คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : part :::::::::11:::::::::: ครบ100%แล้วเน้อ
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 11
ร่างบางที่หนีหน้าออกมาตั้งแต่เช้านั่งเหม่อลอยอยู่บริเวณสวนสาธารณะริมแม่น้ำตั้งแต่ที่ออกมาจนเวลาล่วงเลยมาจนค่ำแต่ถึงแม้มันเป็นเวลาที่เขาควรจะกลับบ้าน แต่เขายังไม่พร้อมที่จะกลับไปตอนนี้
ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ตามกางเกงเบา ก่อนจะลุกเดินออกไปจากที่นั่งอยู่เมื่อครู่
ร่างสูงของฮันคยองเดินวนไปวนมาภายในห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายใจ ตั้งแต่ที่แจจุงโทรมาบอกว่าวันนี้คงกลับมาบ้านไม่ได้เพราะงานไม่เสร็จ แต่นั่นคงไม่เท่ากับอีกคนที่หายไปตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้ แม้จะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรทำให้ตนเองเป็นกังวลถึงคนที่หายไปมากถึงเพียงนี้อีกทั้งคำพูดสุดท้ายที่ฮีซอลพูดทิ้งไว้ก่อนจะหายออกไป
“ผมขอโทษที่ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้”
ฮันคยองลุกขึ้นคว้ากุญแจรถที่โต๊ะเล็กๆใกล้ๆกับที่ตนนั่งอยู่แล้วรีบออกจากบ้านไปทันที
..
...
..
..
..
ร่างบางหยุดยืนอยู่หน้าสถานที่แห่งหนึ่งที่แสนจะคุณเคยแต่ก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่นานแล้วตามคำสัญญาของตนและฮันคยอง
“เฮ่อ มาที่นี่อีกจนได้”
ร่างบางก้มหน้าลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าที่หมองเศร้าแปรเปลี่ยนไป ดวงตากลมโตที่หมองเศร้ากลับกลายเป็นวาวใสแตกต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“เหลวไหลอีกสักครั้งจะเป็นไรไปฮีซอล”
ร่างบางเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มแทบจะเงียบกริบทันทีเมื่อร่างบางก้าวเข้ามาในสถานที่ที่คุ้นเคยช้าๆ ดวงตากลม
โตสอดส่ายสายตามองหน้าที่สำหรับตัวเอง ดวงตากลมมองเห็นที่ว่างหน้าเคาน์เตอร์ก็เดินตรงไปนั่ง
พร้อมกับเอ่ยสั่งสิ่งที่ต้องการทันที
“ขอตากีล่า”
ไม่นานเครื่องดื่มสีสวยก็ถูกว่าลงตรงหน้าร่างบางคว้ามันกรอกเข้าปากทันทีพร้อมกันสั่งต่อเรื่อยๆไม่
นานใบหน้าสวยก็แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นอย่างเย้ายวน ภาพตรงหน้าทำ
ให้คนที่เฝ้ามองดูอยู่อดใจไม่ไหวพลางคิดในใจก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งข้างๆร่างบาง
‘นานแล้วสินะที่ชั้นไม่เคยเห็นนายมาที่นี่ฮีซอล คราวนี้ชั้นคงไม่ปล่อยให้นายหลุดมือไปแน่ๆ’
ชายหนุ่มผู้มาใหม่คว้าเข้าที่ข้อมือบางขณะที่กำลังจะยกเครื่องดื่มสีสวยกรอกเข้าปากพร้อมกับแย่งมาไว้
กับตัวเอง ใบหน้าสวยมองคนมาใหม่อย่างขัดใจก่อนจะหันไปตะโกนสั่งแก้วใหม่จากบาร์เทนเดอร์
แม้แก้วใหม่จะถูกส่งให้คนสวยแต่ก็ถูกชายหนุ่มแย่งไปอยู่ดีร่างบางหันไปมองอีกคนอย่างเคืองๆ
“น.าย..ต้องการอะไรกันแน่”
ร่างบางเอ่ยทั้งที่ยังไม่ล่ะสายตาไปจากชายหนุ่ม
“ต้องการ...”
ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะก้มลงไปกระซิบต่อที่ข้างหูของร่างบาง
“.....ตัวคุณไงครับคนสวย”
ซึ่งฮีซอลเองก็ไม่ได้มีอาการเขินหรือไม่พอใจอะไรกับการกระทำของชายหนุ่มซึ่งอาจเป็นเพราะฤทธิ
ของแอลกอล์ฮอหรืออาจเป็นเพราะบางสิ่งบางอย่างภายในใจทำให้ร่างบางไม่ปฎิเสธหรือผลักใสชาย
หนุ่มกลับตรงกันข้าม ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มยั่วยวนก่อนจะเอียงตัวเข้าไปใกล้ๆชายหนุ่ม ริมฝีปากอิ่มจงใจ
เคลื่อนเข้าไปใกล้ปากบางของอีกผ่านดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้นทั่งๆที่ยัง
อยู่ในท่านั้น
“ผม...เหรอ”
ราวกับต้องมนต์เสน่ห์ของคนสวยตรงหน้าร่างสูงวางแก้วที่แย่งมาจากฮีซอลลงกับเคาน์เตอร์ ฝ่ามือ
แกร่งเอื้อมจับที่ศีรษะทุยของฮีซอลก่อนจะออกแรงกดเบาๆให้ใบหน้าสวยก้มลงมาหาตนริมฝีปากบาง
ค่อยๆวางทาบลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบาเพื่อหยั่งเชิงและเมื่อเจ้าของริมฝีปากอิ่มไม่ปฏิเสธจุมพิต
เพียงแผ่วเบาก็กลับกลายเป็นร้อนแรงในพริบตา ฝ่ามือแกร่งลูบสัมผัสผิวนวลเนียนภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง
ที่คนสวยสวมใส่อย่างหลงใหลทั้งๆที่ริมฝีปากก็ยังไม่ล่ะจากกัน
“อ่า..”
ริมฝีปากอิ่มรีบกอบโกยเอาอากาศเข้าสู่ร่างกายทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“ อ๊ะ..อ้าาาา”
ยังไม่ทันจะได้เอาอากาศเข้าสู่ร่างกายได้เต็มที่ ร่างแสนสวยก็เกร็งกระตุกปล่อยเสียงครางหวานออกมา
ให้ชายหนุ่มที่กำลังคลอเคลียอยู่บนลำคอระหงส์ได้ยิน เพราะฝ่ามือแกร่งที่กำลังลูบไล้อยู่บนหน้าอก
นวลเนียนนิ้วมือหนาที่กำลังหยอกเย้ากับยอดอกสีสวยทีกำลังแข็งสู้มือของชายหนุ่มร่างสูง
ชายหนุ่มร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองฮีซอลที่ตอนนี้ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์
“เราเข้าไปต่อข้างในดีกว่านะครับคนสวย”
ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูร่างบางก่อนจะลุกขึ้นและประคองคนสวยเข้าไปภายในหน้า VIP ด้านใน
พร้อมกับสายตาของคนๆหนึ่งที่มองจนทั้งคู่หายไปในความมืดด้านหลังร้าน
..
..
..
..
..
ด้านฮันคยองหลังจากทะเลาะกับฮีซอลไม่นานแจจุงก็โทรมาบอกว่าจะไม่กลับเพราะจะอยู่ช่วยจุนซูทำ
รายงานให้เสร็จ ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจอะไรจนเมื่อเวลาล่วงเลยมาเกือบค่อนคืนก็ยังไม่มีวี่แววว่าฮีซอล จะ
กลับบ้านซะที่ ร่างสูงยืนมองออกไปภายในความมืดมิดภายนอกจู่คำพูดสุดท้ายของคนที่หายไปก็ลอย
เข้ามาในความคิด
“ผมขอโทษที่ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้”
“ผมขอโทษที่ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้”
“ผมขอโทษที่ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้”
หลายครั้งที่คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของร่างสูง ฮันคยองสะบัดหัวแรงๆหลายที่เพื่อที่จะลบคำพูดของฮีซอลออกไป แต่ร่างสูงก็ตรงหยุดการกระทำทั้งหมดทันทีเมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้น ร่างสูงรีบกดรับทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
“ว่าไง”
// เฮีย....//
“มีอะไรก็พูดมาสิว่ะไอ้นี่นิ”
//ฮีซอลอ่ะ..//
ทันทีที่ได้ยินชื่อบุคคลที่3ร่างสูงก็อยากจะตะโกนถามทันที่ว่าร่างบางทำไร เพราะพอได้ยินน้องชายตนเองพูดถึงฮีซอลคำพูดที่พยายามสัดให้หลุดจากหัวไปก็ย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
“ฮีซอลอยู่ที่ไหน”
ร่างสูงรีบถามออกไปทันทีโดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เพราะรู้อยู่แก่ใจดี
ว่าฮีซอลกำลังจะทำอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจคือตัวเองไม่รู้ว่าเพราะไม่ต้องให้ฮีซอลทำสิ่งที่อาจจะเสื่อมเสีย
มาถึงแจจุงได้หรือเพราะไม่ต้องการให้ใครได้สัมผัสร่างบอบบางนั่นกันแน่
// ……//
“ว่าไงฮีซอลอยู่ที่ไหน”
//ฮีซอลอยู่ที่ผับxxxx //
“อือแกรอชั้นอยู่นั่นแหละคยู”
//คับเฮีย//
..
