คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : //// 12 ////
////// HEARTED ///////
~Heechul~@~Ly~
//// 12 ////
กริ๊ง~~~~~~
เสียงโทรศัพท์บ้านที่ดังอยู่ข้างๆโต๊ะรับแขกดังขึ้นเรียกร้องความสนใจของชายหนุ่มที่กำลังคุยกันอยู่ใกล้ๆ
“ฮาโหล”
เจ้าของบ้านลุกขึ้นไปรับ
“ขอสายฮีซอลหน่อย”
ปลายสายตอบกลับมาสร้างรอยสงสัยให้ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของบ้านเมื่อเสียงทุ่มที่ลอดผ่านสายโทรศัพท์มาชั่งฟังดูคล้ายกับใครบางคน
“นายเป็นใครมีธุระอะไรกับฮีซอล”
“จำเป็นอะไรที่ฉันต้องบอกนาย ฉันมีธุระกับฮีซอลไม่ใช่นาย”
ปลายสายตอบกลับมาอย่างยียวน
“แก....คังอินใช่ไหม”
“ใช่ ฉันคังอินทีนี้ฉันจะคุยกับฮีซอลได้รึยัง”
“......”
ปึก
ฮันคยองวางหูโทรศัพท์เสียงดังลั่นและยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนเสียงหวานเอ่ยขึ้น
“ใครโทรมาเหรอฮัน”
ร่างสูงที่กำลังพยายามข่มใจระงับอารมณ์โมโหของตัวเองอยู่หันไปทางที่เจ้าของเสียงหวานนั่งอยู่ก่อนจะตรงไปลากเอาร่างบางให้ตามตนเองออกมาจากตรงนั้น
“มานี่เลยนายน่ะ”
ฮีซอลหันมาก้มหัวให้กับแขกทั้งสองก่อนจะเดินตามร่างสูงไป
“พี่ฮันแล้วเรื่องแข่งล่ะ”
คิบอมตะโกนถามตามหลังก่อนที่ทั้งคู่จะหายลับไปจากสายตา
“ฉันลงแน่นอนอยู่แล้วคิบอม นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
..
..
..
..
..
“เราคงต้องกลับกันแล้วล่ะทงเฮ”
ทงเฮพยักหน้ารับแล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากบ้านไป
..
..
..
ย้อนกลับไปที่คังอินหลังจากที่ฮันคยองวางสายไปแล้ว
“แม่งแสบแก้วหูชิบ....ซองมินนายกลับบ้านไปแล้วดูด้วยนะว่าโทรศัพท์บ้านนายมันพังไปรึยัง”
เจ้าของชื่อยิ้มรับก่อนจะเอ่ยตอบ
“ก็คุณไปยั่วโมโหพี่ฮันเค้าทำไมล่ะ รายนั้นยิ่งโมโหอะไรง่ายๆอยู่ด้วย”
“โดยเฉพาะเรื่องของฮีซอลด้วยรึเปล่าล่ะ”
ร่างสูงโต้กลับพลางหันไปยักคิ้วให้กับร่างเล็ก
“ที่อย่างนี้ล่ะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย”
ทึกกี้ที่นั่งฟังซองมินกับคังอินเถียงกันเอ่ยแขวะร่างเล็กเพราะก่อนหน้านี้ซองมินแทบจะไม่อยากมองหน้าคังอินเสียด้วยซ้ำ ด้วย
เหตุเพราะอะไรนั้นใครๆก็รู้ดี
“พี่ทึกกี้อ่ะ”
ซองมินหันมาค้อนควับให้กับทึกกี้ทันทีที่พูดจบ
“พี่...แน่ใจเหรอที่ทำแบบนี้ ถ้าฮีซอลรู้หมอนั่นต้องโกรธแน่ๆ”
“ยอมให้ฮีซอลโกรธไปเถอะอย่างน้อยก็จะกว่าไอ้ขี้เก็กนั้นจะยอมรับความจริง”
..
..
..
..
..
..
