คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : part ::::::::::9::::::::::
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 9
“เฮ่อ เหนื่อยเป็นบ้าเลยนายจะซื้ออะไรนักหนาเนี่ยจุนซู”
แจจุงบ่นให้เพื่อนรักทันที่เข้ามานั่งในร้านอาหารภายในห้างเรียบร้อยแล้ว
“เอาน่าอย่าบ่นเลยนานๆชั้นจะได้มีโอกาส ช้อปโดยปราศจากปาร์ค ยูซอนมาคอยบ่น”
ร่างบางหัวเราะคิกกับคำพูดของจุนซูเพราะรู้ดีว่ายูซอนมักจะบ่นว่าเพื่อนของตนทั้งสองเพื่อนรักคุยกันไปพร้อมๆกันค่อยๆทานอาหารไปด้วยพลันสายตาของแจจุงที่มองออกไปนอกร้านพอดีก็เจอะเข้ากับร่างสูงของคนรักของคนบนใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัดเจนแต่ก็เพียงไม่นานนักเมื่อมองดูแล้วรู้ว่าคนรักของตนไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครเท่านั้นเพราะจากที่ตนเองนั่งอยู่มองเห็นเพียงแค่ฮันคยองกับมือของใครบางคนที่กำลังเกาะเกี่ยวกับแขนแกร่งของฮันคยองเท่านั้น
คิ้วเรียวขมวดมุ่ยจากที่พูดคุยหยอกล้ออยู่กับจุนซูก็เงียบไปจนร่างเล็กสงสัยจุนซูมองตามสายตาของแจจุงไปและจบลงตรงที่ร่างสูงของฮันคยองคนรักของเพื่อนตนกับ......ฮีซอล ร่างเล็กตกใจกับสิ่งที่ตนเห็นและไม่แน่ใจว่าแจจุงจะเห็นเหมือนที่ตนเห็นหรือไม่เพราะด้านที่แจจุงนั่งอยู่ถูกบังด้วยป้ายโฆษนาขนาดใหญ่ ร่างเล็กตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าแจ็คพ๊อตจะแตกเร็วขนาดนี้ได้แต่อุทานอยู่ภายในใจ
‘ชิบหายแล้วทำไงดีล่ะเนี่ย’
แต่ยังไม่ทันจะได้คิดว่าจะทำยังไงก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อหันกับมาอีกที่ก็ไม่เห็นเพื่อนรักของตนแล้วจุนซูมองหาแจจุงทั่วร้านและเห็นเพียงหลังไวๆของเพื่อนคนสวยก้าวออกไปนอกร้านและกำลังเดินไปทางที่เห็นฮันคยองอยู่เมื่อครู่
“........”
อีกฟากหนึ่งของห้าง
“คุณรอผมตรงนี้นะผมไปห้องน้ำเดี๋ยวมา”
เมื่อร่างบางเดินลับสายตาไปแล้วฮันคยองก็หันไปดูของที่ใกล้ๆกับที่ตนยืนอยู่เป็นการฆ่าเวลาร่างสูงรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อแขนของตนเองถูกคล้องเกี่ยวไว้
“กลับมาแ..ล..แจจุง.”
