คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : part :::::::::10::::::::::
~Because I Love you~
~Heechul~@~Ly~
Rate : PC ~ NC….
Part : 10
ฮันคยองกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้งเพื่อดูว่าแจจุงหลับไปแล้วหรือยังและเมื่อเห็นว่าแจจุงหลับไปแล้วร่างสูงจึงตรงไปหยิบบางอย่างออกมาจากถุงของที่ถือมาและกลับลงไปข้างล่างอีกครั้ง
333333333333333333333333
ฮีซอลค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้านอย่างแผ่วเบา เมื่อเค้าตัดสินใจที่จะกลับเข้าบ้านในเวลานี้ที่คาดว่าทั้งฮันคยองและแจจุงคงหลับกันไปหมดแล้ว ร่างบางค่อยๆงับประตูปิดเบาๆเมื่อค่อยๆพาร่างกายของตนลอดผ่านช่องประตูที่เปิดไว้เพียงเล็กน้อยมาได้
“ เฮ่อ”
ร่างบางลอบถอนหายใจเมื่อประตูปิดสนิทแต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อหันหลังกลับมาพบฮันคยองนั่งอยู่ในห้องรับแขก ร่างบางตัดสินใจเดินผ่านไปทำทีเป็นมองไม่เห็น
ทางด้านฮันคยองเมื่อรู้ว่าฮีซอลจงใจเลี่ยงตนจึงเอ่ยเรียกก่อนที่จะก้าวเข้าไปยังที่ๆร่างบางยืนอยู่
“ฮีซอล”
ร่างสูงก้าวเข้าไปหาร่างบางที่หยุดยืนอยู่ที่ริมบันไดพร้อมกับยื่นของบางอย่างให้กับร่างตรงหน้า ฮีซอลรับเอาถุงเล็กๆนั้นมาก่อนจะเปิดดูของข้างในรอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นจางๆบนริมฝีปากอิ่มทันทีที่เป็นของที่บรรจุอยู่ภายใน
“ขอบคุณ..ที่ยังเก็บมันไว้ให้ ผมนึกว่าคุณจะโยนมันทิ้งไปแล้วซะอีก”
ฮีซอลเอ่ยบอกกับร่างสูงก่อนจะหันหลังกับเดินขึ้นด้านบนไป
333333333333333333333333
“แกตัดสินใจจะไปแล้วใช่ไหม”
จุ่ๆท๊อปก็หันมาเอ่ยกับเพื่อนร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อือ”
ยุนโฮครางตอบรับเบาๆ
เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่พูดอะไรอีกท๊อปก็หันไปหยอกล้อกับคนรักของตัวเองต่อ
“มาม๊ะ มาให้เค้าหอมที่นะที่รัก”
ร่างสูงเอ่ยพลางก้มหน้าไปหาคนรักของตัวเองที่นั่งอยู่ด้านข้าง ร่างเล็กหันไปเบะปากใส่คนรัก มือบางตีเพี๊ยะลงไปที่
ปากของร่างสูงที่ยื่นมาทำท่าจะทำดังที่ปากว่า
“นี่แนะ อย่ามาล้อเล่นตอนนี้นะ ไม่เห็นรึไงว่ายุนโฮกำลังกลุ้มใจอยู่”
พร้อมกับชี้ให้คนรักหันไปดูเพื่อนหน้าหล่อที่กำลังก้มหน้ากุมขมับมือหน้ายีผมตัวเองเป็นระยะเมื่อไม่รู้ว่าจะสามารถตามหาคนที่หายไปได้รึเปล่า
“นี่พวกนาย...”
จู่ๆยุนโฮก็หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตนหันมาหาเพื่อนรักทั้งสองคน
“ว่าไรไอ้หล่อ”
ท๊อปที่กำลังนัวเนียอยู่กับจียงหันมาตามเสียงของยุนโฮพร้อมกับเอ่ยถามเพราะไม่ทันได้ฟังที่เพื่อนรักพูด
“พวกนายไปเกาหลีกับชั้นนะ”
“ห๊ะ”
ทั้งท๊อปและจียงแทบจะตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกันเมื่อได้ยินคำของเพื่อนรัก
“ก..แกว่าไงนะ”
ท๊อปรีบหันมาถามเพื่อนรักทันที่เพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่เพื่อนหน้าหล่อพูดออกมา
“ก็อย่างที่พวกแกได้ยินนั่นแหละ”
ยุนโฮเงยหน้าขึ้นตอบเพื่อนรัก
“แต่ว่าถ้าพวกชั้นกลับไป....”