..
..
..
เพียงไม่นานฮันคยองก็มาถึงและเมื่อสอบถามจากคยูแล้วรู้ว่าตอนนี้ฮีซอลกำลังอยู่กับเจ้าผับแห่งนี้ภายในห้องVIPห้องใดห้องหนึ่งร่างสูงเดินเข้าไปในโซนVIPโดยไม่สนใจคำห้ามปรามของพนักงานภายในร้านและเพราะพนักงานส่วนใหญ่รู้ว่าฮันคยองเป็นใครและมีอิทธิพลมากกว่าเจ้านายตัวเองหลายเท่าจึงไม่กล้าที่จะใช้ความรุนแรงจนทำให้ร่างสูงสามารถผ่านไปถึงห้องในสุดห้องสุดท้าย
“ห้องนี้ล่ะสิ..สุดท้ายแล้วนิ”
ร่างสูงเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะออกแรงถีบประตู ประตูที่ปิดสนิทอยู่เปิดอ้าออกอย่างแรงตามแรงถีบ
ของร่างสูง เสียงประตูกระแทกปึงปังทำเอาสองคนทีกำลังกอดรัดกันอยู่รีบผละออกจากกัน
“เฮ่ย แกทำอะไรของแกว่ะ”
คนที่ถูกขัดจังหวะลุกขึ้นโวยวายทันที ต่างกับร่างบางที่นิ่งเลยราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
ฮันคยองไม่สนใจคนที่ลุกขึ้นมาโวยวายกับตนร่างสูงเดินผ่านชายหนุ่มตรงเข้าไปฉุดลากให้ฮีซอลเดินตามตนออกมา ชายหนุ่มที่ถูกฮันคยองเมินในตอนแรกรีบตรงเข้าไปขวางไว้ทันที
“ปล่อยฮีซอลเดี๋ยวนี้นะ”
“ถ้าไม่ปล่อยนายจะทำอะไรชั้น”
สิ้นสุดคำท้าชายหนุ่มเตรียมปล่อยหมัดใส่ใบหน้าหล่อโดยที่ฮันคยองก็ไม่ได้หลบไปไหน เพียงไม่กี่อึดใจก่อนที่กำปั้นจะกระทบหน้าฮันคยองข้อมือของชายหนุ่มเจ้าของร้านก็ถูกคว้าไว้โดยคยู คยูผลักจนชายหนุ่มล้มลงกับพื้น
“ถ้าไม่อยากให้ร้านนี้ถูกปิดล่ะก็อยู่เฉยจะดีกว่านะ”
เอ่ยจบก็เดินตามพี่ชายตนออกไป
..
..
..
ภายในรถระหว่างทางกลับบ้าน
“ทำแบบนี้ทำไม”
“....”
