ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โทรศัพท์กลางดึก
"กริ๊งงง..........งงง"เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้นทำลายความเงียบสงบภายในห้องนอน ของ ผม
เสียงนี้อีกแล้ว เสียงที่ผมไม่ต้องการจะได้ยิน เพราะทุกครั้งที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก มันไม่เคยนำมาซึ่งข่าวดีเลย ผมรอสักพักเผื่อมันจะเงียบไป จนแล้วจนรอดมันก็ยังแหกปากไม่ยอมเงียบ ผมเลยจำเป็นต้องเอื้อมมือไปรับด้วยความเกรงใจคนข้างๆห้อง เนื่องจากผมยังคงเป็นนักศึกษาเรียนไปทำงานไป ส่งตัวเองเรียนจึงทำให้ต้องเช่าหอ ใกล้ๆมหาวิทยาลัย กลับมาพูดถึงโทรศัพท์ที่ผมเพิ่งยกหูขึ้น
"ฮัลโหล..." ผมกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์ด้วยความงัวเงีย พร้อมกันกับที่เสียงจากปลายสายดังกระแทกออกมาจากหูโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงที่ออกมาผมรีบเอื้อมมือไปกดสวิตซ์เปิดไฟที่โคมไฟบนโต๊ะข้างโทรศัพท์ทันที
"ฮืออออออออออ" เสียงร้องไห้จากปลายสายดังไม่หยุด พร้อมกับความกลัวที่ผมรู้สึกได้จากเสียงที่ดังผ่านโสตประสาทที่ทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัว
"ปุย เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ปุยอยู่ไหน อยู่กับใคร ใครเป็นอะไร" ด้วยความที่ตกใจกับเสียงร้องไห้ทำให้ผมถามคำถามต่างๆที่ข้องใจออกไปจนหมดอย่างไม่มีสติ สับสนเสียยิ่งกว่าคนที่โทรมาเสียอีก
"โอ๊ก...ฮืออออออออออ" ปุยเรียกชื่อผมเหมือนจะตอบคำถามของผม แต่แล้วก็กลับไปร้องไห้เหมือนเดิมอีกครั้ง
"ปุย ปุย พูดตามโอ๊ก นะ 1 2 3.....9" ผมเรียกปุยเพื่อดึงความสนใจของปุยให้หลุดออกจากเรื่องอะไรก็ตามที่ตอนนี้กำลังทำให้ปุยร้องไห้อย่างไม่สติ และใช้การนับเลขเพื่อให้ความสนใจนั้นยังคงอยู่กับผมและยืดเวลาให้หยุดร้องไห้
"1 อึก อึก 2 อึก 3" ปุยทำตามอย่างว่าง่าย แม้จะยังมีการสะอื้นอยู่บ้าง แต่ผมก็เข้าใจว่าการที่จะให้คนเราหยุดร้องไห้ดื้อๆนั้นมันทำกันได้ยาก ผมจึงถือหูโทรศัพท์รออย่างอดทนจนปุยนับถึงเลข9 และหยุดสะอื้นได้ในที่สุด
"ปุย ตอนนี้ปุยอยู่ที่ไหนหรอ แล้วอยู่กับใครเอ่ย" ผมพยายามถามคำถามที่ไม่ทำให้กระทบกระเทือนใจปุยมากนัก เพื่อว่า ปุย จะได้ตอบคำถามของผมก่อนที่จะร้องไห้อีกครั้ง
"ตอนนี้ปุยอยู่หน้าห้อง ICU ร.พ.ราษฏร์บูรณะ อยู่คนเดียว เดี๋ยวปุยโทรหาคนอื่นต่อนะ โอ๊ก รีบมานะ ซัน ซัน...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด" อยู่ๆสายก็ขาดไปเสียเฉยๆ ถึงแม้จะจับใจความไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ทำให้ผมได้รู้ที่อยู่ของเพื่อนแล้ว
ผมรีบผละลุกขึ้นจากเตียงหยิบเสื้อและกางเกงตัวที่ใกล้ที่สุดสวมไปด้วยวิ่งไปที่ประตูห้องด้วย ผมรีบออกจากห้องล็อคกลอน แต่ไม่ได้ล็อคกุญแจอีกชั้นตามปกติที่ต้องล็อค ด้วยความรีบร้อนผมวิ่งออกไปพร้อมกับโบกรถแท๊กซี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"ไปรพ.ราษฏร์บูรณะครับ" ผมบอกคนขับทันทีที่ขึ้นรถ พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมากดเลข7ค้าง(ซึ่งเป็นหมายเลขโทรด่วน) ซึ่งเป็นเบอร์ของ บอม
ผมรีบโทรหาบอมเพราะคิดว่าบอมน่าจะถึงรพ.แล้ว แต่บอมกลับไม่รับโทรศัพท์ ผมจึงลองโทรไล่หาทุกคน จนในที่สุดก็ไล่มาจนเป็นเบอร์พี่เฟรช และไม่นานนัก พี่เฟรช ก็รับสาย
"ฮัลโหล พี่เฟรช เกิดอะไรขึ้นครับ ซันเป็นอะไร" ผมรีบถามคำถามที่ข้องใจที่สุดออกไปทันที่ที่มีการรับสายเพราะคำสุดท้ายที่ได้ยินเป็นชื่อของซัน ที่แยกจากประโยคของคนที่ปุยอยู่ด้วย
"โอ๊ก ตั้งสตินะ ซันไปแล้ว รีบมานะ" พี่เฟรชตอบแค่นั้นแล้วก็วางสายไป
เพืยง 3 นาที ผมก็มาถึงหน้า รพ.ราษฏร์บูรณะ ไม่รอช้าผมรีบวิ่งเข้าไปทางห้องไอซียู และเมื่อถึงหน้าห้องไอซียู ก็พบว่า บอม กิ๊ฟ จิ๋ว พี่เฟรช นั่งอยู่รอบๆปุย ช่วยกันพัดให้ปุยที่ตอนนี้สลบไปพร้อมกับคราบน้ำตาเต็มใบหน้า ผมเข้าไปข้างหลังกิ๊ฟ ชะโงกหน้าเพื่อมองหน้าปุยให้ชัดๆ ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสลบ ใบหน้าของปุยเรียบเฉยมาก คงไม่เป็นอะไรมาก
ผมรีบเดินอ้อมไปหาพี่เฟรช ซึ่งเป็นคนที่มีสติมากสุดในเวลานี้ เพื่อถามเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
"พี่เฟรช เกิดอะไรขึ้นครับ" ผมถามพี่เฟรช เพื่อฟังคำตอบชัดๆ เพราะคิดว่าที่พี่เฟรชพูดในรถแท๊กซี่น่าจะพูดผิด หรือตกหล่นไปบางคำ
"ซันจากเราไปแล้ว" พี่เฟรชพูดแค่นั้น แล้วก็เงียบไป
เมื่อได้ฟังคำตอบชัดๆ มันทำให้ผมถึงกับเข่าอ่อน ซุดลงไปกองกับพื้น พี่เฟรชเลยรีบมาพยุงผมไปนั่งเก้าอี้ ข้างหลังปุย
"ทำไมกัน อะไรกัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้หล่ะ" ผมได้แต่พึมพำออกมา แล้วผมก็หมดสติไป
+แวะพักคุยกันนิด+
เอารูป มาให้ดูด้วยนะงับ
ถ้าดูไม่ได้เข้าลิงค์นะครับ
http://my.dek-d.com/_Hamano_/show_picture.php?pid=13051727&user_id=610770
~~Hamano~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น