกว่าเดิมเมื่อเธอไม่ทันสนใจที่ถูกฉวยโอกาส เอาแต่เถียงงุบงิบเรื่องขนาดตัวเขา บอกว่าตัวใหญ่ขนาดนี้ เขาไม่ใช่เสือน้อยอีกต่อไปแล้ว
ชายหนุ่มยักไหล่ไม่ต่อล้อต่อเถียง เขาทำเพียงอมยิ้มจดจ้องท่าทีตื่นเต้นของคนตัวเล็ก ตอบคำถามเท่าที่ตอบได้ ก้มหัวให้ยามอีกฝ่ายขอลองจับกล้วยบนหัว หัวใจเต้นแรงเมื่อได้รับรอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเป็นผลตอบแทน
"ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย"
"อือฮึ เธอกำลังฝัน" คาสึโทระตอบตามที่ตนได้เตรียมไว้ หัวเราะเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้เมื่อได้รับสีหน้าผิดหวังกลับมา
จนกระทั่งครึ่งค่อนคืนผ่านไป ชายหนุ่มจึงเกลี้ยกล่อมให้คนตื่นเต้นเข้านอน ก่อนดันอีกฝ่ายให้ล้มตัวลงยังอดไม่ได้ เอานิ้วจิ้มๆ เข้าที่มุมปากอีกฝ่าย
"มีความสุขเหรอ ยิ้มไม่หุบเลย"
"อื้อ เสือน้อยตัวเป็นๆ เลยนะ!"
เสือน้อยที่ว่าเบือนหน้าหนี ทั้งขวยเขินและกระหยิ่มใจว่าแผนที่ตนวางไว้ดูท่าจะสำเร็จไปได้ด้วยดี มือหนาลูบหัวกล่อมนอน พึมพำแผ่วเบาให้คนที่จ้องมองตาแป๋วได้ยิน
"ทุกคืน... ถ้าy/nอยากเจอ ฉันก็จะเข้าฝันเธอทุกคืน" ฮาเนมิยะ คาสึโทระกล่าวความปราถนาของตัวเองออกมาด้วยความแยบยล
หลังจากนั้นในทุกๆ คืนคาสึโทระจะกลายร่างมาใช้เวลาร่วมกันกับเด็กสาวที่เข้านอนเร็วขึ้นกว่าเดิมเพื่อมาเจอเขา หัวใจดวงน้อยที่เคยแตกร้าวค่อยๆ ประกอบขึ้นใหม่ได้ด้วยการเยียวยาจากเธอที่เป็นดั่งดวงอาทิตย์นำทาง
y/nที่ไม่เคยย้ำว่าสิ่งที่เขาทำไปมันผิด เธอพูดเพียงแค่ว่าเขาสามารถเป็นคนที่ดีกว่าเดิมได้
ชายหนุ่มภาวนาว่าช่วงเวลาเหล่านี้จะคงอยู่ตลอดไป ทว่าไม่นานนักเธอเริ่มเปลี่ยนไป คนตัวเล็กไม่สนใจเข้านอนเร็วอีก เจ้าตัวมักยุ่งอยู่กับงานหรือไม่ก็เล่นเกมในมือถือพร้อมโทรศัพท์คุยกับใครสักคน ตกดึกหลังเข้านอน เธอมักจะหลับสนิทไม่ตื่นขึ้นมาคุยด้วยกันเหมือนก่อนต่อให้เขาวอแวแค่ไหนก็ตาม
ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นภายในอก อัดอัดพานให้หายใจไม่ออก
ตั้งแต่ครั้งแรกจนกระทั่งตอนนี้ ฮานเมิยะ คาสึโทระเกลียดการถูกทรยศมาโดยตลอด และในปัจจุบันเธอกำลังทำให้เขารู้สึกแบบนั้น
นุยตัวน้อยกระตุกแผ่วเบา แทนที่ด้วยร่างสูงเจ้าของผมสีดำย้อมแซมสีเหลือง นั่งคุดคู้อยู่บนเก้าอี้ท่ามกลางห้องว่าง เสียงสะอื้นดังแผ่วเบาพร้อมกับสายน้ำตา รอคอยคนทรยศกลับมา
“y/n…”
