[END] ✿ SUPER BABY [KOOKV] ✿ #กุกกี้น้อยจอมพลัง

ตอนที่ 7 : ✿SUPER BABY✿ CHAPTER 6 : ความลับของกุกกี้ 100%

B
E
R
L
I
N
❀

“ไอ้เด็กแรงควายมันแกล้งกูวว!!”

ผมกับจีมินวิ่งมาถึงทุ่งนาหลังมหาลัยด้วยความเร็วแสง โชคดีไปที่ยังไม่มีใครมาแถวนี้ พวกเขาอาจจะไม่ได้สังเกตซึ่งมันก็ดีแล้ว เพราะถ้ามีคนแห่กันมาดูหนุ่มฮอตแสนรวยของมหาลัยอย่างคิมนัมจุนที่กำลังอยู่ในสภาพเปื้อนโคลนในปลักควายขนาดนั้นล่ะก็..  จบเห่แน่อ่ะพี่กู ฮรึกกก

“นัมจุนฮยอง!!!” เราทั้งคู่ตะโกนเรียกทันทีเมื่อควายที่อยู่ในปลักกำลังจะขวิดนัมจุนฮยองด้วยความหงุดหงิดที่พี่ชายผมไปแย่งปลักของมัน

“มอออออออ!!!”

“กรี๊ดดดด! แทแท!! ชิมชิม!! ช่วยฮยองด้วยย!” นัมจุนฮยองพยายามคลานถอยหนี แต่ด้วยความที่ในปลักมีนํ้าขังอยู่มาก เขาเลยลื่นหน้าควํ่าจมไปในโคลนอีกครั้ง ควายจึงใช้โอกาสนี้ที่นัมจุนฮยองกำลังเผลอ เข้าประชิดตัวมนุษย์ตรงหน้าทันที

“อ...ไอ้แท” จีมินมองหน้าผมอย่างลุกลี้ลุกลนด้วยความทำอะไรไม่ถูก ก็อยากจะบอกไปนะว่าไม่ต้องมองกูด้วยสายตาแบบนั้นเพราะกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไงดี ผมตัดสินใจคว้าท่อนไม้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ปักอยู่ในนาขึ้นมา ก่อนจะปาใส่หัวควายทันที

'ปึ่ก!'

“หยุดนะไอ้ควายบ้า!” 

เจ้าบัฟฟาโล่ค่อยๆหันหน้ามาทางผม มันส่งเสียงคำรามในลำคออย่างหงุดหงิดแล้วก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ..

และด้วยความที่คิมแทเป็นคนรักเพื่อนเว่อร์ ก็เลยคว้าตัวไอ้จีมมาบังไว้ สัตว์ร่างถึกตรงหน้าจึงพุ่งความสนใจไปที่จีมินแทน

“ไอ้แท! ไอ้เพื่อนเลวว!!” ไอ้จีมสบถออกมาเมื่อควายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จีมินก้าวถอยหลังหนีจนชนผมอย่างแรง ทำให้เราทั้งคู่ล้มลงไปกองบนพื้น ก่อนที่ควายจะวิ่งมาขวิดเราทั้งคู่

“มออออออ!!!!!” 

“กรี๊ดดดดดดด!!!” 

“ลิลลี่!!!!”

ควายถึกตรงหน้าหยุดชะงักกึกทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้มาใหม่ ผมหันไปมองตามต้นเสียงที่กำลังวิ่งมาทางนี้ คืออะไรอ่ะ มันจะมาขายลิลลี่ให้ควายหรอวะ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นหน้าผู้ชายคนนี้ชัดๆ

“ย...ยุนกิฮยอง” 

ไอ้จีมชะงักค้างไปทันทีเหมือนเห็นผี งงกันใช่ป่ะว่ามันจะช็อคทำไม เอาเป็นว่าในฐานะที่คนอ่านของผมน่ารักมากๆ คิมแทจะบอกความลับให้ละกัน..

จีมินน่ะ มันกำลังแอบชอบยุนกิฮยองอยู่ล่ะ..