ร่างสูงหันมองอีกคนที่เอาแต่เงียบมาตลอดทาง ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปภายนอกตัวรถ ชั่วครู่ก่อนจะหันมา
สนใจกับสภาพของตัวเอง ร่างบางค่อยๆจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทาง มือบางคว้าอะไรบางอย่างออกมา
จากกระเป๋าเสื่อก่อนจะส่งเข้าปากตัวเองทันทีแต่ก็ยังไม่พ้นสายตาของร่างสูงอยู่ดี ฮันคยองรีบจอดรถเข้าข้างทาง
ทันทีก่อนบังคับให้ร่างบางคายยาในปากออกมา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงฮีซอลก็ไม่ยอมอยู่ดี จนร่างสู.ต้องใช้ทางสุดท้าย
ฮันคยองปลดเข็มขัดนิรภัยของตนออกก่อนจะคว้าร่างบางข้างใกล้ริมฝีปากบางกดลงบนริมฝีปากอิ่มลิ้นร้อนถูกส่งเข้า
ไปควานทั่วโพรงปากเพื่อหาเม็ดยาและพยายามเขี่ยมันออกจาปากของฮีซอลแต่ดันกลับกลายเป็นฮันคยองกลืนมัน
เข้าไปซะเองโดนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือยาอะไร
“คุณกลืนมันเข้าไปทำไม”
ฮีซอลเอ่ยเสียงแผ่ว
“ยาอะไร”
“......”
ฮันคยองเอ่ยถามแต่ฮีซอลก็เงียบไม่ตอบคำถามของร่างสูง แต่เมื่อขับรถมาจนใกล้จะถึงบ้านแล้วจู่ๆร่างกายกลับ
กระสับกระส่าย รุ่มร้อน ร่างสูงนึกรู้ได้ทันทีว่ายาที่ตนเผลอกลืนเข้าไปคือยาอะไรก็หันไปมองทางอีกคนเพราะแน่ใจ
ว่าฮีซอลคงได้รับฤทธิ์ยาไปไม่น้อยเช่นกัน
ฮีซอลยกขาขึ้นมานั่งกอดเข้าใบหน้าสวยที่พราวไปด้วยเม็ดเหงื่อซบลงกับเข่าทั้งสองข้าง ร่างบางสั่นไหวเพราะฤทธิ์
ยา
“ทำไมต้องทำแบบนี้”
ฮันคยองเอ่ยถามเมื่อเลี้ยวรถเข้ามาจอดภายในบ้านแล้ว
“.......”
ร่างบางไม่ตอบแต่พอลงจากรถได้ก็ทำท่าจะออกไปนอกบ้านอีกครั้งทำให้ฮันคยองต้องรีบเข้าไปดึงเอาไว้แล้วลากเข้า
มาภายในบ้านด้วยเพราะอาการฉุนเฉียวจากการระทำของฮีซอลและด้วยผลของยาที่กินเข้าไป ยิ่งสัมผัสตัวร่างบางฮันคยองยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ได้ ร่างสูงลากฮีซอลเข้ามาภายในห้องนอนของร่างบางเองก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงบนที่นอนแล้วตามขึ้นคร่อมไว้ทันที
...
..
..
ต่อค่ะ
“ปล่อยผมนะ บอกให้ปล่อยไงเล่า”
ร่างบางตะหวาดไล่ทั้งยังทุบตีคนที่ค่อมอยู่ข้างบน
“จะดิ้นไปทำไมล่ะ ต้องการมากไม่ใช่รึไง ถึงกินมันเข้าไปน่ะ”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับกดข้อมือบางทั้งสองข้างแนบไปกับเตียง
“ใช่ผมต้องการและที่กินเข้าไปก็เพราะมันจะได้ง่ายขึ้นถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คุณ”
ฮีซอลเอ่ยตอบริมฝีปากเม้มแน่นพยายามข่มอารมณ์ของตนเอง
“หึ..นายนี่ช่างตรงข้ามกับแจจุงเสียเหลือเกิน ไม่อยากจะเชื่อว่าแจจุงกันนายจะเป็นพี่น้องกัน”
ฮีซอลได้แต่มองหน้าฮันคยองทั้งๆที่อยากจะตะโกนออกมาดังๆแต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดอยู่ในใจ
‘ที่ผมต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ’
“ต้องการมากใช่ไหม”
ฮันคยองเอ่ยขึ้นเมื่อร่างข้างใต้ร่างของตนกำลังข่มความต้องการของตนอยู่ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ต่างจากอีก
คนเท่าไหร่นัก แต่ร่างสูงไม่อาจรู้ได้ว่าอารมณ์ปรารถนาที่เกิดขึ้นเพราะโกรธ โมโห หึง หรือเพราะฤทธิ์
ยากันแน่ แต่ก็ยังพยายามที่จะเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยา ฮันคยองรวบข้อมือบางไว้ด้วยมือข้าง
เดียว ส่วนมืออีกข้างก็ใช้ปลดเสื้อผ้าของตนเองและร่างข้างใต้ ยิ่งสายตาคมเหลือบเห็นร่องรอยจางๆจาก
อีกคนก่อนหน้านี้บนร่างบางความรู้สึกโกรธที่มีอยู่แล้วยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ ฮันคยองจูบซับ
สร้างรอยทับรอยที่คนอื่นสร้างไว้ก่อนหน้า
“ไม่ ป.ล่อย นะ อยะ..อย่า ...อะ อ้า....”