กลับมาที่ฮันคยองและฮีซอล
ปัง
เสียงร่างสูงปิดประตูเสียงดังไปถึงข้างล่างก่อนจะผลักร่างบางให้ลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับเตียง
“ฮันเป็นอะไรน่ะ”
ร่างบางที่กำลังตกใจกับการกระทำของร่างสูงเอ่ยถามคนที่กำลังยืนทำหน้ายักษ์ใส่อยู่ตรงหน้าตน ร่างสูงไม่เพียงไม่ตอบคำถาม มือ
แกร่งจับไปที่ไหล่เล็กๆทั้งสองข้างออกแรงกดเบาๆร่างบอบบางก็นอนราบไปกับเตียงนิ่มโดยมีร่างสูงคร่อมทับอยู่ด้านบน
“ไปยั่วกันท่าไหนล่ะฮ่ะไอ้หน้าหมีนั่นมันถึงได้ติดใจซะขนาดนั้น”
“ยั่ว!บ้าน่าฮันฉันไม่เคยทำแบบนั้นนะ”
ร่างบางเริ่มดิ้นรนที่จะหนีเมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยของตน
“ไม่เคยแล้วทำไมไอ้บ้านั่นมันถึงได้ตามติดซะขนาดนี้ล่ะ”
ฮันคยองตะคอกใส่
“มีเหตุผลหน่อยสิฮันคังอินน่ะ..”
“นี่สนิทกันถึงขนาดเรียกชื่อกันเลยเลอะ .......ไปถึงไหนกันแล้วล่ะกับไอ้หน้าหมีนั่นน่ะ”
“จะบ้าเหรอฮันฉันกับคังอินไม่ได้มีอะไรกันนะ”
ร่างสูงล่ะริมฝีปากจากลำคอเรียวที่กำลังซุกไซด์อยู่ขึ้นมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูร่างบาง
“คิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของนายรึไง ร่านๆอย่างนายน่ะ”
สิ้นคำพูดของร่างสูงหยาดน้ำใสๆก็ค่อยๆไหลรินจากดวงตากลมสวย
“..............”
ฮันคยองมองหน้าฮีซอลที่กำลังร้องไห้ด้วยความรู้สึกหลายหลายที่ตีกันวุ่นวายไปหมดฮันคยองรีบผละออกจากร่างบางทันทีก่อนที่
จะสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมากไปกว่านี้ขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องจู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นหากแต่คราวนี้เป็นมือ
ถือของร่างสูงเองฮันคยองเดินไปหยิบมันจากบนโต๊ะแล้วเดินออกไปคุยนอกห้อง
..
..
..
“ไง”
ทันทีที่กดรับเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“แกโทรมาทำไมอีก แกต้องการอะไรกันแน่คังอิน”
ฮันคยองตะคอกถามคนในสาย
“ฉันเหรอ ถามได้ก็ต้องการคิม ฮีซอลน่ะสิ”
ฮันคยองแทบขว้างโทรศัพท์ทิ้งอีกรอบเมื่อเจอคำตอบของคังอิน
“คงจะให้บริการกันถึงใจเลยละสิถึงได้หลงขนาดนั้น”
ฮันคยองสวนกลับปลายสายไปโดยไม่รู้เลยว่าบุคคลที่สามที่ตนเองและอีกคนกำลังพูดถึงยืนแอบฟังอยู่เงียบๆ
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกแค่มีฮีซอลคนสวยมานั่งยิ้มหวานๆอยู่ข้างๆก็มีความสุขแล้วล่ะ”
คังอินตอบกลับไปอย่างกวนๆ
“อยากได้ขนาดนั้นเลยรึไง”
“แน่ล่ะของสวยๆงามๆมีใครไม่อยากได้”
“แกจะเอายังไงก็ว่ามา”
“เรามาแข่งกัน”
“แกยังไม่เข็ดอีกรึไงยังไงแกก็ไม่มีทางชนะฉันได้หรอก”
“มันก็ไม่แน่เสมอไปฮันคยอง”
“ที่ไหนเมื่อไหร่ว่ามา”
“การแข่งขันระดับประเทศที่จะถึง ....การแข่งขันครั้งนี้ผลแพ้ชนะจะเป็นตัวตัดสินระหว่างเรา”
“ว่ามาเลยคังอิน”
“ถ้าฉันชนะฮีซอลเป็นของฉันตลอดไป”
“แล้วถ้าแกแพ้หละคังอิน”
“ฉันก็จะไม่ยุ่งกับฮีซอลของนายอีกตลอดไป”
“เตรียมตัวรับความพ้ายแพ้ไว้ได้เลยคังอิน”
พูดจบฮันคยองก็รีบตัดสายทิ้งไปทันที ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปากน้อยๆเมื่อคิดถึงข้อตกลงของตนและร่างสูงอีกคนโดยไม่รู้เลยว่าของ
รางวัลมีชีวิตที่ตนใช้เดิมพันได้ยินบทสนทนาของตนตั้งแต่ต้นจนจบ
2 b con
ตอนที่5อ่านไม่ได้เหรอเดี๋ยวแก้ให้นะลองไปอ่านใหม่ดูนะ
ความคิดเห็น