ชอบมานานแล้วด้วย แต่มันแม่งปอดแหก ไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าสบตาพี่เค้าเลย เอาแต่หลบหน้าตลอดจนเรียกได้ว่ามียุนกิที่ไหน ไม่มีจีมินที่นั่น คงเป็นเรื่องแปลกสินะที่ทายาทเศรษฐีหมื่นล้านอย่างคุณหนูปาร์คจีมินจะมาตกหลุมรัก 'มินยุนกิ' หนุ่มหน้าง่วงลูกชาวนาจนๆคนนึง สมบัติทั้งหมดที่มีก็แค่ที่นาหลังมหาลัย หรือก็คือที่ที่พวกกูกำลังยืนอยู่เนี่ยแหละ คือถ้าจริงๆแล้วยุนกิฮยองเป็นฝ่ายแอบชอบจีมินแทนล่ะก็กูจะไม่แปลกใจเลย แต่นี่แม่งลูกคุณหนูอย่างไอ้จีมกลับมาชอบลูกชาวนาแทน เห้อ กูล่ะงงจริงๆว่ามันชอบไปได้ไง

“เสียมารยาทอีกแล้วนะแก” ยุนกิฮยองเดินเข้ามาดุเจ้าบัฟฟาโล่ ควายถึกทำหน้าหงอยก่อนที่ยุนกิฮยองจะลากมันออกไปจากเรา ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่กูรอดตายซะที แต่ดูเหมือนว่าไอ้จีมจะวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว ซึ่งกูรู้ว่ามันต้องเขินอยู่แหงๆในเมื่อมันไม่เคยเผชิญหน้ากับยุนกิฮยองแบบนี้เลยสักครั้ง เพราะปกติแม่งหลบหน้าเขาตลอด ครั้งนี้ก็ไม่แปลกที่จะมันทำตัวไม่ถูกอ่ะนะ หึหึหึ

“ขอโทษแทนลิลลี่ด้วยนะแทฮยอง จีมิน” ..ห๊ะ เดี๋ยวนะ ใครคือลิลลี่

“ใครคือลิลลี่หรอครับฮยอง” ถามออกไปด้วยความสงสัยปนอยากเสือกด้วยความนอบน้อม เพราะขืนถามไปห้วนๆล่ะก็กูได้เจอตีนพี่เค้าแน่อ่ะ ยิ่งโหดๆอยู่ด้วย คิมแทก็ไม่อยากเสี่ยง ฮรึกกก

“ก็เจ้านี่ไง” ยุนกิฮยองใช้มือตบบนหลังควายเบาๆ..

เดี๋ยวนะ..

ควายชื่อลิลลี่?! บ้าไปแล้วเรอะ!!!

“อ้าว มาทำไรตรงนี้วะนัมจุน” ยุนกิฮยองหันง่วงๆไปถามนัมจุนฮยองที่ยืนปัดโคลนบนเสื้อออกด้วยความขยะแขยง อ้อ ลืมบอกไป นัมจุนฮยองกับยุนกิฮยองอยู่ชมรมแร็ปเปอร์ด้วยกันล่ะ

“นั่นดิ ฮยองลอยมาได้ไงอ่ะ” ผมเสริมต่อ ส่วนไอ้จีมก็เอาแต่ก้มหน้างุดยืนเขินบิดไปบิดมาอยู่หลังกู คือมึงอย่าทำตัวเหมือนสาวน้อยวัยมัธยมเวลาเจอรุ่นพี่ที่แอบชอบแบบนี้สิวะ เห็นแล้วหมั่นไส้ชิบหาย 눈_눈

“ก็ลูกของแทแทนั่นแหละ!! มันแกล้งจนกูแทบตายห่าแล้วอ่ะเห็นมั้ย?! แทแท! ฮยองอยู่ไม่ได้แล้ว เราต้องเอาเด็กเวรนั่นไปปล่อยทิ้งลงแม่นํ้าฮันแม่งซะก่อนที่มันจะฆ่ากู!!”

“ใจเย็นก่อนสิฮยอง กุกกี้อาจจะแค่หยอกเล่น—”

“หยอกเล่น?! มันทำฮยองนิ้วฉีก ทำรถล้ายหลานกับทีวีหลักแสนของฮยองพัง บิดขาฮยองเหมือนของเล่น โยนฮยองเป็นลูกบอลยี่สิบกว่ารอบ แล้วยังขว้างกูมาถึงนี่อีก มันทำขนาดนี้แล้วแทแทยังเรียกว่าหยอกเล่นหรอ?!!” ผมสะอึกไปทันที บางที..ผมอาจลืมคิดไปว่าตัวเองหลงในความน่ารักของกุกกี้มากเกินไปจนมองข้ามพลังน่ากลัวของน้องว่ามันอันตรายต่อคนรอบข้างแค่ไหน 

หรือว่าถึงเวลาแล้วที่กูควรจะตัดใจแล้วทิ้งกุกกี้ไปซะที?.. ไม่อ่ะ!! กูทำใจไม่ได้แน่ๆที่จะทิ้งลูกชายสุดน่ารักไป และคงจะรู้สึกวูบโหวงแปลกๆถ้าไม่ได้เห็นหน้าจองกุกด้วย..