ยังไม่ทันที่จียงจะพูดจบยุนโฮก็รีบพูดขึ้นมาก่อน
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็พวกแกไม่ต้องห่วงชั้นจะจัดการเอง”
ร่างสูงรีบสวนขึ้นมาราวกับรู้ว่าสิ่งที่เพื่อนรักทั้งสองกำลังกังวลอยู่คืออะไร
333333333333333333333333
“ฮาโหล เออว่าไง อ๋อ แกจะกลับมาเกาหลีแล้วเหรอว่ะไอ้ยุน”
/// อื่มจะไปตามหาคนน่ะ ///
“ใครวะ”
/// เมีย ///
“ฮะ!!”
/// ทำไมต้องตะโกนซะดังขนาดนั้นด้วยฟะไอ้บอม ///
“ก็คนมันตกใจนี่หว่า แล้วไม่เอาคนสวยของแกแล้วรึไง”
/// ไม่อ่ะตัดใจแล้ว ///
“อ่ะโหเมียแกนี่ถ้าทางจะไม่ใช่เล่นๆนี่หว่าขนาดทำให้แกตัดใจจากคนสวยได้ ว่าแต่ว่าไปทำไรไว้ว่ะเค้าถึงหนีแกอ่ะไอ้หล่อ”
/// เออๆเรื่องนั้นไว้กลับไปแล้วจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่ว่าตอนนี้ไอ้คยูมันยัง...///
“ไอ้สองคนนั้นมันฝากมาถามรึไง ฝากบอกพวกมันด้วยไม่ต้องคิดมากไอ้คยูมันมีคนใหม่นานแล้วแล้วก็รักกันดี ว่าแต่แกถามไมว่ะหรือว่าพวกมันจะ....”
/// เออ มันสองคนจะกลับเกาหลีพร้อมชั้น แค่นี้ก่อนนะโว้ยไอ้บอมกลับไปค่อยคุยกัน ฝากบอกเฮียด้วย ///
“เออ แล้วเจอกัน”
/// อือ ///
….
….
….
..............
ร่างโปร่งบางลอบมองดูคนสองคนที่อยู่ที่สวนหน้าบ้านจากภายในห้องของตัวเอง มือบางกำผ้าม่านหน้าต่างไว้แน่น ค่อยๆเอนตัวพิงบานหน้าต่างไว้ทั้งที่สายตายังคงไม่ล่ะไปจากภาพตรงหน้า และก็เหมือนกับว่าคนที่ถูกเฝ้ามองอยู่จะรู้ตัว ร่างสูงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองดวงตากลมโตสบกับดวงตาคมเพียงครู่ก่อนจะหันหลบสายตาคมที่มองมา ร่างบางค่อยๆทรุดตัวลงนั่งชันเข่าอยู่ที่ข้างหน้าต่าง ใบหน้าสวยฟุบลงกับขาทั้งสองข้างของตน
ไร้เสียงสะอื้นไห้ มีเพียงไหล่บางๆเท่านั้นที่สั่นไหวจากความเจ็บปวดที่หัวใจเมื่อเห็นแววตาของคน
ที่หันมองมาเมื่อครู่พร้อมกับคำพูดที่ร่างสูงได้เอ่ยไว้ก่อนหน้ายิ่งตอกย้ำให้ยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีก
‘เรื่องของนายกับชั้น..เรื่องข้อตกลงของเราตอนนี้หยุดไว้ก่อนแล้วกัน เหมือนแจจุงจะกำลังสงสัย
ชั้นไม่อยากให้แจจุงรู้ ชั้นไม่อยากให้เค้าเสียใจ’
หลายวันที่ผ่านมาฮีซอลพยายามทำตัวให้เป็นปกติทุกอย่าง ให้เหมือนกับว่าตนเองและฮันคยองไม่มี
อะไรเกี่ยวข้องกันนอกจากคำว่า ‘คนรักของพี่’ กับ ‘น้องของคนรัก’ เท่านั้น
.
