Nonsense of destiny

         

  B
  E
  R
  L
  I
  N
  ❀           

 

"อะไรนะ!!! พี่จะย้ายไปอยู่อังกฤษเหรอ!!"น้องคนเล็กของกลุ่มตะโกนออกมาพร้อมกับทำหน้าเอ่อเร๋อ

"เออ จะเสียงดังทำไมว่ะ"ผมตอบไปหน้านิ่งๆก่อนจะกระดกเบียร์

"แต่พี่พูดไม่ได้นิ จะอยู่ไหวเหรอ"

"นัมจุนอ่าาา ถึงฉันจะไม่เก่งอังกฤษแต่สกิลเอาตัวรอดฉันนี้สุดยอดนะ"ผมพูดตอบน้องชายตัวสูงที่ทำหน้างง

"เดี๋ยวมันไปไม่รอดก็กลับมาเองแหละ"แม่ของนัมจุนที่เดินออกมาจากครัวพร้อมกับว่างกับแกล้มลงที่โต๊ะพูดขึ้น

"โหแม่ครับ ดูถูกผมจังเลย"ผมพูดในลำคอพร้อมกับก้มหน้าแสดงความน้อยใจให้หญิงอายุ40กว่าเอ็นดู

 

เธอเดินมาลูบหัวผมเบาๆพร้อมกับขำในลำคอ

"โอ๋ๆนะลูก โตแล้วยังงอนเป็นเด็กๆไปได้"ผมงอปากเบะใส่แม่ของนัมจุนพร้อมพยักหน้าเบาๆ

"พี่!!นั้นแม่ผมนะ!!!! เห้ออ"นัมจุนตะโกนก่อนดึงแม่ของตัวเองกลับไป

"แม่แกก็เลี้ยงฉันมาก่อนแกอีก"ผมตอบพร้อมปาขนมใส่มัน

ใช่แล้วครับ ผมเป็นเด็กกำพร้า แม่ของนัมจุนเจอผมตอนผมกำลังร้องไห้ที่ป้ายรถเมตอนผม3ขวบ วันนั้นแม่ของนัมจุนสวยเหมื่อนกับนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์เลยแหละ เธอเลี้ยงผมมาจนผมเรียนจบมหาลัย ส่วนงานที่ผมทำหน่ะเหรอ....

09:00

"ผมจะไปอยู่อังกฤษครับ หวังว่าคุณคงไม่มีปัญหาอะไร...ใช่มั้ยครับ เบจูฮยอน"

"ฉันจะขัดอะไรCEOอย่างคุณละค่ะ มิน ยุนกิ"หญิงสาวที่กำลังยืนมองวิวที่ห้องทำงานของผมตอบกลับมาพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ "แค่คุณหายใจเงินก็เข้าบัญชีคุณเป็นล้านๆอยู่แล้ว อยากทำไรก็ทำเถอะค่ะ"

"รู้ก็ดีแล้ว ตั้งใจทำงานละ" ผมลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินออกจากห้องนั้นทันที

ใช่ครับ ผมเป็นCEOใหญ่ของบริษัทนำเข้าผลไม้จากต่างประเทศ ส่วนเบจูฮยอนคือพี่สาวคนละพ่อของผมเอง หลังที่ผมเรียนจบ ผมก็ทำงานไปเรื่อยๆจนวันฟนึ่งผมไปเที่ยวที่แดกู ผมเกิดอุบัติเหตุเลยต้องเข้าโรงพยาบาล นั้นแหละครับจุดเริ่มต้นของเด็กพาร์ทไทม์สู่CEO ผมบังเอิญเจอคนที่หน้าเหมื่อนผมมากๆ เธอเป็นพยาบาลที่ดูแลผม

อยากรู้ว่าเหมื่อนขนาดไหนหน่ะเหรอ ก็

สำเนาเป๊ะอย่างกับแกะ นั้นแหละครับ ผมก็ตามเธอไปจนเจอบ้านตัวเอง แล้วหลังจากนั้น ผมก็กลายเป็นCEO จบ เข้าเรื่อง

17:45

"ผมจองที่อยู่พี่แล้ว แต่ว่า พี่ต้องอยู่รวมกับคนอื่นนะ"นัมจุนพูดพร้อมกับวางตั๋วเครื่องบินตรงหน้าผม