เสียงทุ้มฟังดูหดหู่เอ่ยเรียกทันทีที่ได้ยินเสียงปิดประตูห้อง ใบหน้าอึมครึมแหงนมองคนที่ถูกเรียกเดินใกล้เข้ามา แววตาเป็นประกายนั้นไม่มีเค้าความตกใจแม้แต่น้อย ทำให้เข้าใจว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยหลอกเธอได้เลย
“คาสึโทระตัวจริงจริงๆ ด้วย”
ยิ่งได้ยินแบบนั้น ความอึดอัดภายในอกยิ่งเกาะแน่น คล้ายจะบีบรัดหัวใจที่เพิ่งได้เยียวยาออกเป็นเสี่ยงๆ
ชายหนุ่มก้มหน้าลงต่ำ แม้จะแค่สบตากับอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาก็ยังไม่กล้า สองมือที่กุมเข้าหากันแน่นยิ่งลงแรงมากกว่าเดิมเมื่อนิ้วเรียวจิ้มมุมปากเขาแผ่วเบา
“ทำไมหงอยล่ะ… ฉันขอโทษที่ต้องใช้วิธีนี้หลอกให้นายเผยตัว”
ร่างเล็กบอกกล่าวอย่างออดอ้อน เธอย่อเข่าลงนั่งยอง พยายามช้อนตาขึ้นให้สบตากับเขา หารู้ไม่ว่าเสือที่เพิ่งถูกตบหัวแล้วลูบหลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ภายในเสี้ยววินาที คาสึโทระหยิบยืมความได้เปรียบจากตำแหน่งและแรงกาย ฉุดเด็กสาวที่เจ้าเลห์ไม่แพ้กันลอยขึ้นหวือ กดเอวนิ่มให้นั่งบนตักเขาแล้วแยกเขี้ยวกัดลงเข้าที่ไหปลาร้าคนเจ้าเล่ห์เต็มแรง เมินเสียงกรีดร้องไปในที
ดวงตาสีเหลืองทรายและคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นจ้องเหยื่อจำยอมบนตักด้วยอารมณ์ซับซ้อน สุดท้ายอดรนทนไม่ไหว เปิดปากก่อน
“เธอรู้ว่าฉันไม่ชอบอะไร… แล้วยังทำทั้งหมดนั้นไปเพื่อ..” แค่ให้เขาเปิดเผยตัวตนแค่นั้นจริงๆ เหรอ
“นายกลัวอะไรอยู่”
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่นยามที่เธอถามสวนกลับมา สองมือที่จับไหล่เขาไว้ตั้งแต่แรกออกแรงบีบเบาๆ คล้ายต้องการจะส่งความกล้าให้เขาพูดในสิ่งที่คิดออกมา
เธอถามต่อหลังเขาเงียบตัดสินใจไม่พูด
“กลัวฉันจะไม่ชอบที่คาสึโทระเป็นแบบนี้เหรอ” ลมหายใจพรูออกจากจมูกเล็กๆ นั้นที่เขาชอบแกล้งบีบ
“...ทำให้ฉันเป็นของนายสิ” เสียงหวานๆ นั้นพูดออกมา ฟังแล้วดูไม่รู้สึกรู้สา แต่ท่าทีของอีกฝ่ายนั้นไม่ต่างจากคนที่ตัดใจสินแน่วแน่มาแล้ว หัวใจที่เคยบีบรัดคลายออกเล็กน้อย แทนที่ด้วยความรู้สึกเสียววาบแปลกๆ เรียกร้องให้เขาทำตามที่เธอขอ
“y/nอย่าพูดแบบน…” ริมฝีปากไม่ทันเอ่ยบอก คนบนตักฉวยจังหวะประกบปิดคำปฏิเสธ เนิ่นนานเสียจนเขาลืมว่าตนต้องยับยั้งความรู้สึกซับซ้อนนี้ เนิ่นนานเสียจนเขาเพิ่งรู้สึกตัวว่ามือบางละจะไหล่เขาแล้วค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมา ทั้งกดทั้งนวดแก่นกายตน
