S T O R Y F O R R O L E P L A Y

ลำดับตอนที่ #2 : Prologue

                                          P R O L O G U E                                          

"อย่าถามหาสิ่งที่ไร้คำตอบ"

K e v i n

จุดเริ่มต้นมันเกิดจากอะไรกันนะ

ตั้งแต่เริ่มจดจำได้ เขาก็เห็นสิ่งที่เรียกว่าบ้านหลังนี้มาตลอด สถานที่ที่ติดกับเชิงเขาในป่าอันกว้าง

ไกล สิ่งมีชีวิตรอบข้างมีเพียงแค่สัตว์ป่าและมนุษย์ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เธอบอกให้เขาเรียกตนเองว่า

"เควิน" และเรียกอีกฝ่ายว่า "มาเรีย" เคยถามความหมายของสองคำนี้ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา

อีกฝ่ายมักจะเงียบอยู่เสมอ

บ่อยครั้งที่ตั้งแต่แสงยามเช้าปรากฎขึ้นจนหมดลงในหนึ่งวัน พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย มาเรียมัก

จะอยู่ในห้องหนังสือเป็นหลัก นาน ๆ ครั้งก็สอนเขาอ่านหนังสือในบางเล่ม  พวกเราใช้ชีวิตแต่ละวัน

ผ่านไปแบบนั้น จนวันหนึ่ง พื้นที่รกร้างอันใกล้เคียงกัน เริ่มมีมนุษย์คนอื่นมาบุกเบิกมากขึ้น           

น่าจะช่วงเวลานั้น ที่เปลี่ยนคำเรียกจากมาเรียเป็น "คุณยาย"

[คุณยายคะ คุณแม่ให้ยกมาให้ค่ะ]

[ขอบใจจ้ะ]

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายนุ่มนวลถึงขนาดนั้น

มานึกย้อนดู  คำว่านุ่มนวลก็ใช้ได้ไม่ถูกนัก  แต่ตัวเขาในตอนนั้น ก็ไม่เข้าใจความหมายของคำว่า

"อ่อนโยน" มากนัก มันไม่มีอยู่ในหนังสือ แม้แต่คำว่าคุณยายก็ไม่เข้าใจ เพียงแค่คิดว่าอยากได้ยิน

เสียงแบบนั้นอีกครั้งจึงรวบรวมความกล้าเรียกดู  แต่เหมือนจะไม่ได้ผล  เพราะอีกฝ่ายเพียงแค่เงย

หน้าขึ้นมอง โดยไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา                                                                  

-

มาเรีย คลาร์ก

ครั้งแรกที่ได้รู้ชื่อเต็มของอีกฝ่ายคือตอนช่วงอายุเกือบเจ็ดปี มันอยู่ในจดหมายเก่าแก่ที่ถูกวางไว้

บนโต๊ะในห้องนอนของอีกฝ่าย  จ่าหน้าถึง  "มาเรีย คลาร์ก" โดยองค์กรอิสระเพื่อตามล่าอมนุษย์

แห่งหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเขารู้จักองค์กรนั้นตั้งแต่เด็ก เพียงแค่อีกหลายปีต่อมามีคนพูดถึงจนได้รู้เท่านั้น

"อมนุษย์" คำ ๆ นี้เขาเคยเห็นมันครั้งแรกในหนังสือเล่มที่อยู่ในห้องนอนของอีกฝ่าย  ส่วนความ-

หมาย ไม่ได้รับคำอธิบาย  สิ่งที่ได้รับกลับมาหลังจากจบคำถาม  คือ  บทลงโทษสำหรับการไม่

เชื่อฟัง                                                                                                              

-

ความลับ

คำ ๆ นี้เขารู้จักมันมาตั้งแต่แรกเริ่ม มาเรียบอกกับตนว่า ความลับ คือ สิ่งที่ปกปิดเอาไว้ เพียงแต่

อีกฝ่ายกล่าวกับเขาเพิ่มเติมว่า มันไม่มีอยู่จริง ความลับไม่มีอยู่บนโลกใบนี้ สุดท้ายทุกสิ่งจะต้อง

ถูกเปิดเผย เพียงแค่ช้าหรือเร็ว ล้วนขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น                                                

-

เพื่อนคนแรก

อีกฝ่ายเป็นเด็กผู้หญิงในระแวกใกล้เคียง คุ้นเคยจากการพบเห็นเด็กคนนั้นมาส่งอาหารให้ที่บ้าน

อยู่บ่อยครั้ง  "มีอาร์"  เป็นเด็กผู้หญิงผมเปียที่กล้าส่งดอกไม้พร้อมคำขอแต่งงานมาให้เขา  ด้วย

