เวลาจะหยุดหมุน ณ ใต้ต้นอิโจว

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อลมพัดมาอีกครา...

สายลมพัดมาเอื่อยๆ ใบของต้นอิโจว ค่อยๆหลุดร่วงลงสู่พื้นดิน

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาช้าๆ เเล้วทรุดตัวลงที่ม้านั่งใต้ต้นอิโจวนั้นเอง
เขาหยิบหูฟังพร้อมกัเครื่อง mp3 ขึ้นมาเเล้วจัดการใส่หูฟังนั้นเข้าไปในหู พอบทเพลงในเครื่องเริ่มเล่น เขาก็ปิดตาลงช้าๆพร้อมกับปล่อยให้อารมณ์ล่องลอยไปกับเสียงเพลง..

ใบของต้นอิโจวต้นเดิมนั้นหลุดร่วงลงมาอีกครา..

หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเดินอย่างมั่นคงเเละรวดเร็วมาที่ม้า้นั่ง อีกฝั่ง' หนึ่งของต้นอิโจว ในมือของเธอถือหนังสือเล่มโตเธอทรุดตัวนั่งลงที่มานั่งนั้น
เเละพลิกหนังสือจากหน้าที่คั่นไว้เมื่อวานเธอพลิกหน้าต่อไป ต่อไปเเละ ต่อไป..

ท้องมืดมิดดาวกระจายพร่างพราวเต็มท้องฟ้า  ชายหนุ่มคนเดิมหันมองนาฬิกาข้อมือ เมื่อพบว่าถึงเวลาที่ต้องกลับเเล้วเขาก็จัดเเจงปิดทุกอย่างเเละเดินไป อย่างเงียบๆ ไม่มีใครมาจริงๆด้วย ..ชายหนุ่มคิดกับตัวเอง


หญิงสาวเหลียวมามอง.....เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงคนเดินไปเลย เธอคิดพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู
อ๊ะ ถึงเวลาเเล้วนิ่ อา..สุดท้ายก็...ไม่มาสินะเธอพับหนังสือเเละเดินจากไปจากม้านั่ง

เหลือทิ้งไว้เเค่เพียงต้นอิโจวที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้นเท่านั้น......


๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙

ดวงตาสีดำลืมตางัวเงียในความมืด...

นี้มันกี่โมงเเล้วเนี้ย....

ทันทีที่คิดมือก็ค่อยๆเอื้อมไปหยิบนาฬิกา

นาฬิกานั้นเข็มชี้ไปที่เลข 5  เป็นเวลาที่เช้าเกินไปนักที่เขาจะตื่น เขาวางนาฬิกากลับไปที่เดิม เเล้วตั้งใจหลับต่อ
เเต่เเน่นอนว่าเขาก็ไม่ใช่พวกหลับง่ายขนาดนั้นซะด้วย

หลังจากที่การนอนต่อไม่ประสบความสำเร็จเขาก็ลุกขึ้นมาอาบนำ้เเต่งตัว...
ใช่...อาบนำ้มันตอนตี 5เนี่ยเหละ  ได้ความสดชื่นอย่างเเรง

  ตีห้า จะไปทำอะไรดีเนี้ย..
จะไปกินข้าว  ไม่มีความหิวเลยซักนิด
จะดูทีวี      ตีห้าเเบบนี้ไม่มีอะไรน่าดูหรอก
หรือจะไปเดินเที่ยว?  เวลาเเบบนี้มันจะมีอะไรให้เดิน...

เขาคิดโต้ตอบไปมากับตัวเองซักพัก

อา......เเล้วถ้าเกิดไปรอหล่ะ.....

    นั้นสิบางทีเธออาจจะมารอเราอยู่ตอนนี้ก็ได้นี้
 ที่ใต้ต้นอิโจวนั้น.....

พอคิดได้เขาก็หยิบ mp3 เครื่องโปรดเเล้วเดินออกจากบ้านไป....

๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙

จักรยานสีเขียวของเขาถูกปั่นมาจนถึงเนินเขาเตี้ยๆ ที่มีต้นอิโจวตั้งอยู่

ที่ที่เขาอยู่นั้นเป็นเมืองเล็กๆเเห่งหนึ่ง  ทั้งเล็กทั้งเงียบสงบ
ช่างดูเป็นเมืองที่ไม่มีอะไรเอาซะเลย...
เเต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นเขาก็รักเมืองนี้   เเต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...
นั้นสิ  อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อ กับ เเม่่เขาสอนมาตั้งเเต่เด็ก ก่อนที่พวกท่าจะไปต่างประเทศละมั้ง...

ตุบ

เขาเอาจักรยานจอดไว้ข้างนั้นเเหละ  เเล้วเดินมายังต้นอิโจว...

 กิ้ง.......

หืม?  เสียงอะไรน่ะ? 

เสียงที่เมือนกับเเก้วถูกกระทบดังขึ้นในโสตประสาท
บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป...

เขาพยายามไม่คิดถึงเสียงนั้นเเล้วมุ่งตรงมายังต้นอิโจว..
เเต่เเล้วสายตาเขาก็ไปสดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ที่นั่ั้งอยู่อีกฝั่งของต้นอิโจว.....


ใครหน่ะ...
ไม่เห็นเคยเห็นเลย

เขาคิดเเละเดินเข้าไปทักทาย  บางทีเธออาจจะเพิ่งเคยมาเมืองนี้....


"เอ่อ...คือ..สวัสดีครับ"

เขาเริ่มด้วยประโยคสนทนาง่ายๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ เเล้วทำหน้าตกใจน้อยๆ ประหนึ่งว่าเขาไม่ควรจะมาทักเธอ...

"ส.. สวัสดีคะ"

เธอกล่าวด้วยเสียงที่สั่นเล็กๆ

"คุณเพิ่งย้ายมาเหรอครับ ผม มิโนรุ โชอิจิ ครับ"

เขาเเนะนำตัว    ยังไงรู้จักกันไว้ก่อนก็ดี...

"เอ๋? เปล่าหรอกค่ะ ฉันอยู่ที่นี้มานานเเล้ว เอ่อ..ฉัน ชิบาตะ  คิมิเอะ ฝากตัวด้วยนะค่ะ"

คิ้วของคิมิเอะขมวดเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมายิ้ม

  ฮยู่มานาน? คนในเมืองนี้ก็รู้จักกันเกือบหมด เเล้วทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นเธอเลยหล่ะ

   รึว่าเธอจะโกหก?

เขาก็ทำได้เเค่สงสัย...

"เเล้วคุณคิมิเอะมาที่นี่บ่อยมั้ยหล่ะครับ?"

      เอาหล่ะคราวนี้เราจะได้รู้กันว่าเธอโกหกรึเปล่า  เขามาที่ต้นอิโจวนี้ทุกวัน  ยังไงก็ต้องเคยเห็นเธอบ้างหล่ะ!

"ที่ต้นอิโจวนี้เหรอค่ะ.....  ฉันมา....ทุกวันเลยค่ะ....."

เธอทำหน้าเศร้า เหมือนกับว่าการที่ต้องมาที่ต้นอิโจวทุกวันนี่ช่างเป็นเรื่องที่เศร้าเหลือเกิน..

"เหรอครับ"

เเต่เขาเนี้ยสิ  กลับสงสัยมากยิ่งกว่าเดิม

            ตกลงว่าเธอมาทำอะไรกันเเน่!? เเล้วทำไมต้องโกหกด้วย?





๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