The Lavender กลิ่นไอรัก

ลำดับตอนที่ #6 : The Lavender กลิ่นไอรัก: 6

The Lavender กลิ่นไอรัก: 6



ถึงเวลาสักทีหลังจากโดนทรมาณมานาน เฮ้อ~ ทำไมโลกมันโหดร้ายแบบนี้นะ TT^TT  

สามโมงกว่าๆแล้ว และงานบ้านฉันก็เสร็จหมดแล้ว~ เฮ้อ ฉันเลยไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดี

ใครจะไปรู้ว่าฉันเป็นแจ๋วอยุ่ที่บ้านใหญ่โตนี่ =_=



ฉันใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน และกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ ก่อนจะทำผมโดยติดกิ๊บรูปดอกลาเวนเดอร์ >O< หายากมากเลยละ กว่าฉันจะหาเจอเกือบถล่มร้านขายของ เพราะว่าฉันแย่งกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จะหาว่าฉันใจดำก็ได้นะ

ดีนะที่ฉันหลอกเด็กว่า มีจานบิน แล้วก็รีบจ่ายเงินออกไป ^O^



ฉันเดินลงไปข้างล่าง หนุ่มๆทั้งห้ากำลังคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ดูเหมือนว่าจีซกจะเห็นฉัน เขายิ้มให้



"องค์หญิงลงมาแล้วหรอ"



เขายิ้มแบบหวานๆ ฉันละอยากจะเป็นลมตรงนี้เลย >///< ฉันเดินลงมาจากบันได เขาก็จูงมือฉันลงมา กรี้ดดดด~

ฉันต้องหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว >O<



"องค์หญิงลิงน่ะสิ"



"เงียบไปเลย นายปิศาจ"



เฮโซทำท่าจะฆ่าฉัน แต่ฉันหลบไปอยู่หลังจีซกได้ทัน เบยอง กับฮองยอง หัวเราะนิดๆ เทโซเข้าไปลูบหัวฉันเบาๆ



"จะไปแล้วหรอ ให้ฉันไปส่งไหม"



"ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก"



"อย่ากลับดึกนะ เซเคียว"



"ใช่ๆ เป็นห่วงๆ ^O^"



ฉันมองหน้าจีซก เทโซ เบยอง ฮองยอง และเฮโซ ฉันรู้สึกดีใจที่พวกเขาเป็นห่วง จนฉันอยากจะกอดพวกเขาตรงนั้นเลยละ ถึงแม้ว่าเฮโซจะไม่พูดอะไรแต่ ฉันรู้นะ…ว่าเขาก็คงคิดเหมือนกับคนอื่นๆ



"ไปได้แล้ว ยัยลิง อย่าหลงป่าละ"



"ยะ"



"เดี๋ยว!!"



"อะไรหรอ เทโซ"

"ขอเบอร์เธอหน่อยสิ"



"อ้อ ได้สิ"



เทโซยิ้มๆ ฉันบอกเบอร์ขอฉันให้เทโซ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ทุกคนมีเบอร์ของฉันหมดเลย



"เพื่อมีอะไรไง"



"จ้ะ ไปนะ"



"บายๆ"



ฉันเดินออกจากบ้านไป แต่ว่าอีตาเฮโซเดินออกมาด้วย



"อะไรยะ"



"ขึ้นรถ"



"ทำไมละ O_O"



"ขึ้นมาสิ"



เขาเปิดประตูรถ ก่อนจะขึ้นไปนั่ง ฉันมองเขาด้วยความสงสัย ทำไมวันนี้หมอนี้มาแปลก =_= เขามองฉันด้วยสายตารำคาญ ฉันถอนหายใจก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถสุดเท่



"ไปที่ไหน"



"แถวสวนสาธารณะ"



"นัดกี่โมง"



"สี่โมง"



"ไปกินอะไรก่อนยังทันเลย"



"โธ่ นายก็รีบไปสิ"



"ฉันจะพาไปหาอะไรกินก่อน"



"ไม่อ้าว~"



"เธอยังเป็นคนใช้นะ! ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง"

"O_O งั้นฉันเดินไปเอง"



"สายไปแล้วละ"



เขาหันมายิ้มอย่างเจ้าเหล่ ให้ตายสิ! ฉันละเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ที่สุดเลย >O< เขาออกรถทันที ฉันมองจีซก เบยอง ฮองยอง และเทโซ ที่กำลังโบกมือบายๆ ให้ตาย! ฉันถูกหลอก TT^TT



"นี่นาย!"



