[END] ✿ SUPER BABY [KOOKV] ✿ #กุกกี้น้อยจอมพลัง

ตอนที่ 19 : [END] ✿SUPER BABY✿ CHAPTER 17 : แทฮยองคนหลงผัว 100%

B
 E
R
L
I
N
❀

“หุหุหุ งานนี้แทแทจะต้องลุกไม่ขึ้นแน่นอน :)”

เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์..

คิมแทนั่งซึมกะทือเหมือนศพเดินได้มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว อยู่คนเดียวโดยไร้เงาแฟนมาเจ็ดวัน นอนคนเดียวโดยไม่มีใครกอดมาหกคืน ใบหน้าที่เคยสดใสก็ไม่เหลือรอยยิ้มราวกับคนหมดอาลัยตายอยาก แดกอะไรเข้าไปก็ไม่อร่อยสักอย่าง ได้แต่ใช้ชีวิตอย่างเงียบเหงาเหมือนแม่ม่ายผัวทิ้งเมื่อไม่มีสามีอยู่ข้างกาย

..แม่งโดดเดี่ยวชิบหายอ่ะ ฮรือออ ㅠㅠ

จินฮยองก็น่าตีให้ก้นลายเหมือนกัน เห็นบอกว่ามีแผนที่จะทำให้จองกุกกลับมาไวๆ แต่จนถึงตอนนี้คุณพี่สะใภ้ก็ยังไม่ได้ทำห่าไรเลยสักอย่างจนผมรู้สึกอับจนหนทางไปหมด

จองกุกจะรู้บ้างมั้ยหนอ...ว่าเมียมารอที่ท่านํ้าทุกวันเลยนะ ฮรึกกก เมื่อไหร่มึงจะกลับมาซะที๊!!? ㅠㅠ

“แทแท มาอยู่นี่เองหรอน้องรัก~” นัมจุนฮยองกับโฮซอกฮยองเดินมานั่งข้างๆผมที่กำลังนั่งหันหลังอยู่บนเตียงเงียบๆ ก่อนที่ผมจะค่อยๆบิดคอหันหน้าไปหาพี่ๆทั้งสองที่กำลังยิ้มกว้างอย่างเชื่องช้าในโหมดสโลว์โมชั่น

“เชี่ยยย!! ท..ทำไมขอบตาของแทแทถึงดำแบบนี้เนี่ย!?” ฮยองทั้งสองถึงกับเหวอเมื่อได้เห็นสภาพโทรมๆกับใบหน้าที่ไม่ต่างอะไรจากหมีแพนด้าของน้องชาย ผมได้แต่กะพริบตาปริบๆด้วยความง่วงราวกับไม่ได้นอนมาแปดสิบปี

“แท...นอน...ไม่...หลับ” เสียงยานคางเหมือนคนเมากัญชาของคิมแทก็เป็นตัวบ่งชี้ได้ดีว่ากูอดนอนมาหลายวันแล้ว คือด้วยความที่นอนกับจองกุกมาเป็นเดือนๆแล้วจู่ๆก็ต้องมานอนคนเดียว มันก็จะรู้สึกไม่ชินนิสหน่อยอ่ะโนะ..

นิดหน่อยบ้านแกสิแทฮยอง! แม่งนอนไม่หลับเลยสักคืน แบบนี้มันต้องพึ่งจิตแพทย์แล้วโว้ย!! ฮรือออ ㅠㅠ

“ฮยองไม่เข้าใจ! ทำไมแทแทของฮยองต้องหลงมันขนาดนั้นด้วย” โฮซอกฮยองหรือคนนก 2019 บ่นขึ้นมาพร้อมยกมือกอดอกด้วยสีหน้าบูดบึ้งเหมือนม้าไม่ได้ขี้มาสองอาทิตย์จนผมต้องถอนหายใจยืดยาวอย่างหมดแรงจะเถียง

