The White Rabbit

ลำดับตอนที่ #39 : XXXVIII_โอลิเวีย

THE WHITE RABBIT

XXXVIII

โอลิเวีย

       เส้นยาเเดงผ่าเเปด...

       เส้นยาเเดงที่เขาว่าเล็กเเล้วกลับเอามาผ่าออกเป็นเเปดส่วนดูสิว่ามาจะเล็กขนาดไหน เเต่สำหรับผมมันอาจจะเป็นเส้นยาเเดงผ่าเก้าหรือผ่าสิบ อะไรก็ได้ที่บรรยายว่าผมรอดตายหวุดหวิด

        ผมค่อยๆคลานออกมาจากกลุ่มพลังสีดำที่หยุดนิ่ง พอมองไกล้ๆเเล้วมันเหมือนควันสีดำที่เป็นรูปใบหน้าของคนนับร้อยกำลังกรีดร้อง ดูเเล้วหยะเเหยงชะมัด

        ตอนนี้รอบกายผมหยุดนิ่ง มันทำให้ผมรู้สึกดีเสมอตอนที่ตัวเองเป็นคนคนเดียวที่ขยับได้ในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นศัตรูเเบบไหน(ยกเว้นเวซาน ดีที่เขาไม่ใช่ศัตรูผม)เจอเเบบนี้เข้าไปก็พ่ายเเพ้ได้ง่าย

       เเต่... ผมก็หยุดเวลาได้ไม่นานนัก ดังนั้น ผมควรจะทำอะไรที่มีประโยชน์ที่สุด เอาล่ะ มาสรุปเรื่องราวกันก่อน

       หนึ่ง น้องผมโดนสิง

       ซึ่ง ผมต้องเอาวิญญานนั้นออกเป็นอันดับเเรก

       ดังนั้น ผมต้องมีคนช่วย งั้นข้อต่อไป...

       สอง ผมต้องตามหาเวซานที่มักหายหัวไปตอนที่คับขันเสมอ

       ซึ่ง ผมจำได้ว่าล่าสุดเขาถ่อไปเเดนปีศาจ อาจม่องเท่งไปแล้วก็ได้ เเละผมจะไม่ถ่อไปเเดนปีศาจเพื่อลากเขากลับมาเเน่นอน

        ดังนั้น ข้อสองตัดไปเถอะ ช่างหัวเจ้ากระต่ายมัน

        สาม ผมควรจะหาผู้ช่วยคนอื่น ใครกันน้าที่พอรู้เรื่องวิญญงวิญญานนี่

        ปิ๊งป่อง! ผมจำได้ว่าที่นี่อาจารย์ของผมน่าจะมีประโยชน์ที่สุด

        ซึ่ง ผมเป็นนักโทษหนีคดีที่ทั้งอาณาจักรไล่ล่า มาคุสอาจโยนผมลงคุกมากกว่าช่วยผม

        ดังนั้น ผมควรไปหาเขา

        ...

        ทำไมน่ะเหรอ?

        เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่นเเล้วไง

        ผมเดินต๊อกๆหามาคุสเเทบทั่ววัง ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน เเละปัญหาโลกเเตกที่นักเวทย์รู้ดีคือใช้เวทย์ซํ้ากันไม่ได้ ผมจึงต้องใช้สองขาเดินต๊อกๆไปทั่ววังที่มันไม่ได้เล็กเสียเลย

       เเต่จะอย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาหยุดลง

       ผมมักจะไปเจอของดีเสมอ

       องครักษ์ทีเคอร์ที่กำลังฟันดาบเข้าใส่เจ้าหญิงโอลิเวีย

       เอาล่ะ มันเกิดเรื่องบ้าๆอะไรขึ้นอีก

       ผมเป็นหนึ่งในคนที่รู้ว่าเจ้าหญิงลำดับหนึ่งกับองครักษ์ของเธอมีความสำพันธุ์ลึกซึ้งกันเพียงใด เเล้วทำไม...

       ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่การฆ่าคนมันไม่ดี ไม่ดีเลย

       ผมจัดการดึงเจ้าหญิงโอลิเวียออกมาให้พ้นรัศมีดาบ เเล้วมองไปทางองครักษ์ทีเคอร์ ผมจะทำยังไงกับเขาดี เขาอาจจะลึกมาฆ่าเจ้าหญิงโอลิเวียอีกก็ได้ และเธอเป็นเจ้าหญิงที่ออ่นเเอ คงหลบอัศวินท่านนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเธอโดนฆ่าขึ้นมาที่ผมทำไปคงไม่เป็นประโยชน์อะไรเลย

         หรือบางทีเขาอาจไม่ได้ตั้งใจ ?

         ...

