คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : part ::::::::::12::::::::::กลับมาแล้วนะค่ะ
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 12
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอโทษทุกๆคนที่รอด้วยนะค่ะ พอดีว่าหลังจากที่ไปลงเพื่อนกลับเชียงใหม่ที่หมอชิตขากลับมาฝนตกหนักไรท์เตอร์ต้องนั่งทนหนาวอยู่บนรถ ปอ.104 อยู่2ชั่งโมงกว่า กว่าจะถึงปากเกล็ดแถมพอมาถึงแล้วรถสองแถวหมด แท็กซี่ก็ไม่มี ต้องนั่งมอไซด์วินตากฝนเข้าไป ทั้งๆที่รีบอาบน้ำสระผมแล้วแท้ๆยังไม่วายเป็นไข้จนได้ แต่แล้วเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไข้หวัดยังไม่ทันหายดันเป็น เอ็กซิเด็นอีก น๊อคอยู่เป็นอาทิตย์ เฮ่อ ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
มือเรียวค่อยๆดันประตูเข้าไปช้าๆภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจมือเรียวอ่อนแรงแทบจะทันทีของที่ถูกถือมาถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ตุบ”
เสียงที่เกิดขึ้นทำให้ร่างที่กำลังหลับอยู่รู้สึกตัวขึ้นมา ฮีซอลที่รู้สึกตัวลุกขึ้นมาก็ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมองเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้านที่ตนเองนอนอยู่ร่างสวยครางออกมาเบา
“พี่...”
เพี๊ยะ
ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนใบหน้าสวยของฮีซอลเต็มแรงจนใบหน้าสวยหันไปตามทิศทางของการตบ
“ทำแบบนี้กับชั้นยังกล้าเรียกชั้นว่าพี่อีกรึไง”
แจจุงตะหวาดเสียงสั่นจนทำให้ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น
“เลวที่สุด”
แจจุงตะโกนใส่ทั้งสองก่อนรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม
“พี่ / แจจุง”
ทั้งคู่รีบลุกขึ้นเพื่อที่จะตามแจจุงออกไป
“อ๊ะ”
เสียงหวานอุทานออกมาเบาๆเมื่อเท้าสัมผัสกับพื้นห้องความเจ็บปวดที่เกิดจากสิ่งที่ทำเมื่อก็มาเยือนทันที
ทำเอาร่างสวยทรุดลงกับพื้นห้องไม่สามารถลุกขึ้นได้ดังใจ ฮีซอลมองอีกคนที่อยู่ภายในห้องแต่ฮันคยอง
กับไม่ได้จนใจกับรีบแต่งตัวแล้วออกจากห้องตามแจจุงไปทันทีน้ำตาหยดใสๆไหลอาบสองแก้มช้าๆ
เจ็บเพราะสิ่งที่ร่างสูงทำ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจดีว่ายังไงร่างสูงก็ต้องเลือกพี่ชายของตัวเองแต่ก็ไม่สามารถจะ
ทานทนได้ทั้งๆที่พยายามทำใจไว้แล้วก็ตาม
ปังๆๆ
“แจจุงเปิดประตูสิ ออกมาคุยกับชั้นก่อน”
ฮันตยองตะโกนเรียกคนรักอยู่หน้าห้อง
“ไปให้พ้น ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”
แจจุงตะโกนออกมาบอกกับคนข้างนอกห้อง
“ออกมาฟังชั้นก่อนแจจุงชั้นอธิบายได้นะ”
ร่างสูงตะโกนกกับเข้าไปภายในห้อง
“อธิบายได้ เหอะคุณจะอธิบายไอ้สิ่งที่ผมเห็นว่ายังไงฮะ”
แจจุงเปิดประตูออกมาพูด พร้อมกับเดินผ่านร่างสูงลงไปข้างล่าง ฮันคยองรีบคว้าแขนคนรักไว้ทันทีเมื่อเห็นว่าแจจุงที่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบเล็กๆกำลังจะเดินหนีตนไป
“นายจะไปไหนน่ะแจจุง”
ร่างบางสะบัดแขนของตนเองแรงๆเพื่อให้หลุดจากการจับกุมพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบร่างสูง
“ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น ขอผมอยู่เงียบๆสักพักล่ะกันไว้ผมพร้อมจะรับฟังเมื่อไหร่ผมจะกลับมาเอง”
เมื่อพูดจบก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที ด้านร่างสูงเมื่อคนรักวิ่งหนีออกไปแล้วก็เดินกลับเข้าไปภายในห้องของตนเองร่างสูงทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนล้าดวงตาคมจ้องมองไปบนเพดานอย่างเหม่อลอยภาพที่คนรักวิ่งหนีออกไปยังจำอยู่ติดตา แต่เพียงครู่ก็ถูกซ้อนทับด้วยภาพน้ำตานองหน้าของอีกคนที่อยู่ภายในห้องฝั่งตรงข้าม ร่างสูงสะบัดหัวไปมาอย่างแรงเมื่อภาพของฮีซอลปรากฎขึ้นในหัวของตน ก่อนจะพยายามข่มตาลงเพื่อหลีกหนีภาพที่กำลังตีกันวุ่นวายภายในหัวของตน
เวลาเดียวกันคนที่อยู่ในห้องอีกห้องและได้ยืนบทสนทนาของฮันคยองและแจจุงอย่างชัดเจน ร่างบางที่ได้ยินพี่ชายและคนที่รักทะเลาะกันเพราะตนเอง ร่างบางค่อยๆซบใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงกับเข่าทั้งสองข้าง
“ฮื่อๆๆ ผม..ผม.ฮือ.ขอ..โ.ทษ.ฮื่อ”
..
..
..