วัยเพียงสิบสองปี จำไม่ได้หรอกว่าตอบกลับไปว่าอย่างไร  แต่สุดท้ายเราก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน

เพียงแต่ "เพื่อน" คืออะไร คำอธิบายแรกเริ่มที่มีต่อเขา ก็คือคำอธิบายของเด็กวัยสิบสองปี       

[คือคนที่จะอยู่กับเราเสมอยังไงล่ะ]

เพียงแต่ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจ ว่าความหมายที่แท้จริงของคำว่าเพื่อนคืออะไร

[อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ]

[เป็นเพื่อนกันต้องช่วยกันสิ]

[ห้ามโกหกกันนะ]

[อันนี้เราแบ่งให้]

[เรามาแลกเปลี่ยนความลับกันดีไหม]

ทั้งหมดนั่น

มีสิ่งไหนเป็นความจริงบ้างนะ?

ในตอนที่ถูกเผาผลาญอยู่กลางกองเพลิง

ทำไมเราถึงไม่อยู่ด้วยกันล่ะ

ทำไมเธอถึงไม่ช่วย

เธอโกหก

"เธอบอกพวกเขา"

-

ไม่รู้ว่ามันจบลงในรูปแบบไหน    แต่หลังจากตื่นขึ้นมา    พวกเราก็ย้ายที่อยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อีกฝ่ายไม่เคยเล่า และเขาก็ไม่เคยพูดถึง  ทุกอย่างดูเหมือนเดิม  มีเพียงแค่ตัวพวกเราที่รู้ว่ามัน

ไม่เคยเหมือนเดิม มาเรียเริ่มหยิบหนังสือบางเล่มในห้องนอนมาให้เขาอ่านมากขึ้น ส่วนมากเป็น

เรื่องขององค์กรและอมนุษย์สายพันธุ์ต่าง ๆ  เธอไม่เคยพูดว่าเพราะอะไรเธอถึงทำแบบนั้น เช่น

เดียวกับที่เขาไม่เคยถาม ไม่เคยกล้าถาม                                                                   

ถึงแม้พวกเราจะรู้กันดีก็ตาม

ผ่านไปอีกหลายต่อหลายปี   รับรู้เรื่องราวที่มากขึ้น   ประสบการณ์ที่สั่งสอนให้เข้าใจโลกใบนี้ก็

มากขึ้นตามกันไป มาเรียอายุมากแล้ว ดูเหมือนช่วงวัยก่อนหน้าเธอฝืนใช้ร่างกายมากจนเกินไป

ถึงแม้จะพยายามยื้อเอาไว้ด้วยยาของมนุษย์ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์                                   

เธอกำลังจะตาย

มนุษย์เพียงหนึ่งเดียวที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้าคนนี้

กำลังจะหายไป

-

เคว้งคว้าง

เต็มไปด้วยความว่างเปล่าและไร้สิ่งที่อยากจะทำ

ก่อนหน้านี้ สิ่งที่คิดจะทำก็มีเพียงแค่ ใช้ชีวิตอยู่เพื่อทำงาน หาเงิน เลี้ยงชีพมนุษย์ที่เริ่มอ่อนแอ

คนนั้นไปเรื่อย ๆ สุดท้ายพอเป้าหมายหายไปก็พยายามใช้ชีวิตอยู่ต่อด้วยการลืมตัวตน ลืมความ

แตกต่างของตัวเอง                                                                                              

แต่ความจริงแล้ว มันเหนื่อยเหลือเกิน

ไม่ว่าภายนอกจะดูปกติแค่ไหน   แต่ลึกลงไปก็ยังรับรู้ได้อยู่เสมอว่าตนเอง  "แตกต่าง"  ไปจาก

คนอื่นมากแค่ไหน ไม่เคยกล้าไว้ใจใคร ไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยมีบ้าน                                  

ไม่เคยมีการยอมรับ

-

จนกระทั่งวันนั้น  วันที่จดหมายแปลกประหลาดไร้ที่มาถูกส่งมาถึงมือ  ความแปลกประหลาดที่

เหมือนกับตนเองเหล่านั้น กลับชวนให้รู้สึกปลอดภัยมากกว่าที่คาดคิด                              

จะคาดหวังอีกครั้งได้หรือเปล่า

จะมีที่ที่ยอมรับตัวตนนี้ได้จริง ๆ เหรอ

"สิ่งนี้จะไม่ใช่สิ่งที่ไร้คำตอบใช่ไหม?"