         เห้อ ช่างเถอะ ผมไม่ยุ่งละกัน ขอโทษทีนะ เเต่ชีวิตของน้องสาวผมสำคัญกว่าสิ่งใดทั้งนั้น

         ผมไปเจอมาคุสอีกทีบนยอดปราสาท เขากำลับมองลงไปข้างล่าง มองอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เขาต้องเบิกตากว้างเสียเเทบถลน

         ผมเลยมองลงไปบ้าง...

         เข้าใจเเล้วว่าเขาตกใจอะไร

         หนึ่ง สงคราม กองทัพปีศาจที่มีอาวุธครบมือ

         สอง กำเเพงเมืองถล่มลงมา

         สาม มีวงเวทย์ประหลาดๆ ที่คล้ายเวทย์ระเบิดตึกถล่มเมืองจนน่ากลัว

         สี่ ไมโครอยู่ตรงกลางปีศาจ เเละวงเวทย์นั่น

         จะว่าผมสายตาดีก็ใช่ เเต่ไมโครเป็นจุดขาวๆ ท่ามกลางวงปีศาสมืดมัวพวกนั้น เหมือนเป็นจุดเด่นในภาพภาพนี้

         ผมถอยออกมา เเล้วกลับไปสนใจที่มาคุสต่อ ผมยื่นมือไปเเตะตัวมาคุส เพื่อเรียกเขาให้มาอยู่ในช่วงหยุดเวลากับผม เอาล่ะ เขาคงไม่ฆ่าผมนะ

         "องค์ราชา!!" มาคุสที่จ้องสงครามเบื้องล่างตะโกนออกมาจนผมสะดุ้ง เเต่พอสิ้นคำ เขาก็รู้ตัวว่าโลกที่ตัวเองอยู่นั้นมันเเปลกๆไป

         "อาจารย์..." ผมเรียกเขา เขาน่าจะยังเห็นผมเป็นศิษย์นะ

         มาคุสหันขวับมาทันที เขากระพริบตาถี่เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

         "เจ้า..." มาคุสขมวดคิ้วมองผม

         "สวัสดีครับอาจารย์" ผมเปิดบทสนทนาด้วยรอยยิ้ม เเละเข้าประเด็นทันที "คือ... น้องผมโดนสิง..."

         ดาบของทีเคอร์ชะงักไปชั่วครู่ เเค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น

         เขารู้สึกว่าได้ยินเสียงบางอย่าง เหมือนเสียงของเขาเอง เสียงที่บอกว่าโอลิเวียยังอยู่ตรงนั้น เธอยังอยู่ในร่างนั้น

        เเต่ดาบของเขาก็ได้ฟันลงไปแล้ว

        หัวใจขอบทีเคอร์หล่นวูบ จนกระทั่งรับรู้ความรู้สึกจากปลายดาบ เขาฟันโดนอากาศ

        เมื่อสายตาของเขาเหลือบขึ้น ก็พบว่าโอลิเวียหลบไปอยู่อีกฝั่งหนึ่ง นางท่องเวทย์บทสุดท้ายของนาง ก่อนที่เสียงระเบิดกัมปนาทจะดังตามมาสั่นคลอนจิตใจของเขา

       ทีเคอร์มองออกไปนองหน้าต่าง เเวบเเรกมีเพียงระเบิดเป็นวงเเคบๆ ก่อนจะขยายวงกว้างออกไป เเสงสีขาวเเสบตาทะยานขึ้นฟ้า มันเปิดฟ้าจนโล่ง เมฆหนาถูกขับไล่ออกไป

       ทีเคอร์หายใจสะดุด เขาเห็นอัศวินบางคนโดนซัดกระเด็นจากเเรงระเบิดนั่น บางคนกลืนหายไปกับมัน เเต่คนที่ทีเคอร์เป็นกังวลที่สุด ผู้ที่อยู่ตรงกลางวงเวทย์นั้น ราชาไมโคราคัส

       "ท่านทำอะไรลงไป!!" ทีเคอร์ตวาดลั่น เขาอยากจะหั่นคนตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ เเต่มือของเขามันกลับสั่นจนเเทบจับดาบไม่อยู่

        "ทำในสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าอย่าได้โมโหไปเลย ราชาของเจ้าเป็นผู้เสียสละ เขาจะได้รับการยกย่อง" โอลิเวียกลับเข้ามาดเจ้าหญิงผู้มากด้วยรอยยิ้ม

         "การยกย่องหรือ มันจะมีความหมายอะไรเมื่อเขาตายไปแล้ว" ทีเคอร์เเย้ง ดาบของเขาตวัดฟาดอากาศจนเกิดเสียงดังเหมือนกำลังขู่ เขาเห็นเหล่าอัศวินมากมายที่ตายในหน้าที่ พวกเขามีชื่อเสียง ได้รับการยกย่อง เเต่มันมีความหม่ยอะไรล่ะ พวกเขาไม่ได้ดื่มกินร่วมกับพี่น้อง ไม่ได้เต้นรำรอบกองไฟ ไม่ได้ประดาบกันในงานเลี้ยง

        ชื่อเสียงหรือ เกียรติยศหรือ มันจะมีความหมายอะไรเมื่อไม่มีชีวิตอยู่เเล้ว...