อย่าว่าแต่โฮซอกฮยองไม่รู้เลย แม้แต่ตัวผมเองยังตอบคำถามนั้นไม่ได้เลยด้วยซํ้า —ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องรักผู้ชายแรงควายคนนั้นด้วย

..แต่ยังไงซะ ผมก็ไม่เคยเสียใจสักครั้งที่ได้รักกับผู้ชายที่ชื่อจอนจองกุก

นั่นไง ว่าแล้วก็คิดถึงอีกแล้วอ่ะ ฮรึกกก ㅠㅠ

“..แทแท” คราวนี้นัมจุนฮยองเป็นฝ่ายถอนหายใจออกมาบ้าง “ฮยองว่าแทแทควรเลิกเพ้อถึงหมอนั่นได้แล้ว เดี๋ยวจะเสียสุขภาพไปกันใหญ่นะ”

“.............”

“แทแท?”

“..ฮยองรังเกียจจองกุกรึเปล่าครับ” ผมอดถามคำถามที่คาใจมานานไม่ได้ เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรมาพี่กับแฟนกูก็ไม่เคยถูกกันอยู่แล้ว ไอ้เราก็ไม่เคยถามความคิดเห็นพี่ชายสักนิดว่าจะอนุญาติให้เป็นแฟนกับจองกุกรึเปล่า รู้ตัวอีกทีนัมจุนฮยองก็ได้ลูกธานอสเป็นน้องเขยซะแล้ว

..มึงช่างเป็นน้องที่แย่จริงๆเลยไอ้แทเอ๊ย แบบนี้มันมัดมือชกพี่ตัวเองชัดๆอ่ะ ฮรือออ ㅠㅠ

“ไม่ต้องห่วงหรอกน้องรัก ถึงฮยองจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้จ้อนจองคุกซะเท่าไหร่ แต่ในเมื่อแทแทรักมัน...ฮยองก็ไม่ขัดข้องอะไรหรอกจ้ะ” นัมจุนฮยองได้แต่ยิ้มฝืนๆในขณะที่โฮซอกฮยองเบะปากงอแงเหมือนเด็กถูกขัดใจ

“ทำไมแทแทต้องเอาคนน่ากลัวแบบนั้นมาทำผัวด้วย!? ฮยองสู้มันไม่ได้ตรงไหน ทำไมแทแทถึงหักอกฮยองได้ลงคอเยี่ยงนี้~”

'ผัวะ!'

“หุบปากไปเลยมึง!” คุณพี่ชายที่หวงน้องยิ่งกว่าไข่ในหินตบหัวเพื่อนสนิทอย่างเกรี้ยวกราดจนโฮซอกฮยองแทบหน้าทิ่ม ก่อนจะหันมายีหัวผมแรงๆด้วยรอยยิ้มกว้างต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง

“อย่าเศร้าไปเลยนะแทแทน้องรัก —ถึงตอนนี้ผัวจะไม่อยู่ แต่แทแทก็ยังมีฮยองเสมอนะ”

“.............”

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...พี่ชายคนนี้จะไม่ทิ้งแทแทไปไหนแน่นอน”

ผมเบะปากแล้วเข้าไปกอดนัมจุนฮยองอย่างออดอ้อนโดยมีคนแก่กว่าคอยลูบหัวอย่างเอ็นดู —จริงอย่างที่ฮยองว่า ผมไม่ควรจมปลักอยู่กับความเสียใจแบบนี้ ชีวิตคนเราไม่ควรเสียหลักเพียงเพราะผัวไม่อยู่นะยูโน๊ว?

ว่าแล้วก็สูดหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วเชิดหน้าเพื่อเรียกกำลังใจให้ฮึดสู้ กับอีแค่ใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่มีแฟนมันจะไปยากอะไร๊!? เดี๋ยวอีกไม่นานจองกุกก็กลับมาเองนั่นแหละ!

..ใช่ไหมนะ

หนึ่งเดือนผ่านไป..

