> เคลียร์รักเปิดหัวใจ < ครั้งสุดท้าย ของยัย !! ฮานะ !!

ลำดับตอนที่ #2 : > ความทรงจำ.........

ฮารุ......เมื่อกี้ฉันเห็นนาย นายหายไปไหนแล้วน่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ำตาฉันหลังออกมาเป็นทาง ฉันวิ่งเข้าไปในร้านซีดีแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของนาย หรือว่านายจะวิ่งหนีฉันไปแล้ว ทำไมนายต้องหนีฉันอยู่เรื่อย ทำไมต้องหนีฉัน ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันทรุดลงนั่งอยู่หน้าร้านขายซีดี ทุกคนต่างตกใจกับการกระทำของฉัน     

 

“ฮานะ แกเป็นอะไรไป ฮานะ” ฮือๆๆๆๆ ริเคียว ฉันโผเข้ากอดริเคียวทันที

 

“เร...เรียว...ฉะ...ฉัน....เห็น...........ฮา......ฮารุ” แล้วฉันก็ปล่อยโฮออกมาอีก ริเคียวเอามือลูบหัวฉันแล้วปลอบให้หยุดร้อง 

 

ริเคียวดึงตัวฉันขึ้นจากพื้น ตอนนี้ฉันแทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ ริเคียวพยายามลากฉันไปจนถึงร้านไอศกรีม เขาเป็นอย่างนี้ประจำเลยเวลาฉันร้องไห้

 

ริเคียวจัดแจงสั่งไอศกรีมให้ เขานั่งจ้องหน้าฉันมันคงตลกมากซิน่ะ ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นฉันก็มีแต่ริเคียวนี่แหละที่คอยปลอบใจฉันและตอนนี้ก็อีกตามเคย เขาจะคอยนั่งมองหน้าฉันและส่งยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ฉันเสมอ

 

“พร้อมจะเล่ารึยัง” อืม-----ฉันพยักหน้ารับคำริเคียว

 

“เมื่อกี้ฉันเห็นฮารุอยู่หน้าร้านซีดี” ฉันเริ่มควบคุมสติได้นิดหน่อย แต่น้ำตาเจ้ากรรมมันดันเอ่อขึ้นมาอีก

 

“อย่าคิดมากเลยน่ะฮานะ แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า ฮารุมันไปปารีสก่อนที่พวกเราจะไปญี่ปุ่นอีก แล้วมันยังบอกเธออีกว่ามันจะไม่กลับมาที่นี่ ฉันว่าแกคงตาฝาดไม่ต้องคิดมาก” เหรอ ***** ฉันตาฝาดเหรอ.....แต่ทำไมเมื่อกี้มันเหมือนฮารุจริงๆ ถ้าเป็นนายฉันขอให้เราได้เจอกันอีกน่ะ

 

ฉันนั่งซึมตลอดทางกลับบ้าน ฮารุ.......ฮารุ ชื่อนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของฉัน

 

เอ๊ะ......ฉันร้องไห้อีกแล้วเหรอ Y__Y คิดถึงนายทีไรต้องร้องตลอดเลย ฮะฮ่ะฮ่าๆๆๆ ฉันบ้าแน่เลย แต่นายเคยสัญญาไว้ไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ทำให้ฉันร้องไห้ ถ้าฉันร้องนายเคยบอกว่าจะให้ฉันตบหน้า ไหนล่ะคำสัญญาที่เคยให้ไว้ ฉันร้องไห้แทบเป็นแทบตายเพราะนาย แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา........................

