ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คีย์ชีวิต ลิขิตหัวใจ… The Melody of Love

    ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2

    • อัปเดตล่าสุด 30 พ.ย. 48


                          

                                     http://www.dek-d.com/entertain/viewlongc.php?id=108730&chapter=1     ( ลิงค์ให้ฟรีจ๊ะ ^^ )



                                                                                       ************



                                                                                         CHAPTER  2



                    “ เย้… วู้… เลี้ยงฉลอง ไปเลี้ยงฉลองกัน วู้… ยะฮู้ ^^ ”



                    ชิอนแหกปากตะโกนออกไปนอกรถซะเต็มเสียงตลอดทางที่วาตารุขับรถไป ‘ Sakura Club ’ ^o^



                    “ นี่ ! ชิอน นายไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำตัวให้มันดีกว่านี้หน่อยสิ -_-^ เฮ้ ! อายาเนะ เธอยอมลดตัวไปคบกับไอ้บ้านี่ได้ยังไงกัน -_- ”



                     ทาคุโตะอารมณ์เสียมาก ที่ชิอนแสดงกิริยาไม่ดีมาตลอดทาง แต่ไม่ใช่ทาคุโตะคนเดียวหรอกที่อารมณ์เสีย



                     “ ชิอน พอเถอะนะ อายเค้า -_-^ ”



                    อายาเนะเองก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาหน่อยแล้ว ก็เลยหันไปพูดบอกชิอนให้เลิกส่งเสียงดัง



                   “ อายาเนะ เธอว่าฉันหรอ >.,< ”



                   “ไม่ได้ว่า แต่ให้เธอเลิกทำบ้า ๆ ต่างหาก -_- ”



                    “ – o - ”



                   นั่นไง สมเป็นอายาเนะแล้ว ชิอนเงียบในทันทีเลย



                   ‘ สมน้ำหน้า ’



                   ฉันนึกในใจ เมื่อรถมาจอดที่ลานจอดรถเรียบร้อยแล้ว ทาคุโตะกับวาตารุก็รีบเดินล่วงหน้าเข้าไปหาที่นั่งในคลับก่อน ฉัน อายาเนะ และชิอนก็เลยเดินกันอย่างไม่รีบร้อนนัก



                  “ เฮ้ ! มาซาโกะ ^_^ ”



                   “ สวัสดีค่ะ พี่เคนโงะ ^^ ”



                  โดโมริ เคนโงะ เคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกับฉันมาก่อน เป็นรุ่นพี่ฉัน 4 ปี แต่ฉันก็สนิทกับพี่เค้ามาก ก็เลยมักจะมาเลี้ยงฉลองกันที่ ‘ Sakura Club ’ ของพี่เคนโงะเสมอ



                   “ ไปทำอะไรมาห๊ะ ถึงได้มาร้านพี่กันเนี่ย หึ ยัยตัวแสบ ^o^ ”



                  “ วันนี้ได้รับเงินค่าจ้างที่ไปแสดงดนตรีน่ะค่ะ เยอะพอดู ก็เลยมาฉลองความสำเร็จกันค่ะ ^^ ”



                 พี่เคนโงะพูดแล้วก็ชี้นิ้วไปยังโต๊ะ ซึ่งอยู่ในมุมที่ค่อนข้างจะมีความเป็นส่วนตัวมากพอดู แจ๋งจริง ๆ เลย ^o^



                 “ งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ ^_^ ”



                 ฉันก้มหัวให้พี่เคนโงะ แล้วก็เดินจากบาร์เครื่องดื่มข้ามโถงกลางไปยังโต๊ะที่เพื่อน ๆ ฉันนั่งอยู่ นั่นไง วาตารุเพิ่งส่งรายการเครื่องดื่มให้พนักงาน



                 “ ช้าจริง มาซาโกะ ”



                    วาตารุ หันมาถามฉัน หลังจากที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับทาคุโตะ



                    “ เมื่อกี้เจอพี่เคนโงะ แวะนิดหน่อย ”



                   ฉันตอบวาตารุ พลางหันไปถามทาคุโตะด้วย



                  “ สั่งอะไรไปบ้างล่ะ ^^ ”



                  “ เบียร์ 20 กับสาเกอุ่นอีก 10 >o< ”



                   “ อ้าว ! ทาคุโตะ เธอไม่ได้สั่งโค๊กให้ฉันหรอ ? ”



