คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : //// 3 ////
////// HEATERD ///////
~Heechul~@~Ly~
//// 1 – 3 ////
///////////////////////////////////////
ตอนนี้อาการของฮีซอลดีขึ้นมาจนหมออนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่บ้านได้แล้วทุกอย่างก็ดูจะเรียบร้อยดีถ้ามองจากภายนอกคนที่ความจำเสื่อมสามารถยิ้มได้อีกครั้งหลังจากทำใจได้บ้างแล้วกับการสูญเสียชีวิตน้อยๆที่ไม่มีแม้โอกาสจะได้ลืมตาดูโลกแม้รอยยิ้มนั้นจะไม่สดใสเท่าก่อนหน้านี้ก็ตามทีแต่ก็นับว่าดีกว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนที่เอาแต่ร้องไห้
ตลอดเวลาหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเวลาที่มีซองมินหรือทึกกี้อยู่ด้วยฮันคยองจะไม่แสดงท่าทีให้ทั้ง2คนรู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเค้าไม่ต้องการให้ฮีซอลอยู่ที่นี่ในเมื่อไม่มีเด็กเค้าก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบชีวิตของฮีซอล แต่ที่เข้าจำใจทำเพราะถ้าฮีซอลไม่อยู่ที่นี่ทึกกี้ก็เช่นกันถ้าเป็นแบบนั้นแม้จะรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็คงจะดีกว่าที่จะไม่ได้อยู่ใกล้กับคนที่รักแม้จะรู้แก่ใจดีว่าตอนนี้ทึกกี้ไม่เคยมีความรักให้ตัวเองเหมือนเมื่อก่อนแล้วก็ตามที
................
......................
เช้านี้ก็เป็นเช่นทุกวันไม่มีใครอยู่บ้านทึกกี้ออกไปกับซีวอนแต่เช้าโดยมีซองมินขออาศัยรถของซีวอนออกไปด้วยทำให้ภายในบ้านหลังใหญ่มีเพียงฮันคยองและฮีซอลเพียง2คนเท่านั้นสำหรับสิ่งมีชีวิตแต่คงไม่มีใครมองหรือสังเกตเห็นเงาร่างเล็กๆที่มักจะปรากฏตัวเป็นเงาจางๆอยู่ข้างฮีซอลตลอดนับตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล
ฮีซอลที่เดินออกมาจากห้องครัวก็เจอกับฮันคยองที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขกร่างบางพยายามปรับสีหน้าให้ดูปรกติที่สุดก่อนจะถามออกไป
“ฮันคยอง..นายจะกินอะไรไหมเดียวฉันทำให้”
ร่างสูงมองมาทางต้นเสียงก็เจอร่างบางที่ส่งยิ้มหวานมาให้ ร่างสูงตอบกลับรอยยิ้มหวานนั้นด้วยสายตาทีเย็นชา
“……..”
ไม่มีถ้อยคำตอบรับใดๆนอกจากฮันคยองเดินตรงมาทางร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้องครัว
“ไม่เห็นต้องทำให้ยุ่งยากเลย”
เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มร้ายก่อนจะลากร่างบางขึ้นไปบนห้องนอนร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงตามด้วยร่างสูงที่ ตามขึ้นทาบทับร่างบางไว้ริมฝีปากบางกดจูบอย่างหนักหน่วงลงบนริมฝีปากที่เม้มแน่ด้วยความตกใจ ฮันคยองละจากริมฝีปากอิ่มขบเม้มเบาจนเกิดรอยจางบนลำคอระหงส์ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ไม่ได้เหรอนายเป็นเมียฉันนะ”
ไม่คำตอบจากร่างบางข้างใต้มีเพียงดวงตากลมสวยเลื่อนปิดลงช้าๆหลังจากร่างสูงเอ่ยจบจึงไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าและแววตาของร่างสูงหลังจากนั้น
‘นายก็เป็นได้แค่นี้แหละแค่ที่ละบาย’
แม้คำพูดจะหวานหูแต่การกระทำกลับตรงข้ามร่างสูงไม่สนใจว่าคนข้างใต้จะมีอารมณ์ร่วมหรือไม่หรือจะเจ็บปวดแค่ไหนกับการกระทำของตน
“อ๊ะ..ฮัน..เ.จ็บ .”