 

 

 

 

“เดี๋ยวพอฉันให้สัญญาณแกรีบวิ่งเข้าบ้านไปเลยน่ะ” แล้วทำไมฉันต้องวิ่งด้วยอ่ะ-----ใช่!!!! เดี๋ยวแม่ปลาเห็นฉันกับริเคียวเละแน่ ได้ค่ะคุณริเคียวเดี๋ยวฮานะจะวิ่งให้สุดชีวิตเลยค่ะ

 

“โอเค 5.............................4........................3................2.........เฮ้ย วิ่ง!!!!!” กำ..........เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องตะโกนด้วย แต่ฉันไม่สนล่ะ รีบวิ่งขึ้นบ้านไปทันที ฉันเหลือบหันมองไปข้างหลังนิดนึง  รู้แล้วว่าทำไมถึงรีบตะโกนก่อนจะนับจบก็แม่ปลาน่ะซิยืนจ่ออยู่ข้างหลังเลย ริเคียวๆๆๆๆ ฮานะขอโทษน่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆ

 

ต้องล็อกประตู >_< ลงกลอนให้เรียบร้อย-------อ่า...รอดแล้วฉันรอดแล้วเย้!!!!!!!

 

“โอ้ยๆๆๆๆ แม่ เรียวไม่รู้ว่าเรื่องเลยน่ะครับ ฮานะมันอยากไปเที่ยวเรียวเลยพาไป” -_-* ไอพี่เวร โยนขี้ให้น้องเลย.................

 

ฉันเอาหูแนบประตูห้องฟัง เสียงริเคียวโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือด   จนในที่สุดเสียงเงียบไป

 

ก๊อก.......ก๊อก.......ก๊อก       อ้ากๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงนางมารเคาะประตูแน่ๆ ฉันไม่เปิดหรอก

 

“ฮานะเปิดประตู นี่ฉันเอง” อ่ะ *** นึกว่านางมารซะอีก........ริเคียวจะเป็นยังไงบ้างน่ะ โฮะๆๆๆๆ คิดแล้วตลก

 

เอี๊ยดดดดดดดดด

 

O_O!!! ภาพที่เห็นคือ.........ริเคียวยืนยิ้มแหยๆ อยู่ข้างหน้า ส่วนข้างหลังคือนางมารยืนยิ้มแสยะอยู่ แงๆๆๆๆๆๆๆ

 

“โอ้ยๆๆๆๆๆ แม่ปลา” ริเคียวรีบวิ่งไปที่ห้องตัวเอง ไอริเคียว >_< อยู่ช่วยฉันก่อนซิ 

 

 “ฮานะไม่คิดจะทักทายแม่หน่อยเหรอจ๊ะ.......” ฟังแล้วสยอง  ก็แม่ปลาไม่เคยพูดหวานสักครั้ง ท่านออกจะเป็นคนระเบียบจัดซะด้วยซ้ำ

 

“หวัดดีค่ะแม่ปลา พอดีฮานะง่วงอ่ะเลยขึ้นมานอนก่อน หาวๆๆๆๆๆๆ ฮานะขอตัวน่ะค่ะ”

 

หมับ.......แม่ปลาจับเข้าที่แขนฉันพอดี คืนนี้ถูกเทศนาทั้งคืนแน่ที่ไปเที่ยวก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน

 

“แม่!!!! ข้างนอกๆๆๆๆๆ หนู!!!!!!!!!!!!!”

 

“ไหนๆๆๆๆๆๆๆ” แม่ปลารีบวิ่งออกไปจับหนู ส่วนฉันรีบวิ่งไปล็อกประตูห้อง โฮะๆๆๆๆๆๆ เมื่อกี้มันมีหนูซะที่ไหนหล่ะ ฉันนี่ฉลาดจริง วันนี้รอดตัวไปแล้ว อาบน้ำดีกว่า

 

จิ๊ดๆๆๆ.......จิ๊ดๆๆๆๆ 

 

เสียงอะไรน่ะ เอ๊ะ!!!! เสียงมันดังมาจากแถวๆ ประตู  

 

จิ๊ดๆๆๆๆๆ ดังอีกแล้ว

 

อ่ะ!!! อะไรนุ่มๆ ใต้เท้าฉันเนี่ย o_O

 

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ     หนู!!!!!!!!!!” แงๆๆๆๆๆๆๆ หนูตัวใหญ่   ใช่!!! ต้องกำจัด.......

