คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Curse of love †‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡† part Five
Curse of love คำสาปแห่งรัก
Author : ~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Hangeng@Heechul
Part : Five
“ฮันนายหายไปไหนมาน่ะรู้ไหมชั้นตามหานายจนทั่วไปหมด”
เสียงของแจจุงดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมาทางที่ร่างสูงเดินมาซะอีก
“ชั้นไปเดินเล่นมาน่ะแจจุงขอโทษด้วยที่ทำให้เป็นห่วง”
ฮันคยองเอ่ยพร้อมกับก้มหัวขอโทษ
“เดินเล่นตอนจะตี2เนี่ยนะ”
“ตี2แล้วเหรอชั้นว่าชั้นเพิ่งเดินออกไปแปบเดียวเองนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ชั่งมันเถอะรีบไปพักผ่อนดีกว่านี่ก็จะเช้าแล้ว”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะเดินไปพร้อมกัน
†‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡† CURSE OF LOVE †‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡
ภายในมหาปิรามิด
“ฮีซอลเจ้าฆ่าสาวกของข้า”
ร่างในความมืดเอ่ยเสียงเหี้ยม
“แค่นี้ยังน้อยไปท่านคิดจะฆ่าเค้าข้าไม่มีทางปล่อยให้ท่านทำสำเร็จแน่ซีวอน”
ร่างบางค่อยๆจางหายไปในความมืดหากแต่เสียงหวานที่แฝงไปด้วยความโกรธเกรียวยังคงดังก้องอยู่
“คิดว่าข้าไม่รู้รึอย่างไรว่าหลังจากที่ข้าตายไปแล้วท่านทำสิ่งใดลงไปบ้างท่านพระอนุชาซีวอนท่านวางแผนหลอก
ท่านพี่ของข้าให้ร่วมมือกับท่าน ท่านหลอกใช้ความรักของท่านพี่ที่มีให้ท่านใช้เค้าเป็นเครื่องมือในการฆ่าองค์ฟาโรห์ พอองค์ฟาโรห์สิ้นพระชนท่านก็ฆ่าท่านพี่ของข้าทิ้งเพราะเค้าหมดประโยชน์แล้ว”
“ข้าไม่มีทางให้อภัยในสิ่งที่ท่านทำ”
ร่างบางเอ่ยเสียงเกรียวกราดทำให้ร่างสูงในความมืดขบกรามแน่นด้วยความโกรธร่างบางแม้ทุกสิ่งที่ร่างบางเอ่ยมาจะเป็นความจริงแต่ทุกสิ่งที่ตนเองก็เพราะรักในตัวของร่างบางมากและไม่อาจให้อภัยเชษฐาของตนเองได้ที่เลือกที่จะฆ่าคนที่ตนรักแทนคำพิพาทษาในโทษทันณ์ที่ตนเองมิได้เป็นผู้ก่อ
“แต่มันฆ่าเจ้าข้าไม่มีทางให้อภัยแม้ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดจะเป็นข้าก็ตามที”
.
.
.
.
.
.
“ฮีซอล”
ฮันคยองเอ่ยเรียกคนที่ต้องการจะพบพลางนึกถึงคำที่ร่างบางแสนสวยพูดไว้ก่อนที่จะจากไป
'แค่เอ่ยชื่อของข้าเมื่อท่านต้องการพบข้าๆก่อนจะมาพบท่านทันที'
ร่างสูงตัดสินใจจะเอ่ยเรียกอีกครั้งแต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากก็จำต้องหันหลังกลับไปเพราะแรงสะกิดเบาๆจากด้านหลังรอยยิ้มหวานของคนที่กำลังตามหาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าร่างสูงเผลอยิ้มตอบไปโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องชะเง้อขนาดนั้นก็ได้แค่ท่านเรียกข้าเบาๆข้าก็ได้ยินแล้ว”
“ชั้น..เอ่อ…ชั้น”
ร่างสูงเอ่ยอึกอักไม่รู้จะบอกคนตรงหน้ายังไงว่าเค้าไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ว่าแค่เรียกชื่อก็จะโผ่ออกมาได้ทุกครั้งที่ต้องการ
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกน่าเอาเป็นว่าข้าได้ยินเสียงของท่านแล้วกัน”
ร่างบางตัดบทเอาดื่อๆพร้อมกับยิ้มหวานเอาใจแต่ร่างสูงก็ยังคงไม่หายตกตะลึง
“ท่านๆ”