เดี๋ยว! หยุด! สต็อพ! อย่าเพิ่งมโน! รู้นะว่าคนอ่านคิดไรอยู่ คิมแทไม่ได้คิดถึงจองกุกเลยนะ!! ไม่เล้ยย! ก็แค่กลัวว่าจะไม่มีคนพาไปกินบิงซูแล้วแค่นั้นเอง!

“แทไม่ว่าหรอกนะถ้าฮยองจะโกรธกุกกี้ แต่แทไม่ยอมทิ้งกุกกี้ไปหรอก” ผมยืนยันคำเดิมจนนัมจุนฮยองถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขายกยิ้มมุมปากขึ้นในแบบที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย

“เอางั้นก็ได้”

“..............”

“ถ้าแทแทรักมันมาก ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฮยองอีก!!” ไม่ทันที่ผมจะได้ค้านอะไรต่อ นัมจุนฮยองก็รีบวิ่งออกไปบนถนนทันที

โดยไม่ได้ดูเลยว่ามีรถยนต์คันหนึ่งที่กำลังแล่นมาด้วยความเร็วสูง..

“นัมจุนฮยอง!!!”

แต่แล้วเราทุกคนรวมถึงเจ้าควายลิลลี่ก็ต้องมาเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด

เมื่อรถยนต์คันนี้ระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆทันทีที่ชนคน

'ตูมมม!!!'

และคนที่ถูกชนก็ไม่ใช่นัมจุนฮยองแต่อย่างใด..

“อ...ไอ้เด็กเวร” 

“คนที่ทำร้ายลุงนัมจุนได้น่ะ มีแต่กุกกี้เท่านั้นนะฮะ” ลูกชายผมแสยะยิ้มในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนใส่ร่างไร้วิญญาณของคนขับรถ 

'ตุ่บ!'

ก่อนที่น้องจะสลบไปทันที..

“กุกกี้!!!!!”

Loading...50%

“..มันตายรึยัง”

'เพียะ!'

“หุบปากไปเลยฮยอง!” ผมฟาดแขนพี่ชายอย่างเต็มแรง ตอนนี้พวกเราอยู่ที่บ้านผมกันแล้วล่ะครับ ยุนกิฮยองกับควายลิลลี่ก็มาด้วย ที่เราชิ่งกันมากองรวมอยู่กันที่นี่ก็เพราะเสียงรถระเบิดคงเรียกความสนใจกับเด็กในมหาลัยจนมามุงดูกันเป็นฝูงซอมบี้แน่ๆ อีกเดี๋ยวตำรวจก็คงมาสืบคดีบลาๆๆๆ ไหนจะนักข่าวอีก เราก็เลยรีบชิ่งหนีกันมาซะก่อนเพื่อไม่อยากให้มันวุ่นวาย เห้อ น่ารำคาญจริงๆ

กุกกี้กำลังนอนหมดสติอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยมีผมนั่งประกบข้างอย่างใกล้ชิด ส่วนคนที่เหลือก็นั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ ตอนนี้คิมแทสงสัยมากๆว่าทำไมน้องถึงสลบไปทั้งๆที่ก็แค่ถูกรถชน คือถ้าเป็นคนปกติคงตายห่าไปแล้วใช่มะ แต่กุกกี้เป็นเด็กแรงแม่งโคตรเยอะถึงขนาดที่ว่าขว้างรถได้เหมือนลูกบอลอ่ะ แล้วทำไมแค่ถูกรถชนถึงต้องสลบไปด้วยวะ

ได้แต่หวังว่าจะแค่สลบอ่ะนะ..

“อ...ออมม่า” ผมสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเด็กตรงหน้า

“กุกกี้ ตื่นแล้วหรอ” น้องยังคงหลับตาสนิทแต่คิ้วทั้งสองข้างกำลังขมวดมุ่น ใบหน้าขาวนวลของกุกกี้ส่ายไปมา มือเล็กทั้งสองข้างของน้องกำเข้าหากันแน่น เม็ดเหงื่อจำนวนมากเริ่มซึมออกมาตามไรผม

“ออมม่า ฮึก ไม่นะ” แล้วนํ้าสีใสก็กลิ้งไหลออกมาจากดวงตากลมโตที่ยังปิดสนิท..

นี่กุกกี้...ฝันร้ายหรอ?

