คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ice cream!! (แก้คำผิด)
Ice cream!!
แสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องหน้าต่างๆน้อยๆที่ตัวหญิงสาวเปิดมันไว้ ม่านที่แง้มไม่สนิทสีเทาหม่นแทบจะร่วงลงมาอยู่รอมร่อ ไม่มีใครคิดจะซื้ออันใหม่มาติด เหตุผลเพราะมันเปลืองเงิน…
ร่างอรชรลืมตายันตัวขึ้นพร้อมบิดขี้เกียจไปมา เมื่อคืนเธอแทบจะไม่ได้นอนเพราะช่วยงานพ่อแม่ แต่ถึงจะไม่อยากทำแค่ไหนเธอก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี หญิงสาวลุกตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินลากร่างที่แทบจะไม่เหลือแรงของตัวเองไปเข้าห้องน้ำ ก่อนออกมาในสภาพร่างกายเปียกชื้น
ร่างบางหยิบเอาเสื้อยืดสีขาวและกางเกงแลกกิ้งสีดำมาสวมใส่ ก่อนจะเดินไปโกยเอาพวกเอกสารที่ยังจัดการไม่เสร็จลงไปข้างล่าง
เธอสาวเท้าเดินลงบันใดมาพร้อมกับเอกสารกองโตในมือ วันนี้เป็นวันที่โรงเรียนปิด และมันตรงกับวันศุกร์ เท่ากับว่าเธอได้หยุด 3 วันติด จะเรียกโชคดีก็ไม่เชิง เพราะใน 3 วันนี้เธอต้องเคลียร์เอกสารกองโตให้หมดๆไป
นั่งทำอยู่นานตัวเธอก็พึ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า จึงลุกไปเปิดตู้เย็นดู อ่า…ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรกินเลยนอกจากน้ำเปล่า ตัวเธอจึงตัดสินใจที่จะไปหาซื้อของกินนอกบ้าน
ขาเรียวสาวเท้าเดินมาเรื่อยๆจนถึงมินิมาร์ท ที่เธอเลือกมาที่นี่เพราะมันใกล้บ้าน เธอไม่อยากเดินใกล อีกอย่าง…เธอมันคนขี้หลง ถ้าเดินไปไกลถึงซุปเปอร์มาเก็ตมีหวังหาทางกลับบ้านไม่เจอแน่
ติ๊งต่อง!!เสียงสัญญาณบ่งบอกว่ามีลูกค้ารายใหม่เข้ามาในร้าน มันจะเป็นใครไปไม่ได้นอจากตัวเธอที่เดินเข้ามา ร่างบางหยิบตะกร้าขนาดกลางขึ้นมาถือ ก่อนจะเดินเลือกซื้อของที่จะเอาไปเติมตู้เย็น
และในที่สุดก็ได้ของครบ “2,300เยนค่ะ” พนักงานเอ่ยบอกหญิงสาว ก็ช่วยไม่ได้นี่เนาะก็มันไม่มีอะไรจะให้กินเลยน่ะสิ ก็ต้องซื้อเยอะหน่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
จะว่าไป วันนี้ก็ร้อนใช่เล่น และในหน้าร้อนแบบนี้ก็คงมีตัวช่วยอยู่ไม่กี่ตัวช่วย ซึ่งหนึ่งในนั้นคือสิ่งที่เธอชอบกินที่สุด ไอศกรีม ยังไงล่ะ แถวนี้ก็มีร้านไอศกรีมชื่อดังอยู่เหมือนกันนะ
ว่าแล้วหญิงสาวก็จ้ำเท้าออกจากมินิมาร์ทไปในทันที พอออกมาไม่นานนักก็เจอเข้ากับร้านไอศกรีมเจ้าดังที่มีรีวิวในเน็ตถล่มทลาย ดูเหมือนว่าวันนี้ลูกค้าจะเยอะใช่เล่น แต่เพื่อไอศกรีมเธอรอได้!!
ต่อแถวอยู่กว่า 20 นาทีในที่สุดเธอก็ได้กินเจ้าไอศกรีมนี่เสียที และรสชาติมันก็อร่อยสมคำล่ำลือไม่มีผิด รสหวานละมุนลิ้น เนื้อครีมที่นุ่มละลายในปาก ความเย็นแผ่ซ่านไปทั่ว ทำเอาความเหนื่อยเมื่อกี้หายไปทันที เต็มสิบไม่หักเลย เธอล่ะโชคดีจริงๆ
แต่แล้วในความโชคดีก็มีความโชคร้ายเข้ามา เมื่ออยู่ๆเธอก็เดินชนกับชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง… “มะ..ไม่นะ!!” เธอเข่าแทบทรุด ไอศกรีมราคา 200 เยนของเธอหล่นแผละไปกับพื้นเสียแล้ว
“เอ่อ..เธอเป็นอะไรมากมั้ย?” หนุ่มที่เธอเดินชนรีบถาม เพราะดูเหมือนว่าหน้าเธอจะซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว “มะ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่คุณ…” อ่า-ไหนจะทำไอศกรีมแสนอร่อยหก ยังทำมันเลอะเสื้อคนอื่นอีก
“อ๊ะ..เลอะนิดหน่อยเอง แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก!!” ส่วนฝั่งผู้ชายคนนั้นเค้าก็ดูไม่ได้ว่าอะไร แต่ตัวหญิงสาวก็ยังเจ็บใจและรู้สึกผิดอยู่ดี “ให้ฉันรับผิดชอบเถอะนะคะ ยังไงฉันก็เดินชนคุณนี่!!”