ริมฝีอิ่มที่ร้องห้ามกลายเป็นครางเสียงหวานอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อลิ้นหน้าดุนดันอยู่กับยอดอกสีสวย มือ
หนาปล่อยจากข้อมือบางเพื่อจัดการกับกางกางตัวสวย พอสบจังหวะที่ร่างสูงปล่อยมือฮีซอลก็เริ่มดิ้นอีกครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงไม่นานเมื่อฟันคมจงใจขบเบาๆบนติ่งสวย เพียงไม่นานร่างสวยก็เปลือยเปล่า
ฮันคยองมองคนที่นอนหอบอยู่ใต้ร่างของตน ริมฝีปากอิ่มเผยอออกน้อยๆ แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ ร่างขาวนวลแดงระเรื่อ ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามเวลานี้ฮันคยองไม่สามารถห้ามใจตนเองได้อีก ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ลิ้นหนาไล้เลียริมฝีปากบางของตนเองเบาๆ มือหนาค่อยๆจับขาเรียวยกแยกออกจากกันพร้อมๆกับพาตัวเองเข้าไปแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างเรียวขานวล สองแขนแกร่งสอดเข้าใต้ขาเรียวทั้งสองข้างพร้อมกับออกแรงยกขาเรียวขึ้นเบาๆให้ช่องทางสวยลอยเด่นอยู่ตรงหน้า
ฮันคยองก้มลงไล้เลียตรงโคนขาด้านในอย่างแผ่วเบา ยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้กับร่างบางยิ่งขึ้น ร่างสวยดิ้นไปมาราวกับจะขาดใจ
“อ๊ะ... อ้า”
ฮันคยองเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขาวเนียนที่กำลังแดงซ่าน มือเรียวกำจิกผ้าปูที่นอนแน่น ร่างสูงค่อยๆโน้มร่างกายไปข้างหน้า โดยที่จงใจให้แกนกายของตนถูไถไปมาตรงช่องทางสวยของร่างข้างใต้
“อ๊ะ อ ย่า แกล้ง อา.. สิ”
ร่างบางครางเสียงหวาน เมื่อฮันคยองก้มลงขบเม้มดูดดุนยอดอกเล็กๆอย่างหื่นกระหาย พร้อมๆกับค่อยๆกดดันแกนกายของตนเองเข้าไปภายในช่องทางด้านหลังของร่างบาง
“อ้า..เจ็บ...เจ็..บ...อ้า ฮัน”
ฮีซอลกรีดร้องลั่นเมื่อร่างสูงดันร่างกายของตนเข้ามาทีเดียวจนสุดทาง แขนเรียวเอื้อมขึ้นโอบรอบคอร่างสูงกดให้ใบหน้าของฮันคยองซบลงกับอกบาง
“อือ..อ.. อา ฮีซอล”
ร่างสูงครางออกมาเบาอย่างพอใจ ฟันคมจงใจขบเบาๆบนปลายยอดอกสวย เรียกเสียงครางหวานจากร่างบางได้ไม่ยากก่อนริมฝีปากหนาจะดูดเม้มยอดอกสวยราวกับทารกน้อย ทั้งๆที่ส่วนล่างก็ยังขยับเข้าออกอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่ต้องการปลดปล่อยของตน มือหนาปล่อยขาเรียวออกเพื่อจัดการกับส่วนหน้าของร่างบางที่รอคอยสัมผัสจากตนอยู่ มือหนาลูบเบาๆบนแกนกายสวยไปมาก่อนจะเพิ่มความเร็วให้เพิ่มมากขึ้นเพียงไม่นานร่างบางก็ปลดปล่อยความต้องการของตนออกมาเต็มมือหนา
“อ้า..”
