The Lavender กลิ่นไอรัก

ลำดับตอนที่ #7 : The Lavender กลิ่นไอรัก: 7

The Lavender กลิ่นไอรัก: 7

Why do birds suddenly appear, every time you are near?



Just like me belong to be…close to you



Why do stars fall down from the sky? Every time you walk by



Just like me belong to be…close to you



*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



หลังจากเหตุการณ์วันนั้นพวกของเฮโซก็เป็นห่วงฉันกันใหญ่เลย =_= เทโซยังซื้อที่ช็อตไฟฟ้ามาให้ฉันอีก

อืม…แต่จีซกกำชับฉันว่าห้ามกลับดึกอีก แต่ตอนนั้นมันก็สอง สามทุ่มเข้าไปแล้ว

เหตุการณ์วันนั้นฉันยังกลัวๆอยู่เหมือนกันละ >_< ใครที่ไหนจะกลับดึกขอลูกช้างปลอดภัยก็พอ



เฮโซยังเหมือนเดิม ใช้นู้น ใช้นี้อยู่ดี แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เกลียดเขาเหมือนอย่างเคย เหมือนมีบางอย่างกำลังเปลี่ยนไป…นี่ฉันหลงรักหมอนี่หรอไงเนี่ย ไม่มีทาง!!! >O<



ผ่านไปเดือนหนึ่งพอดีเลย ฉันพบว่าอยู่บ้านนี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน วันมะรืนนี้เป็นว่าเกิดของจีซก

ฉันกำลังคิดนู้นนี้ว่าจะซื้ออะไรให้เขาดี จีซกหรอ เจ้าชายอย่างเขาจะซื้ออะไรให้ดี

ถ้าเป็นวันเกิดของเฮโซละก็ฉันจะซื้อน้ำยาล้างห้องน้ำมาให้เขากิน จะได้ลดเชื้อโรคในปาก!



"เซเคียว!!"



"ว่าไง เบยอง ฮองยอง"



"ฉันว่าพวกเราจัดงานวันเกิดที่ริมสระน้ำกันดีไหม"



"เอาสิๆ แล้วฉันช่วยอะไรได้บ้างละ"



"อย่างเธอไม่ต้องช่วยหรอก ยิ่งช่วยยิ่งยุ่ง"



เสียงของเฮโซแทรกเข้ามากลางวง ฉันไม่ใช่เด็กนะยะ แถมฉันก็ทำงานบ้านเป็น เรียนรู้ได้เหมือนกันแหละ



"นายนั้นแหละ ตัวยุ่ง"



"เธอยุ่งขนานแท้ แถมยังซนยิ่งกว่าลิง"



"นายมันปิศาจ!"



"พอๆเลย เฮโซ เซเคียว"



จีซกเข้ามาห้ามทัพอีกครั้ง เฮ้อ~ ครั้งนี้ฉันชนะ แถมตาเฮโซทำปากขมุขมิบด้วย อุอุ ^O^ เป็นไงละ



"เถียงเป็นเด็กๆไปได้"



แป่ว~ =_= ชัยชนะฉันหายไปแล้ว จีซกนะจีซก!!!



"ซุบซิบอะไรกัน"



"เปล่า แล้วเทโซละ" เฮโซเปลี่ยนเรื่องทันที หัวไวจัง -_-



"เห็นมันบอกว่าจะไปซื้อของ หายไปนานแล้ว"



"อืม"



"แล้วบ่ายนี้ทำอะไรละ" อันนี้ฉันถามเอง



"ฉันรู้แล้ว"



เบยองกับ ฮองยองทำหน้าแปลกๆ มีอะไรนะ? -_- พวกนี้สื่อสารกันแปลกๆแฮะ เหมือนใช้โทรจิตเลย

ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ ก่อนจะมองเฮโซที่เดินไปในบ้าน พร้อมกับเบยอง และฮองยอง



"ตามพวกเขาไปสิ" จีซกพูดขึ้น ก่อนจะเดินตามพวกเขาไปอีกคน



"รอด้วย!"

