The Elementalist's Diary [ไดอารี่ของพ่อมดกระโหลก]

​

 "คุณเรนครับ"

"วันนี้วันเกิดของคุณ ผมได้ทำเค้กมัทฉะหวานน้อยด้วยนะครับ ตามที่คุณชอบเลย"

แอ๊ด....

ชายครึ่งสัตว์ใส่ผ้าคลุมขนนกกับใบหน้าอันแสนยิ้มแย้มให้ออร่าความอบอุ่นได้เปิดประตูเดินมาหาชายอีกผู้หนึ่งที่มืดมนซะบัดซะบอมนอนอยู่บนเตียงโอบกอดนกราเวนสีดำขนเงางาม ชายบนเตียงได้เอาผ้าห่มปิดบังแสงจากห้องข้างนอกราวกับว่าไม่อยากรับรู้กับอะไรทั้งนั้น

"คุณเรน วันเกิดมันมีโอกาสเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียวต่อปีนะครับ หรือว่าคุณมีอะไรขัดข้องใจจากวันนี้อีกหรือ? สามารถเล่าให้ผมได้นะครับ"

คุณหมอนกฮูกได้เอามือข้างหนึ่งขยับแว่นตนเองเพื่อมาตรวจสอบผู้ป่วยตรงหน้าเขา เมื่อมองเห็นชัดขึ้นแล้ว...ผู้ป่วยชายข้างหน้าเป็นชายผมดำ หูแหลมราวกับอมนุษย์ หน้าซูบผอม ตาสีน้ำตาลราวกับถั่วเกาลัด ผิวขาวราวกับคนสง่าแต่ก็เปราะบางเหมือนกับความรู้สึกเขาตอนนี้

ชายมืดมนได้เริ่มเอ่ยปากโดยที่ไม่สบตาอีกฝ่าย

"ข้าไม่อยากจดจำวันนี้และตัวตนของข้าด้วยซ้ำ กลีโอ"

เสียงของเขามันแผ่วเบาราวกับคนที่ท้อกับชีวิต

"ข้าทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ล่าสุดข้าก็อับอายขายหน้าเพราะว่าข้าสู้กับเด็กไม่ได้ ข้าโต้ตอบกลับไม่ทันแล้วสุดท้ายก็หนีแบบคนน่าสมเพช สายตาที่ดูถูก เสียงที่ขุ่นมัว ข้าเผชิญหน้าด้วยตัวคนเดียวไม่ได้ยกเว้นจะหนีออกจากมัน"

"ข้าไม่ได้ขอด้วยซ้ำว่าข้าอยากเกิดมา แต่ข้าก็ไม่สามารถพูดแบบนั้นกับใครได้เพราะท้ายที่สุดข้าก็อยู่ที่นี่"

"ข้าก็แค่หนึ่งในผู้คนที่อยู่ในโลกนี้ หนึ่งในล้านล้าน ราวกับแค่มดหนึ่งตัวโดนเหยียบย่ำให้จบดิน ใครจะให้ความสำคัญกับมันหล่ะ? "

ชายผู้นั้นได้พูดจบแล้วลูบหัวเจ้านกน้อยใกล้เตียงราวกับเป็นสิ่งเดียวที่เขาไวใจได้ คุณหมอนกฮูกวางเค้กไว้ใกล้โต๊ะของชายซึมแล้วลากเก้าอี้ไม้ข้าง ๆ ผู้ป่วยผู้นั้น

"Helplessness (หมดหนทาง) และ Passive Death Sentence (อาการหมดใจ) สินะครับ คุณเรน? "

"ผมเกรงกลัวว่าผมจะดูแลคุณไม่ได้ตลอด และดูเหมือนว่าคุณจะมีปัญหาในการไว้ใจผู้อื่นยกเว้นไคสัตว์เลี้ยงของคุณ ผมเลยมีของขวัญหนึ่งที่มันจะช่วยให้คืบหน้าจิตใจของคุณด้วย"

ผู้ป่วยได้เริ่มขยับตัวสบหน้าอีกฝ่าย ลุกขึ้นมานั่งดี ๆ คาดหวังสูงลิ่วว่าอาจเป็นสิ่งแก้ปัญหาตรอมใจของเขาได้

เรนได้รับของขวัญจากกลีโอก่อนที่จะเริ่มฉีกกระดาษห่อแล้วพบเห็นสมุดปกหนังสัตว์คุณภาพดีกับหน้าที่ว่างเปล่าหลายหน้า

"มันคือสมุดครับ"

"อะไร? จะได้เขียนระบายอารมณ์ในนี้เรอะ?!"

