คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ทรงพลัง
'นี่ข้ากำลังจะตายอีกแล้วงั้นหรอ?'
ภาพตรงหน้าของเอลวิสคือฝูงหมาป่าขนเงิน
มันมีจำนวนหลายสิบตัวและอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมทั้งหมด
ในครั้งนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เอลวิสจะสร้างปาฏิหาริย์อีกครั้ง นอกจากจะมีคนมาช่วยเขาออกไป ในตอนนั้นที่เขาสามารถชนะมันมาได้ตัวนึงก็ปาฏิหาริย์มากพอแล้ว
แต่ก่อนที่เขาจะพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นด้วยร่างกายที่อ่อนล้าเต็มทีนั้น ดวงตาสีมรกตมองเห็นชุดพ่อบ้านที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้า ในมือข้างขวาของเขาคนนั้นถือเรเปียร์อย่างแน่นขนัด
เอลวิสรู้ทันทีว่านี่คือมอร์แกน หัวหน้าคนรับใช้ของตระกูลเฮลฟอร์ด
เมื่อเห็นดังนั้นเอลวิสจึงไม่กระวนกระวายใจมากอีก
เขาเชื่อว่ามอร์แกนจัดการทุกอย่างได้
ถึงหมาป่าจะอันตราย แต่ก็แค่กับผู้ครองตราไม้(แรงค์F)หรือคนธรรมดาเท่านั้น
และแม้เขาจะไม่รู้ว่ามอร์แกนอยู่ระดับใด แต่หัวหน้าคนรับใช้ตระกูลเฮลฟอร์ดจะไม่ธรรมดาแน่นอน
เอลวิสเลิกตะเกียกตะกายพยายามลุกขึ้น ปล่อยให้ร่างที่ตายแล้วของหมาป่าขนเงินทับร่างของตัวเองต่อไป แต่สายตาก็จดจ้องไปยังมอร์แกนแทน
ระหว่างที่มอร์แกนเดินมา เรเปียร์ในมือขวาของเขาดูส่องประกายตลบอบอวลด้วยพลังเวทย์ที่มีคุณสมบัติธาตุน้ำ
เมื่อเดินมาถึงขัางหน้าของเอลวิส เขาตวัดดาบทีนึง ร่างของหมาป่าที่ทับเอลวิสอยู่ก็ขาดออกเป็นสองส่วน
มอร์แกนกวัดแกว่งเรเปียร์เบาๆราวกับยืดเส้นยืดเส้น เขาจัองมองดูเอลวิสด้วยสายตาเรียบเฉยทีนึง แต่ในนั้นก็มีความตกใจซ่อนอยู่ แต่เมื่อเขาเห็นว่ามีหมาป่ามากมายที่รอให้เขาต้องจัดการ ขาข้างซ้ายของมอร์แกนถอยไปข้างหลังแต่บริเวณตัวโน้มไปข้างหน้าเป็นท่าพุ่ง
ก่อนที่สายตาของเอลวิสจะตอบสนองด้วยซ้ำ ร่างของมอร์แกนพุ่งทะยานเพียงเสี้ยวพริบตา หมาป่าหลายสิบตัวที่ยืนก็พลันล้มลงทีละตัวอย่างรวดเร็ว
ไม่ถึงสิบลมหายใจหมาป่าที่น่าเกรงขามก็ตายสิ้น เพียงหนึ่งการโจมตีเท่านั้น ไม่ได้หัวขาดหรือตัวขาด แค่ล้มลงไปเท่านั้น
ร่างของมอร์แกนก็กลับมายืนที่หน้าของเอลวิสเช่นเดิม แต่ในมือขวาไม่มีเรเปียร์อีกแล้ว
เขาดูเหมือนกับเป็นพ่อบ้านชราธรรมดาคนนึง แม้กระทั่งพึ่งฆ่าหมาป่าไปหลายสิบตัว ก็ไม่มีเลือดสักหยดมาติดที่เขา
เอลวิสซูดลมหายใจเข้าลึก พลางคิดในใจ
'หากให้ข้าต่อสู้กับเขาเกรงว่าหนึ่งดาบที่เขาแทงออกมาอย่างไม่ใส่ก็จะฆ่าข้าได้ในทันที'
แม้ไม่รู้ว่านี่คือระดับไหนแต่คงไม่ใช่ระดับ D แน่นอนมอร์แกนต้องเก่งกว่านั้น เอลวิสเดาว่ามอร์แกนอยู่แรงค์ B เพราะไม่งั้นคงไม่ได้รับความไว้วางใจจากปู่ของเขาหรอก
นี่คือผู้ทรงพลังในโลกนี้! แม้จะไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดและมีคนที่เก่งกว่านี้มากนัก แต่ก็คือผู้ทรงพลัง มีพลังและอำนาจมากพอจะเป็นขุนนางแห่งอาณาจักรนี้ได้
ต้องรู้ว่าในอาณาจักรอครีเวียขุนนางมีแค่สามระดับ ดยุค เอิร์ล และบารอน
ดยุค ตัองมีพลังระดับ A ในการปกครองตระกูล
เอิร์ล ต้องมีพลังระดับ Bสูงสุด ในการปกครองตระกูล
และ บารอนต้องมีพลังระดับ B ที่แข็งแกร่ง
แต่ใช่ว่ามีพลังแล้วจะได้เป็นเสมอไป จำเป็นต้องมีผลงานที่โดดเด่นและได้รับเลือกเช่นกัน ยกเว้นเสียแต่ว่าจะเป็นผู้มีพลังระดับ A หรือ S เท่านั้น
แต่นั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย แรงค์ A ยากนักจะเกิดขึ้นมาสักคนหรือเกิดขึ้นมาแล้วส่วนใหญ่ก็มีตระกูลหนุนกลังอยู่ จึงยากจะหาแรงค์ A สักคน แรงค์ S ไม่ต้องพูดถึง ชั่วขีวิตของคนๆนึงไม่รู้จะได้พบแรงค์ S หรือไม่
สติของเอลวิสฟลุดลอยไปชั่วครู่ก่อนได้สติอีกครั้งด้วยเสียงของมอร์แกน
"นายน้อยท่านไม่เป็นอะไรนะครับ"
"อืม ข้าบาดเจ็บบริเวณขากับซี่โครงข้างซ้ายต้องรบกวนท่านแล้ว ขอบคุณท่านมอร์แกนที่มาช่วยเหลือ"
"ด้วยความยินดีครับ"
พูดเสร็จ มอร์แกนพลางเข้าไปประคองตัวของเอลวิสขึ้นมา แล้วค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆ แต่ระหว่างที่ค่อยๆเดินไปนั้น มอร์แกนหันกลับมามองร่างหมาป่าที่เอลวิสฆ่าทีนึง ก่อนจะหันกลับมามองเด็กที่หนุ่มที่เขาประคองอยู่ ด้วยแววตาแฝงความประหลาดใจไว้มากโข
แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็เดินจนลับสายตาหายไปท่ามกลางต้นไม้มากมายในป่า
.
