คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : part ::::::::::8::::::::::
ก่อนอื่นไรท์เตอร์ต้องขอโทษจริงๆที่อัพช้า
เพราะไรท์เตอร์แต่งไปก็พิมพ์ใส่ word ไปด้วยไม่ได้เขียนไว้ในสมุด วันนึงๆไรท์เตอร์แต่งได้ไม่มากหรอกค่ะและก็ไม่อยากเอามาลงเลย
ทุกๆวัน เพราะใน1ตอนเนื้อหามันจะน้อยเกินไป ไรท์เตอร์ไม่อยากให้แฟนฟิคเสียอารมณ์กับฟิคที่แต่ล่ะตอนมีอยู่ไม่กี่บรรทัดอย่างที่
ไรท์เตอร์เคยเป็น หวังว่าแฟนฟิคคงจะเข้าใจนะค่ะ ไรท์เตอร์ขอโทษด้วยจริงๆ
//////////////////////////////////////////////////
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 8
“แจ..แจจุง...นี่...ๆ..ไอ้แจ”
จุนซูตะโกนเรียกเพื่อนรักเสียงดังลั่นเมื่อเรียกอยู่นานเพื่อนรักก็ไม่มีท่าทีจะหันมาสนใจตนสักนิด
“อ่ะ..ฮะ มีอะไรเหรอจุนซูเรียกซะดังเลย”
ร่างบางสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาเพื่อนรัก
“ก็ชั้นเรียกนายเบาๆแล้วนายไม่ได้ยินเองนิน่า นายจะมาโทษชั้นไม่ได้นะแจจุง”
ร่างเล็กค้อนควับให้เพื่อนคนสวยทันที่ทีพูดจบ
“ชั้นยังไม่ได้ว่าอะไรนายเลยนะจุนซู ว่าแต่นายมีอะไรเหรอเรียกชั้นทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอกชั้นเห็นนายเหม่อๆก็เลยเรียกไปงั้นแหละ .......”
ร่างเล็กเงียบไปก็จะมองเข้าไปในดวงตากลมสวยของเพื่อนรัก
“มีปัญหาอะไรรึเปล่าบอกชั้นได้นะ”
ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกจุนซูชั้นแค่เหนื่อยๆนะ”
“นายแน่ใจนะ”
แจจุงพยักหน้ารับเบาๆ
“ตามใจนายล่ะกันแต่อย่าลืมนะแจจุงชั้นเป็นเพื่อนนายมีอะไรไม่สบายใจก็บอกชั้นได้”
“ขอบใจนายมากนะจุนซูที่เป็นห่วง ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆชั้นจะบอกนายก่อนคนแรกเลยนะ...อ๊ะ ฮันมารับแล้วชั้นไปก่อนนะจุนซู”
แจจุงบอกกับเพื่อนรักพลางเก็บของไปด้วยเพื่อไม่ให้คนรักของตัวเองคนนาน
“สวัสดีจุนซู”
ร่างสูงผู้มาใหม่เอ่ยทักทายเพื่อนของคนรัก
“หวัดดีฮะพี่ฮัน วันนี้ไม่มีธุระที่ไหนเหรอฮะถึงมารับเพื่อนผมได้”
ฮันคยองขมวดคิ้วน้อยๆกับคำถามของจุนซู
“วันนี้ว่างน่ะเลยมารับแจจุงไปหาอะไรกินก่อนกลับเข้าบ้าน จุนซูไปด้วยกันไหม”
“ขอบคุณฮะที่ชวนเชิญไปทานกันตามสบายเถอะฮะผมต้องรอกลับพร้อมยูซอน”
“อ่า..งั้นเหรอ งั้นพี่ไปก่อนนะจุนซูฝากความคิดถึงๆยูซอนด้วยล่ะกัน”
เมื่อบอกลาเพื่อนของคนรักเรียบร้อยแล้วฮันคยองจึงกับมาชวนแจจุงกลับไป
“ไปกันเถอะแจจุง”
แจจุงหันไปยิ้มให้กับฮันคยองก่อนจะหันไปเอ่ยลาเพื่อนรัก
“ชั้นไปก่อนนะจุนซู บาย”
“บาย แจจุง”
333333333333333333333333
