คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : //// 11 ////
////// HEATERD ///////
~Heechul~@~Ly~
//// 11 ////
จากเวลาสายจนบ่ายก็ยังไร้วี่แววว่าร่างบางที่ออกไปแต่เช้าจะกลับ ยิ่งทำให้ฮันคยองหงุดหงิดและยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเวลายิ่งยาวนานมากขึ้นและยิ่งมากขึ้นไปอีกเมื่อระลึกได้ว่าใครมารับเอาฮีซอลออกไปแต่เช้า
ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นและแทบไม่จำเป็นเลยที่ฮันคยองจะต้องหันไปดูว่าใครเพราะเสียงแบบนี้น้องชายตัวแสบของเขาเองแน่นอน
“อ้าว พี่ฮันทำไมมานั่งหน้าบูดอยู่แบบนั้นล่ะ แล้วนี่พี่ฮีซอลไปไหน”
ไม่ว่าเปล่ายังหันซ้ายหันขวาหาคนที่ถามถึง
“ปรกติเห็นตัวติดกันจะตาย แยกกันอยู่ได้ด้วยเหรอ.....”
ยังไม่ทันที่ซองมินจะพูดจบ ฮันคยองก็ลุกพรวดขึ้น คว้ากุญแจรถได้ก็รีบออกไปทันที ซองมินมองตามหลังพี่ชายไปอย่างงง ก่อนจะหันมาถามทึกกี้ที่เดินลงมาพร้อมกัน
“ผมพูดอะไรผิดรึเปล่านี่พี่ทึกกี้ พี่ฮันเค้าโกรธผมรึเปล่าถึงได้รีบออกไปแบบนั้น”
“ไม่หรอกมั้งคงนึกได้ว่ามีธุระ”
..
…
…..
……
……..
ทางด้านคังอินที่พอพาฮีซอลมาส่งที่ร้านตุ๊กตาของคนรักของตัวเองเรียบร้อยแล้วก็เริ่มแผนการของตัวเองทันที
“อย่าลืมนะถ้าเห็นหมอนั่นมาให้รีบโทรบอกฉันทันที”
คังอินเอ่ยกำชับกับคนของตัวเองก่อนจะเดินออกไป
..
..
..
“คุณคังอินไปไหนนานจังเลย”
ฮีซอลเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“คงไปคุยกับเพื่อนๆเรื่องการแข่งขันคัดเลือกนักแข่งระดับประเทศเพื่อไปแข่งชิงแชมป์โซนเอเชียอยู่ก็ได้เดี๋ยวก็คงมาแหละ”
เสียงที่ตอบกลับมากลับไม่ใช่ร่างบางเจ้าของร้านแต่เป็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
ฮัซอลพยักหน้ารับเบาๆและเลิกคิดเรื่องคังอินแล้วหันไปคุยเรื่องอื่นแทน
ครืด~~~~~
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะกดรับ
“ว่าไง”
ร่างสูงกรอกเสียงลงไปทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา
“มาแล้วนะพี่กำลังเดินไปตอนนี้อยู่แถวๆร้านดอกไม้ใกล้ๆกับที่พี่อยู่นั่นแหละ”
ปลายสายรีบบอกทันที่ก่อนที่เหยื่อจะคลาดสายตา
“เออ แค่นี้แหละแล้วแกคอยดูหน้ามันได้เลย”
“ครับพี่”
..
..
..
