บทความดีๆ และแบบทดสอบที่คุณชอบ

ลำดับตอนที่ #4 : ความสุขของพระมหากษัตริย์

ความสุขของพระมหากษัตริย์

หนึ่งปีที่ผ่านมา......

เราใส่เสื้อเหลือง

เราใส่สายรัดข้อมือสีเหลือง

คนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ

หน้าพระที่นั่งอนันตสมาคมเพื่อจะได้เห็น

พระพักตร์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเพียงไม่กี่นาที

     วันนั้น ในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบบการปกครองที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข เราได้แสดงให้โลกได้เห็นว่า

มีประเทศเล็กๆ ประเทศหนึ่งที่คนทั้งชาติ

ยังซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อราชวงศ์จักรี

และพระมหากษัตริย์อันทรงเป็นที่รักยิ่ง

ของคนไทย

.....สิบสองปีที่ผ่านมา......

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรง

พระประชวรหนักด้วยโรคหัวใจ

เพราะทรงงานหนักเกินไป  ในขณะเดียวกัน สมเด็จพระราชชนนีก็ทรงพระประชวรหนัก

อยู่ ณ โรงพยาบาลศิริราชเช่นกัน

เรายังจำรูปในหนังสือพิมพ์ที่

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จ

พระราชดำเนินไปทรงเยี่ยมพระราชชนนี

ไม่กี่วันหลังจากการผ่าตัดใหญ่

พระหัตถ์ข้างหนึ่งกุมอยู่ที่พระอุระ

และในพระหัตถ์อีกข้างหนึ่งทรงถือม้วนแผนที่กรุงเทพฯ เพราะน้ำกำลังท่วมกรุงอยู่

ยังจำกันได้ไหม?

..... 34 ปีที่ผ่านมา.....

วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ.2516 

เป็นครั้งแรกในรัชกาล

ที่เกิดวิกฤติด้านการเมืองรุนแรงที่สุด

วันนั้น นิสิตนักศึกษาและประชาชน

นับหมื่นนับแสนเดินขบวนประท้วงรัฐบาล เหตุการณ์ร้ายแรงยิ่งขึ้น

ตำรวจทหารยิงประชาชน ในขณะที่นิสิตนักศึกษาก็เผาสถานที่ราชการ เกิดกลียุคทุกหย่อมหญ้า คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง

คืนนั้น สถานีโทรทัศน์ทุกช่องถ่ายทอดสดจากพระราชวังสวนจิตรลดา

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสกับคนไทยทุกคนว่า

“คนไทยจะฆ่าคนไทยด้วยกันไม่ได้

ทุกอย่างต้องสงบโดยฉับพลัน”

และทุกอย่างก็สงบโดยฉับพลัน

หลังจากนั้นไม่นาน มีฝรั่งคนหนึ่งถามผมว่า “เป็นไปได้อย่างไร ที่คนๆ เดียวจะมีอำนาจเหนือคนทั้งประเทศได้อย่างนั้น?”

ผมไม่ได้ตอบ แต่ตอนนั้นใจผมคิดถึงประโยคที่  มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมชฯ ได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ BBC ว่า

พระองค์ทรงเป็น 'SOUL OF THE NATION' 

หรือ “จิตวิญญาณของคนไทยทั้งชาติ”

ยังจำกันได้ไหม?

 แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่?

เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด

เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาส

เราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึงแต่ “สิทธิ” แต่ลืมคำว่า “หน้าที่”

เรากำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้

เราสร้าง “กฎหมู่” ให้เหนือ “กฎหมาย”

เราเดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไม่เห็นด้วย

เราก้าวร้าวต่อกัน เราแตกแยกกัน

และทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่

เราเคยหยุดคิดกันบ้างไหมว่า

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา

จะทรงเสียพระทัยเพียงใด?

80 ชันษาของพระองค์ท่าน หากเปรียบกับคนธรรมดาก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ ได้รับการดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษ ไม่สมควรที่จะตรากตรำทำงานหนัก หรือกระทบกระเทือนใจแต่อย่างใด

แต่กลับเป็นว่า ในปีที่ครบ 80 ชันษาของ

พระองค์ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลา

ทั้งๆ ที่ทรงต้องอยู่ภายใต้การถวายการดูแลของคณะแพทย์

พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติ

ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้ ไม่ใช่จะประทับอยู่ในพระราชวังใหญ่โตสวยงาม แห่ล้อมด้วยข้าราชบริพาร

หากแต่ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้คือ เมื่อประชาชนของพระองค์ท่านรักสามัคคีกัน รู้จักความพอเพียง และมีสติ-เพียงเท่านี้เอง

แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่?

หรือนี่คือการแสดงความกตเวทีต่อพระมหากษัตริย์ของเรา?

กรุณาช่วยส่งต่อด้วยนะคะ แล้วทุกคนจะรักพระองค์เหมือนที่ดิฉันรัก

อย่าลืมทำเพื่อนายหลวงของเรานะคะ