คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(แก้ไขแล้ว100%)
ภายในห้องสีขาวบริสุทธิ์ ถูกประดับอย่างเรียบง่าย ด้วยแจกันดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีขาวกระจายอยู่ตามมุมห้อง พรมสีอ่อนถูกปูไว้ทั่วทั้งห้อง โดยมีผ้าลูกไม้บางเบากั้นระหว่างพระมหาอุปราชย์ใหญ่ เสนาธิการขวา-ซ้ายของอาณาจักร กับหญิงสาวร่างระหงที่นั่งอยู่อีกฟากของผ้าลูกไม้ เธออยู่ในชุดกระโปรงยาวสีขาวสะอาด ผ้าคลุมไหล่บาง และกำไลข้อมือทำจากคริสตัลประจำตำแหน่ง เธอคือเทพพยากรณ์ของอาณาจักร!
"...เรื่องนี้ท่านไม่สมควรจะรู้"เทพพยากรณ์เอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มนวล
"เจ้ามีสิทธิอะไรที่จะตัดสินว่าอะไรควรอะไรไม่ควร มหาอุปราชย์ถามหน้าที่ของเจ้าคือทำนาย" เสนาฯขวาลุกขึ้นตะคอกอย่างโกรธกริ้ว
"นั่งลง เอตมัวร์!"อุปราชย์ใหญ่สั่ง
"แต่ท่านเพอร์แซน นังนี่..."เอตมัวร์เริ่มเถียง
"ข้าสั่งให้นั่ง!"
เอตมัวร์ค่อยๆลดตัวลงนั่งหงอยๆ ให้เสนาฯซ้ายเอ่ยเย้า
"นี่ละน้า เก่งแต่เรื่องรบๆ ใช้เป็นแต่ความรุนแรง ใครๆถึงเอาแต่ส่งเจ้าไปนู่นไปนี่จะได้ไม่มาเกะกะเรื่องการเมืองกับเค้าไงล่ะ"
แม่ทัพใหญ่หันไปถลึงตามอง แต่ไม่ทันจะได้สวน เพอร์แซนก็ขัดอย่างรู้จังหวะ
"ข้าขอทราบเหตุผลได้มั๊ย"
เทพพยากรณ์นั่งนิ่ง จ้องมองอุปราชย์ใหญ่ผ่านผ้าลูกไม้ ซี่งเพอร์แซนก็จ้องตอบ เมื่อเวลาผ่านไปนาน จึงทำให้เสนาฯขวาและซ้ายเริ่มกระอักกระอ่วน
"เอ่อ...ท่าน..."
เทพพยากรณ์ขยับรอยยิ้มน้อยๆ พร้อมกับสายลมที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้นในห้องที่ปิดอยู่ ผมสีทองของเทพพยากรณ์ค่อยเปลี่ยนเป็นสีขาว ตั้งแต่โคนผมไปจนหมด กำไลประจำตำแห่งส่องแสงวาบไปทั้งห้อง ทำเอาเสนาฯซ้าย-ขวาต้องยกมือขึ้นบัง ขณะที่มหาอุปราชย์ยังนิ่งเฉย
"...ไม่นานเกินรอ รัตติกาลขวางกั้นจะสูญสิ้นอำนาจ เมื่อนั้นจ้าวเพลิงจะโจมตีจ้าวหิมะ ด้วยอำนาจจ้าวเพลิงจะทำลายจ้าวหิมะจนมลายสิ้น..."เทพพยากรณ์เอ่ยด้วยเสียงเหม่อลอยเหมือนจิตไม่ได้อยู่กับตัว
เสนาฯขวาและซ้ายหันมาสบตากันด้วยความงุนงง...รัตติกาลขวางกั้น จ้าวเพลิง จ้าวหิมะ...อะไรวะ?...
"เอ่อ ท่านเพอร์แซน"เสนาซ้าบอาสาเอ่ยถาม แต่เพอร์แซนเพียงแค่เหล่มองเป็นสัญญาณให้เงียบ แล้วจึงหันกลับไปตั้งใจฟัง ให้เสนาซ้ายลอบยักไหล่กับเอตมัวร์
"...มีโอกาศเดียว นำตำนานครั้งก่อนกลับมาเล่าขาน ตำนานสาวพรหมจรรย์ผู้พิชิตจ้าวเพลิง และปกป้องจ้าวหิมะ..."
"ท่านหมายถึง..."เสนาซ้ายเริ่มถึงบางอ้อ ขณะที่เอตมัวร์ยังคงงุนงง แต่ก็ไม่กล้าถาม
"ถูกต้องนักปราชญ์ผู้โง่เขลาแห่งจ้าวหิมะ ตำนานCrystal Maiden ผู้พิชิตจ้าวเพลิง...ตามหาสตรีผู้โชคร้ายนั้นให้เจอ แล้วจ้าวหิมะจะมีชัยเหนือจ้าวเพลิง..."
"เราจะตามหาCrystal Maiden ได้ที่ไหน หลัง'เหตุการณ์นั้น' เธอก็หายไป และไม่ปรากฏตัวอีกเลย"เพอร์แซนถามอย่างสงสัย
"...เจ้าจะตามหาเธอเจอที่..."
