คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : //// 10 ////
////// HEATERD ///////
~Heechul~@~Ly~
//// 10 ////
“ฉันถามว่าใคร เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง”
ฮันคยองตะโกนถาม
“คิกๆ หนูฮานึลไงค่ะปาป๊ะ”
ร่างสูงผงะถอยหลังไปด้วยความตกใจเมื่อนึกได้ว่าฮานึลคือชื่อของดวงวิญญาณของเด็กผู้หญิงที่บอกว่าเป็นลูกของตนกับฮีซอลที่ไม่มีโอกาสได้เกิดมาคนนั้น ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ แต่สายตากับสอดส่ายหาที่มาของเสียง
“คิกๆ ทำไมปาป๊ะหน้าซีดอย่างนั้นล่ะค่ะ”
สิ้นเสียงแหลมเล็กฮันคยองก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเย็นวาบบนใบหน้าราวกับถูกสัมผัสด้อยของที่เย็นๆ
ร่างสูงกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
“ปาป๊ะกลัวหนูเหรอ หนูไม่ทำอะไรปาป๊ะหรอกน้า”
ถ้าจะสังเกตให้ดีเสียงที่ดังก้องอยู่ภายในห้องที่ดูสดใสร่าเริงแต่ต่างจากที่ครั้งที่ฮันคยองได้ยินถ้าเพียงร่างสูงจะสังเกตดีๆ
“คะ..ใครว่าฉันกลัวแกแน่จริงก็ออกมาสิ”
ฮันคยองพยายามข่มความกลัวที่มีถ้ากล่าวท้าทายวิญญาณเด็กน้อยทั้งๆที่ใจก็กลัวว่าเด็กน้อยจะโผล่มาแบบในฝันหลายๆครั้งที่เกิดกับตนหรือเปล่า
“จ๊ะเอ๋ หนูอยู่นี่ค่ะ”
จู่ๆก็ปรากฏร่างของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักตรงหน้า ในระดับสายตาพอดิบพอดี ด้านวิญญาณของหนูน้อยฮานึลเมื่อเห็นสีหน้าตื่นๆของฮันคยองก็หัวเราะคิกอย่างดีใจที่สามารถแกล้งอดีตคุณพ่อได้
“คิกๆ”
“จะหัวเราะอะไรนักหนา”
ฮันคยองข่มใจตะโกนถามเสียงแข็งทั้งๆที่ความจริงแล้วก็ยังกลัวอยู่ลึกๆ
“คิกๆก็หนูอารมณ์ดีนี่น่าคิกๆ”
วิญญาณเด็กน้อยยังคงหัวเราะไม่หยุดยิ่งเห็นท่าทางของอดีตคุณพ่อแล้วยิ่งหัวเราะหนักขึ้นไปอีก
“อารมณ์ดีอะไรนักหนา”
ฮันคยองถามออกไปอย่างหัวเสียสุดๆพลางคิดใจ
‘คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่’แค่คิดภาพที่ฮีซอลส่งยิ้มหวานให้กับคังอินเมื่อวานก็ปรากฏขึ้นในหัวแทบจะทันทีเรียกเอาความขุ่นเคืองใจที่พึ่งจะจางหายไปบ้างกลับมาคุกรุ่นอีกครั้ง
“คิกๆ”
ไร้เสียงตอบรับจากร่างโปร่งใสตรงหน้านอกจากเสียงหัวเราะเช่นเดิม
“ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง”
ฮันคยองตะโกนใส่ร่างตรงหน้าเพราะความโมโหคงจะลืมไปแล้วว่าร่างตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์ถึงได้ตะหวาดเอาตะหวาดเอา
ร่างโปร่งใสขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยก่อนรอยยิ้มสดใสจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“ก็ ปาป๊ะ ‘หึง’ มาม๊ะ ที่ผู้ชายคนนั้นมาส่งมาม๊ะเมื่อคืนใช่ม่ะ”
หึงคำนี้ปรากฏขึ้นในสมองของร่างสูงแทบจะทันทีที่วิญญาณหนูน้อยพูดจบ
‘บ้าต้องบ้าแน่ๆคนอย่างฮันคยองนี่นะจะหึงที่มีผู้ชายมาส่งฮีซอลไม่ ไม่มีทาง’
