[fic sj ]~Because I Love you~ [[hancin]]yaoi

ลำดับตอนที่ #15 : part :::::::::14:::::::::ครบ100%แล้วนะค่ะ

~Because I Love you~

 

~Heechul~@~Ly~

 

Rate : PC ~ NC….

 

Part : 14

 

 

 

 

 

ปึ๊ก

 

เสียงหมัดหนักๆกระทบเข้าเต็มกรามของฮันคยองจากฝีมือของซีวอนทันทีที่ฮีซอลถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว ร้อนถึงชางมินต้องรีบแยกซีวอนออกจากฮันคยองทันที

 

“ใจเย็นๆก่อนสิซีวอน”

 

ร่างสูงขบกรามแน่นพร้อมกับคำรามอย่างหัวเสียแต่ก็ยอมแยกออกมาตามที่คนรักร้องขอแต่ก็ยังไม่วายส่งคำขู่ตามไป

 

“ถ้าฮีซอลเป็นอะไรไปเราได้เห็นดีกัน”

 

..

 

..

 

..

 

..

 

หลังจากนั้นไม่นานฮีซอลก็ถูกย้ายจากห้องฉุกเฉินไปที่ห้องพักพื้น ภายในห้องพักสีขาวสะอาดมีชางมินที่นั่งมองดูอยู่ห่างๆเพราะที่ข้างเตียงของเพื่อนรักนั้นมีแจจุงนั่งอยู่ข้างๆ แจจุงจองมองน้องชายที่ยังคงไม่รู้สึกตัวแม้จะพ้นขีดอันตรายแล้วก็ตามด้วยสายตาที่ไม่มีใครสามารถอ่านออกได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

 

แจจุงจ้องมองดูฮีซอลที่กำลังหลับเงียบๆพร้อมกับคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นไปด้วย

 

‘ชั้นควรทำยังไงดี สิ่งที่นายกับฮันทำมันไม่หน้าให้อภัยเลยจริงๆ ทั้งๆชั้นควรจะไม่รู้สึกอะไรที่นายตัดสินใจแบบนี้ แต่ทำไมชั้นถึงต้องรู้สึกว่าตัวเองผิดด้วยที่มีส่วนทำให้นายเลือกคิดสั้นแบบนี้’

 

แจจุงสะบัดหน้าไปมาแรงๆหลายทีราวกับว่ามันจะสะลัดเอาเรื่องที่ตีกันวุ่นวายภายในหัวออกไปได้

 

‘แล้วยังนี่อีก’

 

คิดพร้อมกับล้วงไปหยิบของที่เก็บเอาไว้ออกมา

 

‘ทำไมมันถึงไปอยู่ที่นายได้ฮีซอล ทั้งๆที่ฮันทั้งรักและหวงมันแม้แต่ชั้นขอดูเค้ายังไม่ยอมให้แล้วทำไมกัน ไหนจะที่ไอ้สลักไว้อีก ทั้งนายทั้งฮันนอกจากนี้แล้วยังมีอะไรที่ปิดบังชั้นไว้อีกใช่ไหม’

..

..

..

ในเวลาเดียวกันร่างสูงที่ลงมาคุยโทรศัพท์อยู่ที่สวนด้านหน้าโรงพยาบาล

 

“ว่าไง”

 

(( ตอนนี้เฮียอยู่ที่ไหน ))

 

“ชั้นอยู่ที่โรง’บาลxxxแกมีอะไรกับชั้นงั้นเหรอ”

 

(( ผมมีเรื่องสำคัญจะถามเฮีย ))

 

“ว่ามาสิ”

 

(( ผมไม่อยากคุยทางโทรศัพท์เอาเป็นว่าผมไปหาเฮียที่นั่นดีกว่า ))

 

“เออ งั้นก็แค่นี้แล้วกัน”

 

...

 

..

 

..

 

..

 

..

 

ต่อค่ะ

 

 

ฮันคยองกลับเข้ามาภายในห้องพักฟื้นของฮีซอลอีกครั้งร่างสูงมองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงนอนสลับกับอีกคนที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

 

“แจจุง”

ร่างสูงเอ่ยชื่อคนรักแผ่วเบา ร่างบางลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียกแต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรร่างบางตรงหน้าก็เขวี้ยงของบางอย่างใสร่างสูงอย่างแรงทำให้ต้องรีบคว้าไว้และต้องยิ่งตกใจเมื่อเห็นของที่อยู่ในมือ

 

“ชั้น…”

 

ตุบ

 

“อ๊ะนี่มันทำไม”

 

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรฝ่ามือเรียวของคนรักก็ประทับบนใบหน้าหล่อเสียจนหน้าหันไปตามแรงตบ

 

เพี้ยะ!!

