คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : part ::::::::::4:::::::::::
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 4
“ฮีซอล”
.
..
..
..
เจ้าของชื่อค่อยๆหันกลับมาหาพี่ชายของตนคิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม
“ระวังเศษแก้วบาดนะ”
แฝดผู้พี่ตัดสินใจเก็บความสงสัยของตนไว้แล้วเอ่ยอย่างอื่นออกไปแทนเพราะถ้าหากมันไม่ใช่ในสิ่งที่คนคิดนั่นเท่ากับเขากล่าวหาน้องของตนเอง
ฮีซอลพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป
..
..
..
“ฟู่”
เมื่อลับสายตาพี่ชายมาแล้วร่างบางก็ถอนหายใจอย่างแรงมือบางไปกับอกข้างซ้ายของตนที่ตอนนี้มันเต้นถี่จนไม่เป็น
จังหวะ
“เฮ่อ ตกใจหมดนึกว่าความจะแตกซะอีก”
..
..
..
กลับมาด้านแจจุงหลังจากลับหลังฮีซอลแล้ว
“ไม่จริงหรอกเป็นไปไม่ได้..ฮีซอลต้องไม่ทำแบบนั้นน้องของชั้นต้องไม่หักหลังชั้น...ยิ่งฮันคยองยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ทั้งสองคนนั่นต้องไปหักหลังชั้น.........ไม่หักหลังชั้นเหมือนกับ….นาย”
แจจุงยืนนิ่งค้างเอ่ยกับตัวเองเบาๆเมื่อน้ำหอมที่ฮีซอลทำหล่นแตกนั้นเป็นกลิ่นที่ฮีซอลชอบที่สุดและเป็นเพียงคนเดียวในบ้านที่ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้ แต่นั้นคงไม่ทำให้เกิดความละเวงสงสัยขึ้นได้ถ้าเมื่อเช้าแจจุงไม่บังเอิญไปได้กลิ่นนี้มาจากคนรักของตน
..
..
..
..
..
“เฮ่อ”
นี่เป็นเสียงถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่สามารถนับได้ของร่างสูงที่กำลังคิดไม่ตกกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลงไป
“นี่ชั้นทำถูกรึเปล่านี่”
ฮันคยองเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
...............
หลายวันผ่านไป
“นี่ฮีซอลชั้นไปยินว่านายแอบหนีกลับมาเกาหลีงั้นเหรอ”
“อือ”
ร่างบางตอบรับเบาๆแล้วก็เงียบไปจนปลายสายตกใจ
“เฮ่ยฮีซอลนายเป็นอะไรอ่ะอย่าเงียบดิ”
“ชั้น....ซีวอน..ฮื่อๆๆชั้น.ๆ”
ยิ่งร่างบางไม่ตอบคำถามเอาแต่ร้องให้ก็ยิ่งทำให้ปลายสายกังวลมากกว่าเก่า
“เฮ่ย ฮีซอลนายร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรนาย”
“....ฮื่อ..ๆๆ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคนนอกจากเสียงร้องไห้
“เฮ่อ เอาแต่ร้องไห้คุยไม่รู้เรื่องเลยเอาอย่างนี่ล่ะกันนายอยู่ที่บ้านใช่ไหมชั้นไปหานายที่บ้านละกันนะฮีซอล”
ไม่ต้องรอให้อีกคนตอบตกลงร่างสูงก็กดวางสายแล้วรีบขับรถออกจากบ้านเพื่อไปหาเพื่อนคนสำคัญของเค้าทันที
..
...
....
.....
......
“อะไรนะฮีซอล”
ซีวอนตะโกนเสียงดังลั่นบ้านโดยไม่สนใจว่าคนอื่นภายในบ้านจะได้ยินหรือไม่เมื่อได้คำบอกเล่าเรื่องราวจากเพื่อนรัก
“ก็อย่างที่ชั้นเล่าให้นายฟังนั่นแหละ”
“นายก็เลยทำตัวเหลวแหลกแบบนี้งั้นเหรอ”
ร่างสูงว่าคนที่นั่งก้มหน้านิ่ง ร่างบางพยักหน้ารับช้าๆซีวอนค่อยๆเอื้อมมือไปดึงเอาศีรษะเล็กของเพื่อนรักให้ซบลงกับอกของตนพลางลูบศีรษะเล็กเบาๆแทนการปลอบใจ
“แต่ชั้นไม่เคยมีอะไรเกินเลยกับคนพวกนั้นนะ”
ฮีซอลบ่นอุบอิบทั้งๆที่ยังซบหน้าอยู่กับอกของเพื่อนรัก ความอบอุ่นพร้อมความห่วงใยถูกส่งผ่านมาให้เพื่อนคนสวยผ่านฝ่ามือแกร่งที่ลูบหัวทุยๆนั้นเบาๆ แต่สัมผัสอบอุ่นนั้นก็เกิดขึ้นได้เพียงไม่นานเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นี่ขนาดถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไป ก็ยังมีตามมาหาถึงที่เลยรึไงกัน”
ร่างสูงที่เดินลงมาที่ห้องรับแขกเพราะเสียงโวยวายของซีวอนในตอนแรก
“คุณ....”
ซีวอนเตรียมจะลุกขึ้นจัดการกับร่างสูงตรงหน้าซักตั้ง แต่ก็ถูกคนข้างๆห้ามไว้ ซีวอนมองหน้าฮีซอลด้วยความไม่เข้าใจทำไมถึงไม่ยอมบอกความจริงไปทำไมปล่อยให้อีกคนพูดจาทำร้ายตนเองอยู่แบบนี้
“อ้าว ? นายนี่เอง”
ร่างสูงเอ่ยทันเมื่อรู้สึกคุ้นหน้าซีวอนและเริ่มนึกได้ว่าเคยเจอซีวอนที่ไหน
“ครับ..ซีวอนครับ พี่ฮันคยอง”
“แล้ว.....”
ฮันคยองที่กำลังจะเอ่ยถามอะไรบางอย่างกับซีวอนแต่ก็ต้องล้มเลิกเพราะคิดได้ว่ามีฮีซอลอยู่ด้วย
“ช่างมันเถอะ”
ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องรับแขกไป
..
..
...
...
“ฮีซอล”
ซีวอนเอ่ยเรียกคนที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่ฮันคยองเดินออกจากห้องรับแขกไป ร่างบางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆพร้อม
กับหยาดน้ำใสๆที่ไหลอาบสองแก้ม
“เค้าคงลืมมันไปแล้วล่ะซีวอน”
“นายรู้ได้ยังไง”
“.......”
ร่างบางสายหน้าแทนคำตอบ
“ทำไมนายไม่บอกพี่เค้าไปล่ะฮีซอล”
“......อย่าเลยซีวอนตอนนี้พี่เค้าเป็นแฟนกับแจนะ”
“นายกลัวแจมันไม่สบายใจเรื่องที่พี่ฮันคือคนที่นายรักแล้วสิ่งที่นายกำลังทำอยู่ล่ะฮีซอลถ้าแจมันรู้ว่าน้องชายแท้ๆกับ
คนรักของตัวเองแอบไปมีอะไรกันแจมันจะรู้สึกยังไง”
“........”
ร่างบางก้มหน้าหลบสายตาของเพื่อนร่างสูง พลางแอบคิดในใจ เค้ารู้ดีว่าถ้าสักวันเรื่องนี้เกิดแดงขึ้นมาคนที่แจจุงจะเกลียดก็ต้องมีแค่เค้าคนเดียวเพราะเค้าเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา
“ชั้นรู้ซีวอน ชั้นรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ชั้นพยายามแล้วที่จะลืมแต่ชั้นทำไม่ได้ซีวอนชั้นเลิกรักเค้าไม่ได้”
..
..
..
..
ภายในห้องทำงานของฮันคยอง
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้หนังหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้องมือแกร่งหยิบเอากระเป๋าเงินของตนออกมาเปิดขึ้นและ
หยิบเอาของบางอย่างออกมาจากภายในนั้นก่อนจะว่างกระเป๋าไว้ที่เดิม มือแกร่งค่อยๆลูบไล้เบาๆบนของที่นำออกมาจากกระเป๋า สร้อยคอทองคำขาวที่มีจี้รูปตัว H ตัวสายคล้องอยู่บนปลายด้านบนของเส้นแนวตั้งทั้งสองข้าง
“ซีวอน เพื่อนของนายจะลืมชั้นไปรึยัง......”
..
...
...
หลังจากที่ซีวอนกลับไปแล้ว ฮีซอลก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง ร่างบางค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งลงบนเตียงมือบางเอื้อม
เปิดลิ้นชักตู้ข้างเตียงค่อยๆหยิบบางอย่างภายในนั้นออกมาลูบไล้อย่างแผ่วเบาก่อนจะวางมันกลับลงไปที่เดิม
2 B con
แหะๆหายไปนานมากได้มาแค่นี้หวังว่าคงให้อภัยนะช่วงนี้สุขภาพย่ำแย่ ทั้งๆที่ก็พยายามดูแลตัวเองให้ดีแล้วนะนี่แต่ก็ยังไม่วายเบื่อจริงๆทำไมถึงได้ขี้โรคแบบนี้นะเฮ่อ
รักแฟนฟิคทุกคนนะ ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกคนที่ให้กำลังใจน้า
ความคิดเห็น