ร่างบางร้องลั่นเพราะความเจ็บและคับแน่ที่ช่องทางด้านหลังร่างสูงไม่แม้แต่จะคิดที่จะอ่อนโยนยิ่งเสียงร่างบางที่เปล่งออกมาบ่งบอกว่าทรมานเท่าได้ความรุนแรงยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ขาเรียวถูกแยกออกให้กว้างขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะแทรกร่างกายตนเข้าไปจนสุดและเริ่มขยับเข้าออกย่างแรงและเร็วขึ้นตามอารมณ์ของตัวเอง
“อะ จะ..เจ็บ ฮือ”
หยาดน้ำใสๆไหลลงจากดวงตาคู่สวยที่ปิดสนิทแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลยเมื่อร่างสูงยังคงเร่งจังหวะของร่างกายให้เร็วและแรงขึ้นตามอารมณ์ของตัวเอง
“อื่ม ฮ่า..”
ร่างสูงครางเสียงต่ำบ่งบอกได้ดีว่าพึ่งพอใจรสสัมผัสจากร่างบางข้างใต้นี้ขนาดไหนยิ่งร่างบางร้องของความอ่อนโยนร่างสูงกลับเร่งจังหวะขยับกายให้เร็วขึ้นร่างบางโยกคลอนไปตามจังหวะของร่างสูงมือเรียวขยุ้มดึงผ้าปูที่นอนจนยับย่นราวกับว่าจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ได้
“อื้อ..อะ..อ้า...”
ร่างบางที่ไม่สามารถทานทนกับความวาบหวามได้แม้ร่างสูงจะไม่ได้อ่อนโยนกับตัวเองก็ปลดปล่อยออกมาในที่สุด
“อะไรกันนายนี่มันร่านจังเลยนะทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย”
ร่างสูงก้มลงกระซิบข้างหูร่างบาง
จังหวะรักเริ่มรุนแรงขึ้นอีกครั้งเมื่ออารมณ์ของร่างสูงใกล้ถึงขีดสุดเพียงไม่นานนักร่างสูงก็ปลดปล่อยความต้องการของตนในร่างบาง
“อ้า..”
ร่างสูงถอดกายออกจากร่างบางอย่างรวดเร็วไม่สนใจร่างบางที่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดหรือแม้แต่เลือดสีขุ่นที่ เปรอะ เปื้อนไปตามเรียวขาของร่างบางที่หมดสติไปแล้วแทบจะทันทีหลังจากกระทำที่รุนแรงสิ้นสุดลง
ฮันคยองคว้าเสื้อคลุมที่ข้างเตียงขึ้นมาใส่ลวกๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
เมื่อประตูห้องน้ำถูกปิดจนสนิท เงาร่างเล็กๆก็ปรากฏขึ้นที่ข้างเตียงทีมีร่างของฮีซอลนอนหมดสติอยู่มือน้อยๆเอื้อมลูบใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“มะม๊า..มะม๊าร้องไห้ ปะป๋า ใจร้ายรังแกมะม๊ะฮื่อๆ”
เสียงเล็กๆที่ร่ำร้องสะท้อนก้องไปทั่วห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดีร่างสูงกวาดสายตามองหาต้นเสียงและก็พบในที่สุดฮันคยองที่กำลังจะก้าวไปยังเงาร่างเล็กๆที่ฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงใกล้ๆกับที่ฮีซอลนอนหมดสติอยู่แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงเงาร่างนั้นก็จางหายไป
ฮันคยองสะบัดหน้าแรงๆหลายครั้งกับภาพที่เห็นแต่นี่กับเป็นครั้งที่2แล้วที่เห็นและทุกครั้งเงาจางๆนั้นจะอยู่ใกล้ๆกับฮีซอลตลอดฮันคยองสะบัดหน้าแรงๆอีกครั้ง
“หรือว่าจะเป็น..ไม่..ไม่มีทาง”
สุดท้ายฮันคยองก็ไม่สนใจทั้งร่างบางที่นอนหมดสติอยู่และเงาจางๆนั้น ร่างสูงคว้ากุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะข้างที่นอนแล้วรีบออกไปทันที
2b con
ความคิดเห็น