"อะไร ยัยลิง"



"ฉันอยากไปสวน!"



"แต่ฉันจะไปกิน"



"กินมากเดี๋ยวเป็นหมูหรอก"



"ไม่หมูเท่าเธอหรอก"



"อ้าย~ นี่! จะไปไหน!"



"ถามมากจริงๆ เดี๋ยวก็รู้"



ฉันละเบื่อที่จะเถียงเขาจริงๆ โดยเฉพาะเวลาที่เขาถือไพ่เหนือกว่า แถมยังเถียงชนะอีก ฮึ่ม!!!

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



"ถึงแล้ว"



"ที่ไหนเนี่ย"



"ลงมาเถอะ"



พวกเรามาถึงร้านริมน้ำเล็กๆที่หนึ่ง ว้าว~ วิวสวยจังเลย ดูดีๆ ที่นี่ไม่น่าใช่ร้านอาหารเลย มันดูเล็ก และน่าอยู่ เหมือนบ้านในฝันมากกว่านะ



"ชอบไหมละ"



"อืม สวยมากๆเลย"



เฮโซยิ้มสักพักก่อนจะเดินไปไหนไม่รู้



"รอฉันแปป"

ฉันไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่มองแผ่นหลังที่เดินออกไป ไกลขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะมองริมน้ำที่ใสสะอาด

นี่ฉันก็มาอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้วนะเนี่ย ฉันว่ามันผ่านไปเร็วกว่าที่ฉันคิดนะ ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้…หลังจากสามเดือนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นนะ



"ยัยลิง"



"อ้าว นายไปไหนมาน่ะ"



เขาไม่ตอบ แต่ในมือของเขามีไอติมสองแท่ง เขายื่นในฉันแท่งหนึ่ง ก่อนจะเกะพลาสติกออกและเอาเข้าปาก



"กินสิ มันอร่อยที่สุดในโซลเลยละ ไม่เชื่อให้เธอตีฉันเลย"



"นายสัญญาแล้วนะ"



"แน่นอน"



ฉันเอาไอติมเข้าปากทันที ว้าว~ อร่อยจริงๆด้วย ฉันไม่เคยกินไอติมที่อร่อยขนาดนี้เลยนะเนี่ย,,,เอ เดี๋ยวก่อน…

นี่มันไอติมแบบสมัยก่อนนี่นา!



"นี่มันไอติมแบบสมัยก่อนนี่!"



"ใช่แล้ว ที่นี่ละขาย และอร่อยมาก"



เฮโซพูดดีๆเป็นเหมือนกันนะ แต่ว่ามันอร่อยจังเลย ^O^



"ชอบไหมละ"



"อืม อดตีนายฟรีเลย"



"ฝันไปเถอะ ยัยลิง"



เขาทำหน้าอย่างผู้ที่เหนือกว่า ก่อนจะกินไอติมต่อไป หมั่นไส้จังเลย =_= ฉันเอาไอติมเข้าปากก่อนจะตีเข้าทีหนึ่ง



"ตีฉันทำไมเนี่ย!"



"หมั่นไส้"



ฉันแลบลิ้นใส่เขา เฮโซมองฉันนิ่งๆ ก่อนจะวิ่งเข้ามาหาฉัน ว้าย~ ไม่มีจีซกห้ามทัพทำอย่างไรดีละ!!! ฉันวิ่งหนีไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดอะไรบางอย่าง



"ว้าย~"

ฉันหลับตาพร้อมแรงกระแทก แต่ว่ามีแขนมารัดเอวของฉัน ฉันมองขึ้นไปพบเฮโซกำลังจับฉันอยู่



"ขอบใจนะ"



"จับได้แล้ว!"