ฮันคยองมองไปรอบๆบริเวรที่ตนยืนอยู่ก่อนจะสบถออกมาเบาๆ
“เฮ่อ !ไอ้ร้านบ้านั่นอยู่ไหนฟะ”
ร่างสูงบ่นอย่างหัวเสีย ไอ้ครั้นจะโทรไปตามก็กลัวจะเสียฟอร์ม ขณะที่กำลังหงุดหงิดอยู่นั้นสายตาคมก็เหลือบไปเห็นคังอินที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าร้านขายดอกไม้ไม่ไกลกับที่ตนยืนอยู่มากนัก ฮันคยองรีบหลบเพื่อให้พ้นจากสายตาของคังอินทันทีโดยไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นอยู่ภายใต้สายตาของอีกคนไปตั้งนานแล้วและกำลังเดินตามเกมที่อีกฝ่ายกำลังจะเริ่มขึ้น
ด้านคังอินเมื่อเห็นฮันคยองหลบก็ทำเป็นมองไม่เห็นและทำทีคุยโทรศัพท์ต่อไปร่างสูงหยุดลงหน้าร้านขายดอกไม้ที่มีดอกไม้สดมากมายหลายชนิดถูกวางเรียงรายไว้หน้าร้านมือหนาค่อยๆหยิบดอกกุหลาบขาวดอกใหญ่ตรงหน้าออกมาหนึ่งดอกก่อนจะส่งเงินให้กับเจ้าของร้านแล้วเดินออกไป
คังอินเดินกลับมาที่ร้านตุ๊กตาพร้อมกับของในมือโดยมีร่างสูงอีกคนตามไปห่างๆ ร่างหน้าปรายตามองไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าร้านไป และทันทีที่คังอินเดินเข้าร้านไปเสียงโทรศัพท์ของฮีซอลก็ดังขึ้นร่างบางรีบกดรับทันที่ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเป็นสายของตนเองหรือของเจ้าของเครื่องด้วยซ้ำ
“จะกลับเมื่อไหร่”
เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่ร่างบางกดรับสาย ร่างบางที่ตาโตอยู่แล้วตาโตยิ่งกว่าเก่าเมื่อรู้ว่าใครโทรมา ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อ จนจีอาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอดแซวไม่ได้
“แฟนโทรมาเหรอดูทำหน้าเข้าสิ”
และนั่นยิ่งทำให้ฮีซอลหน้าแดงขึ้นไปอีก เมื่อเห็นแบบนั้นคังอินจึงสรุปได้ทันทีเลยว่าคนที่โทรมานั้นคือฮันคยองแน่ๆร่างหนาแอบมองลอดผ่านกระจกบานใสออกไปนอกร้านเพื่อรอจังหวะให้คนที่อยู่นอกร้านหันมาเห็นสิ่งที่เค้ากำลังจะทำ กุหลาบขาวดอกใหญ่ถูกยกขึ้นสัมผัสริมฝีปากหนาแผ่วเบาก่อนจะนำด้านที่เพิ่งสัมผัสริมฝีปากตนไปแตะลงเบาๆบนแก้มนิ่มๆของฮีซอลพร้อมกับคำหวานๆที่จงใจจะพูดเสียงดังเพื่อให้คนปลายสายได้ยินด้วย
“ดอกไม้สวยๆสำหรับคนสวยครับ”
ฮีซอลยิ้มหวานก่อนจะรับเอาดอกกุหลาบขาวมาถือไว้ หูก็พยายามฟังเสียงของคนในสายว่ายังอยู่หรือไม่
“ฮัน”
“...........”
“ฮันยังอยู่ไหม”
..
“ฉันจะรออยู่ที่ประตูทางออกโซน A”
ไม่รอให้ฮีซอลได้พูดอะไรอีกหลังจากที่สั่งร่างบางไปเรียบร้อยแล้วฮันคยองก็รีบวางสายไปทันทีพร้อมกับรีบเดินไปยังจุดหมายที่ตนเองบอกร่างบางไว้
ฮีซอลรีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าหลังจากที่ฮันคยองวางสายไป
“ผมคงต้องกลับแล้วล่ะฮะ”
“กลับดีๆนะ”
คังอินเดินออกมาส่งฮีซอลที่หน้าร้าน
“ฮะ”
ฮีซอลตอบรับเบาๆก่อนจะรีบวิ่งออกไปเพราะเกรงว่าถ้าปล่อยให้ฮันคยองรอนานเกินไปฮันคยองอาจจะอารมณ์เสียได้
ฮันคยองมาถึงจุดที่เขานัดกับฮีซอลไว้เพียงไม่นาน ร่างบอบบางของฮีซอลก็ปรากฏแก่สายตาในหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มจากๆที่เห็นอีกคนรีบวิ่งมาแต่ก็เพียงไม่นานเมื่อดวงตาคมเหลือบไปเห็นดอกกุหลาบขาวที่เขาเห็นว่าใครเป็นคนซื้อมันมาอยู่ในมือของฮีซอล
“ฮ้า~~~เหนื่อยจัง ~”
ฮีซอลวิ่งมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยถามคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตอนนี้
“ฮันมานานหรือยัง รอนานไหม”
ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับคว้าข้อมือบางให้เดินตามตนไปทันทีโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนนั้นตกอยู่ภายใต้สายตาของใครหลายๆคนทั้งพวกที่ตั้งใจตามมาและพวกที่บังเอิญมาเจอ
ที่ลานจอดรถ
“ขึ้นมาสิยืนบื่ออยู่ได้”
ฮันคยองโวยขึ้นเมื่อร่างบางที่เขาลากมาไม่ยอมขึ้นรถเสียทีทั้งๆที่ตนเองก็สตาร์ทเครื่องรอนานแล้ว เมื่อได้ยินเสียงร่างสูงโวยวายฮีซอลรีบสวมหมวกกันน๊อคที่ร่างสูงส่งให้แล้วรีบก้าวขึ้นไปซ้อนด้านหลังทันที สองแขนเรียวโอบรอบเอวหนามือบางกำเจ้าดอกไม้ไว้แน่น
“เกะกะ”
จุ่ๆฮันคยองก็พูดขึ้น
“อะไรเหรอ”
ฮีซอลเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ไอ้ดอกไม้นั่นน่ะ ทิ้งไปได้ไหมฉันขี่รถไม่ถนัด”
“แต่ว่า........”
