คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ไปซื้อของกันเต๊อะ >_
ตอนที่ 7 ไปซื้อของกันเต๊อะ >_<
เปิดฉากต้องขอโทษทุกคน ก่อนที่จะบอกว่า ตอนท่านพี่ชาเบรียนคงต้องเลื่อนไปตอนหน้านะคะ
โย๋ ตายยยยยย / ชาเบรียน
ไม่น้า T___________T /โยะโย๋
“นี่ใบซื้อของนะ จะไปคนเดียวหรือให้พี่ไปด้วย”
“อะ...เอ่อ คนเดียว คนเดียวแน่นอนเพคะ ^__^”
“ตอบเร็วดีนะ ^ ^+++”
“อะ..เอ่อ”
“เฮ้อ!”
ยูเรซิสตอนหายใจเฮิอกใหญ่ ก่อนจะดันไหล่บางของเฟลิโอน่าออกนอกประตูพระราชวัง
(คุยกันอยู่หน้าประตูมานานแล้วล่ะค่ะ/~โยะโย๋
เงียบ/ยูริซิส
ใช่จ๊ะ โย๋จัง/เฟลิโอน่า
TOT/โยะโย๋)
“เรน่า ดูแลองค์หญิงดีๆ”
“เพคะองค์ชาย”
เรน่าวิ่งไปเกาะแขนเฟลิโอน่าแน่น ก่อนที่เฟลิโอน่าจะเรียกเซเลน่าออกมา แล้วร่างมังกรและร่างบางทั้ง 2 บนหลังมังกรก็หายขึ้นไปบนฟ้า ทิ้งให้ยูริซิสนั่งโบกมือให้ท้องฟ้าอยู่คนเดียว(บ้า บ้าแน่ๆ/โยะโย๋ รังสีความน่ากลัวแผ่ออกมาจากยูริซิส T_T ไม่รอดๆ/โยะโย๋)
“เรน่า นี่มันอะไรหรอ”
“ตลาดไงเพคะองค์หญิง”
“แล้วนั่น…”
“ก็…”
“ไปดูกันเถอะเรน่า”
“องค์หญิงเพคะ รอเรน่าด้วย…”
เมื่อเฟลิโอน่าเข้ามาในร้านขายของที่ตกแต่งไปด้วยสีชมพู ร่างบางก็เดินดูของในร้านไปจนทั่ว นัยน์ตาสีน้ำตาลมีแววระริกอย่างถูกใจเป็นที่สุด
“สวยจังเลยเรน่า”
เฟลิโอน่าหยิบสร้อยขึ้นมาเส้นหนึ่ง สายของสร้อยเป็นสีขาวส่วนจี้เป็นรูปหัวใจสีชมพูใสหมือนคริสตัล ปากบางคลี่ยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะหันไปถามป้าคนขาย
“ป้าคะ สร้อยนี่สวยจังเลย ราคาเท่าไร่คะ”
“20000 คราวน์ จ๊ะแม่หนู”
“ค่ะ เรน่าจ๊ะ ขอเงิน 20000 คราวน์หน่อยจ๊ะ”
“คือ เอ่อ..”
“ทำไมหรอจ๊ะ”
“เรน่าไม่ได้เอาเงินมาค่ะ T_T”
เฟลิโอน่าทำหน้าเหมือนอยากร้องได้ เธอวางสร้อยเส้นนั้นลง ก่อนที่ร่างบางจะก้าวออกจากร้านไป โดยไม่ลืมที่จะขอบคุณคุณป้าคนขาย(?)
“ขอบคุณนะคะคุณป้า”
“เดี๋ยวจ๊ะแม่หนู”
ป้าคนขายพูดขึ้น มือของเธอดึงแขนเล็กของเฟลิโอน่า ทำให้ร่างบางก้าวกลับเข้าร้านไป
“นี่แม่หนู เงียบๆนะจ๊ะ ป้าจะขายให้แม่หนูคนเดียว”
“หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะคุณป้า มันตั้ง 20000 คราวน์นะคะ”
“สร้อยเส้นนี้ มันคือของหนู ไม่ใช่ของป้าหรือของใคร มันคือของหนูคนเดียว ตอนนี้มันถูกชะตาลิขิตให้กลับมาสู่มือหนูแล้ว หนูจงรักษามันให้ดี”
รอบด้านตกอยู่ในความเงียบ เฟลิโอน่ายืนอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก
“องค์หญิงเพคะ องค์หญิงเฟลิโอน่า!!”
เสียงเรน่าดังแทรกขึ้นมา ทำให้เฟลิโอน่าได้สติ
“อ้าว! เรน่า ป้าคะ เอาสร้อยเส้นนี้คืนเถอะค่ะ อ๊ะ!”