ฉันแทบจะกรี้ดตรงนั้น เพราะว่าเฮโซอุ้มฉันขึ้นมาจนฉันกลัว ฉันกอดคอเขาไว้แน่ เพราะกลัวตกน่ะสิ >O<



"นาย! ปล่อยฉันนะ!"



"เรื่องอะไรเล่า"



"ไม่งั้นฉันร้องด้วย"



"เอาสิ แล้วจะได้รู้กัน"



"ปล่อยนะ!!!!!"



ฉันมองหน้าเขาเต็มๆอีกครั้ง เขาก็มองฉันเช่นกัน ทำไมเขาถึงได้เกิดมาดูดีขนาดนี้นะ >///< ฉันหลบสายตาไปก่อนจะพยายามทำหน้าโมโหเข้าไว้



"ปล่อย!"



เฮโซไม่ตอบแต่กลับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ เฮ้ย! นี่ นายจะทำอะไรเนี่ย หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ฉันคงหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้วละ! >///< เขามองฉันจนฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะยิ้มแปลกๆ



"ปล่อยละ!"



"ว้าย!"





โชคดีนะที่ฉันกอดคอเขาไว้ทัน ฉันเกือบได้โดนปล่อยจริงๆแล้วละ TT^TT



"อ้าย เฮโซ จะสี่โมงแล้วนะ!"



"รู้แล้วๆ พูดมากจริงๆ"



ฉันได้แต่ส่งสายจาขุ่นเขียวไปให้ ก่อนจะเดินตามเขาไป… แต่ใจของฉันมันเต้นแปลกๆละ

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



"ยัยลิง ห้ามโดดทำงานเข้าใจไหม"

"-*- เข้าใจยะ รีบไปเลย"



เฮโซทำหน้าบูดอีกแล้ว หมอนี่คงเป็นคนที่ยิ้มยากมากจริงๆ แต่ฉันก็อดขำกับการกระทำแบบเด็กๆของเขาไม่ได้

เขาคิ้วขมวดก่อนจะมองฉัน



"มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ"



"เปล่านี่"



ฉันเอานิ้วไปจิ้มระหว่างคิ้วทั้งสองข้างของเขา เขามองฉันอย่างประหลาดใจ ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อย



"อย่าคิ้วขมวดมากสิ เดี๋ยวแก่เร็ว…"



เฮโซมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ แต่สายตาที่เขามองมาทำเอาฉันเขินอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย…>///<



"ฉะ…ฉันไปก่อนละ"



ฉันเดินลงจากรถโดยทันทีก่อนจะหันไปมองเขา ดูเหมือนเฮโซก็ยังมองฉันเหมือนกัน



"ขอบใจที่มาส่ง"



ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องขอบใจหมอนี่ด้วย แต่ว่าเขาอุตส่าห์มาส่งฉันนี่นา… ฉันเป็นคนดีเกินไปไหมนะ

^O^ อิอิ สงสัยฉันหลงตัวเองจริงๆ



"ไม่เป็นไร"



ฉันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโบกมือบายๆ และหันหลังไป…เฮโซ ความจริงนายอาจจะเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดก็ได้นะ



"เซเคียว!!"



"มินซุง! เคเฮียว!"



เพื่อนสุดที่รักทั้งสองคน ฉันคิดถึงพวกเธอจังเลย! TTOTT ฉันโผเข้าหาทั้งสองคนทันที



"เซเคียว เป็นไงบ้าง พวกนั้นทำอะไรเธอหรือเปล่า!"



"ไม่เลย มินซุง พวกเขาดีกับฉัน"



"ไม่น่าเชื่อ บอกมาตามตรงเถอะ คนที่มาส่งเธอเป็นแฟนเธอหรอ"



"บ้าน่ะ! เคเฮียว หมอนั้นโหดจะตาย"

เคเฮียว กับมินซุงทำหน้าตกใจสุดขีด ก่อนจะมองหน้ากันแบบแปลกๆ



"อะไรเล่า!"



