คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : part :::::::::17:::::::::::100%
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 17
“ชั้นควรจะรับผิดชอบฮีซอลใช่ไหม”
พลั๊ก
ตุบ
ทันทีที่จบคำของร่างสูงหมัดลุ้นๆจากซีวอนก็ประทับลงบนใบหน้าหล่อของฮันคยองทันทีจนตกลงจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
“……..”
ไม่มีเสียงโวยวายหรือต่อว่าใดๆจากคนที่ล้มลงฮันคยองค่อยๆลุกขึ้นช้าๆพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากไปด้วย
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ถ้าคิดว่าทำไปเพราะว่าสมควรล่ะก็สู้ปล่อยให้ฮีซอลมันตายไปไม่ต้องฟื้นขึ้นมาเลยซะยังจะดีกว่า”
“แล้วนายจะให้ชั้นทำยังไงนายก็รู้ว่าชั้นยังมีแจจุงอยู่”
“อันนั้นมันเรื่อง…..”
ยังไมทันที่ซีวอนจะพูดจบเสียงจากผู้มาใหม่ก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“เรื่องแจจุงเฮียไม่ต้องเป็นห่วง แจจุงคือคนที่ผมตามหาอยู่แจจุงเป็นคนรักของผมที่เคยบอกเฮียไปนั่น
แหละ จากนี้ไปผมจะดูแลแจจุงเองส่วนเฮียจะไปรับผิดชอบใครก็ตามใจแล้วก็ขอบคุณที่ดูแลแจจุงให้
ผมตั้งหลายปี”
ยุนโฮพูดขึ้นเพราะเขาเข้ามาทันได้ยินบทสนทนาระหว่างซีวอนและพี่ชายตนเองพอดี ซีวอนหน้าตัวปัญหาก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“พูดง่ายจังเลยนะที่เพื่อนชั้นเกือบตายน่ะ”
“ก็แล้วจะทำให้ยุ่งยากไปทำไม..”
พลั๊ก
พอจบคำพูดกวนประสาทของยุนโฮซีวอนก็ประเคนหมัดงามๆลงบนใบหน้าคนกวนประสาทจนล้มลง
แต่พอลุกขึ้นมาได้ก็พุ่งเข้าหาซีวอนทันทีร้อนถึงคนที่อยู่ใกล้ๆต้องรีบดึงทั้งคู่ไว้
“นายดูห่วงฮีซอลมากเลยนะซีวอนการกระทำของนายถ้านายไม่มีคนรักอยู่แล้วชั้นคงคิดว่านายชอบฮีซอลแน่ๆ”
ฮันคยองที่กำลังช่วยแจจุงดึงยุนโอออกซีวอนพูดขึ้น
“หึ รักงั้นเหรอ ถึงเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผมก็ต้องทำแบบผมอยู่ดีนั่นแหละถ้าต้องมาเป็นคนที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง ถ้ามาเป็นคนที่ต้องคอยปลอบโยนฮีซอลมันทุกครั้งที่มันเสียใจเวลาที่มันร้องไห้เวลาที่มันจะเป็นจะตายเพราะคุณ”
ฮันคยองมองซีวอนนิ่งอย่างใช้ความคิดกับคำพูดที่ซีวอนพูดออกมา
‘นี่ชั้นทำร้ายนายขนาดนั้นเลยเหรอ’
แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ทำอะไรต่อเสียงครางเบาๆของคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ก็ดึงเอาทุกคนหันไปสนใจร่างบางที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่
“ฮีซอล”
>>>>>>>>>>>
ดวงตากลมสวยค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆและเพราะหลับไปเสียนานจึงใช้เวลาค่อนข้างนานในการปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง เมื่อเริ่มคุ้นเคยแล้วฮีซอลค่อยๆมองไปรอบๆห้องและหยุดลงตรงชายหนุ่มที่นั่งกุมมือของตนอยู่ที่ข้างเตียง ภายในใจที่เจ็บช้ำพองโตขึ้นไม่น้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มผู้เป็นอยู่เคียงข้างซ้ำยังกุมมือของตนไว้ แต่ก็เพียงไม่นานเมื่อด้านหลังของฮันคยองปรากฎร่างของแจจุงพี่ชายของตนและได้ชื่อว่าคนรักของฮันคยอง ฮีซอลค่อยๆดึงมือของตนเองออกจากมือของฮันคยองเพราะคิดว่าถ้าแจจุงเห็นเข้าจะโกรธตนเองมากขึ้นไปอีก แต่ฮันคยองก็ยังไม่ยอมปล่อยมือของตนออกจากมือของฮีซอล ส่วนคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำเป็นมองไม่เห็น แม้จะรู้สึกเจ็บอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มากมายนักเพราะรู้อยู่แก่ใจดีว่าคนที่ตัวเองรักจริงๆแล้วคือใคร
