คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Curse of love †‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡† part Four 100%แล้วจ้า
Curse of love คำสาปแห่งรัก
Author : ~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Hangeng@Heechul
Part : Four
“ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าที่นี่เคยมีการขุดค้นใครมาบอกชั้นคงไม่มีทางเชื่อแน่ๆ”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสถานที่ที่ตัวเองขอร้องให้คนข้างๆพามาด้วยอดใจรอให้ถึงวันที่เริ่มทำการสำรวจไม่ไหว
“มันเป็นไปได้ยังไงกันแค่20ปีเองนะเนี่ยถ้าไม่มีรอยขุดเจาะประตูทางลงตรงนั้นกับซากของแคมป์พวกนั้นที่นี่แทบไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อตอนก่อนเริ่มสำรวจซักนิด”
ร่างบางเอ่ยตอบคนตรงหน้าแต่สายตากลับมองไปรอบๆ
“ชั้นจะไปดูทางด้านนั้นสักหน่อยแจจะไปด้วยกันรึเปล่า”
ร่างสูงหันไปถามคนข้างๆ
“ไม่ล่ะเชิญตามสบายแต่ฮันอย่าลืมระวังตัวด้วยนะผมรู้สึกไม่ค่อยดีกับที่นี่เท่าไหร่”
ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะเดินแยกออกไปชายหนุ่มก้าวเข้าไปภายในซากมหาปิรามิด
ราวกับว่าคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดีก้าวเดินลึกลงไปเรื่อยๆจนสุดทางเดิน
ที่มีกำแพงศิราขนาดใหญ่ขวางอยู่ฮันคยองยกมือของตัวเองขึ้นสัมผัสบนกำแพงศิราเบาๆ
‘ไหนว่าเคยถูกเปิดไปแล้วไงทำไมมันยังปิดสนิทอยู่เลยล่ะ’
ฮันคยองเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆกำแพงศิราก็ค่อยๆเปิดออกช้าทำให้เกิดเสียงดังก้องพร้อมทั้งฝุ่นควันฝุ้งกระจายไปทั่วด้วยเสียงที่ดังก้องขึ้นมาพร้อมทั้งแรงสั่นไหวนั้นสร้างความตระหนกตกใจให้แก่ทั้งผู้ที่อยู่อีกด้านของกำแพงและผู้ที่รอคอยอยู่ภายนอกมหาปิรามิต
†‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡† CURSE OF LOVE †‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡
ด้านฮีซอลที่อยู่ภายในห้องโถงกว้างด้านหลังประตูศิราหนา
ร่างบางหันไปมองยังจุดกำเนิดเสียงทันที ด้วยความตกใจเพราะกำแพงหนาที่ปิดสนิทกว่า3000ปีกำลังเลื่อนเปิดออกช้าๆดวงตากลมเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสๆทันทีที่เห็นบุคคลที่อยู่อีกด้านของกลุ่มควันทั้งดีใจ และหวาดกลัวระคนกันไปหากแต่ยังไม่ทันที่จะตัดสินใจว่าจะหลบหายไปจากตรงนี้เสียง
หนึ่งก็ดังขึ้น
“ฮันเกิดอะไรขึ้นน่ะ”
แจจุงที่รีบวิ่งเข้ามาดูร้องเรียกร่างสูงด้วยความตกใจ
“ไม่เป็นไรแจจุง”
ร่างสูงเอ่ยตอบพร้อมกับพาตัวเองออกมาห่างจากกลุ่มควัน
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”
ร่างสูงส่ายหน้าไปมา
“ไม่รู้สิแต่ไหนว่าประตูมันถูกเปิดไปแล้วๆทำไมมันถึงยังปิดสนิทอยู่จนถึงเมื่อกี้นี้”
แจจุงมองหน้าร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาตื่นตระหนกก่อนจะละล่ำละลักถามออกมา
“ชั้นไม่รู้ฮันว่าทำไมมันถึงถูกปิดไว้เหมือนเดิมเพราะหลังจากวันนั้นชั้นก็ไม่กลับมาที่นี่อีกเลยแต่ๆ...ฮันไม่เคยมาที่นี่ทำไมถึง..รู้ว่าเป็นตรงนี้”
“เอ่อ...ชั้น..”