                 อายาเนะขยับกำไลที่แขนพลางถามทาคุโตะ



                 “ เธอน่ะ ‘ คออ่อน ’ เกินไป หัด ๆ ไว้มั่งน่ะ ดีแล้ว -_- ”



                 ชิอนตอบคำถามแทนทาคุโตะ



                  ทุกคนรวมทั้งฉัน เห็นด้วยชิอนที่ว่า อายาเนะ ‘ คออ่อน ’ เกินไป เพราะความจริงแล้ว อายาเนะกับชิอนเป็นทายาทเศรษฐีพันล้านทั้งคู่ พูดง่าย ๆ ก็คือทั้งสองคนเป็น ‘ คุณหนู ’ นั่นเอง



                  เมื่อพนักงานนำเครื่องดื่มมาเสริฟแล้ว ชิอนก็คะยั้นคะยอให้อายาเนะฝึกดื่มเบียร์ ฉันก็กำลังปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องเพลงที่แต่งไว้เล่นกันในวงกับวาตารุและทาคุโตะ



                    “ OK เอาตามนี้นะ เพลงที่ต้องแต่งใหม่มีทั้งหมด 5 เพลง ฉันช่วยกันกับทาคุโตะ 3 วาตารุ 1 ชิอนช่วยกันกับอายาเนะอีก 1 ส่วนเดโมเทปฉันค่อยเอามาให้ที่หลัง เข้าใจมั้ย ? ”



                  “ ฮิ ๆ ได้สิ ^_^ ”



                  ทาคุโตะเริ่มเปิดเบียร์ขวดที่ 4 แล้ว ส่วนฉันเองก็ดื่มไปเรื่อย ๆ แล้วก็นึกถึงเรื่องที่จะใช้ไปพลาง ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะหาอะไรที่เหมือนผู้หญิงไม่ได้ก็จริง แต่ฉันมีเซนส์ทางด้านดนตรีเป็นเลิศ หาใครเทียบไม่ได้ซักคน ^_^ น่าภาคภูมิจัง



                   “ มาซาโกะ อย่าดื่มให้มากนักสิ ”



                 “ ไม่เป็นไรหรอก เสียดายน่ะ สั่งมาเยอะเลย ^^ ”



                  “ เห็นว่าหรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่หรอ พอเถอะค่ะ >_< ”



                 “ ถ้าอ่าก่อนเข้าห้องสอบก็ไม่เป็นไรหรอก อายาเนะไปบอกทาคุโตะดีกว่า ว่าถ้ายังไม่เลิกดื่ม พรุ่งนี้จะไม่ไหว ^^ ”



                   ฉันกับทาคุโตะเรียนอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่จำความได้ แถมบ้านก็อยู่ติกกันอีกต่างหาก จะพูดง่าย ๆ ก็แทบจะเป็น ‘ พี่น้อง ’ กันก็ว่าได้



                  “ เออ… ไอ้พวกอัจฉริยะ พรุ่งนี้มีสอบ คืนนี้ยังกินเบีนร์กันได้ยังกับน้ำเปล่า >o< ”



                  ชิอนหันมากัดฉันเข้าให้แล้ว  แค่อายาเนะเผลอตัวไปเข้าห้องน้ำแค่แป๊บเดียวเอง    หนอย ! ทำวางก้าม -_-^



                 “ อื้อ … นันริซังยังไม่กลับมาอีกหรอ ใกล้ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วนะ ว่าไง ? ”



                  ทาคุโตะละสายตาจากแก้วเบียร์ แล้วเงยหน้ามาถามฉัน



                  “ ยังหรอก แต่น้าบอกว่าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้แหละ เห็นว่าคราวนี้จะมาประจำที่ญี่ปุ่นเลยล่ะ ^^ ”



                  “ จริงอะ ? ”



                 “ อืม ^^ ”



                  คุณพ่อคุณแม่ของฉันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้วคู่ ตั้งแต่ฉันอายุได้แค่ 2 ขวบ ดังนั้นคนที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เล็กก็คือ น้านันริ แต่พอฉันอายุได้ 11 ขวบ คุณน้าที่มีอาชีพเป็นตำรวจสากลก็ต้องย้ายไปประจำการที่    ‘ L.A. ’ ฉันก็เลยอยู่ที่บ้านคนเดัยวมาตลอด แต่พอปิดเทอมฉันก็แวะไปเยี่ยมคุณน้าที่ ‘ L.A. ’ เสมอ



                 “ ชิอน ไปดูอายาเนะหน่อยสิ ไปเข้าห้องน้ำนานแล้ว ยังไม่กลับมาเลย >_< ”