“ฮันขอคุยด้วยหน่อยสิ”
แจจุงเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเดินมาหยุดอยู่ๆข้างฮันคยอง พร้อมทั้งแอบมองปฏิกิริยาของน้องชายและก็เป็น
อย่างที่คิดไปใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วกลับยิ่งซีดลงไปอีกเมื่อเห็นใบหน้านิ่งๆของตน
“อือ”
ฮันคยองครางรับเบาๆก่อนจะลุกตามแจจุงออกมา โดยมียุนโฮตามออกมาด้วย
เมื่อทั้งสามออกจากห้องไปภายในห้องที่เงียบสนิทคนที่นอนป่วยอยู่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆแต่ก็ไม่พ้นสายตาของเพื่อนรักทั้งสองได้ ชางมินค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เพื่อนรักพร้อมกับพูดปลอบโยนไปด้วย
“อย่าร้องให้นะฮีซอล ทุกอย่างต้องดีขึ้น”
“ฮึก ฮือๆ”
ฮีซอลไม่ตอบอะไรแต่กลับยิ่งร้องไห้หนักขึ้นทำเอาทั้งชางมินและซีวอนทำอะไรไม่ถูกค่อยๆประคอง� ฮีซอลลุกขึ้นนั่งและกอดปลอบเพื่อนรักไว้อย่างนั้น
ด้านนอก
ทั้งสามคนหลบมาคุยกันที่สวนด้านหลังโรงพยาบาล
“นายมีอะไรก็พูดมาเถอะแจจุงชั้นรับฟังและพร้อมจะทำตามความต้องการของนายเสมอ”
ฮันคยองเอ่ยขึ้นเมื่อต่างคนต่างเงียบมาเป็นเวลานาน แจจุงยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ
“งั้นผมขอให้คุณเลิกยุ่งเกี่ยวกับฮีซอลอีกได้ไหม”
แจจุงพูดขึ้นพร้อมกับสังเกตปฏิกิริยาของฮันคยองไปด้วย ภายใต้ใบหน้านิ่งๆแจจุงแอบยิ้มอยู่ภายในใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อซีดลงทันตาหลังจากจบคำพูดของตนเอง
“ผมล้อเล่นน่าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมจะบอกกับคุณต่อไปจากนี้มันอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่ผมก็คิดว่ามันเป็นการดีที่สุดแล้วสำหรับทุกคน ตอนนี้คุณคงรู้ใจตัวเองดีว่าในนั้นมันมีใครอยู่คุณไม่ต้องกังวลเรื่องของผมหรอกเพราะคนที่ทำให้ผมต้องหนีมากลับมาตามผมแล้วและผมก็ยอมให้อภัยเค้าเพราะอะไรคุณคงจะรู้”
แจจุงหยุดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“ใช่ผมรักเค้าหน้าแปลกนะทั้งๆที่เค้าทำร้ายจิตใจผม ฮีซอลเองก็คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นักเท่าที่เค้าทำมันก็พอจะดูออกอยู่แล้วว่าเค้ารักคุณมากขนาดไหน ขอบคุณนะครับที่ดูแลเอาใจใสผมมาโดยตลอด ขอบคุณจริงๆ ผมไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว กลับไปหาฮีซอลเถอะครับ รักน้องของผมให้มากๆนะครับ”
มาต่อแล้วนะ
ฮันคยองตรงเข้าไปกอดแจจุงแน่นทันทีที่พูดจบ
“ขอบคุณมากนะที่ไม่โกรธชั้น”
ร่างสูงเอ่ยเบาๆ
“ใครบอกล่ะว่าผมไม่โกรธคุณน่ะฮันแต่เพราะคนๆนั้นเป็นฮีซอลต่างหากล่ะ� ฮันรีบไปเถอะป่านนี้ร้องไห้ใหญ่แล้ว”
ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที
ภาพแรกที่เห็นหลังจากวิ่งกลับมาคือห้องที่ว่างเปล่าทำเอาร่างสูงถึงกับหน้าซีดกลัวว่าฮีซอลจะหนีไป ยิ่งแม้แต่เพื่อนรักทั้งสองของร่างบางก็หายตัวไปด้วย ฮันคยองรีบวิ่งเข้ามาภายในห้องรีบค้นหาจนทั่วไม่เว้นแม้แต่ใต้ที่นอนแต่ก็ไม่พบคนที่กำลังตามหาอยู่ร่างสูงทรุดลงกลางห้องเมื่อคิดได้ว่าฮีซอลคงหนีไปแล้ว แต่ขณะที่กำลังวุ่นวายใจทำอะไรไม่ถูกประตูห้องพักฟื้นก็เปิดขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่กำลังหมดอาลัยตายอยากอยู่กลางห้อง
ฮันคยองเงยหน้าขึ้นมามองดูที่หน้าห้องเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ตัวเองกำลังตามหาอยู่ก็รีบตรงเข้าไปคว้าเอาร่างบางมากอดไว้แน่น ฮีซอลดิ้นน้อยๆเพราะความตกใจที่อยู่ๆฮันคยองก็วิ่งเข้ามากอดตน
“ฮีซอลนายหายไปไหนมารู้ไหมชั้นตามหานายให้วุ่นไปหมด”
“…….”