         ไม่สิ นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะมาบ่นในตอนนี้

         "เจ้าเป็นใครกันเเน่" ทีเคอร์ชี้ดาบไปทางโอลิเวีย

         "ข้าคือราชินีเเห่งมวลมนุษย์" โอลิเวียยังคงยิ้มเย่อหยิ่ง นางไม่กลัวหรอก อัศวินที่ภักดีจะไม่มีวันฟันเจ้าหญิงจองเขา

         "ราชินีขาว" ทีเคอร์ลองตอบ เเม้มันจะเป็นเพียงตำนานที่เล่าขานกันจนกลายเป็นนิทานหลอกเด็กก็ตาม เเต่หนังสือประวัติศาสต์ทุกเล่มยังพูดถึงหญิงคนนี้

        เเละอีกอย่าง... เขาได้ยินเรื่องที่องค์ราชาคุยกับมาคุสในหอสมุดวันนั้น...

         โอลิเวียเงียบ เเละนั่นก็เเทนคำตอบว่าใช่ ทีเคอร์จึงตระหนักได้ในที่สุด นางไม่ใช่โอลิเวีย เเต่เป็น ราชินีขาวต่างหาก

          "โอลิเวียอยู่ไหน" ทีเคอร์เริ่มพูดหยาบๆ เขาไม่สนใจสักนิดว่าคนตรงหน้าจะยิ่งใหญ่มาจากไหน

          "ผู้หญิงคนนี้หรือ โอ้... น่าเสียดาย วิญญานของนางคงหลับลึกไป.... ตลอดกาล" ราชินีขาวให้คำตอบที่ทำให้ทีเคอร์เลือดขึ้นหน้าได้ เเต่เธอก็พูดความจริง เธอชอบร่างนี้ เจ้าหญิงคนนี้คือผู้เสียสละ เเละนางจะได้รับการยกย่อง

         "เอานางคืนมา" ทีเคอร์กัดฟันกรอด "คืนมานะ .... เอานางคืนมา..."

         "ข้าขอโทษ... เเต่ข้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้" ราชินีขาวให้คำตอบ เมื่อสิ้นคำของนาง ประกายดาบสีเงินก็พุ่งเข้ามา

         ราชินีขาวเพียงยิ้มบางๆ ทีเคอน์ที่กำลังพุ่งมาเฉือนคอนางก็ต้องหยุดกึกก่อนจะถึงเป้าหมาย

        ราชินีขาวยังเป็นนักเวทย์ที่เก่งกาจอยู่เสมอ

        ทีเคอร์พยายามต้านเเรงบางอย่างที่เหมือนดึงเขาล้มลงพื้น เเต่ยิ่งฝืน มันก็ยิ่งกดเขาลงเรื่อยๆ ทีเคอร์ดึงดาบของเขากลับมาปักพื้นเป็นหลักไม่ให้ตัวเองล้มลงไปเอาหน้าวัดพื้น

         "เจ้าปองร้ายข้าหรือ มันไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดนัก" ราชินีขาวหัวเราะเบาๆ "ข้าคงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้เสียเเล้ว"

         "โอลิเวีย..." ทีเคอร์เค้นชื่อนี้ออกมาด้วยกำลังที่เขามี เขาพยายามฝืนเเรงต้าน มองขึ้นไปยังใบหน้าของคนที่เขารัก

          "เจ้ามีอะไรจะพูดกับนางหรือ? เสียดายนะที่มันเปล่าประโยชน์" ราชินีขาวอยากหัวเราะ เเต่นางกลับหัวเราะไม่ออก นางรู้สึกว่าหัวใจของนางเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่สิ นี่ไม่ใช่หัวใจของนาง เป็นหัวใจของเจ้าของร่างนี้ต่างหาก      

         "โอลิเวีย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะได้ยินข้าไหม... เเต่ได้โปรด ได้โปรดฟังข้า" ทีเคอร์พยายามพูด เขารู้สึกว่าเเรงกดนั้นมากขึ้น เเละเขาต้องรีบพูดมันให้จบ ก่อนที่จะสายเกินไป

        "ข้าขอโทษที่มิอาจปกป้องเจ้าได้ ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องทุกข์ใจ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดเวลา" ทีเคอร์พยายามยิ้มให้กับโอลิเวีย ยิ้มให้สวยที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขารู้สึกว่าอากาศรอบกายค่อยๆเหือดหายไป อาจเหลือเวลาอีกไม่มากนัก เเละเขาต้องการจะบอกเพียงประโยคสุดท้ายนี้

          "เเละข้าขอโทษ... ที่บอกรักเจ้าช้าเกินไป โอลิเวีย ข้ารักเจ้า..."