ยังไม่ทันที่ฮีซอลจะได้พูดว่าอะไรต่อฮันคยองก็รีบแทรกทันที
“ทำไมที่ทิ้งไปไม่ได้นี่เพราะไอ้หมอนั่นมันเป็นคนให้ใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะ”
“งั้นก็ทิ้งไปสิ”
ร่างบางจำใจต้องทิ้งเจ้าดอกไม้นั้นไปตามความต้องการของร่างสูง
..
..
..
..
..
..
“พี่ทึกกี้เห็นเหมือนที่ผมเห็นไหม”
ซองมินเอ่ยถามคนที่อยู่ข้างๆ
“ฉันก็เห็นเหมือนที่พวกนายเห็นนั่นแหละ”
แต่คนที่ตอบกลับมากลับกลายเป็นอีกคนที่แอบตามมาดูผลงานของตนเอง ทึกกี้และซองมินหันไปทางต้นเสียงทันที ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่
“เป็นไงผลงานของฉันเยี่ยมไหม”
ชายหนุ่มหันไปพูดกับทึกกี้ แล้วหันหลังเดินกลับไปแต่ก็ถูกร่างบางเรียกไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวก่อน......พี่”
ร่างสูงหันกลับมายิ้มให้ทึกกี้และซองมินอีกครั้ง แต่ตอนนี้ซองมินไม่รับรู้อะไรอีกแล้วเพราะกำลังสงสัยกับคำว่า “พี่”ที่ได้ยินคนข้างๆใช้เรียกคังอิน
“พี่จะทำอะไรกันแน่”
ทึกกี้มองหน้าคนเป็นพี่อย่างไม่ไว้ใจ
“ถ้าสัญญาจะร่วมมือกับฉันแล้วฉันจะบอก”
ร่างสูงตอบ
“หวังว่าคงไม่คิดแยกสองคนนั้นออกจากกันนะ”
ร่างสูงไม่ตอบแต่เพียงพยักหน้ารับเบาๆ
..
..
..
..
..
..
ด้านฮันคยองที่พอขี่รถออกมาจากห้างแล้วก็ขี่ไปเรื่อยๆสายตาคมเหลือบไปเห็นร้านขายดอกไม้ตรงหน้าพลันนึกถึงใบหน้าสวยตอนที่เขาเอาดอกกุหลาบดอกนั้นไปทิ้ง ร่างสูงจอดรถตรงหน้าร้านนั้น
“รออยู่นี่แหละ”
ฮันคยองหันไปบอกฮีซอลที่ทำท่าจะเดินตามตนเข้าไปในร้านด้วย ร่างบางพยักหน้ารับและยืนรออยู่ที่หน้าร้านไม่นานนักฮันคยองก็เดินออกมาพร้อมกับดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่ในมือ
“เอ้า”
ร่างสูงยื่นช่อดอกไม้ให้กับฮีซอล ร่างบางรับดอกไม้มาอย่างงงพลางมองหน้าร่างสูงเป็นเชิงถาม ‘ให้เขาเหรอ’
ฮันคยองเมื่อเห็นแววตาสงสัยของฮีซอลจึงเอ่ยออกมาเบาๆ
“ให้”
ว่าแล้วก็รีบเดินไปที่รถทันทีและสตาร์ทเครื่องรอร่างบางที่กำลังเดินตามมาทันที
ส่วนฮีซอลพอได้ยินว่า ‘ให้’ ใบหน้าสวยก็ขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาทันที รีบตามขึ้นซ้อนท้ายรถร่างสูงทันทีแขนเรียวข้างหนึ่งโอบเอวหนาไว้แน่นอีกข้างก็ประคองช่อดอกไม้ไว้ในอ้อมแขน เมื่อเห็นว่าร่างบางนั่งเรียบร้อยแล้วฮันคยองก็ออกรถไปทันที
2 b con
หายหน้าไปนานลืมกันรึยังเอ่ย กลับมาอัพให้แล้วน้า เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะ
ความคิดเห็น