Jimin's POV

“จองกู๊กกก ฮึก! มึงมานเหนแก่ตัว!! กล้าดียังงายถึงมาทามห้ายกูต้องคิดถึงมึงชิบหายแบบเน้ด้วยย”

ชิมชิมคนน่ารักได้แต่นั่งเท้าคางมองเพื่อนแทที่กำลังคุยกับไม้กวาดในมืออย่างเหนื่อยใจ —เห้ออ แค่แฟนไม่อยู่หนึ่งเดือน ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นเอาหนักขนาดนี้

เรื่องของเรื่องคือวันนี้จินฮยองกับเพื่อนรักมาเที่ยวบ้านผมกัน แต่ไอ้แทมันตาถั่วยังไงไม่รู้ถึงได้เห็นขวดโซจูเป็นนมกล้วยของโปรดผัวมัน แทฮยองเลยซดไปหนึ่งอึกแล้วก็เมาเป็นหมาขี้เรื้อนแบบนี้นี่แหละครับรีดๆทั้งหลาย..

กูล่ะอับอายจริงๆที่ต้องเป็นเพื่อนกับมัน ฮรึกกก ㅠㅠ

“ฮือออ เมื่อหร่ายมึงจากลับมาซะทีว๊าา อึ้ก! ถ้ามึงม่ายกลับ กูจามีผัวใหม่เลยคอยดูวว!” แทฮยองเขย่าไม้กวาดไปมาทั้งนํ้าตาอย่างเกรี้ยวกราดจนผมกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ คือก็เข้าใจนะว่ามันกำลังพรํ่าเพ้อหาผัวแต่อย่าไปพาลใส่ไม้กวาดผู้บริสุทธิ์สิแบบนี้สิวะ ฮึ่ยยย!

“พอเหอะไอ้แท กูสงสารไม้กวาด”

แต่แทนที่อีกฝ่ายจะหยุด ไอ้แทกลับชี้หน้าผมด้วยสายตาอาฆาตอย่างเอาเรื่อง “อย่าเสือก! คนม่ายมีใครเอาอย่างมึงม่ายมีวันเข้าจายความรู้สึกกูหรอก ไอ้คนม่ายมีผัว!!”

'ฉึก!'

..แทฮยองเพื่อนรัก มึงไม่จำเป็นต้องพูดตรงให้แทงใจดำกูขนาดนั้นก็ได้นะ

ฮึ่ยยย! ฆ่าคนเมาข้อหาปากหมาจะโดนคดีอาญามั้ยวะ จีมอยากรู้วว!! (╬ಠ益ಠ)

“ทนหน่อยนะชิมชิม” จินฮยองยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบด้วยกิริยาผู้ดีแบบคุณนายชาววัง ก่อนจะหันมายิ้มร้ายที่ทำให้ขนไข่ลุกชันขึ้นมาในบัดดล

“อีกไม่นาน...แทแทก็จะหายฟุ้งซ่านแล้วล่ะ”

ผมหันไปมองแทฮยองที่ยืนเต้นระบำแซมบ้าอยู่กับไม้กวาดแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา “ฮยองมีแผนอะไรก็รีบๆทำเถอะครับ —ชิมเบื่อจะตายแล้วที่มันเป็นแบบนี้”

“หึหึหึหึ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงข่ะซิส ไอเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว” พี่สะใภ้ของไอ้แทโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะหยิบกล่องของเล่นผู้ใหญ่ครบเซ็ทในมือออกมาด้วยรอยยิ้มน่าสยดสยอง

“คืนนี้แทแทกับจองกุกจะได้ระบายความคิดถึงกันและกันอย่างหนักหน่วงเลยล่ะ :)”

ไอ้แท...กูขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองให้สะโพกมึงไม่ครากนะ

Loading...25%

Taehyung's POV

“เอ่อ...มันจะดีหรอฮยอง”