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น แจจุงพยายามหลบหน้าทั้งคนรักและน้องชายตัวเองหลายวันที่ไปอยู่กับจุนซู หรือแม้ว่าวันไหนที่อยู่บ้านก็ทำราวกับว่ามีเพียงคนเองเท่านั้นในบ้านหลังนี้ ฮีซอลเองก็ได้แต่ยืนดูอยู่เงียบๆเพราะไม่ว่าจะทำยังไงพี่ชายก็ไม่รับฟังคำพูดของตน ส่วนฮันคยองเมื่อสบโอกาสก็รีบที่จะอธิบายให้คนรักเข้าใจแต่ผลกลับตรงข้ามกันเมื่อมันกลับยิ่งทำให้แจจุงโกรธขึ้นมากกว่าเดิมและเดินหนีออกจากบ้านไปในที่สุด
เมื่อคนรักเดินหนีไปร่างสูงที่กำลังหัวเสียจึงมาพาลเอากับอีกคน
“พบใจนายแล้วสิที่มันต้องเป็นอย่างนี้น่ะ”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเดินสวนกับฮีซอลตรงบันได ฮีซอลมองตามคนพูดจนร่างสูงหายลับเข้าไปภายในห้อง แผ่นหลังบางค่อยๆพิงเข้ากับฝาผนัง ขาเรียวไร้แรงยืนค่อยๆทรุดตัวลงก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงนั้น
“ฮือๆ ผมขอโทษ ฮึก ผมไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
..
..
..
“นายจะเอายังไงต่อไปล่ะแจจุง”
จุนซูเอ่ยขึ้นเบาๆในความมืดภายในห้องนอนเพราะรู้ว่าเจ้าของชื่อยังไม่หลับแน่ๆ
“ชั้น...ไม่รู้สิ”
แจจุงเอ่ยขึ้นมาเบาพร้อมกับหยาดน้ำใสๆที่คลออยู่รอบดวงตากลม
“ทำไมคนๆนั้นต้องเป็นฮีซอล ทำไมคนที่หักหลังชั้นต้องเป็นน้องของชั้นเองด้วย ฮือ จุนซูชั้นไม่รู้จะทำยังดี”
จุนซูพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเพื่อนรัก ก่อนจะคว้าเอาเพื่อนรักมาก่อนไว้แน่
“ใจเย็นๆนะแจจุง เรื่องทุกเรื่องมันต้องมีทางออกของมัน นายต้องค่อยๆคิดนะ อย่าทำอะไรวู่วามเข้าใจไหม”
“อือ”
..
..
..
..
..
“พี่.”
ฮีซอลเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกคนที่นั่งอยู่ที่มานั่งภายในวิทยาลัย แจจุงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเมื่อรู้ว่าเป็นใครขาเรียวก็พาตัวเองลุกออกจากม้านั่งเดินหนีไปทันที เมื่อเห็นพี่ชายเดินหนีไปฮีซอลก็รีบวิ่งตามไปทันทีมือบางรีบคว้าแขนพี่ชายไว้เมื่อวิ่งตามทัน แต่ก็ถูกแจจุงสะบัดออกอย่างแรง
“พี่..อ๊ะ”
“ปล่อย”
เมื่อเป็นอิสระก็รีบเดินหนีไปอีก แต่อีกคนก็ยังไม่ละความพยายามยังคงวิ่งไปขวางหน้าไว้อีก
“พี่ ผมขอโทษ ฟังผมก่อนได้ไหม”
ฮีซอลเอ่ยบอกคนตรงหน้า
“แต่ชั้นไม่อยากฟังอะไรจากนายทั้งนั้น ไปให้พ้น”
แจจุงตะหวาดไล้น้องชายของตนโดยไม่สนใจคนรอบข้างที่กำลังมองอยู่ รวมทั้งจุนซูเองก็ทำได้เพียงยืนดูอยู่ห่างๆเพระไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรได้มากนัก
“พี่.ได้โปรดเถอะ”
ฮีซอลเอ่ยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ร้องไห้ทำไม คิดว่าชั้นจะให้อภัยนายรึไงที่ทำแบบนี้”
“พี่จะไม่ให้อภัยผมก็ไม่เป็นไร ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมคนเดียวเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับ ‘เค้า’ ถ้าพี่จะโกรธจะเกลียดก็โกรธผมคนเดียวเถอะ”
ฮีซอลพูดพร้อมกับมองหน้าคนตรงหน้าไปด้วย
“เค้าใช้ให้มารึไง”
“เปล่านะ ผมมาของผมเอง พี่ฮะ ผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก พี่กลับบ้านเถอะนะ”
“ชั้นจะเชื่อได้ยังไง”
“ผมสัญญา”
..
..
..
..
..
“นายไหวแน่นะฮีซอล”
ชางมินเอ่ยขึ้นเมื่อหมดเวลาเรียน เมื่อเห็นใบหน้าอันซีดเซียวของเพื่อนคนสวย
“อือ ชั้นไม่เป็นไร หรอกชางมินขอบใจมากนะ เรื่องแค่นี้ชั้นทนได้อยู่แล้ว”
ฮีซอลฝืนยิ้มอย่างยากลำบากส่งให้เพื่อให้เพื่อนรักสบายใจ ชางมินและซิวอนมองหน้ากันสักครู่ราวกับกำลังตกลงอะไรกันอยู่ ก่อนที่ชางมินจะเป็นคนพูดขึ้นมา
“อีกไม่กี่เดือนเราก็จะจบเทอมนี้แล้ว สอบเสร็จเรากลับไปเรียนที่ญี่ปุ่นกันนะ”
..
..
..
2 b con
ตอนแรกก็กะว่าจะให้จบตอนนี้เลยแต่ดูแล้วเหมือนจะยาวเกินไปก็เลยตัดไปตอนหน้า อิอิ
ความคิดเห็น