คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าชายเเห่งบลาสท์
“แอน!!มาอยู่ข้างหลังฉัน!!”
เธองงงวยไปหมดแล้ว แต่ก็ทำตามที่ โรเบิร์ตบอกแต่โดยดี
“แควก”
เสียงผ้าที่ขาดออกบ่งบอกให้เธอรู้ว่ามันเข้ามาได้แล้ว
โรเบิร์ตชักดาบออกจากฝักเตรียมพร้อมที่จะสู้
“ใจเย็นๆพวกฉันได้งานแค่มาฆ่าผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นไม่เกี่ยวกับนาย”
เท่าที่เธอดูจากเสียงแล้วคาดว่าเขาคงจะเป็นผู้ชายคิดว่าอายุน่าจะไม่เกินพวกเธอ ไม่สิ...อาจจะเท่าๆกับเธอด้วยซ้ำไป!!
“ฉันไม่ยอมให้นายทำอะไรแอนแน่!!”
โรเบิร์ตคำรามก้อง
“อ๊ะ งั้นเหรอ ? พวกเรา”
ชายคนนั้นยังมีท่าทีสบายๆ ก่อนกระดิกนิ้ว
ก่อนที่ทั้งเธอและโรเบิร์ตจะรู้ตัว พวกเธอก็ถูกล้อมซะแล้ว!!
โรเบิร์ตหน้าซีดเผือด
คนมากมายราว30คนรุมล้อมพวกเธอเสมือนกำแพงอันแน่นหนา
เธอควรจะทำอย่างไรดี!!
ชายคนเดิมดีดนิ้ว พร้อมกับพูดคำทีเย็นเยือกเข้าไปในหัวใจเขาและเธอ...
“จัดการมันเลย!!”
โรเบิร์ตพยายามสุดความสามารถที่จะปกป้องเธอ แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ...
ดาบโตฟาดฟันเข้ามาหมายที่จะหยิบยื่นความตายให้เธอ
อา.....จบแล้วสินะ
ชีวิตของคนเรานั้นช่างสั้นนัก.....
จริงไหม...
ท่านแม่............
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
“หมายความว่าเธอชื่อแอนาใช่ไหม?”
ชายหนุ่มถามหน้าบึ้ง
“เพคะ...”
เธอตอบเรียบๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น แต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้อารมณ์ชายหนุ่มขาดผึง
“เธอตอบอะไรที่มันมากกว่า‘เพคะ’ได้ไหม๊!!”
ท่าทางชายหนุ่มจะสติแตกไปแล้ว แต่สำหรับเธอได้แต่ยิ้มเยาะในใจ
“เพคะ เจ้าชายวาเลส”
เธอยังตอบกลับไปได้หน้าตาย
“อ๊าก !!ฉันไม่ไหวแล้ว พี่อยากมาซักประวัติบ้าบออะไรพี่ก็มาซักเองเหอะ ฉันไปก่อนหละ!!”
ก่อนเจ้าชายวาเลสจะเขวี้ยงสมุดจดบันทึกทิ้ง แล้วเดินไปอย่างหัวเสีย
ชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนเดินมาเก็บสมุดช้าๆ ชึ่งน่าจะเป็นผู้พี่ที่เจ้าชายวาเลสกล่าวถึง
ถ้าเกิดประเมินจริงๆแล้วสองพี่น้องนี้ แทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลยยกเว้นตาสีเขียวมรกต แต่นอกนั้นแล้ว..
เธอแทบจะจะไม่เห็นความเหมือนอะไรเลย
“ก่อนอื่นฉันชื่อเจ้าชายวาเลนซ์ แวน”
เขาพูดเสียงนุ่ม
“เพคะ หม่อมฉันชื่อ แอนนา เอ็มมิวเล็ท”
เธอตอบกลับ เริ่มระวังตัวเล็กน้อย เนื่องจากเจ้าชายคนพี่ดูเป็นการเป็นงานกว่าคนน้องมากนัก
“เธออายุเท่าไหร่?”
เจ้าชายหนุ่มยังคงจดบางสิ่งบางอย่างลงไปในหนังสือ
พอพินิจดูให้ดีๆแล้ว เธอคงต้องยอมรับว่าที่นางกำนัลในวังลือกันว่าเจ้าชายวาเลนซ์รูปงามมากคงจริง
ตาสีเขียวมรกต ผมสีทองสวยเป็นเงา แล้วเมื่อต้องกับแสงแดดยามเย็นเช่นนี้ ทำให้เขาดูงดงามราวกับภาพวาดเลยทีเดียว
“แอนนา เอ็มมิวเล็ท โปรดตั้งใจฟังหน่อย..”
เสียงดุดังขึ้นเธอสดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบไปอย่าง ตกุกตกัก
“17เพคะ”
เธอพยามรักษามาดให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อืม...งั้นเธอก็อายุเท่าน้องชายฉันน่ะสิ...”
เขาละหน้าออกมาจากสมุดเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าเธอ
“ดูเหมือนเธอจะยังเหนื่อยอยู่ ฉันจะมาซักต่อพรุ่งนี่แล้วกัน”
เขาพับสมุดเก็บแล้วยื่นส่งให้องรักษ์หน้าห้อง ก่อนจะเดินออกไป...
“เฮ้อ”
เธอถอนหายใจ มองไปนอกหน้าต่าง พระจันทร์เริ่มจะออกมาเฉิดฉายบนนภา พระจันทร์ดวงกลมโตดีจัง เธอคิด
บางที ท่านพ่อก็อาจจะกำลังมองพระจันทร์ดวงนี้อยู่ก็เป็นได้...
ส่วนโรเบิร์ต..น่าเห็นใจเขาเหมือนกัน...คิดเหรอว่าคนอย่างเธอดูไม่ออกว่าเขาคิดยังไงกับเธอบ้าง
เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าในแววตาของเขาไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน...แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่อาจรับความรู้สึกของเขามาได้...
คิดเรื่องนี้แล้วก็นึกถึงเมื่อตอนกลางวัน
ระหว่างที่ดาบโตเล่มนั้นของพวกชุดดำจะยิบยื่นความตายให้แก่เธอนั้น
ก็ได้เจ้าชายวาเลสมาขวางไว้ได้ก่อน
และยืนยันว่าจะพาเธอไปต่อให้ถึงประเทศบลาสท์เอง
โรเบิร์ตพยายามจะขอไปส่งเธอให้ถึงที่แต่ ก็ไม่เป็นผล
เขาจึงขอเวลาเจ้าชายอีก10นาที
และเขาก็ได้พูดบางอย่างออกมา...
และมันทำให้เธออึ้งจริงๆ เพราะเธอไม่คิดว่าโรเบิร์ตจะกล้าพูดมันออกมาได้
“ฉันรักเธอแอน ไม่ว่าเธอจะกลับมาเมื่อไหร่ ฉันก็จะรอเธอเสมอ”
เธออยากจะถามเขาให้แน่ใจว่าจริงหรือเปล่าแต่ยังไม่ทันจะถาม ทหารพวกนั้นก็มาพาเธอไปซะก่อน
เธอล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่ต้องคิดอีกเยอะไม่ว่าชีวิตเธอจะเป็นยังไงต่อไปเธอก็จะขอกลับไปให้ได้
กลับไปที่แห่งนั้น
ประเทศกราเซีย....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น