[Quarania]Ferrussia โรงเรียนราชวงศ์

        [Intro]

            อา… พรุ่งนี้แล้วสินะ ไม่อยากไปเลยแฮะ โรงเรียนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ยิ่งเป็นโรงเรียนประจำด้วยแล้ว กฎเกณฑ์อะไรก็มีตั้งมากมาย น่าเบื่อชะมัด...

           เฟอร์รัสเซีย… รู้ๆ กันอยู่ว่าเป็นโรงเรียนของพวกลูกคุณหนูบ้าๆบอๆ มีแต่พวกชั้นสูงงี่เง่า แถมยังบ้าอำนาจ! ถึงฉันจะมียศศักดิ์เป็นถึงธิดาของจ้าวสมุทร แต่ก็ใช่ว่าจะชอบหรอกนะ… ที่ๆ มีแต่คนสวมหน้ากากเข้าหากันแบบนั้นน่ะ หึ!

          เสด็จพ่อกับเสด็จแม่… ไม่รู้จะให้ฉันย้ายไปที่นั่นทำไม ที่เดิมก็ดีอยู่แล้วนี่นา ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเข้าสังคม และไม่ใช่คนที่จะสนิทกับใครได้ง่ายๆ… โดยเฉพาะกับพวกคนแบบนั้น!

          ฉันควรจะลองขึ้นไปบนโลกเบื้องบนไหม? หรือควรจัดเตรียมสัมภาระก่อนดีนะ? นิ่งคิดได้สักพัก ฉันตัดสินใจขึ้นไปยังโลกเบื้องบน ก็นะ... อีกไม่นานก็ต้องขึ้นไปอยู่ที่นั่นแล้ว ถึงอย่างไรก็ควรปรับตัวให้ชินกับสภาพแวดล้อมของด้านบนก่อนล่ะนะ

          เท่าที่ฉันเคยอ่านในบันทึกของเสด็จแม่ที่ห้องอักษร ที่นั่น... พวกชนชั้นสูงส่วนใหญ่จะชมชอบการแต่งตัวรุ่มร่าม และประดับของนั่นของนี่ไว้ทั่วตัว อา... ถ้าไปข้างบนฉันคงไม่ต้องใส่ชุดแบบนั้นหรอกนะ

           “องค์หญิง… จะลองขึ้นไปดูสภาพแวดล้อมข้างบนหรือครับ?” ประโยคนั้นเป็นของไทฟอน ฉลามเวทย์ที่เป็นทั้งสัตว์ประจำตัว และคู่หูคนสำคัญของฉัน เสด็จพ่อกับเสด็จแม่มอบเธอให้เป็นของขวัญครบรอบอายุ 8 ปีของฉัน... ผ่านมาได้ 7 ปีแล้วสินะ ฉันวาดรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมาบนหน้าพลางตอบสั้นๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะคิดถึงความหลัง แต่อีกส่วนก็เพราะคู่สนทนาเป็นไทฟอนที่ฉันให้ความสำคัญไม่แพ้คนในครอบครัว

           "อืม" เมื่อหลายปีก่อนฉันเคยพูดมากกว่านี้ แต่หลังจากที่มีไทฟอน ก็แทบไม่ต้องเปิดปากพูดอะไรออกมาจนติดเป็นนิสัย เพราะเธอเข้าใจฉันดียิ่งกว่าใคร แถมยังมีความสามารถในการอ่านกระแสจิตอีกต่างหาก

          “ไปกันเถอะครับ องค์หญิง โลกเบื้องบนน่ะ” ใบหน้าของไทฟอนเหมือนมีรอยยิ้มเล็กๆ ประดับอยู่

.

.

.

.

           ฉันมาถึงแล้ว โลกเบื้องบน... ส่วนไทฟอนก็กลับไปอยู่ในเครื่องรางผนึกแล้ว เธอคงรู้ดีว่าฉันชอบอยู่คนเดียวมากกว่า ก็อยู่ด้วยกันมาตั้ง 7 ปีแล้วนี่นา... ฉันขึ้นไปนั่งบนโขดหินข้างหาดทราย หางถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีฟ้าอ่อน ก่อนที่มันจะกลายสภาพเป็นขาของมนุษย์ ไม่ได้อยากทำหรอกนะ แต่กฎของโรงเรียนงี่เง่านั่นห้ามแปลงขากลับเป็นหางนี่นา ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเดินด้วยขาแบบมนุษย์มาก่อนเลยนะ... คงไม่ไหวหรอก

          ฉันผุดกายลุกขึ้น หมายจะลองเดินด้วยขามนุษย์ ทว่าเพียงลุกขึ้นมา ขากลับอ่อนแรงลงจนทรุดไปกับพื้นเหมือนเดิม หึ... ก็ไม่แปลก ทำไม่ได้จริงๆ ด้วยแฮะ ฉันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

          “สวัสดี! ดูสีหน้ากังวลจังเลยนะ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?” เด็กสาวร่างเล็กเจ้าของเส้นผมสีเขียวใบไม้คนหนึ่งบินเข้ามาถามอย่างเริงร่า ฉันผินหน้ามองปีกสีใสบางอันเป็นเอกลักษณ์ของเผ่าภูตอย่างสนใจ ที่นี่... แดนแสงงั้นเหรอ? เธอเป็นใคร... ฉันคิดอย่างสงสัยในใจเงียบๆ และดูเหมือนเด็กคนนั้นจะรู้ว่าฉันคิดอะไร เธอยิ้มกว้างพร้อมยื่นมือออกมาเหมือนต้องการจะทำความรู้จัก

          “ฉันชานเทลนะ แล้วเธอ…” ควอเรเนีย... อ้าปากกำลังจะตอบ แต่อยู่ๆ ก็มีเสียงร้อนรนมาจากข้างในป่า เรียกให้ทั้งฉัน และเด็กสาวที่ชื่อ ชานเทล หันไปมอง “องค์หญิงเพคะ!! แย่แล้วเพคะ!!” “มีอะไรเหรอ… ห๊ะ! เสด็จพ่ออาละวาด!” เธอกระวีกระวาดบินเข้าป่าไป

          อ่า... ดูเหมือนจะลืมฉันไปแล้วสินะ ช่างเถอะ... กลับดีกว่านะ "ไทฟอน... กลับกันเถอะ" ฉันออกปากเรียกฉลามเวทย์ของฉันเบาๆ 'ครับ องค์หญิง' เธอตอบฉันกลับผ่านทางกระแสจิต ฉันหันกลับไปมองป่าที่เด็กที่ชื่อชานเทลบินเข้าไป ได้ยินคำที่ภูตพิกซี่เรียกเธอเต็มสองหู... องค์หญิง น่าสนใจ... ฉันเผยรอยยิ้มออกมาบางเบา ถ้าหากเชื้อพระวงศ์ทุกองค์เป็นแบบเธอแล้วล่ะก็...

บางที... เฟอร์รัสเซียอาจจะไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่