ร่างบางร้องเรียกพร้อมกับเขย่าแขนร่างสูงไปด้วย
“อ๊ะ ฮีซอลขอโทษทีพอดีชั้นตกใจไปหน่อยที่จู่ๆนายก็โผ่มา”
ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยิ้มเขินๆให้ร่างบาง
“ขอโทษที่ทำให้ท่านตกใจคราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
ร่างบางเอ่ยใบหน้าสวยสลดลงเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรฮีซอลอย่าทำหน้าแบบนี้สิ”
ใบหน้าสวยยิ้มน้อยๆ
“ท่านไม่โกรธข้าจริงๆนะที่ข้าทำให้ท่านตกใจ”
“ไม่ๆชั้นไม่ได้โกรธนะแค่ตกใจนิดหน่อยเอง อ่ะจริงสิชั้นสงสัยมาตั้งแต่วันนั้นแล้วทำไมนายพูดจาแปลกๆนายแทนตัวเองว่า”ข้า”แล้วเรียกชั้น”ท่าน”ตลอดเลยชั้นงงสมัยนี้ยังมีคนใช้คำพูดแบบนี้กันอยู่อีกเหรอ”
“ก็ที่บ้านข้าไงมันแปลกมาเหรอ”
ร่างบางเอ่ยพร้อมกับทำหน้าสลดลงอีกครั้ง
“เอ่อก็แค่รู้สึกไม่คุ้นน่ะเอาอย่างนี้ดีกว่านายแทนตัวเองว่าชั้นเหมือนอย่างชั้นน่ะแล้วก็เรียกชั้นว่านายหรือว่าเรียกชื่อชั้นก็ได้”
ร่างสูงรีบตกลงกับอีกคนทันทีเพราะแค่เค้าฟังยังรู้สึกแปลกๆเลยแล้วถ้าคนอื่นในแคมป์มาได้ยินต้องหาว่าคนตรงหน้าเค้านี้บ้าแน่ๆ
“ก็ได้ข้าจะพยายาม”
“ไม่ข้าสิฮีซอล”
ร่างสูงดุออกมาเมื่อคนตรงหน้ายังไม่ยอมทำตามข้อตกลง
“ข้..า เอ่อชะ..ชั้นขอโทษกะ..ก็ ..มันชินอ่ะ”
“ไม่เป็นไรฮีซอลใช้บ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองแหละ”
ร่างสูงเอ่ยปลอบพร้อมกับจูงมือร่างบางให้เดินมากับตน
“ไม่โกรธนะ”
ฮีซอลเอ่ยถามคนที่เดินนำหน้าตน
“ไม่โกรธหรอกทำไมชั้นต้องโกรธนายด้วย”
“แน่นะ”
“อือ”
“จริงๆนะ”
“จริงสิทำไมนายกลัวชั้นโกรธมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
ร่างสูงหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาถามร่างบาง
“ก็...ก็..มันหน้ากลัว”
ร่างบางเอ่ยตอบเสียงสั่นเพราะภายในใจกำลังหวนนึกถึงอารมณ์โกรธเกรียวของร่างสูงเมื่ออดีตที่ผ่านมา
“ไม่เอาน่าชั้นไม่ใช่คนน่ากลัวขนาดนั้นซหน่อย”
ฮันคยองเอ่ยปลอบเพราะดูจากใบหน้าสวยที่ซิดลงทันตานั้นดูแล้วคงกลัวจะถูกโกรธจริงๆ
“อ๊ะจริงสิฮีซอลชั้นว่าจะถามนายตั้งแต่วันนั้นแล้วทำไมนายแต่งตัวแปลกๆ แบบนี้ล่ะ”
ว่าพลางก้มมองสำรวจคนตรงหน้าพร้อมกับจับชายผ้าที่บางเบานั้นขึ้นมาดู
“ก็ชั้นเคยใส่แต่แบบนี้น่า”
“ไม่มีเสื้อผ้าแบบอื่นบ้างเลยเหรอ”
ร่างบางพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ
ร่างสูงยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจูงมือร่างบางให้ตามตัวเองมา
“รอตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวชั้นมา”
.
.
.
.
.
“แจจุงนี่ช่วยอะไรชั้นหน่อยสิ”
ฮันคยองเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเจอเป้าหมาย
“ได้สิมีอะไรเหรอ”
“ชั้นขอยืมเสื้อผ้านายสักชุดได้ไหม”
ร่างบางตาโตกับสิ่งที่เพื่อนร่างสูงขอร้อง
“นายคงไม่คิดเอาไปใส่เองหรอกนะ”
“จะบ้าเหรอแจจุงชั้นแค่จะเอาไปให้เพื่อนของชั้นน่ะ เพราะดูแล้วเค้าน่าจะตัวเท่าๆกับนาย”
“แล้วไปว่าแต่เพื่อนนายนตามมาทั้งทีทำไมไม่เอาเสี้อผ้ามาด้วยล่ะ”
แจจุงเอ่ยถามพร้อมกับลุกไปหาของที่ร่างสูงต้องการให้
“เพื่อนใหม่น่ะเพิ่งเจอที่นี่แหละ อ้อแจจุงชั้นเอารถเข้าไปในเมืองนะ”
ว่าแล้วก็รีบเดินไปทันที
2BeCon
ความคิดเห็น