ฮันคยองแทบจะกลืนคำพูดของตนลงคอแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าใครคือคนคล้องแขนตนไว้ใบหน้าหล่อเหลาซีดลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังคงทำหน้านิ่งไว้มีเพียงสายตาเท่านั้นที่กำลังมองหาอีกคนและกำลังภาวนาให้อย่าเพิ่งกลับมาตอนนี้
“ฮันมาซื้อของเหรอ”
แจจุงเอ่ยถามคนรักเมื่อพยามมองหาคนที่คาดว่าจะมาด้วยกันกับคนรักของตัวเองไม่พบ พลางก้มลงมองดูของในมือของฮันคยอง
“ฮ่ะ..อืม”
ฮันคยองเอ่ยตอบคนรักพลางมองของในมือของตนแล้วแอบลอบถอนหายใจโชคดีที่ของที่อยู่ในมือส่วนใหญ่เป็นของตัวเองจะมีของฮีซอลเพียงแค่ไม่กี่อย่างแต่เพราะแจจุงไม่พูดอะไรฮันคยองจึงไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้ร่างบางที่กำลังคลอเคลียกับตนเองนั้นกำลังสนใจกับสิ่งของในมือของร่างสูงขนาดไหน
“อ่าแล้วแจจุงมากับใครล่ะหือ”
ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับพาแจจุงออกมาจากที่ตรงนั้นเพื่อกันร่างบางจะเจอเข้ากับฮีซอลโดยไม่ได้รู้เลยว่าอีกคนก็กำลังมองดูภาพตนเองกับร่างบางเดินเคลียคลอกับด้วยสายตาเจ็บปวด
ร่างบางค่อยๆเดินกลับไปยังทางเดิมที่เดินออกมา สองขาที่อ่อนแรงจากภาพบาดตาที่เห็นพาร่างผอมบางมาจนถึงบันไดหนีไฟ ฮีซอลค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับขั้นบันไดทันทีที่ประตูที่กั้นระหว่างตัวห้างกับบันไดหนีไฟปิดสนิท ของที่ถือมาด้วยถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่สนใจว่ามันจะเสียหายหรือไม่
สองแขนเรียวถูกใช้โอบกอดรอบขาของตัวเองไว้แน่น ใบหน้าสวยซุกลงกับเข่าทั้งสองข้างของตน ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่อาจจะหักห้ามได้
“ฮึก...ฮือๆๆๆ”
ร่างบางร้องไห้อยู่นานโดยไม่ได้สนใจใครที่อาจจะเดินผ่านมา หรือว่าเวลาจะผ่านมานานเท่าไหร่แล้วก็ตามที แต่ก็ยังคงก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาเรื่อยๆโดยไม่มีที่ท่าว่ามันจะแห้งเหือดไปสักนิด
ฮีซอลเงยหน้าขึ้นมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้มือบางรีบปาดเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าจนหมดแล้วรีบเก็บของที่ทิ้งไว้กระจัดกระจายออกไปจากตรงนั้นทันที
“นายตัดสินใจแล้วนิต้องทนสิฮีซอลจะมาร้องไห้เสียใจทำไม”
ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆในขณะที่กำลังเดินออกไปเพื่อจะกลับบ้าน
ทางด้านฮันคยองที่กลับมาถึงบ้านพร้อมกับแจจุงตั้งแต่4โมงเย็นลอบมองออกไปหน้าบ้านแทบจะตลอดเวลาเพราะจากที่ตนเองทิ้งฮีซอลไว้ที่ห้างเพราะเจอเข้ากับแจจุงเวลาผ่านไปร่วม4ชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่ตนทิ้งไว้จะกลับมาซะที และเพราะมัวแต่กังวลเรื่องที่ฮีซอลยังไม่กลับจึงไม่รู้เลยว่าขณะนี้คนที่ขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนั้นกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อขึ้นมาถึงห้องนอนแจจุงก็รีบตรงมาที่กองถุงของที่ฮันคยองถือมาทันที่ ส่วนใหญ่มักจะเป็นเสื้อผ้าซะมากกว่าและมันก็เป็นแบบที่ฮันคยองใส่อยู่แล้วจึงไม่ได้สนใจอะไรมานักแต่เมื่อจะเก็บเข้าถุงดังเดิมตากลมก็เหลือบไปเห็นถุงใบเล็กๆที่ก้นถุงใบนั้นมือเรียวรีบหยิบขึ้นมาดูของข้างในทันทีแต่แค่เห็นเพียงกล่องที่ใส่เท่านั้นมือเรียวก็อ่อนแรงทิ้งถุงใบนั้นลงทันทีโชคดีไม่น้อยที่นั่งอยู่บนที่นอนไม่อย่างนั้นคนข้างล่างคงรู้แน่ๆว่าตนเองกำลังลื้อของเขาอยู่ ดวงตากลมโตจ้องมองกล่องน้ำหอมตรงหน้าฉับพลันความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาตรงหน้า
// “เป็นอะไรเหรอฮีซอล” //
// “ฝาขวดน้ำหอมมันหลวมเลยหล่นแตก” //
“น้ำหอม....”
2 b con
เห่อๆขัดใจใครหลายๆคนที่อยากให้เจอแต่ว่า....
ให้เจอกันมะได้หรอกเอาแค่สงสัยไปก่อน
เพราะความแตกเมื่อไหร่ก็จบ
อ่านแล้วเม้นบ้างน้าไรท์เตอร์จะได้มีกำลังใจ
ไม่เม้นดอง อิอิ
ความคิดเห็น