บทความดีๆ และแบบทดสอบที่คุณชอบ

ลำดับตอนที่ #1 : ในหลวง (ถ้ารักท่นโปรดอ่านด้วย)

เรื่องเล่าจากในวัง...แล้วคุณจะรัก " ในหลวง"

                                                                                                                                 

ฉันมีเรื่องที่จะเล่าให้ฟังอยู่เหตุกาสรณ์หนึ่งซึ่งเป็นเรื่องจริง

เหตุการณืเกิดขึ้นที่จังหวัดตาก

เมื่อพระเทพทรงเสด็จไปเยี่ยมราษฎรตามที่ต่างๆ

ได้ทรงเสด็จไปเยี่ยมประชาชนใน

ตลาดสด

และถามความเป็นอยู่กับบรรดาแม่ค้าในตลาด

แต่ก็มาถึงแม่ค้าปลา

ซึ่งพระองค์ทรงตรัสถามว่า "ปลาไพวกนี้ขายยังไงจ๊ะ"

แม่ค้าตอบว่า "ที่สวรรคตแล้ว กิโลละ 40 บาท

และที่เสด็จไปเสด็จมากิโลละ 80 บาทจ๊ะ"

ทำให้ข้าราชบริพาลที่ตามเสร็จหัวเราะกันทุกคน

                                                                                                                              

เช้าวันหนึ่ง เวลาประมาณ 7 โมงเช้า นางสนองพระโอษฐ์

ของฟ้าหญิงองค์เล็ก

ได้รับโทรศัพท์เป็นรเสียงผูชาย ขอผู้สายกับฟ้าหญิง

นางสนองพระโอษฐ์ สอบถามว่าใครจะพูดสายด้วย

ก็มีเสียงตอบกลับมาว่า คนที่แบงค์ นางสนองพระโอษฐ์ก็

งง...งง

ว่าคนที่แบงค์โทรมาทำไมแต่เช้า แบงค์ก็ยังไม่เปิดนี่

หว่า

แต่ พอฟ้าหญิงรับโทรศัพท์ถึงได้รู้ว่า คนที่

แบงค์น่ะ

ก็ที่แบงค์จริงๆนะ ไม่เชื่อก็เปิดเป๋าตังค์

แล้วหยิบแบงค์ออกมาดูสิ ... ขนลุกเลย

(ทรงตรัสกับในหลวงท่านอยู่นั่นเอง)

                                                                                                                              

อีกครั้งหนึ่งที่ภาคอีสานเมื่อเสด็จขึ้นไปทรงเยี่ยมบนบ้านของราษฎรผู้หนึ่ง

ที่คณะผู้ตามเสด็จทั้งหลายออกแปลกใจในการกราบบังคมทูล

ที่คล่องแคล่วและใช้ราชาศัพท์ได้อย่างน่าฉงน

เมื่อในหลวงมีพระราชปฏิสันถารถึงการใช้ราชาศัพท์ได้ดีนี่

จึงมีคำกราบทูลว่า "ข้าพระพุทธเจ้าเป็นโต้โผลิเกเก่า

บัดนี้มีอายุมากจึงเลิกรามาทำนาทำสวนพระพุทธเจ้าข้า"

มาถึงตามสำคัญที่ทรงพบนกในกรงที่เลี้ยงไว้ชานเรือน

ก็ทรงตรัสถามว่า นกอะไรและมีกี่ตัว

"มีทั้งหมดสามตัว พระมเหสีมันบินหนีไป

ทิ้งพระโอรสไว้สองตัว ตัวหนึ่งที่ยังเล็ก

ยังตรัสอ้อแอ้อยู่เลย

ทิ้งให้พระบิดาเลี้ยงดูแต่ผู้เดี๋ยว"

                                                                                                                              

เมื่อครั้งที่ท่านมีพระชนมายุ 72 พรรษา

มีการผลิตเหรียญที่ระลึกออกมาหลายรุ่น

เจ้าของกิจการนาฬิกายี่ห้อหนึ่งได้ยื่นเรื่องขออนุญาต

นำพระบรมฉายาลักษณ์ของท่านมาประดับที่หน้าปัดนาฬิกาเป็นรุ่นพิเศษ

ท่านทราบเรืองนี้แล้วตรัสกับเจ้าหน้าที่ว่า

ไปบอกเค้านะว่าเราไม่ใช่มิกกี้เมาส์

                                                                                                                              

เรื่องการใช่ราชาศัพท์กับในหลวง

ไม้เว้นแม้กระทั่งข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ที่ได้เข้าเฝ้า

ทูลละอองธุรีพระบาทถวายรายงาน

ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนมีข้าราชการระดับสูงผู้หนึ่งกราบบังคมทูลรายงาน

ว่า "ขอเดชะ ฝ่าละอองธุรีพระบาท ปกเกล้าปกกระหม่อม

ข้าพระพุทธเจ้าพลตรีภูมิพลอดุลยเดช

ข้าพระราชทานพระบรมราชนุญาต

กราบบังคมทูลรายงาน"

เมื่อสิ้นคำกราบบังคมทูลชื่อ ในหลวงก็ทรงแย้มพระสลวล

อย่างมีพระอารมณ์ดีและไม่ถือสาว่า

"เออ ดี เราชื่อเดี๋ยวกัน..."

ข่าววันนั้นผู้เข้าเฝ้าต้องซ่อนหัวเราะขำขันกันทั้งศาลาดุสิดาลัย

เพราะผู้รายงานตื่นเต้นจนจำชื่อตนเองไม่ได้

                                                                              

มีอยู่ครั้งหนึ่งทรงเสด็จไปพระราชทานปริบัตร

ให้กับนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

ในระหว่างที่ทรงเปลี่ยนในครุย ทรงโปรดสูบมวนพระโอสถ

แต่ว่าทรงหาที่จุดไมได้

ทางอธิการบีซึ่งเฝ้าอยู่จุดไฟให้พร้อมทูลว่า

"ถวายพระเพลิงพระเจ้าข้า"

ในหลวงทรงชะงัก ก่อนจะแย้มสรวลน้อยๆกับอธิการบดีว่า

"เรายังไม่ตายถวายพระเพลิงไม่ได้หรอก"

                                                                              

เคยมีเรื่องเล่าให้ฟังว่า

ในหลวงเสด็จไปในถิ่นทุรกันดารเพื่อเยี่ยมเยียนราษฎร

มีอยู่ครั้งหนึ่งพระองค์ท่านทรงแจกพระเครื่องให้กับราษฎรจนหมดแล้ว

แต่ราษฎรผู้หนึ่งกราบบังคมทูลขอรับพระราชทานพระเครื่องว่า

"ขอเดชะ ขอพระหนึ่งองค์

ในหลวงทรงตรัสว่า "ขอเดชะ พระหมดแล้ว"

                                                                               

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน


ถ้าใครมีอีเมลจะคัคลอกไปส่งให้กับคนอื่นก็ได้นะ
เราไม่ว่ากัน