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

ในที่สุดก็ถึงวันเกิดของจีซก…จีซกหายไปตั้งแต่เช้าเลยละ สงสัยจะไปทำบุญมั้ง =_= อืมๆ ก็เทโซเขาบอกอย่างนั้น พวกเราตื่นเก้าโมงเพื่อมาจัดงานปาร์ตี้เล็กๆข้างสระว่ายน้ำ



"เทโซ นายซื้ออะไรมาบ้าง"



"ก็เนี่ย ฉันน่ะ ลงทุนเต็มที่เลยนะ"



ว่าแล้วเทโซก็ยิ้มร่า >///< น่ารักจังเลย เขาวิ่งไปหยิบกล่องมา ฉันเปิดดูข้างในพร้อมกับพบว่ามีลูกโป่ง ที่ยังไม่ได้สูบลม…นั้นหมายความว่านั้นเป็นหน้าที่ของพวกเราเองละ  

แล้วฉันก็เห็นเครื่องดื่มต่างๆที่เทโซขนมา มีสายรุ่ง สเปรย์สายรุ่ง เยอะแยะไปหมดเลย…^O^ ชักสนุกแล้วสิ



"เอาละ พวกเรารวมพล!"



เบยองตะโกนเรียก เฮโซวิ่งออกมาจากครัวโดยใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ อุอุ ตลกดีเหมือนกันแฮะ ฉันยิ้มๆก่อนจะมองไปที่ฮองยองที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง



"จีซกจะกลับมาตอนประมาณบ่ายๆ เป้าหมายของเราคือ หนึ่ง เรื่องงานนี้เป็นความลับ สอง เรามีเวลาเพียง สามชั่วโมง สาม งานนี้เริ่มตอนหกโมงเย็น สี่ งานนี้เป็นงานกลางแจ้ง เพราะฉะนั้นอาหารหลักคือ บาบีคิว…ข้องใจอะไรไหม"



ฮองยองพูดภายในหนึ่งนาที จนฉันคิดว่าเขาหายใจทางเหงือกได้ O_O พึ่งรู้นะว่าเขาพูดเร็วแบบนี้



"ฉันขอเป่าลูกโป่งนะ" ฉันเสนอตัวออกมาทันที ฮองยอง เบยอง พยักหน้าเป็นอันตกลง



"งั้นที่ฉันต้องทำคือ หั่นๆ แล้วทำข้าวใช่ไหม" อันนี้เฮโซเป็นคนถาม และอีกครั้งที่เบยอง และฮองยองพยักหน้า



"งั้นฉันไปช่วยเซเคียวตกแต่งนะ" เทโซไม่รอเบยองและ ฮองยองอนุญาต เขาจับมือฉันแล้วลากไป ทิ้งให้อีกพี่น้องตกลงกันเองว่าจะทำอะไร



"เซเคียว เธอว่าลูกโป่งพวกนี้จะเอาไว้ตรงไหนละ"



"อืม…เอางี้ เทโซ นายลองเอามันมัดเป็นพวงแล้ว…อ้อ!! นายไม่ต้องมัดให้เท่ากันนะ เอาแบบว่าให้มันเหมือนเถาวัลย์เลื่อยไปมาอะ"



ฉันเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรก็เลยเข้าไปทำเองซะเลย…=_=



"เซเคียว…"



"อะไรหรอ"



"เธอไม่คิดบ้างหรอว่า อยากอยู่ที่นี่ตลอดไป"



ฉันสะดุดกับคำพูดของเทโซทันที ฉันหันไปสบตาของเขาตรงๆ และดูเหมือนว่าเขาอยากให้ฉันอยู่ที่นี่….แต่ว่า ฉันมีสัญญาแค่สามเดือนเท่านั้น



"ฉัน…ไม่รู้สิ"



"ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอไม่สบายใจ"



"ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบพวกนาย แต่…ฉันมีสัญญาแค่เดือนเดียว แล้วเฮโซ…เขาคงจะให้ฉันไป"



ฉันรู้สึกปวดใจขึ้นมา เฮโซแค่เอาฉันมาใช้งานเฉยๆ ถ้าเกิดว่าฉันทำงานของฉันเสร็จแล้ว เขาคงปล่อยฉันไปอยู่ดีละ ฉันเองบางทีก็ไม่แน่ใจว่าเขาคิดอย่างไรกับฉัน บางทีเขาก็ดี บางทีเขาก็ร้ายแบบแปลกๆ =_= ถ้าเกิดว่าฉันต้องไปจริงๆ เขาคงไม่ว่าอะไรอยู่แล้วละ



"แล้วเธอเกิดว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญละ"



"หมายความว่าไง"



"ไม่มีอะไร ฉันแค่หมายความว่า มันเป็นชะตาที่ให้พวกเราเจอกัน"



"แล้วมันก็เป็นชะตาที่อาจทำให้พวกเราจากกัน"



ฉันพูดออกมาจากความรู้สึกข้างใน…มันปวดใจจังเลย โชคชะตาหรอ….