ร่างสูงคิดค้านในใจ สับสนและไม่เข้าใจกับความรู้สึกของตัวเอง
“ใครว่าฉันหึง ทำไมฉันต้องหึงให้คนที่ฉันไม่ได้รักด้วย”
ฮันคยองตอบกลับเสียงแข็งก่อนจะค่อยๆเหลือบมองอาการของวิญญาณเด็กน้อยตรงหน้า ใบหน้ายิ้มแย้มบูดบึ้ง ดวงตากลมใสวาวโรจน์ แม้คำพูดที่เอ่ยออกมาจะขัดกับสีหน้ามากนักก็ตามที
“แล้วทำไมโกรธมาม๊ะที่ผู้ชายคนนั้นมาส่งล่ะค่ะ”
“ใคร! ใครว่าฉันโกรธ ฉันแค่ไม่อยากเป็นไอ้โง่ที่ถูกเมียสวมเขา”
พูดจบฮันคยองก็รีบเดินออกไปจากบ้านทันที
“นี่ขนาดไม่ได้โกรธนะป่านนี้มาม๊ะยังไม่ตื่นเลยแล้วถ้าโกรธสงสัยมาม๊ะคงได้มาอยู่เป็นเพื่อนหนูแน่เลย”
ร่างโปร่งใสค่อยๆจางหายไปในอากาศก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งภายในห้องที่มีร่างบอบบางของ ‘มาม๊ะ’ของตนหลับใหลอยู่
“เวลาของหนูมันเหลือเต็มทีแล้วค่ะมาม๊ะ ทำไมปาป๊ะเข้าใจอะไรอยากจัง”
ร่างโปร่งใสมองคนที่นอนหลับอยู่อย่างใช้ความคิดพลันสายตาเหลือบไปเห็นตุ๊กตาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงตุ๊กตาคู่เจ้าหญิงกับเจ้าชาย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวิญญาณเด็กน้อย
“สงสัยต้องร่วมมือกับว่าที่คุณพ่อซะแล้ว โทษหนูไม่ได้นะปาป๊ะก็ปาป๊ะอยากทำตัวเป็นคนแก่หัวรั้นเข้าใจอะไรยากเองนะ”
........
.............
....................
...........................
.................................
“ปลายปีนี้จะมีการแข่งขันระดับประเทศเพื่อหาผู้ชนะไปแข่งในโซนเอเชียพี่ฮันจะลงรึเปล่าฮะ”
ซองมินเอ่ยถามพี่ชายของตนที่อยู่อีกฝังของเคาน์เตอร์พร้อมกับวางแก้วใสที่ภายในบรรจุน้ำสีสวยแต่รสชาติบาดคอลงตรงหน้าฮันคยอง
“..............”
ไร้คำตอบจากพี่ชายของตนนอกจากความเงียบ ร่างสูงที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตนเอง ข้อความที่ตนเองเถียงกับวิญญาณเด็กน้อยเมื่อเช้ากับอาการโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของตนเองปรากฏขึ้นในหัวซ้ำไปซ้ำมาราวกับม้วนวีดิโอที่ถูกฉายซ้ำไปมาไม่จบสิ้น
“พี่ฮัน”
ร่างเล็กลองเรียกพี่ชายอีกครั้งเพราะคิดว่าเสียงเพลงที่ดังอยู่อาจเป็นสาเหตุที่พี่ชายไม่ได้ยินก็ได้
“...........”
ความเงียบเป็นคำตอบที่ซองมินได้รับอีกครั้งร่างเล็กเกาหัวยิกงงกับอาการของพี่ชาย ก่อนจะหันไปส่งสายตาเชิงถามกับอีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันซองมิน นายอย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ พี่นายเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้วโว้ย”
ทงเฮรีบโวยวายตอบเมื่อเห็นสายตาของเพื่อน
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนิแค่สงสัยพี่ฮันไม่เคยเป็นแบบนี้”
ทั้งคิบอมและทงเฮต่างก็พยักหน้าเป็นด้วยกับซองมินทั้งสิ้น
........
