คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : /////14///// ...... 100%แล้วเน้อ
“แหมไม่เห็นหน้าซะนานคิดว่ากลัวซะจนวันนี้จะไม่กล้าโผล่มาซะอีก”
คังอินที่เอ่ยขึ้นทันทีที่เดินไปถึงกลุ่มเป้าหมายของตนเอง
“ทำไมชั้นจะต้องกลัวแกด้วยมันจะไม่สำคัญตัวเองมากไปหน่อยหรือไงคังอิน”
ฮันคยองโต้กลับทันทีที่คังอินพูดจบ แต่คังอินกับยักไหล่ใส่อย่างไม่แยแสกับคำพูดของฮันคยอง
“รอหน่อยนะคนสวยอีกไม่นานเรา….”
ยังไม่ทันที่คังอินจะพูดจบฮันคยองก็รีบดึงเอาร่างบางหนีออกมาจากตรงนั้นทันทีด้วยความโมโหกับการกระทำของคังอิน
“ชิ ไอ้คนไม่ยอมรับความจริง”
คังอินที่มองตามคนทั้งสองคนไปเอ่ยขึ้นเบาๆ
ทันทีที่เสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้นเสียงเชียร์ก็ดังขึ้นไม่ต่างกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มลั่นสนาม
“อ๊ะ ไม่นะ”
...........%
มาต่อให้อีกนิดหน่อยนะค่ะ แต่ยังไม่ครบร้อยเปอร์อยู่ดี แหะๆ
เมื่อรู้แล้วว่าเกมเดิมพันครั้งนี้ตนเองเป็นฝ่ายแพ้ฮันคยองก็รีบเดินออกจากสนามไปทันทีโดยไม่สนใจสายตาของผู้ชนะที่กำลังมองมาทางตนเองอยู่แม้แต่น้อย
ทางด้านฮีซอลที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนลืมเรื่องสำคัญบางอย่างไปรีบวิ่งไปหาร่างสูงที่กำลังเดินมาทางตนทันที
“ฮันนายบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า”
รีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงทันทีที่ถึงตัวคนที่ตัวเองรักสุดหัวใจ
“ไม่”
ร่างสูงตอบรับเสียงแผ่ว
“จริงๆนะไม่เจ็บตรงไหนจริงๆนะ”
ฮีซอลยังคงถามย้ำแม้ร่างสูงตรงหน้าจะบอกแล้วว่าไม่เป็นไร
“ฮี...”
“แหมๆแอบมาอยู่กันตรงนี้นี่เอง แพ้แล้วก็อย่าลืมทำตามที่สัญญาไว้ด้วยล่ะ”
ยังไม่ทันที่ฮันคยองจะได้เอ่ยปากพูดอะไรเสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้นก่อนซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นคังอินที่ตามมาแอบดูอยู่นานแล้วและตั้งใจที่จะขัดจังหวะที่ฮันคยองกำลังจะพูดอะไรกับฮีซอลถึงแม้จะไม่รู้ว่าสิ่งที่ฮันคยองจะพูดคืออะไรก็ตามที่
‘ดีแล้วไม่ว่านายต้องการจะพูดอะไรก็เก็บเอาไว้ก่อนแล้วกันนะฮันคยอง ยิ่งเก็บเอาไว้ไม่ได้ล่ะบายออกมานั้นแหละยิ่งดียิ่งเข้าแผนของชั้น’
ร่างสูงแอบคิดอยู่ภายในใจ คังอินรีบเดินเข้าไปทางที่ทั้งสองคนยืนอยู่ทันที มือแกร่งคว้าเข้าที่ข้อมือบางของฮีซอลที่ยืนอยู่ข้างๆฮันคยองทันทีก่อนจะออกแรงดึงให้เดินมากับตนเอง
“ไปกันได้แล้วชั้นไม่อยากเสียเวลานาน”
“ไม่นะคุณคังอินผมไม่ไป”
ร่างบางพยายามขัดขืนร่างสูงใหญ่ที่กำลังฉุดลากตัวเองอยู่
“นายจะไม่ไปได้ยังไงฮีซอลยังไงนายก็ต้องไปกับชั้น .... ชั้นชนะเกมครั้งนี้นายก็เห็นแล้วนี่ ยอมไปกับชั้นดีๆจะดีกว่านะเพราะตอนนี้นายเป็นของชั้นแล้ว”
คังอินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆและท่าทางที่แสดงออกอย่างไม่ยินดียินร้ายกับอาการของร่างบางในกำมือของตนแม้แต่น้อย ทันทีที่คำพูดนั้นจบลงหยาดน้ำใสๆก็ไหลรินลงจากดวงตาคู่สวยทันที ร่างสูงปรายตามองร่างของคนอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ที่ยืนมองการกระทำของตนเองและร่างบางอีกคนอยู่เงียบๆ คังอินยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเพราะแม้ว่าอีกคนที่ยืนอยู่จะไม่แสดงอาการหรือท่าที่อะไรออกมานอกจากใบหน้าเรียบเฉยแล้ว เจ้าตัวคงไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยว่าแววตาของตัวเองที่ฉายชัดอยู่ตอนนี้นั้นไม่ได้แต่ต่างอะไรกับร่างที่กำลังร่ำไห้ปริ่มใจจะขาดอยู่ตอนนี้
..