ร่างบางไม่ได้เอ่ยอะไรตอบมานอกจากก้มหน้านิ่งอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มภายในอกเต็มถี่ระรัวรู้สึกดีใจไม่น้อยที่เมื่อกลับมาแล้วพบร่างสูงอยู่ภายในห้อง
“รู้ไหมฮีซอลตอนที่ชั้นกลับเข้ามาแล้วไม่เจอนายในห้องชั้นกลัว กลัวว่านายจะไม่ยอมให้อภัยชั้น
ชั้น…..กลัวว่านายจะหนีชั้นไป”
“ผม…แค่ออกไปเดินเล่น”
ร่างบางเอ่ยคำโกหกออกไปทั้งที่ยังก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดตัวเองอยู่ กลัวว่าร่างสูงจะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปคือคำโกหก
“แต่นายเพิ่งฟื้นนะ ต้องนอนพักสิ”
ร่างสูงเอ่ยออกไปพร้อมกับพาร่างบางมาจัดการให้นอนลงบนเตียงคนป่วยอีกครั้ง ทำเป็นว่าไม่รู้ว่าสิ่งที่ฮีซอลพูดออกมาคือคำโกหก ทำเป็นไม่สนใจเพราะอย่างน้อยฮีซอลก็กลับมา
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่นะฮีซอลนายต้องนอนพัก ชั้นจะเฝ้านายอยู่นี่แหละ”
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดจบฮันคยองก็รีบชิงพูดขึ้นมาก่อนทำให้ร่างบางต้องยอมทำตามที่ร่างสูงต้องการและการกระทำทั้งหมดก็อยู่ในสายตาของคนสี่คนที่จะเรียกว่าแอบดูก็ไม่ใช่เพราะดูเหมือนคนสองคนภายในห้องจะไม่ได้สนใจกับสิ่งต่างๆรอบห้อง
ก่อนหน้าที่ฮันคยองจะกลับมา
“พาชั้นไปที…..พาชั้นไปจากที่นี่ที”
อยู่ๆร่างบางที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ก็เอ่ยขึ้น ร่างบางร้องบอกเพื่อนรักของตัวเองพร้อมกับพยายามก้าวลงมาจากที่นอน
“นายจะไปไหนฮีซอล”
ชางมินเอ่ยพร้อมกับประคองเพื่อนรักให้ลุกขึ้น
“ไปจากที่นี่ ไปที่ไหนก็ได้ นะซีวอน นะชางมินพาชั้นไปที กลับญี่ปุ่นก็ได้นะชั้นขอร้องล่ะ”
“นายแน่ใจเหรอฮีซอลว่าจะไปจริงๆ”
ซีวอนเอ่ยขึ้นขณะที่ช่วยคนรักประคองเพื่อนรักอยู่คนล่ะข้าง เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนพูดสองขาที่พยายามก้าวเดินหยุดนิ่งร่างบางเงยหน้าขึ้นมองซีวอน
“นายแน่ใจเหรอฮีซอลว่านายจะตัดใจได้”
“…..”
“นายจะไม่ร้องไห้คร่ำครวญหาเค้าใช่ไหมฮีซอล”
“…..”
“เอาเถอะไม่เป็นไรงั้นเราไปกันต่อเถอะ”
เมื่อไม่ได้คำตอบจากเพื่อนร่างบางซีวอนจึงเลิกถามพร้อมกับออกแรงดันเบาๆเพื่อให้ร่างบางออกเดินอีกครั้ง แต่คราวนี้กกลับเป็นเพื่อนร่างสวยที่ไม่ยอมก้าวเดินไปตามแรงผลักดันของเพื่อนร่างสูง
“ทำไมล่ะฮีซอล”
ร่างบางโผเข้ากอดเพื่อนร่างสูงแน่
“ชั้นทำไม่ได้ ชั้นทำไม่ได้ ชั้นลืมเค้าไม่ได้”
ร่างสูงลูบหลังปลอบเพื่อนรักเบาๆ
……………..
2 bcon
ต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนที่รอด้วยนะค่ะที่ให้รอนานแถมยังอัพน้อยอีกยกโทษให้ไรท์เตอร์ตัวน้อยๆด้วยเน้อ
ความคิดเห็น