นายขี้เก๊กกับยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ทำไมฉันต้องไปญี่ปุ่มด้วยยย!!!????

''กริ๊งงงงง''

''กึก''

''กริ๊งงงงง''

''กึก''

''กรี๊งงงงงงง''

''กึก''

''ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!''

''ตื่นได้แล้วยัยฝ้าย!!!!!!!!แม่ไม่อยากจะบ่นเทอมากหรอกนะถ้าเสียง

นาฬิกาหลุกไม่ดังเป็นครั้งที่12แล้วเนี่ยตื่นได้แล้วววววววแม่มีไรจะ

มาบอกลูกนะข่าวสำคัญด้วย''

''....หือ....อะไรอ่าแม่หนูยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยนะ''ฉันบ่นเพราะว่าไอ้ตัวขี้

เกียจยังไม่หายไปจากตัวฉันเลย

''งั้นถ้าแม่พูดว่าแม่จะส่งลูกไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นละลูกจะตื่นได้รึยัง''

''ไม่อ่าง่วง.......เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยแม่ว่าไงนะแม่พูดล่นกับหนูเพื่อ

ให้หนูตื่นใช่ไหม''ฉันไม่อยากจะเชื่อที่แม่พูดเลย

''แม่ พูด จริง''แม่พูดเน้นทีละคำ

''ทำไมแม่ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมแม่เบื่อลูกสาวสุดสวยคนนี้

ของแม่แล้วหรอ''ไม่น้าแม่เบื่อฉันแล้ววววววววววว

''- -*นี้ยัยฝ้ายดูนี้สะก่อนแล้วจะรู้ว่าทำไมแม่ถึงส่งลูกไปญี่ปุ่น''แม่พูด

พร้อมยืนกระดาษสีขาวขนาดเท่าA4ให้ฉัน

''หืมมมมมมม!!!!!!!!!!!แม่ไปเอามาจากไหนอะ''ฉันตกใจหัวแทบหัก

(เกี่ยวกันไหม)เพราะอะไรน่ะหรอเพราะว่านั้นมันเป็นผลการเรียนที่ฉัน

ไม่อยากให้แม่ดูเลยและฉันก็ซ่อนไว้ในที่ที่มิดชิดแบบสุดๆแล้วด้วยนะ

แม่หาเจอได้ยังไงกัน

''หึหึหึมีอีกหลายเรื่องที่แม่รู้แต่แม่ไม่อยากบอกลูกเองแหละฝ้าย'' แม่

พูดพร้อมทำหน้าสยอง

''แม่แต่หนูไม่อยากไปนะหนูพูดภาษาญี่ปุ่นไม่คล่องด้วย''ฉันพยายาม

อ้อนวอนแม่เต็มที่

''ไม่ฝ้ายแม่พูดคำไหนคำนั้น''

''ปังง''แม่พูดจบแล้วเชิดเดินออกจากห้องฉันทันทีนั้นทำให้ฉันนั่งอึ้ง

ประมาณ10นาทีแล้วฉันก็รีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปขอคำปรึกษายัย

มิ้นเพื่อนรักของฉัน



*****ณ ร้านเค้ก แห่งหนึ่ง*****

''ยัยมิ้นทำไมแม่ทำกับฉันแบบนี้หรือความจริงแล้วแม่ฉันเก็บฉันมาจาก

ถังขยะเลยแกล้งฉันด้วยวิธีแบบนี้ T Tงั่มๆๆๆ''ฉันร้องไห้ไปพลางยัดเค้ก

เข้าปากไปดับความเครียด

''-*-นี้ยัยฝ้ายฉันก็ไม่ได้ช๊อกไปมากกว่าแกเลยนะทำไมแม่แกถึงทำ

อะไรรวดเร็วทันใจแบบนี้นะยังกับอาหารแช่แข็งแล้วเอามาอุ้นเลย

อะ''ยัยมิ้นบ่น

''นั้นสิมิ้น..ฉัน..ฉัน..ฉัน..โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอฮืออองั่มๆๆ''ฉันร้องไห้ไม่

หยุดและก็ยังยัดเค้กเข้าปากไม่หยุดเช่นกัน

''พอพอพอเถอะยัยฝ้ายแกเลิกเศร้าได้แล้ว..ว่าแต่..แกพูดภาษาญี่ปุ่นได้

หรอ''ยัยมิ้นถามฉัน

''ก็พอได้อะเพราะเมื่อก่อนฉันเคยอยู่ที่นั่นมาก่อนอะ''

''อะจริงดิทำไมฉันไม่เคยรู้เลยละ''

''ก็เทอไม่เคยถามฉันนิ''

''เออเนอะ แล้วนี้เทอจะไปเมื่อไหร่ละ''ยัยมิ้นถามหลังจากที่ฉันเลิก

ร้องไห้แล้วแต่ยังยัดขนมเค้กต่อ

''ก็ยังไม่รู้เลยแม่ยังไม่บอก..เออนี้วันนี้แม่แกไม่อยู่ใช่ไหมฝ้าย''

''อื้มใช่แล้วทำไมหรอ''

''ก็ไม่มีใครทำข้าวเย็นบ้านแกน่ะสิ''

''อื้มก็ใช่อีกอะ''

''งั้นเทอมากินข้าวเย็นบ้านฉันละกันนะวันนี้มาช่วยพูดกับแม่ฉันด้วย''

''ได้ๆๆดีเลยยไม่ได้กินกับข้าวฝีมือแม่แกนานละ''