เมื่อกลับมาถึงที่บ้านแจจุงลงจากรถและเดินเข้ามาภายในบ้านก่อนปล่อยให้ฮันคยองเอารถไปเก็บและเมื่อเดินเข้ามาภายในบริเวณห้องรับแขกก็เห็นฮีซอลนั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟาตัวยาวแจจุง มองฮีซอลเล็กน้อยก่อนรอยยิ้มบางๆจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อฮีซอลหันมาเห็นตนเองเดินเข้ามาพอดี แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเพราะฮีซอลยังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่เมื่อฮีซอลขยับเพื่อเปลี่ยนท่านั่งร่องรอยบางอย่างบนลำคอระหงส์และแผ่นอกบางที่รอดพ้นอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่ก็ปรากฏแก่สายตาของแจจุงโดยที่เจ้าของร่างที่ร่องรอยนั้นประดับอยู่ไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด
‘ในเมื่อช่วงที่ผ่านมาหลายเดือนฮีซอลไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหน ไปเรียนก็ไม่เคยกลับดึก แล้วรอยนั่นเกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อไม่ได้ออกไปข้างนอก อยู่แต่ในบ้าน..ในบ้าน’
เมื่อความคิดออกมาแบบนั้นใบหน้าสวยหันออกไปด้านนอกที่อีกคนเอารถไปเก็บสลับกับใบหน้าสวยของน้องชายพลางส่ายหน้าไปมากับความคิดของตนเอง
‘ไม่มีทางฮันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ’
แจจุงจ้องมองฮีซอลอยู่นานจนเจ้าตัวสงสัยละจากการคุยโทรศัพท์มาถาม
“พี่มีอะไรกับผมรึเปล่า”
“ฮะ .มะ .ไม่มีอะไร เอ่อ ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ”
แจจุงที่หลุดจากภวังค์ความคิดของตนเพราะเสียงเรียกของฮีซอล รีบปฏิเสธคำถามของฮีซอลและรีบออกไปจากตรงนั้นทันที
ฮีซอลมองตามแจจุงไปด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้สนใจกับมันและกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
333333333333333333333333
“ฮีซอลตอนนี้นายไปไหนกับฮันคยองบ่อยรึเปล่า”
ซีวอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวข้างๆเอ่ยถามเพื่อนคนสวย
“ไม่นิมีไรเหรอ”
“ไม่มีไรหรอกแต่ระวังไว้หน่อยก็ดี ยังไงแจจุงก็เป็นพี่ของนายนะ”
“อื่ม”
333333333333333333333333
อเมริกา
“นี่พวกแกทำงานกันภาษาอะไรฮะให้ตามหาคนๆเดียว นี่ปาเข้าไป2ปีแล้วยังหาไม่เจออีก”
ร่างสูงใหญ่ภายใต้ชุดสูทสีดำสนิทตะโกนลั่นอย่างกราดเกรียวใส่กลุ่มคนที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่
“ไปๆออกไปให้หมดก่อนที่ชั้นจะอารมณ์เสียมากไปกว่านี้”
“ใจเย็นดิว่ะไอ้ยุน”
เมื่อเห็นว่าเหล่าลูกน้องออกจากห้องไปหมดแล้วร่างสูงที่อยู่ใกล้ๆจึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางมือของตนเองลงบนบ่าของเพื่อนรักพลางบีบเบา
“แกจะให้ชั้นใจเย็นได้ยังไงเมียชั้นทั้งคนนะ”
ยุนโฮหันมาบ่นกับเพื่อนรัก
“งั้นแกไปทำอะไรให้เค้าไม่พอใจเค้าได้หนีไปล่ะ”
“เปล่านะโว้ย”
ยุนโฮรีบปฏิเสธข้อสงสัยของเพื่อนสนิททันที
“ชั้นไม่เชื่อแกหรอกไอ้ยุนชั้นดูออกนะโว้ยว่าเมียแกนะดูจะกลัวๆแกมากกว่าที่จะรักแก ว่าไงจะบอกชั้นมาดีๆไหมว่าไปทำอะไรเค้า”
“เออบอกก็ได้จำไว้เลยนะแกไอ้ท็อปอย่าให้ถึงทีชั้นบ้างแล้วกัน”
ยุนโฮแยกเขี้ยวใส่เพื่อนรักพร้อมขู่ตบท้ายเล็กน้อย
“โอ๊ะเห็นที่จะไม่มีทางหรอกชั้นกับจีจี้รักกันดีว่ะ
“แกไอ้ท็อปหัวเราะเยาะชั้นเหรออย่าอยู่เลยแก.....”