..
..
ทางด้านนยุนโฮที่กลับมาถึงเกาหลีได้พักใหญ่แล้วก็เริ่มออกตามหาคนตัวเองต้องการจะเจอทันที
โดยไม่ได้ขอร้องให้ใครช่วยตนเพราะตัวเขาเองต้องการหาด้วยตนเองดูซะก่อนถ้าหากหมดหนทาง
แล้วจริงๆก็ค่อยให้พี่ชายช่วยหาอีกแรง
ขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง ใบหน้าสวยที่เค้าจำได้ติดตาไม่เคยลืมยุนโฮรีบวิ่งตามหลังร่างบอบบางนั้นไปทันที มือแกร่งคว้าเข้าที่แขนเรียวทันทีที่เดินตามทันพร้อมกับกระชากร่างบางเข้าหาตัวเอง
“โอ๊ย เจ็บนะทำบ้าอะไรของคุ...นาย....”
ร่างบางรีบหันมาแหววใส่ทันทีแต่ก็ต้องเงียบเสียงลงทันทีเมื่อเห็นเต็มตาว่าคนที่กกำลังฉุดกระชาก
ตนอยู่คือใคร
“แจจุง”
ร่างสูงเอ่ยเรียกชื่ออีกคนเสียงแผ่ว
“ปล่อยชั้น ชั้นไม่เคยรู้จักกับนาย”
ร่างบางตะหวาดใส่ร่างสูงพร้อมกับสะบัดแขนของตนแรงๆเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
“ไม่ปล่อยแจจุง เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ร่างสูงพยายมพูดดีๆกับร่างบางและพยายามใช้กำลังให้น้องที่สุดเพราะรู้ดีในสิ่งที่ร่างบางตรงหน้าไม่ชอบ ผ่านแจจุงเมื่อรู้สึกว่ายุนโฮผ่อนแรงที่บีบแขนตนเองลงแล้วแต่กลับไม่พยายามสะบัดออกเพราะรู้ว่าแรงอันน้อยนิดของตนเองคงที่อะไรไม่ได้ ร่างบางหยุดยืนนิ่งๆให้อีกฝ่ายตายใจ ก่อนริมฝีปากอิ่มจะอ้าออกและงับเข้าที่แขนของยุนโฮเต็มแรง
“งั่ม”
“โอ๊ย”
ยุนโฮปล่อยมือที่จับอีกคนไว้ทันที และเมื่อเห็นโอกาสเหมาะขณะที่ยุนโฮกำลังเผลอจึงรีบวิ่งหนีไป
ร่างสูงที่รู้ตัวเมื่อสายก็ไม่สามารถตามทันได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในใจ
“เฮ่ย เดี๋ยวสิ.. โธ่เอ้ย แล้วจะเจออีกหรือเปล่าว่ะ”
……
…….
……….