หลังจากนั้นฉันก็จ่ายเงินร้านเค้กและเดินกลับบ้านกับยัยมิ้น

''แก๊กๆๆๆ''เสียงฉันไขกุญแจบ้าน

''แม่จ๋าฝ้ายกลับมาละนะ''ฉันเรียกแม่เสียงหวาน

''รู้แล้วๆกลับมาก็ดีมาๆกินข้าวๆ''แม่เรียกฉันจากในบ้าน

''แม่วันนี้หนูพามิ้นมากินข้าวเย็นบ้านเราด้วยนะ''ฉันบอกแม่

''สวัสดีค่ะคุณป้า''ยัยมิ้นยกมือไหวแม่ฉัน

''อ่าวสวัสดีจ๊ะมิ้นไม่เจอนานเลยนะมาๆวันนี้แม่ทำกับข้าวเยอะเลย''แม่

พูดกับยัยมิ้นแล้วฉันก็นั่งฝั่งเดียวกับมิ้นส่วนแม่นั่งตรงข้ามฉัน อ่อ ฉันยัง

ไม่ได้บอกสินะว่าพ่อไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันฉันเพราะพ่อฉันทำธุรกิจ

โรงแรมอยู่ที่จีนอะนะ

''งั่มๆๆๆอร่อยจังเลยแม่หนูชอบกับข้าวฝีมือแม่ที่สุดเลย''
 
''ใช่ๆค่ะไม่ได้กินฝีมือคุณป้านานละฝีมือไม่ตกเลยนะค่ะ''

''แหมๆชมกันมากไปละ''แม่ฉันพูดอย่างเขินๆ

''ว่าแต่คุณป้าจะให้ฝ้ายไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นจริงๆหรอค่ะ''ยัยมิ้นเริ่มถามแม่

ฉัน

''จริงสิจ๊ะป้าพูดคำไหนคำนั้นนะนู๋มิ้นอย่ามากล่อมป้าซะให้ยากเลยจ๊ะ''

ฉันกับมิ้นเริ้มทำหน้าจ๋อยเพราะคงไม่มีหวังละ

''แล้วคุณป้าจะให้ฝ้ายไปเมื่อไหร่ละคะ''ยัยมิ้นถามอีก

''เย็นพรุ่งนี้เลยจ๊ะ''

''ว่ายังไงนะค่ะแม่/คุณป้า''ฉันกับมิ้นตะโกะขึ้นพร้อมกัน

''แม่ทำยังงี้ได้ไงอะแม่ไม่ให้เวลาหนูเก็บของเตรียมตัวเลยหรอ''

นั้นสิค่ะคุณป้าไม่ให้เวลายัยฝ้ายทำใจเลยหรอค่ะแล้วข้าวของจะเก็บ

ทันหรอค่ะ''

''ทันสิจ๊ะเพราะทุกอย่างแม่จัดการให้ฝ้ายเรียบร้อยแล้วพร้อมไปอยู่

ตลอดชีวิตเลยจ๊ะ''แม่ฉันพูดด้วยสีหน้าร่าเริง

''....''

''....''

ฉันกับมิ้นพูดอะไรไม่ออกอีกได้แต่นั่งมองหน้ากันหลังจากกินข้าวเสร็จ

ฉันกับมิ้นก็นั่งคุยกันจนดึกแล้วมิ้นก็ลาฉันกับแม่ฉันเพื่อจะกลับบ้านและ

คืนนั้นทั้งคืนฉันก็นอนไม่หลับได้แต่คิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้อย่าง

เดียว......

''เฮ้ออออออีกไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ต้องไปแล้วสิมิ้นฝากลาเพื่อนๆแล้วก็ขอ

โทษเพื่อนๆในห้องแทนฉันด้วยนะ''ฉันพูดกับมิ้น

''อื้มได้เดี๋ยวฉันจะลาเพื่อนๆให้ยังไงเขียนจดหมายมาหาฉันด้วยนะและ

ที่สำคัญแกอย่าลืมฉันนะเว้ยฝ้าย''มิ้นพูดกับฉัน

''ฉันไม่ลืมแกหรอกมิ้นเพราะแกมันเป็นเพื่อนรักคนเดียวของฉันเลยนะ

จำไว้แล้วเมื่อฉันกลับมาฉันจะบอกให้แกรู้ทันทีเลยนะ''

''อื้มอย่าลืมละ''

''มาแล้วๆนี้ๆยัยฝ้ายเครื่องจะออกแล้วไปๆๆขึ้นเครื่องๆ''แม่ฉันรับวิ่ง

มาบอกหลังจากจัดการเรื่องทุกอย่างให้แล้ว

''อื้มงั้นหนูไปก่อนนะแม่หนูรักแม่น้า''ฉันพูดกับแม่แล้วเข้าไปกอดแม่

ก่อนจะหันหน้ามาทางมิ้น

''มิ้นแล้วเจอกันนะเมื่อฉันเรียนจบ''ฉันพูดแล้วเดินไปกอดมิ้น

''ฉันจะรอวันนั้นนะเพื่อน''มิ้นก็กอดฉันเช่นกัน

''ไปๆลูกแล้วเจอกันนะ''แม่บอกกับฉัน

''บ๊ายบายยย''แม่กับมิ้นโบกมือให้ฉันที่กำลังเดินขึ้นเครื่อง

....



*****บนเครื่องบิน*****
เฮ้อออเมื่อฉันไปถึงที่ญี่ปุ่นแล้วฉันจะเจอเรื่องอะไรเกิดขึ้นมั้งนะฉันจะมี

เพื่อนไหมแล้วโรงเรียนใหม่จะเป็นยังไงน้า~~~ฉันนั่งคิดไปเรื่อยๆจน

เผลอหลับไป....



-------------------------------------------------------------------------
55555555+แต่งแบบมั่วๆอ่ายังไงก็ช่วยๆลองอ่านกันหน่อยนะไม่สนุกหรือสนุกไงก็บอกด้วยเพราะเราแต่งไม่เก่งอ่าจ๊ะอิอิ^0^