ชายหนุ่มไม่รู้จะบอกคนตรงหน้าว่ายังไงเพราะเค้าแค่เดินเข้ามาด้วยความรู้สึกคุ้นเคยก็เท่านั้น ‘คุ้นเคย...บ้าน่า’ เค้าคิดในใจ
“นายกำลังทำให้ชั้นกลัวนะฮัน”
“นายคิดมากน่าแจมันก็แค่บังเอิญ”
†‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡† CURSE OF LOVE †‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡
40%
ร่างโปร่งใสที่อยู่อีกด้านของกลุ่มควันก่อนจะเอ่ยออกมาเบา
“ฟาโรห์.....ท่านพี่”
ถึงแม้เสียงที่เปล่งออกมาจะแผ่วเบาแต่ร่างสูงก็ยังได้ยินฮันคยองละสายตาจากแจจุงมองเข้าไปภายในแต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นเพียงกลุ่มควันจางๆก่อนจะจางหายไปในอากาศ
“เรากลับกันก่อนดีกว่านะฮันเดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็จะเริ่มการสำรวจแล้ว ยังไงเราก็ต่องกลับมาที่นี่อยู่ดีแหละ”
แจจุงเอ่ยขึ้นพร้อมกับลากเอาร่างสูงออกไปด้วย
ฮันคยองเดินตามแจจุงออกไปแต่สายตาก็ยังคงมองเข้าไปในความมืดเพราะรู้สึกราวกับในความมืดนั้นมีบางสิ่งบางอย่างกำลังจ้องมองดูเค้าอยู่
†‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡† CURSE OF LOVE †‡∏∑∏‡††‡∏∑∏‡
ตอนนี้กลุ่มของฮันคยองได้ออกเดินทางมาจนถึงมหาปิรามิดแล้วและต่างคนก็ต่างช่วยกันสร้างแคมป์สำหรับพักอาศัยตลอดระยะเวลาการทำงานอย่างขะมักเขม้น ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวจัดการในส่วนของตัวเองเรียบร้อยแล้วออกมาเดินดูไปรอบๆบริเวณ
ร่างสูงเดินห่างออกจากกลุ่มของตัวเองโดยไม่รู้สึกตัว ก้าวไปข้างหน้าราวกับต้องมนต์
โดยหารู้ไม่ว่าภายใต้ผืนทรายตรงหน้างูเห่าทะเลทรายมีงูเห่าทะเลทรายตัวใหญ่นอนขดกายอยู่นิ่งๆรอเหยื่อของมันและทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้าใกล้ รัศมีการโจมตีของมันเจ้างูตัวใหญ่ก็โผล่ขึ้นมาชูคอแผ่แม่เบี้ยหลาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูงด้วยขนาดตัวที่ใหญ่มากของมันทำให้ตอนนี้มันสูงแทบจะเหนือหัวของชายหนุ่ม ฮันคยองเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังมีสติพอร่างสูงยืนประจันหน้ากับจ้างูเห่ายักษ์นิ่งเพราะรู้ว่าถ้าตนขยับแม้แต่นิดเดียวมันฉกลงมาแน่ๆแต่ยังไม่ทันจะได้คิดว่าจะทำยังไงบางสิ่งบางอย่างก็พุ่งผ่านหน้าร่างสูงปักลงตรงกลางอกของมันพอดี เจ้าอสรพิษร้ายขดตัวไปมาบนพื้นทรายด้วยความเจ็บปวดและแน่นิ่งไปในที่สุดเมื่อความตายได้พรากลมหายใจของมันไปแล้ว
ฮันคยองมองสิ่งที่ปักอยู่บนร่างเจ้างูยักษ์ที่คิดจะทำร้ายเค้าเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับหันไปยังทิศทางที่มันถูกยิงลงมา
‘ลูกธนู’
ร่างโปร่งบางที่ปรากฏในสายตาแม้อยู่ในระยะไกลแต่ความงดงามกลับโดดเด่นยิ่งนักแม้จะดูแปลกตาอยู่บ้างกับเสื้อผ้าที่ร่างโปร่งสวมใส่อยู่และคันธนูแบบโบราณคันใหญ่ในมือ
ร่างโปร่งเตรียมจะหันหลังกลับทันทีที่ร่างสูงหันมาทางตนแต่ขาเรียวก็ต้องชะงักอยู่กับที่เมื่อเสียงหนึ่งขึ้น
“เฮ่ เดี๋ยวก่อนสิ”
ร่างสูงรีบเรียกร่างโปร่งบางผู้ช่วยชีวิตของเค้าไว้ทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะผละหนีไป
เจ้าของร่างโปร่งหันมาตามเสียงเรียก
“ท่านเรียกข้าเหรอ”
ร่างโปร่งเอ่ยถามนิ่งๆแม้ภายในใจจะตื่นเต้นมากเพียงไรกับการพบเจอผู้เป็นที่รักยิ่งครั้งแรกในรอบ3000ปีที่ผ่านมา
“เอ่อชะ ใช่ เรียกนาย”
แม้จะสงสัยในภาษาที่ร่างบางใช้แต่ก็ยังขานตอบไป
ร่างโปร่งกระโดดลงมาจากจุดที่ตนอยู่ลงตรงหน้าร่างสูงของฮันคยองพอดีทำเอาร่างสูงเผลอผละก้าวถอยหลังออกไปด้วยความตกใจ
“ตกใจเหรอ ข้าขอโทษ”
“ชั้นไม่เป็นไร เอ่อชั้นอยากขอบคุณนายที่ช่วยชั้น ถ้าไม่ได้นายชั้นคงแย่”
“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก” มันเป็นหน้าที่ของข้า
ร่างบางเอ่ยตอบพร้อมกับคิดประโยคต่อในใจ
“ยังไงชั้นก็ต้องขอบคุณนายอยู่ดีแหละ เอ่อ ชั้น ฮันคยอง นายล่ะนายชื่ออะไร”
“ชื่อของข้าคือ ฮีซอล”
2 BeCon
ความคิดเห็น