คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : /////15///// ครบ 100% แล้วนะค่ะ
////// HEARTED ///////
~Heechul~@~Ly~
//// 15 ////
อีกด้านหนึ่งฮันคยองที่หลังจากที่คังอินพาตัวฮีซอลออกมาแล้วก็ตรงกลับเข้าบ้านทันทีร่างสูงทิ้งตัว
ลงนอนแผ่อยู่บนโซฟาโดยที่ไม่ได้สนใจกับบาดแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุในสนามแข่งแม้แต่น้อยดวงตาคมปิดลงเพราะความอ่อนล้า
พลันเงาร่างเล็กๆก็ปรากฏกายนั่งอยู่ข้างร่างสูงที่ยังคงหลับตานิ่งอยู่มือเล็กๆวางลงบนแก้มสาก
“ไม่ใช่หนูไม่รักป๊ะป้านะแต่ป๊ะป๋าใจร้ายกับม่าม๊ะก่อนป๊ะป๋าก่อนทนเจ็บแบบนี้ไปก่อนแล้วกันนะใจหนูก็อยากช่วยป๊ะป๋านะแต่เวลาของหนูหมดแล้วหนูต้องไปแล้วนะค่ะป๊ะป๋า หนูจะบอกอะไรป๊ะป๋าก่อนหนูจะไปนะคะม่าม๊ะน่ะรักป๊ะป๋าแล้วก็รอป๊ะป๋าเสมอนะคะเรื่องทุกอย่างจะจบลงยังไงอยู่ที่การตัดสินใจของป๊ะป๋าคนเดียวนะคะ”
ทันทีที่พูดจบ ร่างเล็กก็กลายเป็นควันจางหายไปในอากาศ
ร่างสูงที่ผวาตื่นขึ้นมาพยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างจ้าภายในห้องพลางสอดส่ายสายตามองหาร่างเล็กในความฝันแต่กับพบเพียงน้องชายที่นั่งหน้าตื่นอยู่ข้าง
“เป็นอะไรซองมินทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ฮันคยองเอ่ยถามน้องชายของตน
“ก็พี่...พี่มานอนทำไมตรงนี้แผลพี่ก็ยังไม่ทำแถมผมปลุกพี่ตั้งนานพี่ก็ไม่ตื่น”
ร่างอวบโวยวายทันทีด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่าแค่เพลียๆเฉยๆ”
“แต่ผมเรียกพี่ตั้งนานนะฮะนานมากๆด้วย”
ร่างอวบยังคงบ่นไม่เลิก
“เอาน่าพี่ก็ตื่นแล้วไง”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะฮะเดี๋ยวผมทำแผลให้”
ว่าแล้วก็พยุงพี่ชายตัวเองขึ้นไปส่งบนห้องก่อยจะรีบลงมาเตรียมอุปกรณ์ไว้สำหรับทำแผลให้พี่ชาย
...
ด้านร่างสูงหลังจากที่น้องชายพยุงมาส่งถึงห้องแล้วแทนที่จะไปอาบน้ำอย่างที่น้องชายตัวอวบสั่งไว้กลับนั่งลงบนเตียงกว้าง ดวงตาเหม่อลอยนึกถึงภาพฝันที่เพิ่งเกิดขึ้น
“เฮ่อ”
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจลุกไปอาบน้ำ
พยายามไม่คิดถึง
“เราไม่ได้รักหมอนั่น
ไม่อยู่ที่นีก็ดีแล้วนิ”
..
..
..
..
เพราะความที่บาดเจ็บจากการแข่งขันทำให้ฮันคยองไม่สามารถไปร่วมซ้อมกับพวกคังอินได้จึงต้องพักรักษาตัวให้หายดีก่อน
ร่างสูงที่นั่งอยู่ภายในห้องรับแขกมองไปรอบๆบ้านที่ตอนนี้เงียบสนิทซองมินที่ตอนนี้ออกไปไหนไม่รู้แต่เช้าทุกวันทิ้งพี่ชายที่ยังบาดเจ็บไว้บ้านตามลำพัง
ฮันคยองมองสภาพตัวเองตอนนี้แล้วก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ
“มารู้ตัวตอนนี้ก็คงจะสายไปแล้วสินะ”
ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับหลับตาลงตลอดเวลาเกือบจะ3เดือนที่ผ่านมาภายในบ้านหลังใหญ่นี้ปราสจากคนๆนั้นคนที่ก่อนหน้านี้เค้าเคยปราถนาให้ออกไปให้พ้นจากชีวิตของเค้าและตอนนี้มันก็เป็นอย่างที่เค้าเคยต้องการแต่ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจเลยซักนิด
“เฮ่อ”
“มันสายไปแล้วฮันคยอง”
..
..
..
..