.............
....................
.........................
“คังอินคุณนะ....ฯลฯ...”
จีอาบ่นให้คังอินยาวเหยียดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบ ก็จะเรื่องอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่เรื่องเจ้าตุ๊กตาที่เค้าให้กับฮีซอลไป
“น่านะที่รักอย่าโกรธเลยนะผมสั่งเพื่อนที่นู้นไว้แล้วอีกไม่กี่วันก็ได้ใหม่แล้วนะ”
“จริงๆนะ”
“จริงจ้า”
คังอินตอบพร้อมกับขโมยจุ๊บแก้มใสของคนรักเบาๆ
.........
.............
................
....................
.........................
เช้าวันต่อมาขณะที่ฮีซอลกำลังจะออกไปข้างนอก
“นายจะไปไหนแต่เช้าฮีซอล”
ฮันคยองเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ความจริงร่างบางจะออกไปไหนตัวเค้าเองก็ไม่ได้สนใจแต่รู้สึกไม่พอใจกับไอ้คนที่จอดรถรออยู่หน้าบ้านซะมากกว่า
“เอ่อฉัน...”
ปี้นๆๆ
ยังไม่ทันที่จะได้บอกคนที่รออยู่ด้านนอกก็บีบแตรรถเรียกเสียงดังลั่นยิ่งส่งอารมณ์ของฮันคยองให้สูงขึ้นไปอีก
ฮันคยองตรงเข้าไปกระชากร่างบางเข้ามาใกล้ๆตัว ฝ่ามือแกร่งบีบไปที่ต้นแขนของร่างบางอย่างแรงฮีซอลนิ้วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ”
ฮันคยองตะคอกใส่ร่างบางเสียงลั่นฝ่ามือแกร่งยิ่งบีบแน่นเข้าไปอีก แต่แล้วก็ต้องรีบคลายมือออกไม่ใช่เพราะคำตอบของฮีซอลแต่เพราะเสียงเล็กๆที่ดังอยู่ข้างหูต่างหาก
“ไหนว่าไม่หึง ไม่โกรธไงค่ะ”
ฮันคยองทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น
“จะไปไหน”
ร่างสูงเอ่ยถามอีกครั้งคราวนี้น้ำเสียงทุ้มดูอ่อนโยนกว่าก่อนหน้านี้มาก
“ไปที่ร้านของคุณคังอินน่ะ”
“เมื่อไหร่กลับ”
“คงจะเย็นๆคุณคังอินจะมาส่ง”
พอได้ยินว่าคังอินจะมาส่งร่างบางความขุ่นเคืองก็ฉายขัดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาแทบจะทันที
“ฉันจะไปรับ”
“แต่..”
ร่างบางเตรียมจะปฏิเสธแต่ร่างสูงก็ชิงขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่มีแต่ เอานี่ไปแล้วเย็นๆจะไปรับ”
ฮันคยองวางมือถือเครื่องเล็กของตนลงบนฝ่ามือของร่างบาง พร้อมกับดันหลังร่างให้เดินออกไปข้างนอกเพราะไอ้คนที่รออยู่มันกำลังกดแตรรถให้แผดเสียงลั่นไม่ยั้ง ฮีซอลมองหน้าร่างสูงสลับกับของในมือก่อนจะรีบเก็บมันใส่ในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบวิ่งไปหาคนที่กำลังกดแตรรถเล่นอยู่อย่างเมามัน
2 Bcon
แฮ่ๆตอนนี้ก็ยังคงสั้นเหมือนเดิม ขอโทษน้าเมื่อกี้มันอัพไม่ได้กดแล้วหลุดๆ2-3ครั้งแน่ะเซ็งเลย
ความคิดเห็น