10 นาทีต่อมา ขณะนี้เธอกำลังนอนแผ่อยู่บนโซฟาตัวโปรดพร้อมกับผู้ชายที่เธอเดินชน สรุปก็คือเธอชวนเค้ามาที่บ้านเธอไม่รู้เพราะอะไร บางทีตัวเธออาจจะไม่รู้ว่าควรรับผิดชอบยังไงก็เลย…ชวนเค้ามานั่งที่บ้านเสียเลย
“เธอพาผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาที่บ้านแบบนี้ ไม่กลัวว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายกับเธอหรอ?” ผู้ชายที่เธอพึ่งรู้ว่าชื่อคุโรโอะ เท็ตสึโร่ เอ่ยถามตัวเธอที่นอนอย่างสบายใจอยู่ “มันคืออะไรหรอคะเท็ตสึโร่ซัง?”
“ห๊ะ! คือเธอไม่รู้ว่าทำมิดีมิร้ายนี่คืออะไรหรอ?!” เขาตกใจ ไม่นึกนะว่าเธอคนนี้จะใสซื่อขนาดไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร “เธอนี่จริงๆเลยนะยัยหนู!” เขาส่ายหัว
“ยะ…ยัยหนู!” เธอเริ่มหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่พอมีคนมาเรียกว่ายัยหนูแล้วรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย
“จะว่าไป เธออยู่โรงเรียนอะไรน่ะ?” เขาถามก่อนจะหันหน้ามามองตัวเธอที่ตอนนี้เอามือปิดหน้าอยู่ “คาราสึโนะ ม.ปลายปีสองค่ะ” เธอตอบ พร้อมค่อยๆเอามือที่ปิดหน้าลง
“เห คาราสึโนะงั้นหรอ ฉันอยู่เนโกะมะ ม.ปลายปีสาม” เขาพูดต่อ ก่อนจะหันไปดูโทรทัศน์ต่อ “เอ๊ะ! เนโกะมะ นั่นมันอยู่โตเกียวไม่ใช่หรอคะ ทำไมเท็ตสึโร่ซังถึงได้มาอยู่ที่มิยางิล่ะคะ?” เธอหันหน้าไปหาเขาก่อนจะเอ่ยถาม
“พอดีว่าช่วงนี้โรงเรียนหยุดยาว แล้วฉันก็มีญาติอยู่ที่มิยางิด้วยน่ะ” เขาตอบพร้อมยิ้มให้ตัวเธอ เอิ่ม พูดตามตรงนะ…นี่มันรอยยิ้มกระชากใจเธอชัดๆ ถึงเธอจะไม่บ้าผู้ชาย แต่รอยยิ้มแบบนี้มันทำใจเธอละลายมาก
“จะว่าไป กองเอกสารที่วางเกลื่อนบ้านเธอนี่มันอะไรกันแน่?” เขาว่าพร้อมมองไปรอบๆบ้าน แทบจะทุกที่ มีแต่พวกเอกสารสีขาวๆเต็มไปหมด “อ๋อ นั่นเป็นงานที่ฉันต้องทำค่ะ บางอย่างก็เสร็จแล้ว บางอย่างก็ยังไม่ได้ทำค่ะ” เธอว่า
“เอ๊ะ เธออยู่แค่มปลายปีสองทำไมถึงต้องทำอะไรเยอะขนาดนี้กัน?” เขาถึงกับตกใจเมื่อตัวเธอบอกว่าเอกสารทั้งหมดนั่นคืองานที่ต้องทำ “ไม่ใช่หรอกค่ะ มันเป็นงานของบริษัทพ่อแม่ฉัน พวกท่านขอให้ฉันช่วยทำน่ะค่ะ”
มันก็เยอะจริงนั่นแหละ เยอะมากด้วย แต่ทำไงได้ เธอก็ต้องทำอยู่ดีนั่นแหละช่วยไม่ได้ นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครทำได้อีกแล้ว พ่อแม่ที่เอาแต่ทำงาน น้องชายที่เอาแต่เสเพลไปวันๆ
สุดท้ายงานที่พ่อแม่ทำไม่ได้ก็โยนมาให้เธอโดยที่ไม่เคยคิดว่าตัวเธอจะทำมันได้หรือเปล่า พอถามว่าทำไมไม่เอาไปให้น้องชายเธอทำ สุดท้ายก็ถูกต่อว่ากลับมาว่า “น้องเค้ายังเด็ก ปล่อยให้ไปมีชีวิตอย่างอิสระเถอะ” แล้วตัวเธอล่ะ…
น้องชายเธอก็อยู่ตั้ง ม.ต้น ปี 3 แล้ว ไม่ใช่เด็กๆซะหน่อย เห้อ ยังไงตัวเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ลูกคนโตก็แบบนี้แหละ ต้องให้ทุกอย่างกับน้อง รวมทั้งอิสระ ขนาดบ้านเธอยังเก็บเงินซื้อเอง ส่วนน้องชายน่ะหรอ ก็อยู่บ้านหลังใหญ่กับพ่อแม่
“ฉันสงสารเธอจัง ทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอต้องมาทำงานอะไรเยอะแยะขนาดนี้” อยู่ๆเขาก็พูดขึ้น พร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้ๆเธอ
ค่อยๆลูบหัวเธอช้าๆ ตัวเธอก็ค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเขาเรื่อยๆ…
TBC.
โบ๊ะบ๊ะมาก อะไรคือความที่ชนเค้า เลยชวนเค้ามาบ้าน สุดท้ายเค้าก็ลูบหัวเราอย่างสงสาร/*--*/
ความคิดเห็น