เรนจะหัวร้อนง้างสมุดตบหัวกลีโอแล้วแต่.....

"ผมจะให้คุณเขียนไอดารี่ครับ ถ้าเกิดคุณไม่สามารถเล่าปัญหาให้ใครได้ ผมคิดว่าถ้าเขียนไดอารี่มันจะช่วยเอาสิ่งที่คุณเก็บกดมาทั้งหมดใส่ไว้ในนั้นได้ครับ"

เรนหยุดชะงัก พอได้ยินเหตุผลแบบนั้นแล้วก็ฟังขึ้น ชายมืดมนได้หยุดแล้วมองสมุดเล่มนี้

​

"คิดว่ามันจะช่วยได้จริง ๆ หรือ? "

"มันไม่มีคำว่าผิดพลาดสำหรับไดอารี่หนิครับ? "

ชายมืดมนผู้นั้นได้มองสมุดสลับกับหมอที่อยู่ข้างหน้า ซึ่งคุณหมอยิ้มให้ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง

"ดูท่าผมจะรบกวนคุณมากเกินไปหน่อย อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนด้วยนะครับหลังจากทานเค้กแล้ว"

ประตูได้ปิดลง เรนได้มองไคแล้วหยิบจานเค้กมารับประทานทีละนิดทีละน้อย ไคทำท่าจะกินด้วยแต่เรนผลักน้องนกออกห่างก่อน

"ไม่ได้ มัทฉะมันอันตรายต่อนก..."

"งั้นคืนนี้เราลองเขียนอะไรสักหน่อยดีไหม ไค?"

===

ภาพ: _Inky_

เนื้อเรื่อง: _Inky_

นิยายเรื่องนี้คือเรื่องแรกที่เขียนขึ้นมาจริงจัง กลายเป็นงานอดิเรกใหม่ล่าสุดของคนเขียนเพราะอยากลองทำอะไรใหม่ ๆในชีวิตบ้างนอกจากวาดการ์ตูน ประสบการณ์จะค่อนข้างใหม่ในเรื่องการเลือกคำและเรียบเรียงต่าง ๆ นิยายเรื่องนี้จะมีภาพประกอบเองซึ่งใช้ได้ทั้งคนอ่านธีมมืดและธีมแสง เรื่องนี้จะเน้นเรื่องพ่อมด Anti-hero มีปัญหาในการใช้ชีวิตเนื่องจากเป็นโรคทางจิตแทรกซ้อน

เรื่องนี้เป็นนิยาย One shot แปลว่าแต่ละตอนจะจบในบทเดียว

คำเตือน:

- โปรดแยกแยะออกว่านี่คือเรื่องที่แต่งขึ้นตามจิตนาการและประสบการณ์โรลเพลย์ของผู้เขียนเอง

- มีเนื้อหาความรุนแรงทั้งกายภาพและวาจา เสียดสีสังคม มีภาพประกอบเห็นชัดเจน ซอสมะเขือเทศกับเกลือใส่เพิ่มเติมเพื่อเพิ่มรสชาติ

- มีเนื้อหาหดหู่สำหรับพวกอีโมที่สั่งแต่กาแฟ Depresso Expresso ขม ๆ แซ่บ ๆ

- เป็นนิยาย Anti-cliche ตัวละครหลักเป็นตัวร้ายที่ไม่ชอบพล๊อตโลกสวย

ขอบคุณที่แวะมานะครับ

​