คาสึโทระนิ่งปล่อยให้คนบนตักโน้มตัวลงพิงเขา ให้จมูกของเขาฝังลงบนลำคอของเธอ ให้เขาสูดเอากลิ่นกายแสนคุ้นเคยและหูฟังน้ำเสียงออดอ้อนที่กระซิบกระตุ้นให้เขาลงมือ
น้ำลายอึกใหญ่กลืนลงลำคอ เสียงครางอือถูกส่งออกมาอย่างเผลอตัว ขนาดของเป้ากางเกงยิ่งขยายใหญ่ ดุนดันสู้ผ้าเนื้อดี
“คาสึโทระก็คือคาสึโทระ ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้และหลังจากนี้ฉันก็จะยังชอบคาสึโทระ”
สองตาคนพูดยิ้มหยีก่อนจะหลับลงแล้วประกบริมฝีปากลงมาอีกรอบ มือที่คอยนวดคลำทำท่าจะหยุดทว่าก็สายไปเสียแล้วเมื่อเขาทาบฝ่ามือทับลงไป เริ่มบีบคลึงด้วยตัวเอง ส่วนอีกมือข้างที่ว่าง โอบแขนกอดอีกฝ่าย คอยประคองหัวทุยให้เดินตามเกมของเขาต่อจากนี้
ความรู้สึกพิเศษอันแสนซับซ้อนในคราแรก ค่อยคลี่ออกเป็นความลุ่มหลง เขาครางกระเส่าเมื่อคนบนตักโยกตัวสวนเข้ามา ไถเอวเข้ากับแก่นกายที่นูนปูด ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยพยายามควบคุมการหายใจ หน้าผากโน้มพิงกับของคนตัวเล็ก ดวงตาหลุบลงมองมือเขาและเธอที่ค่อยๆ เร้าอารมณ์ให้กันและกัน มองนิ้วอีกคนที่ทั้งเขี่ยทั้งจิ้มส่วนหัวของเขาและเป้ากางเกงที่แฉะไปด้วยน้ำขุ่นหนืด
นิ้วเรียวตวัดหยุดเธอแล้วเร่งปลดกางเกงออก
cut scene /tbc. via readAwrite
คาสึโทระค่อยได้สติอีกครั้งหลังพวกเขาแยกย้ายจัดการธุระส่วนตัวกันเสร็จสรรพ ดวงตาสีเหลืองทรายที่เคยสาดประกายเจ้าเล่ห์ บัดนี้เหลือเพียงความประหม่า จนเมื่อเด็กสาวเรียกเขาขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกันพร้อมเอ่ยลอยๆ ว่าเขาไม่ต้องกลับเป็นนุยก็ได้หากไม่จำเป็น สองแขนโอบกอดคนตัวเล็ก พลิกร่างของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าโน้มลงค่อยๆ ประกบริมฝีปากเข้ากันอีกรอบ
ในที่สุดชายหนุ่มก็รู้ว่าy/nชอบเขาตรงไหน เพราะว่าเธอชอบที่เขาเคยร่าเริง เธอชอบที่เขาไม่ได้สมบูรณ์แบบ เธอชอบที่สุดท้ายเขาคิดได้และกลับตัว
y/nชอบเขาที่เรียนรู้และเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีขึ้น
หัวใจที่ได้รับการเยียวยาแล้วของฮาเนมิยะ คาสึโทระนั้น หลงเหลือรอยร้าวไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เป็นรอยร้าวแสนพิเศษที่ถูกเชื่อมติดไว้ได้ด้วยความลุ่มหลง หลงใหล คลั่งไคล้
เป็นความรักอีกรูปแบบหนึ่งที่เขาตัดสินใจจะมีให้แด่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น
fin.
ความคิดเห็น