"ใครว่ะ"ผมเงยหน้าถามนัมจุน

"ไม่รู้ดิ แต่คนเกาหลีนี้แหละ เป็นผู้ชายอยู่กับลูกชายอีกคน เด็กน่าจะประมาณ4-5ขวบ"นัมจุนพูดก่อนจะเดินไปชงกาแฟมาดืม "เอาด้วยมั้ย"

"เอามา....แล้วรถละ"

"เรียบร้อยแล้ว แต่ระวังๆกับรถด้วยละ มันสวยมากๆ"

"พี่!!! ผมได้ทุนที่ญี่ปุ่น!!!"ผมกับนัมจุนหันไปมองลูกพี่ลูกน้องที่กำลังยิ้มโชว์ฟันกระต่ายอยู่หน้าประตู

"อะไรของมึงจองกุก"ผมถามก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ"โหโคตรหวานเลย!"

"ผมได้ทุนญี่ปุ่น1เทอม"จองกุกเดินมานั้งตรงข้ามผมพร้อมกับโชว์ใบทุนของตัวเองให้ผมดู ผมหยิบมาดู เออว่ะมันได้จริงๆด้วย

"ว๊าวววววววจอนจองกุก ไม่เสียแรงที่ส่งมึงเรียนนะเนี้ย"นัมจุนพูด จองกุกก็ยิ้มเยาะใส่

"ต้องฉลองแล้วแหละพี่ยุนกิ"

"Call me ออกัสดี"

"Call me RM"

"Call me JK!!!!!"

@ร้านเนื้อชื่อดัง

"ชน!!!"ชายหนุ่ม3คนชนแก้วโซจูกันเสียงดังลั้นร้าน เพื่อแสดงความดีใจต่อน้องคนเล็ก

"นี้! นายห้ามืมพาสาวญี่ปุ่นมาฝากฉันนะ"

"โอเคเลยมิสเตอร์RM"

จองกุกตอบก่อนเราจะปาร์ตี้เนื้อย่างกันในห้องไพรเวท 

วันเดินทาง

03:50

"ถึงแล้วโทรมาหาแม่ด้วยนะ"แม่ของนัมจุนพูดพร้อมกับทำหน้าดุใส่ผม

"รู้แล้วครับแม่"ผมตอบก่อนจะสวมกอดผู้หญิงที่เลี้ยงผมมา

"แล้วไปถึงเจ้าของคอนโดจะไปรับพี่นะ เค้าพูดเกาหลีได้แต่อาจจะไม่ชัด"

"อย่าไปหัวร้อนใส่ใครละพี่"จองกุกพูดพร้อมกับขำเบาๆ ถึงกูจะหัวรุนแรงแต่กูไม่ต่อยใครมั่วซั่วนะเว้ย!!

"มึงก็อย่าเยอะนะ ไปญี่ปุ่นมีไรก็โทรมา เดี๋ยวเอาสาวลอนดอนมาฝาก"ผมตบบ่าจองกุก "ไปละ กลับบ้านดีๆละ"

ทุกคนโบกมือบายๆ ผมเดินแยกออกมา เพื่อรอเครื่อง

ลอนดอน

17:50

"อร่ะ อันนรี่ห้องที่พี่ต้องอยุ่ อ่ะนี้กุนแจ มีรัยลายมานะ"หลานเจ้าของคอนโดบอกพร้อมกับยื่นกุญแจมาให้ผม

"แล้วน้องชื่อไร"ผมหยิบกุญแจจากเคาท์เตอร์

"ลูคัสสสส์ มิ่ ส์ ดั๊วะ"ผมยืนงงสักพักก่อนจะพยักหน้าตอบแล้วเดินไปกดลิฟ

"ลูคัสส์ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ รูมเมทกูจะขนาดไหนเนี้ย"ผมบ่นกับตัวเองก่อนที่ลิฟจะเปิดที่ชั้น32 "ห้อง3209 ซ้ายมือ ไหนว่ะ" ผมเดินหาห้องไปสักพักไม่นานก็เจอ 

ผมเคาะห้องเบาๆ

"ใครอ่ะ!!"เสียงตะโกนออกมาจากในห้อง

"ผมรูมเม- ....."

"มินยุนกิ?"

B
E
R
L
I
N
?