..
..
“ทึกกี้ ฮึก ก .นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ร่างบางรีบถลาเข้าไปหาพื่อนรักทันทีใบหน้าสวยที่ศร้าโศกเริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที
“นายจะมาพาชั้นกลับไปใช่ไหมทึกกี้”
เจ้าของชื่อส่งยิ้มให้เพื่อนรักจางๆก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ ทำให้ใบหน้าสวยที่เริ่มมีความหวังขึ้นมาในคราแรกกลับมาซีกจางอีกครั้ง
“เปล่าฮีซอลชั้นไม่ได้จะมาพานายกลับไปแต่ชั้นแค่จะบอกว่านายควรจะอยู่ที่นี่ไปก่อนเพื่อตัวของนายเองฮีซอล”
ร่างบางส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่เพิ่งแห้งไปไหลหยดลงมาอีกครั้ง
“ทำไม ทำไม”
ร่างบางเอ่ยออกมาเบาๆปนสะอื้น
“ฮีซอล”
คังอินเอ่ยเรียกร่างบางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและอ่อนโยนกว่าก่อนหน้านี้มากนัก ฮีซอลหันตามเสียงเรียกด้วยความไม่เข้าใจ
“หยุดร้องไห้คร่ำครวญได้แล้วฮีซอล ตั้งใจฟังชั้นให้ดีสิ่งที่ชั้นทำนี่นายอาจจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องงี่เง้าไร้สาระหรือ
อะไรก็ตามแต่ทุกสิ่งทุกอย่างชั้นทำเพื่อนาย”
“ทำเพื่อผมคุณบ้าไปแล้วรึไงทำแบบนี่นะเพื่อผม ผมไม่ต้องการมันซักนิด”
ฮีซอลตะโกนใส่หน้าคังอินก่อนจะพยายามวิ่งออกไปข้างนอกแต่ก็ถูกคังอินคว้าแขนไว้ได้ทัน
“ปล่อยนะ ปล่อยสิ ผมไม่อยู่ที่นี่”
คังอินจับร่างบอบบางของฮีซอลให้อยู่นิ่งๆด้วยการยึดแขนเรียวทั้งสองข้างไว้แน่นก่อนจะค่อยๆกดให้ร่างบางนั่งลงไปที่โซฟาอีกครั้ง โดยที่ตัวเองก็คุกเข่าลงไปตรงหน้าของฮีซอลด้วยทั้งๆที่มือก็ยังไม่ได้ปล่อยออกจากแขนเรียว
“ขอร้องล่ะฮีซอล เชื่อฟังพี่ชายคนนี้สักครั้งนะ”
ร่างสูงเอ่ยออกมาเบาๆ
“พี่…พี่เหรอ”
..
..
..
..
"แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นผม" ฮีชอลเอ่ยถามเบาๆ
"ก็ในเมื่อแม่ของนายเป็นน้องสาวแท้ๆของแม่ชั้นทำไมชั้นจะจำน้าของตัวเองไม่ได้ล่ะ"คังอินเอ่ยพร้อมกับลุกมานั่งข้างๆ
"....."