 

ฉันวิ่งไปไม้ปิงปองที่ต้องอยู่ข้างๆ โต๊ะคอม แล้วก็วิ่งไล่ตีหนูทั่วห้อง จนในที่สุด 30 นาทีผ่านไปฉันก็ยังจับมันไม่ได้

 

“ฮานะแกจะตะโกนหาสวรรค์วิมา..........” เสียงบ่นของริเคียวหยุดชั่วขณะ 

 

“เฮ้ย!!!! ไอฮานะบ้าแกจะทำอะไรหนูฉัน หยุด” ไม่สน เพราะตอนนี้มันอยู่ในห้องฉันมันต้องออกไป ริเคียวรีบวิ่งมาหาฉัน

 

แต่ช้าไปฉันรีบวิ่งไล่หนูไปจนหยุดที่ห้องน้ำ โฮะๆๆๆๆๆ ไม่มีทางหนีแล้วล่ะซี งั้น...............!!!!!

 

“ตุบ / อ้ากๆๆๆๆ / จิ๊ดๆๆๆๆๆ”

 

“ริเคียวแกเอามือมาขวางทำไม.....”

 

“ก็แกจะฆ่าหนูของฉัน” จะบ้าเหรอ -*- ฉันไม่ได้โหดขนาดนั้นซะหน่อยน่ะ

 

“ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่ะ ก็แค่จะตีไล่ให้มันออกไปข้างนอก แต่แกดันเอามือมาขวาง ดูดีๆ ซิฉันเล็งหนูที่ไหน ฉันเล็งข้างๆ มันต่างหาก”

 

 ริเคียวยิ้มแหยๆ พร้อมจัดแจงจับหนูของเขาเข้าใส่กรง ฉันลืมสนิทเลยว่าริเคียวแอบเลี้ยงหนูไว้ตัวนึง เขาเลี้ยงตั้งแต่อยู่ที่ญี่ปุ่นแต่เขาให้แม่ปลาเห็นไม่ได้เพราะ แม่ปลาเกลียดหนู

 

“แล้วหนูของแกมาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง” ฉันถามริเคียว เขาส่ายหัวแต่ฉันเห็นว่าเขาดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ

 

“เอ.....แต่ว่าแกเข้าห้องฉันมาได้ไงเมื่อกี้ฉันล็อกประตู” ริเคียวดูเหมือนจะตกใจ แล้วมันจะตกใจอะไรกันน่ะ เมื่อกี้ก็ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ ต้องมีอะไรแน่ๆ

 

“อ๋อๆๆๆ ก็ฉันเอากุญแจสำรองมาเปิด เมื่อกี้แกไม่ได้ลงกลอนแค่ล็อกไว้เฉยๆ” ก็เป็นไปได้แต่ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ

 

“เมื่อกี้แม่ปลาก็ฉลาดเหมือนกันน่ะรู้ว่าแกต้องใช้ไม้นี้ เลยแอบเอาหนูของฉันมาไว้ในห้องแก” ใช่!!! ฉลาดมาก ฉันว่าฉันฉลาดแล้วน่ะ

 

แม่ปลาไม่ใช่แม่แท้ๆ ของพวกเราหรอก แม่แท้ๆ ของพวกเราอยู่กับพ่อที่สวีเดนกำลังไปติดต่องาน ส่วนแม่ปลาเป็นแม่เลี้ยงของพวกเราเอง ท่านช่วยดูแลบ้านให้เราระหว่างที่เราไม่อยู่ ท่านเป็นเสมือนผู้มีพระคุณรองจากพ่อและแม่ของเราเลยก็ว่าได้ ฉันก็ไม่รู้ว่าแม่ปลามีประวัติเป็นมายังไง แต่เท่าที่รู้คือท่านเหมือนจะมีพลังวิเศษด้วย!!!! แต่ฉันว่าฉันคิดไปเองมากกว่า

 

“นี่ฮานะ พรุ่งนี้ต้องไปคุยกับอาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนด้วยน่ะ ตื่นเร็วๆ ด้วยล่ะ” ฮะ.......บอกให้ฉันตื่นเร็วๆ คุณชายขาบอกผิดคนแล้วมั้ง ตัวเองนั่นแหละตื่นสาย ไม่ใช่ฉันสักหน่อย

 

 

 

 

 

              
 

                “ฮารุวิ่งแข่งกันไหม” 

 

                “ก็ได้ ฉันต่อให้เธอวิ่งไปก่อนเลย นับ 1 ถึง 5 น่ะ”

 

                “1......2......3......4......5”

 

                “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮารุวิ่งเร็วๆ หน่อยซิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

 

                “ฮานะ!!!! ระวัง - - - - - - - - ว้าย!!!!!!!”