"ยัยลิง อู้งานอยู่นั้นแหละ!!!"



ฉันได้ยินเสียงเฮโซดันมาจากข้างหลัง แค่นั้นฉันก็น้ำตาคลอทันที ถ้าฉันจากไป…แล้วเสียงของเฮโซ เสียงเบยอง ฮองยอง จีซก เทโซ ฉันก็ไม่ได้ยินได้บ่อยๆ แล้วภาพทุกอย่างที่ฉันกำลังเห็นคือ ความทรงจำเท่านั้น…



"ฉันบอกแล้ว ยัยลิงใช้การไม่ได้หรอก เห็นไหม พอไม่มีกล้วยก็ไม่ทำงาน"



ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่มองลูกโป่งที่ห้อยลงมาอย่างสวยงาม…



"เฮโซ…" ฉันเอ่ยชื่อเขาเบาๆ



"…ยัยลิง เธอไม่สบายหรอไง"



"…เงียบไปเลย ตาบ้า!"



ฉันปีนขึ้นไปบนโต้ะเพื่อจะติดลูกโป่ง ก่อนจะรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย…สงสัยว่าฉันจะนอนน้อยไปมั้ง… ฉันพยายามฝืนตาของตัวเองที่กำลังหนักขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าตัวฉันเย็นขึ้น…



"เซเคียว!!!!"



เสียงของเฮโซที่ตะโกนเรียกฉัน…ฉันได้ยินเสียงของคนอื่นๆ และหนังตาที่ปิดลง ก่อนจะไม่รับรู้อะไรอีก…

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*  



ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่าฉันกำลังลอยอยู่ และฉันรู้สึกเย็นๆ แต่หัวของฉันมันกลับรู้สึกหนักๆ…ฉันพยายามฝืนตาทั้งสองข้างที่หนักอึ้ง



"ยัยนั้นยังไม่ตื่นเลย"



"ไม่เอาน่า เฮโซ เซเคียวเป็นลมเอง"



"นายก็รู้ว่าฉันมีหน้าที่อะไร"



"หน้าที่? หน้าที่อย่างเดียวหรอ"



"นายพูดอะไร"



"นายก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร"



"อย่าปิดเธอให้นานไปมากกว่านี้เลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไม่ได้เป็นความบังเอิญ"



"เทโซ นายบอกใบ้ยัยนั้น"



"ใช่ เพราะว่าเซเคียวมีสิทธิ์ที่จะรู้"



"หรือว่านายกลัวว่าถ้าเธอรู้…นายจะเป็นฝ่ายที่ต้องจากไป"



"เทโซ ฉันว่านายน่าจะหุบปากไปก่อนนะ"



"ฉันออกไปก่อนละกัน"



สมองของฉันกำลังซึมซับคำพูดของเทโซ และเฮโซ ก่อนจะอึ้งไปกับคำพูดของทั้งสองคน…เรื่องอะไรกันน่ะ

ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญงั้นหรอ…แล้วถ้าฉันรู้จะเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกเขาต้องปิดบังฉันด้วย



"…ยัยลิง"



ท่าทางเฮโซจะรู้สึกตัวว่าฉันตื่นแล้ว ทำไมเขารู้นะ? ความรู้สึกไวชะมัด



"ตื่นนานหรือยัง"



"เปล่า พึ่งตื่นน่ะ"



ฉันพยายามตอบอย่างหน้าตายที่สุด เพราะฉันรู้ว่าเฮโซ และเทโซกำลังลำบากใจ แล้วเรื่องอะไรละ ที่ฉันจะทำให้พวกเขารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้



"แล้วงานของจีซกไปถึงไหนแล้วละ"



"เสร็จแล้วละ รอเจ้าของงาน"



"กี่โมงแล้วเนี่ย O_O"



"บ่ายสาม"



"ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ?!"