 

“ชั้นต่างหากล่ะที่ต้องเป็นคนถาม”

 

แจจุงตะโกนใส่ร่างสูงตรงหน้าพร้อมทั้งหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบสองแก้ม

 

“ชั้นต่างหากที่ต้องพูดคำๆนั้น ทั้งๆที่ชั้นเป็นคนรักแค่ขอดูคุณยังไม่เคยให้ แต่ทำไมมันถึงไปอยู่กับฮีซอลได้ทำไม ทำไมกัน ฮื่อๆ”

 

 

 

“ชั้นไม่เคยให้มันกับฮีซอลนะแจจุง”

 

“ไม่ให้แล้วมันไปอยู่ในห้องของฮีซอลได้ยังไงกัน”

 

แจจุงตะโกนใส่ฮันคยองเสียงดังโดยไม่สนใจว่ายังมีคนอื่นอยู่ภายในห้อง

 

“แล้วยังไอ้ที่สลักไว้นั่นอีกมันคืออะไรกัน”

 

ทันที่แจจุงพูดจบฮันคยองจึงรีบพลิกดูสิ่งที่อยู่ในมือ ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บน

นั้น

 

“บ้าน่า”

 

ร่างสูงอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับรีบหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเงินของตนเอง ไม่ใช่เพียง

แค่ฮันคยองที่ตกใจเมื่อเห็นของที่ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดียังคงอยู่ในที่เดิมของมัน ดวงตากลมเบิกกว้าง

ทั้งๆที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่เมื่อเห็นสิ่งที่ฮันคยองหยิบออกมาแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องตกใจหนักขึ้น

ไปอีกเมื่อร่างสูงตรงหน้าปล่อยของในมือให้ล่วงหล่นลงตามแรงโน้มถ่วงโลก ทันทีที่สร้อยทั้งสองเส้น

ล่วงลงกระทบพื้นห้อง แจจุงรีบหยิบอีกอันที่ฮันคยองเพิ่งหยิบออกมาขึ้นมาดูทันที

 

เมื่อมองเห็นในสิ่งที่ตนต้องการเห็นแล้วแจจุงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนรักที่ยังยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

 

ราวกับจะรู้ว่าทั้งแจจุงและฮันคยองต้องการคำตอบจากสิ่งที่เห็นอยู่

 

ซีวอนค่อยๆเดินมาหยิบสร้อยอีกเส้นขึ้นมาช้าๆชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับหันมองฮันค

ยองที่มองมาที่ตนอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มลูบเบาๆบนจี้ด้านที่มีตัวอักษรสลักไว้ก่อนจะเอ่ยข้อความบนนั้นออกมาเบาๆ

 

 

“ฮันคยอง&ฮีซอล…แค่นี้คุณก็น่าจะรู้แล้วนิว่ามันคืออะไร”

 

“นายกำลังจะบอกว่าฮีซอล…….”

 

ต่อจ้า

 

ยังไม่ทันที่ฮันคยองจะได้พูดจบซีวอนก็ขัดขึ้นมาก่อน

 

“ใช่ฮีซอลคือเจ้าสร้อยทั้งสองเส้นนั่น ฮีซอลคือเพื่อนคนนั้นของผม”

 

“แล้วทำไมนายไม่บอกชั้น”

 

“จะให้ผมบอกให้มันได้อะไรขึ้นมาในเมื่อคุณก็มีคนรักของคุณอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างฮีซอลมันไมให้ผมบอกคุณ….”

ซีวอนหยุดมองหน้าฮันคยองเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“คุณคงจะรู้นะว่าเพราะอะไร”

 

ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากฮันคยองนอกจากส่ายหน้าแทนคำตอบ ‘ไม่เข้าใจ’

 

“เพราะคุณมีคนรักอยู่แล้ว และเพราะคนรักของคุณคือพี่ชายแท้ๆของมัน มันรีบร้อนกลับมาจากญี่ปุ่นโดยที่ไม่สนใจฟังคำทัดทานของใครก็เพราะมันไปได้ข่าวว่าคุณคบกับใครอยู่ในฐานะคนรัก”

 

“แต่เค้าควรบอกชั้นไม่ใช่ทำแบบนี้”

 

“งั้นตอนนี้ผมจะบอกคุณแทนมันแล้วกันเพราะบางทีมันอาจจะไม่มีโอกาสได้บอกคุณเอง สร้อยสองเส้นนั่นมันเป็นคนสั่งทำขึ้นเองและมันก็ตั้งใจจะเอาไปให้คุณในวันที่มันนัดเจอกับคุณครั้งแรก แต่มันก็ไม่ได้คุณให้ด้วยตัวมันเองเพราะมันถูกส่งตัวไปญี่ปุ่นกะทันหัน คุณรู้ไหมว่าทำไม?”

 

“ชั้นไม่รู้”

 

“เพราะมันดันไปเป็นที่หมายตาของลูกชายคนรองของแก๊งค์มาเพียที่มีอิทธิพลที่สุดในเกาหลีที่ขึ้นชื่อว่าถ้าต้องการแล้วยังไงก็ต้องได้”

 

ทันทีที่ซีวอนหยุดพูดร่างสูงก็เอ่ยออกมาเบาๆ

 

“ยุนโฮ”

 

“หือ!คุณรู้จักไอ้บ้านั่นด้วยเหรอ”

 

ซีวอนหันไปถามเมื่อได้ยินชื่อของตัวต้นเหตุความวุ่นวายทั้งหมดจากปากของฮันคยอง

 

“รู้ซิก็หมอนั่นเป็น…น้องชายชั้น”

 

ทันที่จะพูดจบความเงียบก็เกิดขึ้นภายในห้อง แต่ก็เพียงไม่นานเมื่อเสียงเปิดประตูและผู้มาใหม่ทำให้ทุกคนหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเองหันไปสนใจผู้มาใหม่

 

แอ๊ด~~ปัง

 

“เฮีย”

 

“ไอ้ยุน / ยุนโฮ / จองยุนโฮ / ไอ้มาเพียหื่น”

 

ทั้งสี่อุทานออกมาแทบจะเป็นเสียงเดียวกันเมื่อเห็นผู้มาใหม่

 

 

2 b con