                 “ ทำไม เธอไม่ไปล่ะ มาซาโกะ ผู้หญิงเหมือนกันนี่ ? ”



                  “ แต่อายาเนะเป็นแฟนแกนะเว้ย -_-^ ”



                  ชิอนรีบลุกไปตามอายาเนะ เพราะกลัวฉันที่เริ่มกริ่มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ ชักเป็นห่วงอายาเนะแฮะ แต่คงไม่มีอะไรหรอก มั้ง o.o แต่แล้วฉันกับทุก ๆ คนก็ได้แต่รอ ร้อ รอ



                   “ ไอ้บ้านั่น มันหายหัวไปไหนของมันวะ ? ”



                 วาตารุพูดขึ้น หลังจากที่เห็นว่าวาตารุหายจากโต๊ะไปนานเกิน



                   “ เห็นว่าไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็ไปตามอายาเนะด้วยไม่ใช่หรอ -_- ”



                    “ แต่มันนานผิดปกติไปแล้วนะ _ _* ”



                     ทาคุโตะเองก็เริ่มเอะใจ



                   “ เออ… เดียวฉันไปดูให้เอง -_- ”



                   ฉันเดินตรงไปทางหลังร้าน แล้วก็เลี้ยวซ้ายตรงสุดทางเดิน นั่นไง ! เจอชิอนกับอายาเนะแล้ว แต่เอ๊ะ ! ไอ้บ้าพวกนั้นมันอะไรน่ะ หนอย บังอาจมายุ่งกับเจ้าหญิงอายาเนะของฉันได้ไง -_-^



                  “ เฮ้ย ! พวกแกทำอะไรเพื่อนฉัน ห๊ะ ? ”



                    “ มาซาโกะ T_T ”



                    “ อายาเนะ ร้องไห้ทำไม o.o ”



                     “ มาซาโกะ พาอายาเนะหลบไปก่อน ส่วนทางนี้เดียวฉันจัดการเอง –(- ”



                    ชิอนลุกขึ้นจากพื้น แล้วปัดกางเกงกับเสื้อให้เข้าที่พร้อมกับหันมาพยักหน้ากับฉัน



                  “ เดี๋ยวสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย อธิบายมาหน่อยซิ -_-^ ”



                    “ ชิอน มีเรื่องกันหรอ -_- ”



                   ทาคุโตะกับวาตารุที่ยืนอยู่ข้างหลังฉับกับอายาเนะถามขึ้น ไอ้พวกนี้มากันตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย แต่ช่างเถอะ มากันก็ดีแล้ว ถ้าเกิดมีเรื่องจะได้ช่วยกันได้ ^_^



                   “  มาซาโกะ  =_=  ที่จริงน่ะ  ตอนที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วชนกับผู้ชายคนนั้นจนล้ม เค้าก็เลยช่วยพยุงฉันลุกขึ้นมา พอดีชิอนมาเห็นเข้า ก็ตงเข้าใจผิด ก็เลยไปชกเค้าเข้า ผู้ชายคนนั้นก็สวนกลับมา TT_TT ”



                  อ๋อ… ชิอนฟิวส์ขาดไปแล้วนี่เอง เห็นหงิม ๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องของอายาเนะก็สู้ตายแฮะ ถึงจะวู่วามไปหน่อยก็แหอะ ^^



                  “ ชิอน คราวนี้นายเป็นคนผิดนะ ^_^ ; ”



                  ทาคุโตะหันไปมองหน้าชิอน



                  “ อือ… ใช่ ”



                  วาตารุเสริมคำพูดของทาคุโตะ



                  “ ขอโทษเขาซะ ชิอน ”



                   ฉันพูดบอกชิอน แล้วหันไปมองพวกที่มีเรื่องกับชิอน เพื่อประเมินสถานการณ์ อืม… พวก 4 คนนี่ หน้าตาดีจัง คล้ายพวกนายแบบเลย ^^



                    “ ไม่ ! ฉันไม่ได้ผิด ทำไมต้องขอโทษพวกนี้ด้วย -_-^ ”



                  “ ชิอน ขอโทษพวกเค้าไปเถอะนะ ฉันขอร้อง TT ”



                  โอ้โห้ ! ขนาดอายาเนะพูดเองอย่างงี้ เก่งมาจากไหนก็ต้องเกรงใจกันบ้างล่ะนะ



                 “ ไม่ -_-^^ ”



                                                                          TO  BE  CONTINUED

    *****************************************************************************************
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×