 

                “โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!/ ฮารุ O_O ”

 

                ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

                ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่ >_< ฉันฝันร้ายอีกแล้วเหรอเนี่ย เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่ฉันยังคงฝันซ้ำๆ เรื่องเดิมๆ มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่อยากจดจำมัน เรื่องที่ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนจนถึงทุกวันนี้

 

                ก๊อก.......ก๊อก.......ก๊อก

 

                “ริเคียวตื่นได้แล้ว ไอขี้เซา” ฉันยืนเคาะประตูหน้าห้องริเคียวมา 5 นาทีแล้ว หมอนั่นยังไม่ยอมตื่นอีก เสียอารมณ์ชะมัด

 

                “ริเคียวววววววววววว ตื่นเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

                “ไอฮานะแกจะเคาะหาสวรรค์วิมารอะไรเนี่ย” ก็เคาะปลุกแกไง เอ๊ะ!!! เสียงมันไม่ได้ดังมาจากในห้องนี่ ฉันหันไปข้างหลัง และแล้วฉันก็เห็น...............

 

                “แม่ปลา O_O ปีศาจมันกินริเคียวไปแล้ว แม่ปลา....”

 

                “แกจะบ้าเหรอนี่ฉันเอง” ไม่ใช่ ไม่มีทาง พี่ชายฝาแฝดฉันไม่มีทางตื่นเร็วขนาดนี้

 

                “แกสารภาพมาดีๆๆ แกกินพี่ชายฉันไปแล้วใช่ไหม”

 

            “แกท่าจะบ้า แม่ปลาครับ........ไอฮานะมันบ้าพามันส่งโรงพยาบาลด้วยน่ะครับ”

 

                “ถ้าแกคือริเคียวจริงๆ บอกความลับที่ฉันกับริเคียวรู้กัน 2 คนซิ” ฉันยังคงบ้าต่อไป ปีศาจมันยิ้มแสยะใส่ฉันด้วยๆๆๆๆๆๆ

 

                “ก็ตอนที่แกอยู่ญี่ปุ่นแกชอบเด็กหนุ่มคนนึงที่ชื่อเคนตะ แกแอบเอาดอกกุหลาบที่ฉันอุตส่าห์ปลูกไปไว้หน้าห้องมัน แต่ผลปรากฏว่าเคนตะดันเอาไปทิ้งถุงขยะ แล้วก็แกเคยฉี่รดที่นอนตอนที่ไปเที่ยวกันที่น้ำพุร้อน แกยังมีปานเล็กๆ ที่ก้นด้วย แล้วก็ยังมี..........”

 

            “หยุด!!!! พอแล้ว ฉันเชื่อว่าแกคือริเคียว พอเหอะ” ถ้าขืนปล่อยให้พูดต่อไปอีก ฉันคงต้องเสียภาพพจน์หมดแน่เลย

 

                “แต่แปลกทำไมวันนี้ตื่นเร็วจัง” ฉันว่าคืนนี้ฟ้าต้องผ่า หมาออกลูกเป็นหมูแน่ๆ

 

                “ฉันรู้น่ะแกแอบด่าฉันในใจฮานะ เอาเหอะคราวนี้ฉันยกให้ ที่ฉันตื่นเร็วเนี่ยเพราะว่าฉันตื่นเต้นกับโรงเรียนใหม่อ่ะ” มันมีอะไรน่าตื่นเต้นก็แค่ย้ายโรงเรียน พวกเรา 2 คนย้ายออกจะบ่อยไป

 

                “มันน่าตื่นเต้นตรงไหน”

 

            “เดี๋ยวแกก็รู้เอง” หา!!!! ต้องมีเรื่องอะไรให้ฉันตกใจเล่นแน่เลยงานนี้