“ฮึก...กุกกี้ขอโทษ” 

ขอโทษ? นี่น้องฝันอะไรเนี่ย

“ม..ไม่นะแทแทออมม่า กุกกี้ขอโทษ...ฮึก ขอโทษจริงๆ ฮือ” 

ผเหลือบไปมองไอ้จีมอย่างขอความช่วยเหลือเพราะกูทำไรไม่ถูก คือกูปลอบเด็กฝันร้ายไม่เป็นไง แต่เพื่อนเลวก็เอาแต่ยังจ้องกุกกี้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง นี่มึงกล้าเมินกูในสถานการณ์แบบนี้เรอะ?!! ฮรือออ

“ออมม่า!!!!!” ผมสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อกุกกี้ดีดตัวขึ้นมานั่งหอบหายใจแรง ใบหน้าของเด็กน้อยซีดเซียวจนไร้เลือดฝาด สีหน้าและแววตาของน้องตื่นตระหนกเหมือนเห็นผี ดวงตากลมโตที่กำลังสั่นไหวกวาดมองทุกคนในห้อง ก่อนจะมาหยุดที่ผมเป็นคนสุดท้าย

“ฮึก แทแทออมม่า ฮือ” กุกกี้ส่งมือมาอย่างรวดเร็วเพื่อคว้าผมไปกอด แต่น้องก็หยุดชะงักแล้วเก็บมือทั้งสองข้างมาประสานกันไว้บนตักแทน ผมงงกับการกระทำของเจ้าลูกชายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกได้ว่าที่น้องไม่กอดเพราะคงกลัวผมเจ็บ

'หมับ!'

แต่ถึงกุกกี้จะกอดผมไม่ได้ ผมก็กอดเขาได้นี่นา

“ไม่ร้องแล้วนะครับเด็กดี ออมม่าอยู่นี่แล้ว” น้องร้องสะอื้นจนตัวโยนทันทีที่ได้ยิน มือเรียวยาวของผมลูบไปบนกลุ่มผมของกุกกี้ไปมา คิมแทปลอบเด็กไม่เป็นก็จริง แต่กูก็ทำไปด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ล้วนๆครับ หุหุ อีกอย่างถึงจะอยากรู้ว่าเมื่อกี้น้องฝันอะไรแค่ไหน ก็คงไม่ใช่เรื่องดีที่จะถามกุกกี้ในตอนนี้

แต่แล้วผมก็เริ่มรู้สึกว่า...กุกกี้ตัวร้อนมาก

“แค่กๆ...อึก แค่กๆ!” นั่นไง ไอด้วย

“กุกกี้ ไม่สบายหรอ” ผมผละออกมาเช็ดนํ้าตาให้น้อง แต่ก็ต้องชักมือกลับทันทีเพราะแก้มน้องร้อนจัดราวกับไฟ

“นัมจุนฮยอง ไปเอายามาให้หน่อยดิ๊” หันไปสั่งพี่ชายที่เอาแต่นั่งมองอย่างเหม่อลอยจนพี่แกสะดุ้ง ส่วนยุนกิฮยองก็หลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“ยาอะไรหรอแทแท” เออว่ะ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากุกกี้เป็นอะไร

“งั้นไปหาหมอดีมั้ย”

“ไม่ได้นะไอ้แท!” ผมกับนัมจุนฮยองหันไปมองไอ้จีมด้วยความงุนงงทันที อะไรของมันอ่ะ ไม่สบายก็ต้องไปหาหมอไม่ใช่หรอวะ

“ทำไมล่ะชิมชิม”

“เอาเป็นว่ากู...ขอคุยกับลูกมึงเป็นการส่วนตัวได้มั้ยวะ”

“ห๊ะ คุยกับกุกกี้?”

“เถอะน่า แปปเดียวเอง”

“แล้วคุยตรงนี้ไม่ได้รึไง มึงมีธุระสำคัญอะไรกับเด็กตัวแค่นี้ด้วยหรอวะ” คือกูงงอ่ะ ทำไมไอ้จีมต้องทำตัวเหมือนมีความลับกับคิมแทด้วยทั้งๆที่รู้ไส้รู้กระเพาะกันมาตั้งแต่เด็ก

“ให้กุกกี้คุยกับป้าชิมชิมนะฮะแทแทออมม่า” ผมหันไปมองกุกกี้ที่เอ่ยขอผมด้วยสายตาออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อย งื้อออ อย่าทำแบบนี้ทั้งๆที่รู้ว่าออมม่าทนไม่ไหวได้มั้ย ฮรือออ ใจพรี่