"นายกำลังจะถามล่ะสิว่านั่นมันก่อนที่นายจะเกิดแล้วชั้นรู้ได้ยังไง แล้วถ้านายรู้ความจริงทุกอย่างนายก็จะเข้าใจเองแหละว่าทำไมชั้นถึงต้องตามหาพวกนายเพื่อชดใช้สิ่งที่แม่ของชั้นสร้างขึ้น "
คังอินหันไปมองหน้าคนที่นั่งข้างๆก่อนจะพูดต่อ
"ในตอนนั้นแม่ของชั้นเริ่มระแวงว่าพ่อจะมีคนใหม่ก็เลยเฝ้าดูพฤติกรรมของพ่อและแอบเห็นพ่อเข้าออกห้องของคุณน้าบ่อยๆประกอบกับช่วงนั้นคุณน้ามีอาการคล้ายกับคนแพ้ท้องแม่ของชั้นก็เลยเริ่มจับผิดคุณน้าจนได้รู้ความจริงและยังได้รู้อีกว่าคุณน้ากำลังตั้งท้องจึงหาทางไล่คุณน้าออกจากบ้านและก็สำเร็จเพราะคุณยอมออกจากบ้านไปและไม่ได้บอกเรื่องที่กำลังท้องกับพ่อด้วย"
คังอินหยุดเล่าเล็กน้อยมองหน้าเหล่าคนที่กำลังตั้งใจฟังทีล่ะคนก่อนจะเริ่มเล่าต่อ
"เรื่องเหมือนจะจบลงด้วยดีแต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้นเพราะพอไม่มีคุณน้าอยู่บ้านพ่อก็เริ่มอยู่ไม่ติดบ้านเมื่อพ่อไม่ค่อยจะกลับบ้านแม่ก็เริ่มหวาดระแวงอีกครั้งถึงขนาดจ้างนักสืบและนักสืบที่แม่จ้างมาคงจะทำงานดีจนเกินไปเพราะเพียงไม่นานแม่ก็รู้ว่านอกจากคุณน้าแล้วพ่อยังมีคนอื่นอีกแถมยังมีลูกด้วยกันซึ่งคนๆนั้นก็คือแม่ของทึกกี้และเด็กคนนั้นก็คือทึกกี้ซึ่งตอนนั้นอายุ2ขวบ"
พอเล่ามาถึงตอนนี้ฮีซอลมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนด้วยแววตาสงสัย
"เพราะนายรู้ใช่ไหมนายถึงยอมชั้นทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องของฮันคยอง"
เอ่ยถามออกไปพร้อมกับจ้องหน้าอีกคนไปด้วย แม้ท่าทีจะไม่ได้คาดคั้นอะไรแต่สำหรับคนที่ถูกจ้องมองแล้วมันชั่งอึดอัดเสียเหลือเกิน
"อื่ม"
ทึกกี้ตัดสินใจพยักหน้าตอบเบาๆ
"ทั้งๆที่นาย..."
"มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะฮีซอล ถึงชั้นจะรักฮันแต่นายเป็นน้องเป็นญาติของชั้นยังไงนายก็สำคัญ
ที่สุดสำหรับชั้นอยู่ดีแหละฮีซอล"
ฮีซอลมองหน้าอีกคนตากลมสวยแดงก่ำทึกกี้เดินมานั่งข้างฮีซอลแขนเรียวเอื้อมโอบกอดคนที่กำลังตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
"ตอนนั้นคุณบอกว่าไม่มีใครรู้ว่าแม่ของผมท้องแล้วคุณรู้ได้ยังไงกัน"
ทั้งๆที่ยังซุกหน้าอยู่กับอกของคนที่ได้ชื่อว่าพี่อีกคน
"ชั้นบังเอิญได้ยินคุณแม่เผลอพูดออกมาตอนที่โมโหให้คุณ่อน่ะ"
“อยู่ที่นะฮีซอลทำตามวิธีของชั้นนะ เชื่อชั้นสิถ้าหมอนั่นรักนายจริงยังไงเค้าก็ต้องหาทางมาอาตัวนายไปจนได้แหละ”
ฮีซอลเงยหน้าขึ้นจากอกของคนที่กอดตนไว้มองไปที่อีกคน
“ถ้านายไม่อยากจะอยู่ก็ถือซะว่าชั้นขอร้องแล้วกัน ช่วยอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนลีอาหน่อย ชั้นต้องไปแข่งสนามต่อไปที่ออสเตรเลีย ลีอากำลังท้องชั้นไม่อยากให้เค้าอยู่คนเดียว”
“…….”
“…….”
“…….”
“…….”
“ก็ได้ผมจะอยู่ที่นี่”
2becon
ความคิดเห็น