เฟลิโอน่าเบิกตากว้าง เมื่อป้าที่คุยกับเธอเมื่อกี้ได้หายไปเสียแล้ว ส่วนร้านสีชมพูที่อยู่ตรงหน้าก็หายไปอย่างกับไม่เคยมีมาก่อน เหลือเพียงแค่ตลาดเก่าๆเท่านั้น
“ระ..เรน่า ร้านเมื่อกี้นี้มัน”
“ร้านหรอเพคะ ร้านอะไรเพคะ เมื่อกี้องค์หญิงถามถึงตลาด แล้วอยู่ๆก็ลากเรน่าเข้ามาในตลาดนี้ แล้วก็หายไปเลย เรน่าเป็นห่วงแทบแย่รู้มั๊ยเพคะ”
“แล้วเรน่าไม่เห็นร้านอะไรบ้างหรอ”
“ไม่เลยเพคะ ดูสิเพคะ ทางนี้ก็ตลาด ทางนั้นก็ตลาด ตลาดหมดเลยนะเพคะ”
เฟลิโอน่าหน้าซีดเผือด ก่อนจะก้มมองสร้อยคอประหลาดที่ไม่รู้มาอยู่บนคอเธอเมื่อไร่ จี้สีชมพูของมันสะท้อนแสงวิบวับ เฟลิโอน่าเอื้อมไปหยิบมันเสมือนกับว่ามันมีแรงดึงดูด นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่ลงอย่างปลงๆ
สร้อยและร้านเมื่อกี้ มันคืออะไรกัน…
“องค์หญิงเพคะ”
“…..”
“องค์หญิง”
“…..”
“เฟลิโอน่า!!!!”
“อ๊ะ! มีอะไรจ๊ะเรน่า เรียกซะดังเชียว แถมเมื่อกี้ เรียกชื่อเฉยๆด้วยใช่มั๊ย ^___^”
“คือ...ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันเห็นองค์หญิงมีแต่เหม่อมองสร้อยเส้นนั้นอยู่ สร้อยนั่นมีอะไรพิเศษหรือเพคะ”
“ไม่จ๊ะ ไม่มีอะไร - -;”
“อะ...เอ่อ เพคะ”
เฟลิโอน่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบใบซื้อของออกมา ข้าวของในนั้นทำให้เธอตาลาย จะไปหายังไงดีเนี่ย T^T
“เรน่า…ทำไมมันเยอะอย่างงี้ TOT”
“อ้อ ไม่หรอกเพคะ พวกหนังสือกับพาหนะ เจ้าชายชามัลได้เตรียมไว้ให้พระองค์แล้วเพคะ”
“งั้นก็เหลือเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซื้อสินะ”
“ร้านข้างหน้านี่แหละเพคะ ร้านเสื้อผ้า”
“อืม...”
แอ้ด….
เฟลิโอน่าและเรน่าเปิดประตูเข้าไปในร้านเสื้อผ้าที่มีป้ายติดหน้าร้านว่า ‘เสื้อผ้าสำหรับนักเรียน’ ภายในร้านกว้างมาก มีชุดนักเรียนแขวนอยู่เต็มไปหมด ทั้งชุดนักเรียนหญิงและชุดนักเรียนชาย รวมทั้งรองเท้า ถุงเท้าด้วย
“สวัสดีค่ะ”
เฟลิโอน่าและเรน่าหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบกับหญิงสาวน่ารักในชุดเครื่องแบบของร้าน คาดว่าคงจะเป็นพนักงานที่นี่
“ไม่ทราบว่าอยู่โรงเรียนอะไรคะ”
“เอดินเบิร์กค่ะ”
“รอสักครู่นะคะ”
เฟลิโอน่าและเรน่านั่งรออยู่ตรงโซฟารับแขกพิเศษของร้าน ดูท่าเรน่าจะชอบชุดนักเรียนพวกนั้นไม่น้อย
“ทำไมเรน่าถึงไม่ได้ไปโรงเรียน”
เฟลิโอน่าถาม เรน่าหันมายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบว่า
“หม่อมฉันเคยเรียนเพคะ แต่เรียนที่โรงเรียนที่ฝึกให้มาเป็นแม่บ้านโดยเฉพาะ”
ไม่ทันที่เฟลิโอน่าจะตอบ หญิงสาวคนเดิมก็เดินเข้ามาหา
“เชิญเข้ามาลองชุดข้างในนี้ค่ะ”
“ค่ะ”
เฟลิโอน่าเอื้อมมือไปหยิบชุด ก่อนจะเดินเข้าห้องลองไป
10 นาทีต่อมา