วันนี้ก็เป็นเช่นทุกวันจะแตกต่างกันก็ตรงที่วันนี่คนที่ออกจากบ้านแต่เช้ากลับเป็นแจจุงเพราะมี
รายงานกลุ่มที่ต้องรีบทำและต้องไปช่วยจุนซูหาข้อมูลที่ห้องสมุด
ฮีซอลที่เห็นพี่ชายของตนออกจาดบ้านไปนานแล้วจึงออกมาจากห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่ฮันคยอง
เดินขึ้นมาถึงข้างบนพอดี
ร่างสูงมองบานประตูที่ค่อยๆแง้มเปิดออกช้าๆ ฮีซอลที่เปิดประตูออกมาเจอฮันคยองอยู่หน้าห้องก็ตกใจยืนมองหน้าชายหนุ่มนิ่งอยู่แบบนั้น ฮันคยองเองก็เช่นกันเขามองร่างบางที่หน้าประตูนิ่ง ฮี
ซอลดูผอมไปมากจากเมื่อก่อน
‘เฮ้อ’
ฮันคยองถอนหายใจออกมาเบา
เค้าผิดรึเปล่าที่ไม่ให้อิสระ ไม่ให้ทำในสิ่งที่ต้องการ และไม่ตอบสนองในสิ่งที่ฮีซอลเรียกร้อง แต่
จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อตอนนี้แจจุงกำลังเริ่มสงสัย เค้าไม่อยากให้แจจุงต้องเสียใจแม้รู้ดีว่าถ้าเวลานั้นมาถึงเค้าก็คงเลือกแจจุงอยู่ดี เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างสูงก็หันหลังกลับเตรียมจะเดินเข้าห้องของตนเอง ฮีซอลที่เห็นร่างสูงกำลังจะเดินหนีเข้าห้องไปก็รีบวิ่งไปโอบกอดร่างสูงไว้จากด้านหลัง
ร่างสูงที่กำลังก้าวเดินหยุดนิ่งเพราะตกใจไม่คิดว่าฮีซอลจะทำเช่นนี้
“ปล่อยชั้นก่อนเถอะฮีซอล”
ร่างสูงเอ่ยเบาๆมือหนาพยายามแกะแขนของฮีซอลออกจากเอวของตน
“ไม่..ฮึก..ไม่ปล่อย”
มีเพียงเสียงอู้อี้เบาดังตอบมาเท่านั้นแต่อ้อมกอดจากแขนเล็กๆคู่นั้นกลับแน่นขึ้น
“ฮีซอลนี่นายไม่เข้าใจที่ชั้นพูดรึไง”
ร่างสูงตะโกนใส่ร่างบางอีกทั้งยังพยายามแกะแขนของฮีซอลออก
“........”
ฮันคยองรวบข้อมือบางไว้ทั้งสองข้างเมื่อเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของอีกคนได้สำเร็จ ร่างบางพยายามดิ้นเพื่อให้เป็นอิสระจากการจับกุมของร่างสูงและเมื่อเป็นอิสระร่างบางก็ตรงเข้ากอดร่างสูงอีกครั้ง
“ฮี...อุบ..”
ร่างสูงไม่มีโอกาสได้ต่อว่าอีกเมื่อริมฝีปากอิ่มประกบปิดริมฝีปากบางทันทีมือบางจับประคองใบหน้าคมไว้ไม่ให้หันหนี เมื่อความอดทนสิ้นสุดลงฮันคยองตัดสินใจผลักฮีซอลออกไปจนร่างบางล้มลงกับพื้นตรงหน้า
ฮันคยองเองก็ดูจะตกใจไม่น้อยที่ฮีซอลล้มลงไปแบบนั้น ฮีซอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตรงหน้าช้าๆใบหน้าสวยอาบพราวไปด้วยหยาดน้ำตาใสๆ สีหน้าแสดงออกซึ่งความเจ็บปวดอย่างชัดเจน
‘ผมมันหน้ารังเกียจนักรึไงทำไมคุณถึงต้องแสดงออกมาซะชัดเจนขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมรักคุณ ต้องการคุณ ใช่สิผมมันก็แค่ของโสโครกสำหรับคุณ ผมมันเป็นตัวหน้ารังเกียจ’
ฮีซอลค่อยๆเช็ดน้ำตาของตัวเองลวกๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“ผมขอโทษที่ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้”
เมื่อเอ่ยจบก็รีบเดินลงไปข้างล่างและเดินออกไปนอกบ้านทันที ทิ่งไว้เพียงร่างสูงที่มองตามไปจนลับสายตาก่อนจะเอ่ยชื่อของอีกคนออกมาเบา
“ฮีซอล”
2 b con
70%ที่เหลือเหมือนจะน้อยๆเนอะ เอาน่ามันมีเหตุสุดวิสัยเมื่อตอนเย็นกำลังปั่นอยู่ดีไฟดันดับซะงัน งานเข้าเลยไม่ได้ save ไม่ได้เขียนใส่สมุดไว้ แต่เพราะรับปากไว้แล้วพอไฟติดก็เลยรีบมาปั่นแต่นานหน่อยเพราะลืมว่าพิมพ์อะไรไปบ้าง 5555
ตอนหน้า nc อยากอ่านไวๆก็เม้นเยอะนะ ใกล้จบแล้วนะเรื่องนี้คิดว่าอีกไม่เกิน3ตอน
ความคิดเห็น