ฉันรีบลุกขึ้นทันที แต่เพราะว่าฉันลุกเร็วเกินไปเลยหน้ามืด ฉันเซเล็กน้อย เฮโซรีบเข้ามาประคองฉันอย่างรวดเร็ว



"ยังจะดื้ออีก ไปนอนก่อน"



ฉันมองเฮโซด้วยความไม่เข้าใจ…หน้าที่อะไรกัน



"เฮโซ…"



"อะไร ยังจะมาพูดจาประหลาดอีก"



"นายมีอะไรปิดบังฉันหรอ"



"เธอพูดอะไรน่ะ"



"เปล่า…ไม่มีอะไร"



เฮโซมองฉันอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆประคองฉันไปนั่ง ฉันรู้สึกเจ็บนิดๆ…ที่ใจ มีอะไรทำไมต้องปิดกันด้วยนะ



"จีซกจะกลับมาหรืยัง"



"กำลังจะมา…"



ฉันไม่พูดอะไรอีก เฮโซนั่งลงข้างๆฉันอย่างเงียบๆ ฉันอยากจะถามเขาให้รู้เรื่องไปเลยว่ามีอะไรปิดบัง ฉันหันไปหาเขาพอดี เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหันมาหาฉัน…หน้าเราห่างกันไม่ถึงเคือบ!



ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร ดูท่าเฮโซก่อนตกใจเหมือนกัน ฉันก้มหน้าลงอย่างเขินๆ ก่อนจะรับรู้ถึงสายตาของเฮโซที่กำลังมองมา



"นายมี…"



ฉันหยุดพูดไปทันที เพราะเมื่อฉันสบตากับเฮโซตรงๆแล้วทำเอาฉันพูดไม่ออก ตาสีดำคู่นั้นดูจริงจังมาก เขามองฉันแบบนี้ ทำเอาฉันเขินอย่างบอกไม่ถูก ฉันหลบสายตาของเขา ก่อนจะรับรู้ถึงมือของเขาที่กำลังจับหน้าของฉัน

ทำไมฉันไม่ขัดขืนเลยนะ >///<



"…เซเคียว"



"อะ…อะไรหรอ"



ฉันมองเขาแบบทีกล้าทีกลัว ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าหน้าฉันแดงมากขนาดไหน แถมตอนนี้เขาเรียกชื่อฉันแบบที่ไม่เคยเรียก… ให้ตาย! ใจฉันจะหลุดออกมาอยู่แล้วนะ!



"เฮโซ…"



มือของเฮโซกำลังจับหน้าของฉัน เขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แค่ความหล่อของเขาฉันก็จะละลายอยู่แล้ว >O< แต่ตอนนี้ฉันกลายเป็นน้ำเดือดเรียบร้อย



จู่ๆฉันก็นึกภาพตอนที่เฮโซเคยยื่นหน้าเขามาแบบนี้ แล้วแกล้งฉันโดยการปล่อยฉันลง หมอนี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย… ตายแล้ว! O_O นี่ฉันชอบเขาเข้าแล้วหรอ



แต่ฉันขัดขืนไม่ได้อะ ทำไงดี!!!!!!



"เซเคียว…ฉันมีบางอย่างที่บอกเธอไม่ได้"



"นายกำลังพูดอะไร"



หน้าของเราใกล้เขามาเรื่อยๆ แปลกมาที่ฉันยอมให้เขาทำแบบนี้…เพราะอะไรนะ



"ฉัน…"



"เฮโซ!!!!"



เราสองคนรีบผละออกทันที หัวใจของฉันกำลังจะหลอมละลายกับผู้ชายคนนี้…ถ้าเกิดว่าเบยองไม่เรียกไว้…เมื่อกี้เราคง… ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!!!!!



"ฉันมาขัดจังหวะหรอ"



"เปล่าๆ เฮโซกำลังวัดไข้ฉัน"



ฉันรีบแก้ตัวก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งไป



"ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"



ฉันปิดประตูเข้าห้องอย่างรวดเร็ว ฉันพิงประตูอย่างอ่อนแรงก่อนจะจับหน้าตัวเอง ฉันรู้สึกว่าใจฉันมันเต้นเร็วมาก และหน้ากำลังร้อนแผ่ว ฉันพยายามสงบสติอารมณ์แต่ในหัวฉันเห็นแต่หน้าเฮโซ…ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย?!

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~



ในที่สุดก็ถึงตอนที่ 7 ซะที เฮ้อ~ กว่าจะคิดออก หวานแววไหมละ

ตอนนี้เรากำลังคิด คิดและ คิด เอาละ

เม้นๆกันด้วยนะ แล้วเจอกันตอนที่ 8 คะ