เฟลิโอน่าอยู่ในชุดนักเรียนเสื้อสีขาวแขนตุ๊กตาปักลายสีทองและกระโปรงสั้นเลยเข่าสีน้ำเงินเข้มขลิบทอง ผ้าคลุมสีน้าเงินเข้มขลิบทอง และร้องเท้าสีขาวปักลายทอง =[ ]=(โฮะๆๆๆ^O^)
เฟลิโอน่ายิ้มกว้างให้กับเรน่า
^_^ good! = เรน่า
>O< Ummm = พนักงานในร้าน
O_O Oh! = ผู้หญิงในร้าน
O.,O WoW! = ผู้ชาย =[ ]=
พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาถามพนักงานที่เอาชุดมาให้เฟลิโอน่า
“นั่นใครหรอ ทำไมถึงได้…”
“สวยยยย O.,O”
“น่าร้ากกกกกกก *O*”
“สุดยอดดดดดด +O+”
-_- = สายตาของผู้หญิงทุกคนในร้าน
“งั้นเอาชุดนี้ค่ะ เอา 3 ชุดนะคะ”
“ค่ะ นี่นะคะ ทั้งหมดรวมเป็น 9000 คราวน์ค่ะ”
เฟลิโอน่าเขียนรหัสใส่ในกระดาษก่อนจะยื่นให้พนักงาน
“นี่ค่ะ”
“ค่ะ เช็คด้วยการโอนนะคะ ขอบคุณที่มาอุดหนุนค่ะ”
“เหลืออะไรที่ต้องซื้ออีกมั๊ยจ๊ะเรน่า”
เฟลิโอน่าถามขึ้นหลังจากออกจากร้านแล้ว
“ไม่มีแล้วเพคะ องค์หญิงจะกลับเลยมั๊ยเพคะ”
“ยังหรอก ขอเดินเที่ยวอีกนิดนึง”
“แต่ท่านชามัลสั่งว่าเสร็จเมื่อไร่ให้กลับเลยนะเพคะ”
“น้า นะ เรน่านะ น้า….”
“คือว่า ถ้ากลับค่ำแล้วท่านชามัลจะดุเอานะเพคะ”
“น้า เรน่า น้า….”
“หม่อมฉันเกรงว่าจะมีอันตราย”
“น้า…”
“ของก็ได้ครบหมดแล้ว”
“*_* (เปลี่ยนจากพูดมาทำสายตาปิ๊งๆ)”
“เดี๋ยวท่านชามัลจะเป็นห่วงนะเพคะ”
“*O*”
“เฮ้อ! ก็ได้เพคะ แต่ต้องแปปเดียวเท่านั้น”
“เรน่าน่ารักที่สุดเลยย >_<”
“ว่าแต่องค์หญิงจะไปไหนเพคะ”
“เดินเล่นแถวนี้”
“งั้นก็ไปเถอะเพคะ จะได้รีบๆกลับ”
“ไม่เห็นต้องรีบเลย”
“แต่ท่านชามัลกับไฮคิงจะทรงเป็นห่วงนะเพคะ”
“เราไม่ใช่เด็กแล้ว”
“ในสายตาเรน่า ท่านยังเด็ก”
“เอ๊ะ! เรน่านี่ ไม่เด็กก็ไม่เด็กสิ”
“เด็กเพคะ ไม่ใช่เด็กธรรมดา เด็กเอาแต่ใจด้วย”
“เรน่า….!!”
“555+ ล้อเล่นน่ะเพคะ องค์หญิงของเรน่าน่ารักจะตายไป”
“เชอะ เรางอนแล้ว =3=”
“ล้อเล่นน่ะเพคะ”
(ทำไมบทนี้พี่หญิงปัญญาอ่อนจัง : โยะโย๋
ใครแต่งยะ!!! : เฟลิโอน่า
ใครหนอ โฮะๆๆๆ ^O^ : โยะโย๋
ถ้าโย๋รู้ว่าใครฝากบอกเค้าด้วยว่าพี่จะตามไปฆ่าเค้าที่บ้านเอง *O* : เฟลิโอน่า
อ่า…ค่ะ T^T : โยะโย๋)
“เย็นแล้ว กลับกันเถอะเพคะ”
“อื้มม”
เฟลิโอน่าตอบลากเสียงยาวๆๆ(ประชดค่ะประช้ดดด)ก่อนจะเดินตามเรน่าไป
ทันใดนั้น เฟลิโอน่าก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูง ผมสีชา นัยน์ตาสีเขียวที่กำลังคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนที่จะตะโกนออกไปสุดเสียงอย่างลืมตัว
“ท่านพี่ชาเบรียน!!!!”
โฮะๆๆๆๆ ^O^
เป็นไงบ้างคะ
ตอนต่อไปคงต้องรอซักระยะ
เพราะตอนนี้สมองไม่แล่น = =^
ยังไงก็เม้นด้วยนะคะ
เผื่อสมองเราจะแล่น (=3=)
ส่วนตอนนี้ ขอหลับซักงีบนะคะ *O*
( -_-zZ )
O_YoyhoJung_O
ความคิดเห็น