เมื่อไล่เตะเพื่อนรักจนพอใจแล้วจึงเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
“โห แกไอ้ยุนหลายใจแล้วยังเลวอีก”
“แกจะว่าชั้นยังไงก็ได้ว่ะชั้นยอมรับหมดแหละ เมื่อก่อนชั้นยอมรับว่าชั้นเลวที่ไปขืนใจเค้าแบบนั้นก็ตอนนั้นคนมันกำลังเฮิทเรื่องคนสวยที่หมายตาไว้ถูกส่งตัวไปอยู่กับพวกมาเฟียญี่ปุ่น พอเห็นคนสวยๆอารมณ์มันก็เลยขึ้นอ่ะ”
“แกก็เลยไปฉุดเค้ามาแล้วจับข่มขืนทำเมีย”
“แกจะตอกย้ำอะไรนักหนาว่ะ”
“เออๆไม่ว่าก็ได้แล้วแกไม่คิดบ้างเหรอว่ะว่าเค้าอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี้ก็ได้”
คิ้วเรียวขมวดมุ่ยมองหน้าเพื่อนรัก
“แกหมายความว่ายังไง”
“เฮ่อ”
ท็อปถอนหายใจอย่างแรงก่อนพร้อมกับส่ายหน้าไปมาให้กับความซื่อบื้อของเพื่อนรัก
“แกนิที่เรื่องแบบนี้ทำโง่ แกให้คนตามหาเมียแกทั่วอเมริกายังไม่เจอแกไม่คิดบ้างรึไงว่าบางทีเค้าอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ได้ เมียแกเค้าเป็นคนเกาหลีไม่ใช่เหรอชั้นว่านะบางทีเค้าอาจจะกลับเกาหลีไปแล้วก็ได้”
“ขอชั้นหาที่นี่ให้แน่ใจก่อนแล้วกัน ถ้าหาแล้วไม่เจอจริงๆชั้นจะลองกลับไปหาเค้าที่เกาหลีดู”
333333333333333333333333
เสียงครางเครืออย่างสุขสมของคนสองคนดังแผ่วเบาออกมาจาภายในห้องแต่กระนั้นแล้วก็ไม่มีใครได้สนใจสิ่งใดเพราะในเวลานี้บ้านหลังใหญ่หลังนี้มีเพียงแค่คนสองคนที่กำลังกอดรัดและปรนเปรอความต้องให้แก่กันอย่างเร้าร้อน
แม้ว่าอีกคนทำเพราะต้องการตัดปัญหาความวุ่นวายต่างๆแต่ทุกครั้งที่สัมผัสก็ไม่อาจห้ามใจตนเองได้เลยสักครั้ง ทั้งๆที่เคยย้ำตัวเองเสมอว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่คือของตกลงระหว่างตนเองและฮีซอลทั้งๆที่ตนเองสามารถที่จะปฏิเสธความต้องการของอีกคนได้ในบางครั้งแต่เค้ากลับไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง แม้ว่าในบ้างครั้งจะเสี่ยงกับการถูกคนรักของตัวเองล่วงรู้แต่ร่างสูงก็ยังทำเพราะความปรารถนา ความใคร่ หรือเพราะรัก ไม่มีใครล่วงรู้ได้เลยเพราะแม้แต่ตัวของเองก็ยังไม่รู้ว่าใจของตนกำลังคิดสิ่งใดอยู่
ต่างกับอีกคนที่รู้ตัวอยู่เสมอว่าสิ่งที่ตนต้องการคือสิ่งใด จงใจสร้างเรื่องทุกอย่างให้เกิดขึ้นเพื่อให้ได้ครอบครองสิ่งที่ต้องการแม้จะเพียงแค่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง แม้รู้ว่าหลังจากนั้นตัวเองจะเป็นฝ่ายเจ็บปวดก็ตามที่
“วันนี้ออกไปข้างนอกกับผมได้ไหม”
ร่างบางที่ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเอ่ยกับร่างสูงที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่
“ทำไมแค่ที่นี่ไม่พอรึไงถึงจะต้องไปต่อข้างนอก”
ร่างสูงเอ่ยกลับมาโดยที่ไม่หันกลับมามองคนถามสักนิด ฝ่ายฮีซอลที่พอได้ยินคำตอบของร่างสูงถึงกับรู้สึกจุกแน่นไปหมดดวงตากลมสวยเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
‘ใช่สินะในสายตาของคุณผมก็คงเป็นแค่คนร่านผู้ชายคนนึงเท่านั้น’
“ผมแค่จะไปซื้อของถ้าคุณไม่ไปก็ไม่เป็นไร”
ฮีซอลเอ่ยกับร่างสูงพลางเอื้อมมือไปหยิบเอาโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาจากโต๊ะข้างเตียง
“นั่นนายจะทำอะไร”
ฮันคยองหันกลับมาถามเมื่อเห็นฮีซอลกำลังจะกดโทรออก
“โทรไปชวนซีวอน...”
ยังไม่ทันที่ฮีซอลจะได้พูดจบฮันคยองก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้อง...”
ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มสวยขึ้นมาทันที่เมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูง ถึงจะรู้ว่าไม่เต็มใจไปแต่ก็ยังรู้สึกดีใจอยู่ดี
333333333333333333333333
“แจจุงนี่วันนี้ช่วงบ่ายไม่มีเรียนเราไปเดินห้างกันนะชั้นอยากไปซื้อของ”
จุนซูรีบเอ่ยชวนเพื่อนรักเมื่อใกล้จะหมดเวลาในช่วงเช้า
“อืม เอาสิ”
..
..
..
2 B CON
ความคิดเห็น