.
.
.
กลับมาถึงจุดที่รถม้าพักอยู่ เอลวิสไปนั่งรอบริเวณหินที่อยู่ข้างทางใกล้ๆนั้น รอรับการรักษา พวกองครักษ์ก็กระวีกระวาดหาของมารักษาจนได้ และในที่สุดหลังผ่านไปชั่วโมงนึงเอลวิสก็ถูกรักษาจนเสร็จสิ้นสักที แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปพักผ่อน มอร์นแกนก็เดินตรงมาทางเขาซะก่อน
"นายน้อยท่านเข้าไปทำอะไรในป่านั้นกัน หากไม่ใช่ว่าข้าตื่นจากเสียงการปะทะ เกรงว่าท่านคงตายไปแล้ว"
"เอ่อ...ข้าเข้าไปทดสอบอะไรบางอย่างน่ะ"
พูดเสร็จเอลวิสพลางส่งรอยยิ้มที่ดูโง่งมกลับไปให้มอร์แกน มอร์แกนเองก็หรี่ตาลง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ เอลวิสก็ชิงตัดหน้าไปแล้ว
"รบกวนท่านมอร์แกนแล้ว ครั้งหน้าข้าจะระวังตัวมากกว่านี้"
พูดเสร็จพร้อมปิดประตูขังตัวเองในรถม้าทันที
มอร์แกนทำหนัาสงสัย 'ครั้งหน้า'เรอะ
นี่นายน้อยคนนี้ยังไม่หลาบจำอีกหรอ
แต่เมื่อนึกย้อนกลับไป ก็ทำให้นึกถึงหมาป่าที่ทับตัวของเอลวิสอยู่
เมื่อคิดได้ดังนั้นมอร์แกนจึงทำเพียงหยักหน้าแล้วเดินจากไป
.
.
.
.
เอลวิสกลับมานั่งลงบนรถม้าอย่างเงียบสงบอีกครั้ง พลางนึกทบทวนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
เขาประมาทเลินเล่อเกินไป ลืมไปได้ยังไงว่าในป่ามีสัตว์ร้าย ทั้งยังเป็นตอนกลางคืนมองทางยากกว่าปกติ สงสัยที่ผ่านมาอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเอิร์ลจนการระวังตัวลดลงมากเกินไป เป็นเช่นนี้ไม่ดีแล้ว ต้องระวังตัวมากกว่านี้ พลางคิดต่อไปอีก
"ข้าต้องการอาวุธ"
เอลวิสพูดเบาๆกับตนเอง หลังเหตุการณ์นั้นเขาพบว่าถ้าตัวเองมีอาวุธคงง่ายกว่านี้มากที่จะฆ่าหมาป่าขนเงิน
แต่แล้วเขาจะเอาอาวุธอะไรดีละ?
หมัดมวย? ดาบ? หอก? ธนู?
หลังจากคิดไปมาหลาบตลบ เอลวิสนึกไปถึงชื่อนึง
"กระบี่!"
ตอนที่สู้กับหมาป่าขนเงิน เขาก็ใช้ท่ากระบี่มาตั้งท่าโจมตีก่อน ถึงแม้ในตอนสุดท้ายจะใช้ท่าหอกในการจ้วงและใช้หมัดในการปิดฉากก็เถอะ
แต่กระบี่นี่แหละคงจะเข้ากับตัวเขามากที่สุด และต้องเป็นกระบี่สองคม จะได้พลิกแพลงได้หลากหลาย
เอลวิสคิดพลางตัดสินใจ
หลังจากตัดสินใจเขาก็ไม่ทำอะไรอีก แค่ฝึกฝนเตรียมพร้อมเข้าวังหลวง
การต่อสู้ก่อนหน้านี้กินพลังเวทย์ของเขาจนหมดสิ้น ต้องรีบฟื้นฟูให้ไวที่สุด
"หวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นอีกนะ"
ความคิดเห็น