อีกด้านหนึ่ง
“พี่ฮีซอลพี่ทึกกี้ผมตื่นเต้นจังเลย”
เสียงเล็กๆของซองมินเอ่ยขึ้นทั้งๆที่เดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
“ใจเย็นๆน่าเจ้าอวบมานั่งนี่เลยมาเดินวนไปวนมาแบบนั้นพี่ปวดหัว”
ฮีซอลบอกพร้อมกับกวักมือเรียกเจ้าอวบที่เดินวนอยู่ให้มาทางที่ตัวเองนั่งอยู่ซองมินทำแก้มป่องปากบู่ใส่ฮีซอลทันทีที่นั่งลงข้างๆ
“ก็เค้าตื่นเต้นอ่ะ”
ร่างอวบบ่น
“เอาน่าซองมินพวกพี่ก็ตื่นเต้นเหมือนกันแหละแหมหลานทั้งตคนนะ”
ทึกกี้ที่เดินมานั่งลงอีกข้างของซองมินเอ่ยบอกพร้อมกับยีหัวร่างอวบจนยุ่งไปหมด
“พี่ทึกกี้อ่ะ”
ซองมินเอ่ยชื่อคนที่เล่นหัวตัวเองพร้อมกับใช้สองมือจัดผมให้ดูดีเหมือนเดิม
“เรามาทายกันดีกว่าว่าหลานของเราจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
ซองมินว่า
“ชั้นว่าผู้ชาย”
ทึกกี้บอกก่อนคนแรก
“ผมก็คิดเหมือนพี่ทึกกี้นะ”
ซองมินว่าขึ้นบ้าง
“แต่ชั้นว่าผู้หญิงนะ”
ว่าแล้วก็ยิ้ม
ทั้งสองคนที่ฟังอยู่มองหน้ากันงงพลางคิดในใจ
“ยังไม่ลืมฮานึลแน่ๆเลย”
ทั้งสามคนรออยูาหน้าห้องคลอดได้ไม่นายหมอก็ออกมาทั้งสามรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“หมอฮะพี่ผมเป็นไงบ้าง”
“หลานผมแข็งแรงไหมฮะ”
“หลานผมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายฮะ”
“ใจเย็นๆครับ ค่อยๆพูดก็ได้ไม่ต้องแย่งกัน”
หมอหนุ่มปรามทั้งสามปนหัวเราะกับท่าท่างตื่นเต้นที่ทั้งสามแสดงออกมา
“แหมคุณหมอก็พวกผมตื่นเต้นนี่น่า”
ซองมินบ่นออกมางุบงิบๆ
“งั้นพวกคุณก็ฟังดีๆนะครับ
หลานของพวกคุณเป็นผู้หญิงนะครับ แข็งแรงดีทั้งแม่ทั้งลูกครับอีกสักครู่จะย้ายคนไข้ไปห้องพักพื้นพวกคุณไปรอที่ห้องเลยก็ได้ครับ”
..
..
..
“น่ารักจังเลย”
ฮีซอลเอ่ยพร้อมกับก้มลงหอมแก้มนิ่มๆของเด็กน้อยในอ้อมแขนของตนเด็กน้อยในอ้อมกอดหัวเราะคิดกับสัมผัสที่ได้รับ
“พี่ฮีซอลให้ผมอุ้มด้วยสิ”
ซองมินบอกเพราะตัวเองก็อยากเล่นกับเด็กน้อยบ้างแต่ดูแล้วท่าทางฮีซอลคงจะไม่ได้ยินซองมินกำลังจะอ้าปากเรียกอีกครั้งแต่ก็ถูกทึกกี้ห้ามไว้ซะก่อนซองมินมองหน้าทึกกี้ด้วยความไม่เข้าใจ
“อย่าพึ่งเลยซองมินปล่อยฮีซอลไปเถอะ”
“แต่พี่ก็ผมอยากอุ้ม”
“น่าซองมินวันหลังก็ได้ นายดูหน้าฮีซอลตอนนี้สิตั้งแต่วันนั้นน่ะฮีซอลไม่เคยยิ้มแบบนี้เลยน่ะ”
“จริงด้วยสินะฮะผมลืมไปสนิทเลย”
ซองมินเอ่ยขึ้นบ้างเมื่อคิดได้ตามที่ทึกกี้บอก พี่ฮีซอลยิ้มหัวเราะเล่นกับเด็กน้อย เด็กน้อยเองก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่มีร้องไห้ซักแอะ
“พี่จีอา ให้ผมตั้งชื่อเค้าได้ไหม”
ฮีซอลอุ้มเด็กน้อยมานั่งข้างเตียงที่มีหญิงสาวร่างบางนอนอยู่พร้อมกับเอ่ยขอ
“ได้สิ”
หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มเธอรู้เรื่องของฮีซอลดีฮีซอลเพิ่งจะสูญเสียลูกสาวไปทั้งๆที่เด็กน้อยยังไม่ได้ลืมตามาดูโลกเลย จึงไม่แปลกอะไรที่ฮีซอลจะรักลูกสาวเค้าเป็นพิเศษ
“จริงนะฮะ”
“อื่ม”
“ ฮานึล หนูชื่อ คิม ฮานึล นะจ๊ะ”
ฮีซอลเอ่ยพร้อมกับนิ้วเรียวสวยจิ้มลงเบาๆบนปลายจมูกเล็กๆของเด็กน้อย เด็กน้อยหัวเราะคิกราวกับตอบรับชื่อที่คุณน้าคนสวยตั้งให้
“คิม ฮานึล”
2Becon
ความคิดเห็น