เฟี้ยว...ฉึก! วัตถุประหลาดกรีดอากาศผ่านหัวเพอร์แซนไปอย่างเฉียดฉิว ตรงไปยังเป้าหมาย
"อึก..."เทพพยากรณ์ทรุดหวบลงแนบพื้น ผมสีขาวเริ่มเปลี่ยนกลับเป็นสีทองตามเดิม กำไลประจำตำแหน่งมืดแสงลงจนกลายเป็นสีดำสนิท
"เทพพยากรณ์!"เพอร์แซนแผดเสียง วิ่งเข้าหาเทพพยากรณ์โดยมีเสนาขวาและซ้ายตามมาติดๆ
ภาพที่เห็นคือร่างเทพพยากรณ์ที่นอนแน่นิ่งกับพื้น โดยมีดาบปักอยู่บริเวณหัวใจ
"แอตมัวร์ เซรุส ออหไปหาตัวการมา!"เพอร์แซนสั่ง
"ครับ นายท่าน"ทั้ง2ตอบรับอย่างรวดเร็ว โดยแอตมัวร์วิ่งออกจากห้องไปขณะที่เซรุสยังค่อยๆสำรวจตามจุดต่างๆในห้อง
"...มหาอุปราชย์..."เทพพยากรณ์เอ่ยเสียงแหบแห้ง
"ท่านเทพพยากรณ์ เราจะหาตัวการให้ได้ครับ ท่านอย่าได้เป็นห่วง"เพอร์แซนพยุงร่างเธอขึ้นช้าๆ
"ไม่ ไม่จำเป็น..."เธอส่ายหัวช้าๆ บัดนี้หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีซีดแล้ว เธอเหลือบสายตาลงมองดาบที่กอกตนอยู่ แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"เราไม่ได้รับอนุญาติให้บอกท่าน...เรื่องนั้น"เธอส่งยิ้มให้เพอร์แซน
"ท่านหมายความว่า..."เขาถามอย่างสงสัย แต่ไม่ทันจะจบประโยค สติของหญิงสาวก็หลุดลอยไปเสียแล้ว กับคำทิ้งท้ายเพียงคำเดียว "ลาก่อน...เพอร์แซน"
"มิเอลล่า มิเอล!"ชายหนุ่มเขย่าร่างไร้ชีวิตไปมา เมื่อไมมีการตอบสนองใดๆ หยาดน้ำตาจึงหลั่งรินออกมาจากเบ้าตาทั้ง2
"ความผิดชั้นเอง...เป็นความผิดของชั้นเอง"เขาเริ่มโทษตัวเอง ขณะที่มีมือมาวางทาบบนไหล่
"ไม่ใช้ความผิดท่านสักหน่อย"เซรุสเอ่ยปลอบใจ ขณะที่เพอร์แซนใช้ปลายแขนเสื้อเช็ดน้ำตา
"ข้าว่าข้าสั่งให้ไปหาตัวการไม่ใช่หรือ"เขาเอ่ยถามหลังเช็ดน้ำตา
เซรุสเกาท้ายทอยก่อนจะแก้ตัว"ก็ห้องนี้มันไม่มีทางที่ดาบจะพุ่งเข้ามาได้เลย ดังนั้นถ้าจะมาก็ต้องมาจากในห้องสิท่าน"ถ้าเป็นเหตุการณ์อื่นเขาคงอดจะเสริมอีกว่า"เจ้างั่งเอตมัวร์มันโง่จริงๆ"ไม่ได้ แต่ครั้งนี้เขาคงต้องอดทนที่จะไม่พูด
เพอร์แซนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ทันใดที่ร่างเทพพยากรณ์เริ่มส่องแสงวาบ เมื่อแสงจากลงร่างของเธอก็จากไป ทิ้งไว้เพียงกำไลประจำตำแหน่งและดาบที่สังหารเธอ
"เธอไปแล้วล่ะ"เซรุสเปรยขึ้นมา ซึ่งเพอร์แซนก็พยักหน้ารับ
"ท่านเพอร์แซน ดูนั่น!"เขาตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ พลางชี้ให้เพอร์แซนดูบางอย่าง ซึ่งเพอร์แซนก็มองตาม
"ดาบนั้น..."เพอร์แซนเปรยเบาๆ เมื่อมองไปที่อาวุธสังหารเทพพยากรณ์ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สังเกตมันเลย มันเป็นดาบสีทองอร่าม ด้ามสีทองประดับด้วยคริสตัลน้ำงามที่สะท้อนแสงได้อย่างงดงาม ใบดาบสีเหลืองทองคมกริบ และที่น่าอัศจรรย์คือ ไม่มีร่องรอยเลือดเลยสักนิด เลือดของเทพพยากรณ์ที่ควรมีอยู่กลับไม่มี แต่นั้นไม่ได้เป็นตัวการที่ทำให้บุคคลสำคัณของอาณาจักรทั้ง2อึ้ง แต่เป็นเพราะ...
"ท่านเพอร์แซน...นั้นมัน..."
"อือ ดาบที่สูญไปตั้งแต่สมัยกษัตริย์เอไลยาท...ดาบหิมะพันปี หรืออีกชื่อคือ..."
"ดาบแห่งกษัตริย์"
ความคิดเห็น