"เธอบอกว่าเขาโหด แต่เขาใจดีขนาดมาส่งเธอหรอ"



"ก็เขา…"



ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ก็เขาโหดกับฉันที่บ้านนะ! ไม่มีใครเชื่อหรอก เพราะหน้าตาของหมอนี่บังไว้นะสิ! >O<



"เอาละๆ เขาหล่อมากเลยละ เธอไม่รู้สึกอะไรหรอ"



"ไม่นิ" ที่จริงฉันเริมรู้สึกใจเต้นกับเขาบ้าง แต่ว่าเขาเป็นปิศาจ แต่เรื่องอะไรฉันจะบอกเคเฮียวละ!



"โห เป็นฉันนะ ฉันเป็นลมไปแล้ว"



เคเฮียวทำหน้าปลื้มเฮโซอย่างมาก ฉันอยากจะเป็นลมมากกว่า ทั้งทำสวน ถูบ้าน ทำความสะอาดสารพัด เขาเรียกว่า หน้าเนื้อใจเสือยะ



"เซเคียว ไปกินคาเฟ่กันเถอะ"



"ไอเดียดีมาก ไปกันเถอะ มินซุง!"



และแล้วพวกเราก็ไปร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเรานี่ละ ฉันสั่งไอติมรส สตอเบอร์รี่ซันเดย์

พอฉันเห็นไอติม ก็อดคิดถึงเฮโซไม่ได้… จะไปคิดอะไรเนี่ย!



"เป็นอะไรหรอ เซเคียว"



"ปะ เปล่า คือว่า วันนี้ฉันคงอยู่ดึกไม่ได้ ฉันจะรีบกลับนะ"



"อืมๆ แล้วครั้งหน้ามาเจอกันใหม่ก็ได้"



มินซุงลูบผมฉันเบาๆ ฉันเกาะแขนเคเฮียวก่อนจะซบเธอ



"เหงาไหม เคเฮียว ฉันไม่ได้พักอยู่กับน่ะ"



"เหงาสิเพื่อน แต่มินซุงสัญญาว่าจะมาหาบ่อยขึ้น มันก็ดีนะ ^_^"



"T_T ขอโทษนะ"



"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย แค่เดือนเดียวเอง"



"นั้นสินะ เดือนเดียว"



และแล้วพวกเราก็กินไอติมกัน ถึงมันจะอร่อยสู้ไอติมที่เฮโซซื้อให้ฉัน แต่ว่าฉันก็มีความสุขที่ได้กินกับมินซุง และเคเฮียว ^O^ พวกเราคุยกันเรื่องทั่วไป ฉันพึ่งรู้ว่าเคเฮียวกำลังทำงานพิเศษที่ร้านขายแชมพู ส่วนมินซุงก็ยังเหมือนเดิม ยังช่วยพ่อทำร้านอาหาร ทั้งคู่ทำงานพิเศษ แต่ฉันเป็นคนใช้ซะนี่! ไม่น่าภูมิใจเลย =_=



"ตายแล้ว จะสองทุ่มแล้วละ!"



"ฉันต้องกลับแล้ว เจอกันนะ เคเฮียว มินซุง"



ฉันกอดลากับเพื่อนรักทั้งสองคน เวลาความสุขมันผ่านไปเร็วมากจนน่าตกใจ แรกๆมินซุงจะไปส่งฉัน แต่ฉันให้เขาไปส่งเคเฮียวดีกว่า เพราะว่าทางเข้าหอมันอันตรายกว่ามาก



ฉันเดินไปเรื่อยๆ และคิดเรื่องต่างๆนาๆ ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ได้นะ เป็นกรรมหรือเปล่านะ… ฉันสูญเสียพ่อแม่ ไม่มีญาติ ไม่มีพี่น้อง ถึงจะมีแต่ไม่เคยรักฉันแม้แต่น้อย แต่ตั้งแต่ฉันก้าวเข้ามาในบ้านของเฮโซ ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ฉันไม่เคยเป็นมาก่อน บางครั้งแม้จะมีเคเฮียว และมินซุงมันก็ไม่เคยรู้สึกอบอุ่นแบบนี้



ฉันกลัวว่าถ้าเกิดฉันผูกพันกับที่นี้ขึ้นมา… ฉันจะไม่อยากจากไป



"นี่ น้อง!"