          ราชินีขาวอยากจะบีบคอเขาซะให้ตายๆไป เขาทำให้เธอรู้สึกไม่ดี เเต่มือนั่นกลับไม่ทำตามคำสั่งเเล้ว มันสั่นระริกจนเธอควบคุมไม่ได้

         "ทีเคอร์..." เมื่อประโยคที่ราชินีขาวไม่ได้พูดหลุดออกจากปากของร่างที่สิงอยู่ วิญญานของราชินีขาวก็หลุดออกมาเหมือนโดนคลื่นจิตใจที่ซัดเบียดจนเธอสำลัก

         เมื่อร่างกายกลับมาเป็นของโอลิเวีย เธอก็ไม่ห้ามตัวเองที่จะวิ่งเข้าไปกอดอัศวินของเธอทั้งนํ้าตา

         "เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอคำนี้มานานเเค่ไหน... เจ้ารู้ไหม..." โอลิเวียสะอื้นเธอซบหน้ากับเเผ่นอกของเขา เเละปล่อยโฮโดยไม่กลัวเสียมาด

        "ท่านหรือเจ้าหญิง..." ทีเคอร์หายใจออ่น เขานึกว่าจะตายเเล้วเสียอีก

         "เรียกจ้าว่าเจ้าหญิงอีกครั้งสิข้าจะตัดหัวเจ้า" โอลิเวียเปลี่ยนเสียงสะอื้นมาเป็นคำสั่งทันใด

         "โอลิเวีย..." ทีเคอร์เรียกชื่อเธออีกครั้ง เขาอยากจะเรียกชื่อนี้ไปตลอดชีวิตจริงๆ "ข้ารักท่าน"

         "ข้าก็รักเจ้า" โอลิเวียกอดอัศวินของเธอให้เเน่นขึ้นไปอีก เเละเธอจะไม่ปล่อยเขาอีกต่อไป...

        ราชนีขาวมองภาพนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

        ความรักหรือ... สิ่งนั้นหรือที่ขับไล่ข้าออกมา

        วิญญานของราชินีขาวล่องลอยต่อไปเรื่อยๆ ไม่เป็นไรเธอหาร่างใหม่ได้ ขอเพียงเขาหรือเธอจิตใจออ่นเเอ มันไม่ยากเลยที่เธอจะดึงคนคนนั้นลงมาในหลุม

         เเต่เเล้วไอเวทย์ข้นคลั่กที่ก่อตัวขึ้นจากที่หนึ่งก็ทำให้ราชินีขาวเสียวสันหลังวาบ เธอมองลงไปยังพื้นเบื้องล่าง

         เด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้าสู่พื้นที่ที่พึ่งระเบิดไปด้วยเเววตาตื่นตระหนก เเต่เธอไม่ใช่เด็กหญิงธรรมดาเเน่ ราชินีขาวรู้จักไอเวทย์นั่นดี ดีกว่าใครๆ

        มาเเล้วหรือ น้องข้า      

---------------------------------------------------------------------------------------

ดราม่านิดนึง

...

นิดนึงจริงๆ แฮะ

---------------------------------------------------------------------------------------

เอาล่ะนักอ่านที่รัก ขอชี้เเจงอะไรสักเล็กน้อย

หนึ่ง เรื่องนี้จะจบเเล้ว ใช่ จะจบเเล้ว (ให้ตายเถอะจะจบเเล้วเหรอวะเนี่ย) 

       อีกหนึ่งหรือสองตอนต่อจากนี้คงได้เวลาบ๊ายบายกัน

สอง อาจมาช้านิดนึง(?) ตอนนี้ติดซ้อมกับงานศิลปะหัตถกรรม

       ที่หดเล็กลงซะทุกปี ยังไงก็ขอให้ทำใจเเละขออภัยล่วงหน้า

สาม กำลังเมามันกับเขียนเรื่องใหม่มาก เเละไอ้นี่นี่เองที่ทำให้

       ตอนจบล่าช้า (ฮะฮะฮะ -..-) เรื่องนี้จบเมื่อไรก็จะได้เวลาเปิดตัวเรื่องใหม่กัน

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามมาถึงตอนนี้