คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : //// 5 ////
////// HEARTED ///////
~Heechul~@~Ly~
//// 5 ////
เวลาเดียวกันที่บ้านของฮันคยอง
“ทำไมถึงยังไม่กลับมาอีกนะ”
ร่างบางที่นั่งชะเง้อมองออกไปที่หน้าบ้านแทบจะตลอดเวลาตั้งแต่หัวค่ำเอ่ยกับตัวเองเบาๆเมื่อคนที่รอคอยไม่มีทีท่าว่าจะมาซะที ร่างบางล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวภายในห้องรับแขก ปล่อยตัวเองให้ไหลไปกับความคิดมากมายภายในใจ หยาดน้ำใสๆไหลรินจากดวงตากลมสวย เมื่อภาพใบหน้าของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นในห้วงความคิด แม้จะสูญเสียความทรงจำแต่ฮีซอลก็รู้สึกได้ว่าตนเองรักคนๆนั้นมากแค่ไหน แต่ด้วยท่าทีและการกระทำของคนๆนั้นมันช่างดูห่างไกลเหลือเกินกับคำว่าคนรัก คนที่เค้ากำลังเฝ้าถวินหาไม่เคยมีสักครั้งที่จะอ่อนโยน ไม่มีแม้แต่คำพูดหวานๆ แต่กลับทำราวกับว่าเป็นศัตรูที่มาความแค้นแสนสาหัสต่อกัน ฮีซอลปล่อยใจคิดอะไรไปเรื่อยจนในที่สุดก็หลับไป
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
ทางด้านฮันคยองที่พอทะเลาะกับทึกกี้แล้วก็หัวเสียปึงปังออกจากผับไปทันที พอกลับมาถึงเห็นฮีซอลหลับอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกก็ทำทีเป็นไม่สนใจเดินผ่านเลยไป แต่แล้วปลายหางตากลับสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างในห้องครัว บนโต๊ะอาหารที่ไม่ใหญ่มากนักมีอาหารหลายอย่างถูกจัดวางไว้เป็นอย่างดี และที่สำคัญมันไม่ได้พร่องลงไปเลยซักนิด แค่เดาแบบง่ายๆก็รู้แล้วว่าคนที่หลับอยู่บนโซฟารอตนเองแน่ๆร่างสูงสะแหยะยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดออกมาเบาๆกับตัวเอง
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรักนายมากขึ้นหรือไง นายคิดผิดแล้วล่ะฮีซอล”
ฮันคยองถอยออกมาจากห้องครัวแต่ก็ยังไม่ทันที่จะได้ออกไปจากตรงนั้นคำพูดของร่างบางที่เค้ารักนักหน้าต่อว่าตนเมื่อครู่ก็ย้อนเข้ามาในห้วงความคิดของฮันคยองอีกครั้ง
‘คนอย่างนายน่ะมันเห็นแก่ตัว นายไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่น’
“ใช่คนอย่างฉันมันเห็นแก่ตัวแล้วพวกนายจะได้รู้ว่าความเห็นแก่ตัวของฉันน่ะมันมีมากขนาดไหน”
ฮันคยองพูดกับตัวเองเบาๆราวกับว่ากลัวใครจะมาได้ยิน ขายาวพาร่างสูงมาหยุดตรงโซฟาทีร่างบางหลับอยู่
“ฮีซอลๆ”
ฮันคยองเอ่ยเรียกร่างบางเบาๆ
“ฮื่อ..อืมม”
ฮีซอลครางรับเบาๆก่อนดวงตากลมสายจะค่อยๆเปิดขึ้นเพื่อมองดูคนตรงหน้า ฮันคยองยิ้มให้กับฮีซอลจางๆ แต่ก็แค่เพียงใบหน้าเท่านั้นหากแต่แววตาและหัวใจมันไม่ได้ยิ้มไปด้วยแต่คนที่กำลังสะลึมสะลือเพราะเพิ่งตื่นและหัวใจกำลังพองโตกับรอยยิ้มนั้นคงไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงความจริงที่ซ่อนอยู่
“มาทำอะไรตรงนี้”
ฮันคยองถามพร้อมกับดึงฮีซอลให้ลุกขึ้นนั่ง และตัวเองก็นั่งลงข้างๆ
“ฉันรอ..”
ไม่ทันจะได้พูดจบก็ต้องหยุดคำที่ต้องการจะบอกไว้เมื่อริมฝีปากอิ่มที่กำลังจะ เอื้อนเอ่ยคำก็ถูกทาบปิดไว้ได้ฝ่ามือแกร่งนิ้วเรียวบรรจงลากไล้ไปบนริมฝีปากอิ่มก่อนจะย้ายมาจับคางมลดันให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้นแล้วทาบปิดริมริมฝีปากอิ่มด้วยริมฝีปากของตนลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปควานหาความหอมหวานภายในโดยที่ร่างบางเองก็ไม่ได้ขัดขื่นกลับปล่อยให้ฮันคยองทำตามใจ ต้องการ
ฮันคยองบรรจงจูบไล่จากริมฝีปากอิ่มละเรื่อยมายังลำคอขาวร่างบางเอียงคอรับสัมผัสของร่างสูง สร้างรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจให้ปรากฏบนใบหน้าของร่างสูง
“อือ.อา.”
ร่างบางครางเสียงหวานเมื่อเริ่มรู้สึกกับสัมผัสของร่างสูง ฮันคยองเงยหน้าขึ้นมองร่างบางที่กำลัง เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของตน บนใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มที่ร่างบางไม่มีโอกาสได้เห็น ฮันคยองดันร่างของฮีซอลลงนอนราบไปกับโซฟาอีกครั้งทั้งๆที่ยังไม่ละสัมผัสไปจากผิวกายขาวนวลของคนตรงหน้า ฟันคมจงใจขบกัดเบาๆบนปุ่มเล็กๆบนหน้าอกเนียนเรียบผ่านเนื้อผ้าบาง เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดติ่งไตที่ตอนนี้กำลังแข็งสู้มือและลิ้นของร่างสูง
“อะ..อ๊า..ฮัน .... อ๊า...”
ฮีซอลครางเสียงหวานไม่หยุดเพราะสัมผัสของร่างสูง ฝ่ามือแกร่งข้างที่ว่างอยู่ลูบไล้ผิวใสใต้เสื้อเชิ้ตตัวบางแผ่วเบา จนร่างบางสั่นสะท้านเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกขื้นมาโดยร่างสูงที่ตนหลงใหล เสื้อตัวบางถูกถอดออกไปอย่างง่ายดาย ตามด้วยกางเกงยีนส์สีซีดโดยมีร่างข้างใต้ให้ความร่วมมืออย่างดี เพียงไม่นานร่างของทั่งคู่ก็เปลือยเปล่า ฮันคยองมองร่างบางตรงหน้าใบหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจก่อนจะก้มลงครอบครองริมฝีปากอิ่มที่กำลังเผยอยั่วยวนตนอยู่
“อ้า....ฮะ..ฮัน...อืม..”
ฮีซอลครางเสียงสั่นทันทีที่ริมฝีปากอิ่มเป็นอิสระจากการรุกรานของร่างสูง ฮันคยองจูบสัมผัสไปทั่วทั้งหน้าอกเนียนพร้อมกับฝากรอยรักสีจางๆไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากและเรียวลิ้นร้อนลากผ่านจนถึงหน้าท้องเนียน ร่างบางเกรงวาบทันทีเมื่อลิ้นหนาลามไล้ไปมารอบแก่นกายของตนอย่างแผ่วเบา ฟันคมขบลงเบาๆบนส่วนปลาย แต่กลับปลุกเร้าอารมณ์และเรียกเสียงครางหวานหูจากร่างบางได้อย่างง่ายดาย
ใบหน้าสวยสะบัดไปมาด้วยไม่อาจทัดทานแรงอารมณ์จากที่ร่างสูงกำลังมอบให้ ฮันคยองละออกจากแก่นกายของร่างบางเมื่อรู้ว่าร่างตรงหน้าใกล้ถึงขีดสุดเต็มทน
“อ้า...อ..ฮัน..อย่า..แกล้งกัน..สิ..อ้า..”
แขนแกร่งรวบร่างบางให้ขึ้นมานั่งคร่อมไปบนตักของตนให้ร่างบางหน้าหน้าเข้าหาตัว ใบหน้าสวยแดงระเรื่อไม่รู้ว่าเพราะเขินอายจากท่าทางที่เป็นอยู่หรือเพราะอารมณ์หวามที่ร่างสูงมอบให้ก่อนหน้านี้
ฮันคยองนั่งหันหลังพิงโซฟาโดยมีร่างบางของฮีซอลนั่งคร่อมทับอยู่ด้านบนใบหน้าสวยขึ้นสีเมื่อขาเรียวสัมผัสกับแก่นกายของร่างสูง ใบหน้าสวยซบลงที่ไหลของร่างสูง ฮันคยองเอียงคอกระซิบเบาๆที่ข้างหูร่างบางก่อนจะไล้เลียเบาๆ
“ช่วยฉันหน่อยสิ”
ฮีซอลเงยหน้าขึ้นดวงตากลมโตมองลึกเข้าไปให้ดวงตาคมอย่างสื่อความหมายแขนเรียวเล็กเกาะร่างสูงไว้แน่นเพื่อเป็นหลักร่างบางยกตัวขึ้นเล็กน้อยมือเรียวอีกข้างจับแก่นกายของร่างสูงเข้าไปที่ปากทางของตนร่างบางค่อยๆกดตัวเองลงช้าๆเพื่อครอบครองร่างสูงให้ได้มากที่สุดและลึกที่สุด
“ อืม......”
“อา.....”
ฮันคยองครางในลำคอด้วยความพอใจกับสิ่งที่ร่างข้างบนทำ พร้อมกับร่างบางที่ครางเสียงหวานเพราะความคับแน่นจากแก่นกายของร่างสูงที่แทรกอยู่ในร่างกายตนใบหน้าหวานซบกับไหล่ของฮันคยองลมหายใจหอบถี่จากความรู้สึกที่ได้รับ
ฮันคยองจูบเบาๆที่ลำคอระหงก่อนที่จะเลื่อนมาที่หน้าอกเนียนนุ่มก่อนที่จะกลับไปที่ริมฝีปากอีกครั้ง ฝ่ามือแกล้งบีบเคล้นสะโพกเนียนด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะละริมฝีปากอิ่มมาเอ่ยคำที่ทำให้ใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อเพราะแรงอารมณ์ให้แดงหนักขึ้นกว่าเก่า
“ขยับซิ....จะอยู่แบบนี้ จนสองคนนั้นกลับมาเหรอ”
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้น ฮีซอลค่อยๆยกร่างของตัวเองขึ้นแล้วกดลงช้าๆแต่ก็เรียกเสียงครางจากร่างสูงข้างใต้ได้เป็นอย่างดี
“อ๊า....ดี ฮีซอล แรงกว่านี้ซิ”
ถึงจะบอกไปอย่างนั้นแต่จังหวะการขยับร่างกายของร่างบางข้างบนก็ยังช้าไม่ทันใจร่างสูงอยู่ดีมือแกร่งเปลี่ยนจากสะโพกมน มาสัมผัสเบาๆที่แก่นกายของร่างบางที่แข็งตึงรอเพียงเวลาที่จะปลดปล่อย จงใจบีบเบาๆที่ส่วนปลาย
“อ๊า.......ฮัน..........”
เสียงหวานครางสั่นเมื่อถูกร่างสูงจงใจแกล้ง
“อื้อ.... ทำไมเหรอ”
ร่างสูงละริมฝีปากที่กำลังขบเม้มดูดดุนติ่งไตสีชมพูบนหน้าอกเนียนออกมาเอ่ยกับร่างบาง ทำเป็นไม่สนใจกับร่างที่แทบดิ้นกับสัมผัสแผ่วเบาจากฝ่ามือของตนเอง
“ยะ..อ๊า...อย่าแกล้งซิ..อ๊า..”
ฮีซอลร้องครางเสียงสั่นใบหน้าหวานสะบัดไปมาด้วยร่างสูงจงใจบีบเคล้นแก่นกายของร่างบางอย่างแรงก่อนจะขยับรูดขึ้นลง
“ฉันเปล่านะ ..ก็..นาย อืม..เร็วกว่านี่สิ ..อา.า”
ใบหน้าหวานพยักหน้ารับช้าๆ แขนเรียวเอือมโอบรอบคอร่างสูงไว้เพื่อหลักยึด สะโพกมนเร่งจังหวะเร็วและแรงขึ้นตามความต้องการของร่างสูงและตัวเองเสียงครางทั้งสองคนก้องภายในห้องรับแขก ร่างสูงเคล้นคลึงแก่นกายของร่างบางแรงขึ้นเพราะรู้ว่าร่างบางกำลังจะปลดปล่อยเพียงไม่นานธารรักสีขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาให้เปรอะเปื้อนหน้าท้องและฝ่ามือแกร่ง
“ อ๊า.....”ใบหน้าหวานซบลงบนอกแกร่ง
“นายทำมันเลอะทำความสะอาดให้หน่อยซิ”
ฮันคยองยื่นมือที่เลอะคราบสีขุ่นไปหาร่างบาง ฮีซอลมองหน้าชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนลิ้นเล็กๆจะบรรจงไล้เลียไปบนฝ่ามือแกร่งนั้น ดูซับเอารสชาติของตัวเองเข้าไป สีหน้าและท่าทางของร่างบางตอนนี้มันทำให้อารมณ์ที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยของร่างสูงแทบจะอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ฮันคยองละมือของตนออกจากเรียวลิ้นของร่างบาง ฮีซอลมองตามด้วยความเสียดาย ฝ่ามือแกร่งเลื่อนมายึดเอวบางไว้มั่นทั้ง 2 ข้าง
“ที่นี้ตาฉันล่ะนะ”
มือแกร่งยกร่างบางขึ้นแล้วกดลงเร็วขึ้นและแรงขึ้นตามอารมณ์ของตน เพียงไม่นานร่างสูงก็ปลดปล่อยในร่างกายของร่างบางพร้อมกับร่างบางที่ปลดปล่อยออกมาอีกครั้งเช่นกัน ใบหน้าหนาวซบกับอกของร่างสูงด้วยความเหนื่อยหอบจากการกระทำเมื่อครู่
“อ๊า.....อ๊า.....ฮัน.”
“อืม.........ฮีซอล...............”
หลังจากที่ลมหายใจหอบเหนื่อยเริ่มกลับเป็นปกติร่างสูงค่อยๆดันร่างบางให้นอนราบลงไปกับโซฟาทั้งที่ร่างกายยังแนบสนิทกันอยู่ ใบหน้าหวานแดงระเรือเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่กำลังขยายตัวอยู่ในร่างกายของตน ฮันคยองที่สังเกตเห็นใบหน้าของร่างข้างใต้แดงเรื่อขึ้นมา แอบยิ้มภายในใจก่อนค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆ
ใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อสะบัดไปมาเพราะอารมณ์วาบหวามที่ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งด้วยสัมผัสของร่างสูง จังหวะที่เนิบช้าอย่างเสมอต้นเสมอปลายของร่างสูงทำเอาร่างบางครางลั่นพลางร้องขออย่างห้ามไม่ได้
“อ๊า........ฮัน...เร็วว..... กว่านี้อีก อ๊า”
เมื่อความต้องการอยู่เหนือกว่าสิ่งใดร่างบางก็ร้องขอสัมผัสจากร่างสูงมากขึ้น ฮีซอลเอือมมือไปโอบรอบคอร่างสูงก่อนจะออกแรงโน้มร่างสูงลงมาหาตน ริมฝีปากอิ่มตรงเข้าครอบครองริมฝีปากบางของร่างข้างบนโดยที่ร่างสูงเองก็ให้ความร่วมมืออย่างดีจากที่ร่างบางเป็นฝ่ายรุกร่างสูงกลับมาเป็นคนคุมเกมเองจังหวะรักที่เริ่มรุนแรงขึ้นแต่ไม่ใช่เพื่อสนองอารมณ์ ของร่างข้างใต้แต่เพื่อความต้องการของตนเองกลับเรียกเสียงครางหวานจากคนข้างใต้ได้อย่างดีใบหน้าหวานเชิดขึ้นตามอารมณ์ ริมฝีปากอิ่มครางชื่อคนที่กำลังครอบครองตนอยู่ไม่ขาดปากเรียวขาขาวแยกออกกว้างขึ้นเพื่อที่ร่างสูงจะได้สัมผัสร่างกายของตนได้มากที่สุดก่อนที่เรียวขาข้างที่ถูกทิ้งลงกับพื้นจะถูกร่างสูงยกขึ้นพาดไปกับไหล่ของตน
“อ๊า...........แรงๆสิ...ฮัน”
เสียงหวานเอ่ยขอเสียงสั่นทั้งๆที่ตอนนี้จังหวะรักของร่างสูงก็รุนแรงจนเลือดสีเข้มไหลซึมหยดกับโซฟาตัวสวยแต่กระนั้นความเจ็บปวดเพียงน้อยนิดกลับไม่สามารถเทียบเท่ากับความสุขทางกายที่ได้รับจากร่างสูงในขณะนี้
จังหวะรักที่เร้าร้อนรุนแรงยังคงดำเนินตอนไปเรื่อยๆจนความต้องการสิ้นสุดลงฮันคยองถอนกายออกจากร่างข้างใต้ ใบหน้าสวยที่ตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อจากกิจกรรมที่ร่างบางและตัวเขาร่วมกับทำมาในเวลาค่อนคืน ร่างบางที่หลับตาพริ้มลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าร่างข้างใต้นี้หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
ร่างสูงลุกขึ้นแต่งตัวให้ตัวเองลวกๆก่อนจะหันไปจัดการกับร่างบางบนโซฟาเมื่อเรียบร้อยแล้วอุ้มร่างบางขึ้นไปที่ห้องนอนข้างบนก่อนจะวางร่างบางลงบนเตียงและล้มตัวลงนอนข้างๆและหลับให้ที่สุด
2b con
ความคิดเห็น