ฉันคิดอะไรมากจนเพลิน ฉันได้ยินเสียงเรียกของผู้ชายคนหนึ่ง ฉันหันไปตามเสียง… มีผู้ชายสองคนท่าทางเมา กำลังเดินมาทางฉัน



"มีธุระอะไรหรอ"



"โอ้ๆ ไม่ต้องดุ ไปกับพวกฉันไหม"



"ไม่ ฉันมีธุระ ขอตัว"



ฉันกำลังจะเดินไป แต่ว่ามือของเขาดึงแขนของฉันไว้ก่อน ฉันหันไปมอง…ฉันพยายามแกะมือนั้นออก



"ปล่อย!"



"ไปต่อกันเถอะจ้ะ"



ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา… เพราะทั้งสองคนมองฉันด้วยสายตากระหายเลือดมากเหลือเกิน



"ปล่อยนะ!!!"



"มากับพวกฉันซะดีๆ!"

"ไม่นะ! ปล่อย!"



ฉันรู้สึกว่ามือของพวกนั้นอยู่ไม่สุข มือของมันเริ่มเลือนขึ้นมาจับหน้าของฉัน ก่อนจะเลื่อนลงมาที่คอ ใครก็ได้ช่วยที!!!



"เฮโซ!!"



ผัวะ!!



ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนถูกต่อย…ผู้ชายที่ลวนลามฉันเมื่อกี้ได้ลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อย



"ไสหัวไปซะ!!!"



ฉันได้ยินเสียง…เสียงที่คุ้นมาก และไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะฉันพึ่งเรียกเขาเมื่อกี้… เรียกเมื่อกี้เท่านั้น น้ำตาของฉันมันกำลังจะไหลออกมาเพราะความกลัว ผู้ชายสองคนนั้นหายไปแล้ว



"ยัยบ้า!!!! ทำไมไม่วิ่งเล่า"



ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเฮโซต้องโกรธมากขนาดนี้ หน้าของเขาดูโมโหราวกับจะฆ่าคนได้ ฉันรู้สึกว่าตัวฉันกำลังสั่น น้ำตาของฉันมันไหลออกมาราวกับเก็บเอานาน



"ฮือ…ขอ…โทษ…นะ อึก…"



ฉันพยายามพูดด้วยความยากลำบาก ฉันเอามือปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเฮโซ…มัน อบอุ่นมากจนฉันไม่อยากให้เขาปล่อยฉันไป ฉันกอดเขาอยู่นาน ฉันกลัวมาก…กลัวมากจริงๆ



"ฉันบอกแล้วว่า ลิงหลงป่า"



"ยังจะ…ล้อเล่น…อีก"



ฉันหัวเราะนิดนึงก่อนจะทุบเขาเล็กน้อย เราผละออกจากกันเล็กน้อย เฮโซมองหน้าก่อนจะเอามือปาดน้ำตาของฉันอย่างอ่อนโยน… ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อย ก็มันเขินนี่นา



"ขอโทษ"



"นายขอโทษฉันทำไม O_O"



"ฉันอยากมาเร็วกว่านี้"



"ว่าแต่ว่า นายโผล่มาได้ไง"



"ฉัน…"



เฮโซดูเหมือนจะหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะเกาหัวเหมือนคนแก้เขิน หรือว่า….



"O_O นายรอฉัน!"



"ใครจะรอเธอเล่า ยัยบ้า! กลับกัน!"



แล้วเขาก็ดึงข้อมือของฉันไป ทำเอาฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย



"เฮโซ…"



"อะไร"



"ขอบใจนะ"



ฉันพูดจากใจจริงดูเหมือนเขาจะเขินอย่างไรไม่รู้ ^O^ บางทีเขาก็น่ารักแบบนี้ละ นี่ละมั้ง คือสิ่งที่จีซกบอกกับฉัน

บางทีฉันคงต้องใช้เวลาดูนายอีกนานเลยละ เฮโซ

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



อัพเรียบร้อยแล้ว ขอโทษทีที่ต้องใช้เวลานาน เพราะว่าเราสอบอยู่

ตอนหน้าคงนานหน่อยนะคะ



ขอบคุณที่ติดตามค่า



อัศวินตัวน้อย



*..*..*..*Lavender*-*-*-*