“ก็ได้จ้ะ” แล้วจีมินก็อุ้มกุกกี้ที่ยังไอไม่หยุดขึ้น แล้วเดินหายไปยังสวนหลังบ้าน

Jimin's Part

ผมปล่อยให้กุกกี้เดินเข้าบ้านไปหาออมม่าของน้องหลังจากที่เพิ่งคุย 'ธุระ' ของเราเสร็จ แต่ๆๆๆ จีมินคนนี้จะยังไม่บอกหรอกนะครับว่าเรื่องอะไร ไม่งั้นฟิคก็ไม่สนุกสิ คริคริ

“เหงาหรอลิลลี่” ผมหันไปทักเจ้าควายที่นอนเกือกกลิ้งไปมาบนพื้นหญ้าอย่างเบื่อๆ อันที่จริงกูก็ยังกลัวมันอยู่นั่นแหละ แต่พอคิดถึงเจ้าของมันแล้วก็เขินขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ งื้ออออ

“มันเป็นแบบนี้ตลอดแหละเวลาไม่มีฉันอยู่”

เฮือก!

“ย...ยุนกิฮยอง!” สะดุ้งโหยงทันทีเมื่อได้ยินเสียงเนิบนาบเหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลาที่ผมจำได้ขึ้นใจ ก่อนจะหันไปเห็นฮยองเขายืนหาวอยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆกัน คือถึงกูจะชอบเขาขนาดไหน แต่ถ้าโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้มันก็น่ากลัวเหมือนกันนะเว้ย ฮรือออ

“ม...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย” ว่าพลางถอยระยะห่างออกมาจากคนแก่กว่ามากกว่าเดิม

“นานแล้ว” ตอบสั้นๆแต่ทำเอาใจกูสั่นไหวเลยครับ ฮรึกกก

“ง...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับฮยอง” โบกมือบ๊ายบายอย่างเงอะงะ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนี้ ขืนกูอยู่ต่อล่ะก็อันตรายต่อหัวใจกูมากๆอ่ะ ฮือออ

“ไม่คิดจะเล่าอะไรเกี่ยวกับเด็กนั่นหน่อยหรอ” ผมที่กำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านหยุดชะงักไปทันที หมายถึงกุกกี้น่ะหรอ...ทำไมไม่ถามไอ้แทล่ะ

“ก็...กุกกี้ก็แค่เด็กแรงช้างกว่าคนปกติอ่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ”

“อย่าคิดว่าฮยองไม่เห็นนะว่าเธอให้ยาอะไรเด็กนั่นไว้”

เฮือก!

ผมเบิกตาโตแล้วหันไปหาฮยองตัวขาวที่กำลังจ้องมายังผมเช่นกัน

“ฮ...ฮยองเห็นหรอ”

“เต็มสองตา” ตาเล็กๆแค่นี้ไม่น่าจะมองเห็นป่ะวะ

“เอ่อ...ค..คือว่า...” โอ๊ยย แล้วกูจะแก้ตัวยังไงดีเนี่ยย

“สรุปคือเธอรู้ความลับบางอย่างของเด็กมันใช่มั้ย” เอาแล้วไง ฮืออออ

“...............” เถียงไม่ออกเลยครับงานนี้ ปาร์คจีมินจะทำยังไงดี๊ ฮรึกกก

'ปึ่ก!'

เฮือก!

ผมแทบเป็นลมจับเมื่อจู่ๆยุนกิฮยองก็เดินเข้ามาชกประตูที่อยู่ด้านหลังผม ซึ่งหมัดที่พี่แกต่อยไปก็เฉียดหัวกูไปนิดเดียวอ่ะ อะไรเนี่ยย จะฆ่ากูหรออ ฮรืออออ

“เล่ามา!!”

TALK : 1

ยาอะไรน้าที่จีมินให้กุกกี้? :)

ทำไมมีแต่คนเกลียดรูปประกอบที่เราลงคะเนี่ยย ไม่ชอบกันหรอ55555

อ้อๆ แล้วมีรีดน่ารักๆคนนึงถามมาว่านี่ฟิคน่ารักหรือฟิคตลกกันแน่ เอิ่มมม มันก็...พูดยากอ่ะนะคะ เอาเป็นว่ารีดเข้าใจว่าแบบไหนก็แบบนั้นแหละค่ะ55555

ตอนอัพครึ่งแรกไปไม่คิดเลยว่าทุกคนจะหวีดยุนกิรูปนี้กันมากขนาดนี้55555

แถมความสูงในฝันของจีมินให้ด้วยเลย อุอิ

และปิดท้ายกันไปด้วยจีฟนี้ค่ะ บายย

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และแท็กสกรีมนะคะ

#กุกกี้น้อยจอมพลัง 

I purple you ค่ะ (・∀・)