ร่างสูงไล้เลียของเหลวสีขุ่นในมือก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตร้อนแรงให้กับร่างข้างใต้ทั้งๆที่จังหวะการขับการไม่ได้ลดลงสักนิดกลับยิ่งถี่รั่วมากขึ้นไม่นานก็ปลดปล่อยออกไปเอ่อล้นเต็มช่องทางสวย
“อืม...อ้า”
ถึงแม้จะได้ปลดปล่อยออกมาแล้วแต่ความต้องการก็ยังคงไม่สิ้นสุด ลิ้นร้อนยังคงเกี่ยวพันกันไม่หยุดร่าง
สูงค่อยๆประคองตัวเองและร่างบางขึ้นนั่งทั้งๆที่ริมฝีปากก็ยังไม่ได้ล่ะออกจากกันหรือแม้แต่ส่วนของร่างกายตนเองก็ยังอยู่ภายในร่างของอีกคนแบบนั้น
“อือ.”
ร่างบางได้แต่ครางอือในลำคอเมื่อความรู้สึกคับแน่นที่ช่องทางด้านหลัง เมื่อนั่งอยู่ในท่านี้โดยที่ร่างบางนั่งอยู่บนตักของร่างสูงจึงทำให้ช่องทางสวยรับเอาร่างกายของอีกคนเข้าไปอย่างเต็มที่
“อ้า..ดี ..ขยับสิ ฮีซอล”
ร่างสูงครางเสียงแผ่วพรางลูบไล้สะโพกมนเบาๆก่อนจะบีบเค้นแรงๆเมื่อร่างบางนิ่งเฉย
มือหนาคำยันร่างกายตนเองเอาไว้ด้านหลังเมื่อฮีซอลเกาะเกี่ยวร่างของตัวเองเอาไว้เป็นหลักในการขยับการ
“อ้า.อาาาา”
“อืม..ดี..แรงกว่านี่อีกสิ”
ฮันคยองเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังซุกหน้าไล้เลียอยู่กับยอดอกสวย เอ่ยเร่งเพราะรู้ว่าร่างสวยคงทนได้อีกไม่นาน
และไม่นานเสียงหวานก็ครางลั่นปลดปล่อยออกมาในที่สุด ร่างบางที่หอบเหนื่อยกอดร่างสูงไว้แน่นร่าง
สูงที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยจับร่างบางให้หันหลังให้กับตนเอง ใบหน้าสวยซบลงกับที่นอนทันทีเพราะแทบ
ไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว ร่างสูงประคองสะโพกมนไว้มั่นก่อนจะดันร่างกายของตนเข้าไปในช่องทางสวย
อีกครั้ง
“อือ”
ร่างบางครางเสียงแผ่วเมื่อไม่มีเรี่ยวแรงเหลือก็ได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของร่างสูงร่าง
บางไหวเอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นของฮันคยอง ร่างสูงแทรกกายแรงๆสองสามทีก่อนจะ
ปลดปล่อยภายในร่างสวยอีกครั้ง
“อ้า......”
ร่างสูงค่อยๆถอดกายออกช้าๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบางและหลับไปในที่สุด
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////
รุ่งเช้า
“ชั้นกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนนะจุนซู แล้วเจอกันที่มหาลัย”
แจจุงเอ่ยบอกเพื่อนร่างเล็กก่อนจะเดินออกมาเพื่อโบกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านของตน
“อือ แล้วเจอกัน”
..
..
..
แจจุงค่อยๆเดินเข้ามาภายในบ้านร่างบางมองไปรอบๆอย่างแปลกใจเมื่อไม่เห็นคนที่หน้าจะตื่นนอนแล้ว
“หรือจะออกไปไหน ...แต่รถก็จอดอยู่นี่นา”
ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเดินขึ้นไปด้านบน มือเรียวเปิดประตูเข้าไปภายในห้องของตนพร้อมกับเอ่ยเรียกคนรัก
“ฮัน”
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา แจจุงมองไปรอบๆห้องก็พบเพียงความว่างเปล่าความคิด
บางอย่างแล่นวูบเข้ามาในหัวร่างบางค่อยเดินมาหยุดลงหน้าห้องฝั่งตรงข้าม มือเรียวเอื้อมจับที่ลูกบิด
ประตูก่อนจะออกแรงบิดเบาๆและพบว่ามันไม่ได้ล็อค
2b con
คลุมดำเอานะ
อิอิใกล้แล้วไม่แน่อาจจบภายในตอนหน้า
ความคิดเห็น