คิมแทที่เริ่มสร่างเมาแล้วมองกล่องใบใหญ่เบ้อเร่อเท่อในมือสลับกับมองหน้าซอกจินฮยองที่กำลังยิ้มร้ายเหมือนนังปีศาจจนผมต้องต้องเหงื่อตกด้วยความกลัว คือจะไม่ให้กลัวได้ไงในเมื่อทุกครั้งที่พี่แกยิ้มแบบนี้กูจะต้องฟ้าเหลืองทู๊กทีอ่ะ! ฮรึกกก พนันได้เลยว่าครั้งนี้ต้องมีแผนอะไรไม่ชอบมาพากลต่อสุขภาพตูดกูอีกแน่ๆ ㅠㅠ

“แหมม~ ถ้าเป็นสิ่งที่ไอแนะนำล่ะก็ แน่นอนว่าต้องดีอย่างไม่ต้องสงสัยอยู่แล้วค่ะซิส!!”

ผมมองสีหน้ามั่นอกมั่นใจของคนแก่กว่าแล้วได้แต่กลืนนํ้าลายหนืดๆลงคอเอื๊อกใหญ่ —รอยยิ้มชั่วๆแบบนี้ สายตาร้ายๆแบบนี้ หายนะแน่ๆไอ้แทเอ๊ย! ฮรือออ ㅠㅠ

ผมเคลื่อนสายตาไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ทันที่จะได้อ้าปาก ไอ้จีมก็เอาลูกอมอะไรซักอย่างมายัดใส่ปากกูไว้ซะก่อน “สต็อพ! ไม่ต้องมาปฏิเสธเลยจ้ะเพื่อนรัก —ถ้ามึงอยากให้ผัวกลับมาก็ต้องทำตามแผนที่ผู้อาวุโสอย่างจินฮยองแนะนำเท่านั้นนะเข้าใจ๊?”

เหอะ! แผนบ้าแผนบออะไรทำไมฟังดูอุบาทว์แบบนี้วะห๊ะ มึงช่วยตอบกูที๊!! (╬ಠ益ಠ)

ผมได้แต่อมลูกอมรสหวานในปากไปอย่างปลงตกพลางกรีดร้องรํ่าไห้ในใจ ในขณะที่จินฮยองหันไปเชิดหน้าใส่จีมินอย่างไม่พอใจ “เรียกซะไอดูแก่เลยนะชิมชิม! —แทแทจ๊ะ ถ้าหนูอยากให้จองกุกปรากฎตัวขึ้นก็มีแต่วิธีนี้แหละข่ะซิส แต่ยูจะไม่ทำตามก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ไอไม่บังคับหร๊อกก”

คือเอาจริงๆก็อยากลองทำอยู่หรอกเพราะตอนนี้คิมแทคนงามไม่ต้องการห่าไรแล้วนอกซะจากการได้เจอผัวรักนามว่าจอนจองกุก แต่ปัญหาคือ...

กูไม่เข้าใจว่าถ้ากูใช้ของเล่นสยิวพวกนี้แล้วมันจะทำให้จองกุกโผล่หัวออกมาได้ไงวะ!? โอ๊ยย! งงในงง!! ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้กูที๊!!

ว่าแล้วก็ก้มมองกล่องในมือด้วยสีหน้าลำบากใจปนกังวล ก่อนจะถามเสียงสั่นไปอย่างประหม่าไม่ได้ “น..แน่ใจหรอครับว่ามันจะได้ผล”

“อ้าว แน่สิคะซิส! ไม่เชื่อก็ลองพิสูจน์ดูซี่~”

“กูเห็นด้วยกับซ้อมึงนะไอ้แท ของแบบนี้มันต้องลองถึงจะรู้ หุหุหุ”

ผมกะพริบตาปริบๆมองทั้งสองคนที่กำลังมองหน้ากันพลางหัวเราะเสียงแหลมอย่างชั่วร้าย —เห้ออ แต่ก็จริงอย่างที่พวกนี้ว่า ของแบบนี้ต้องลองดูอ่ะเนอะ บางทีไอ้ของเล่นพวกนี้อาจจะเป็นของปลุกเสกที่หลวงพ่อลงอาคมเรียกสามีไว้ก็ได้ แบบว่าพอได้ลองใช้แล้วผัวก็จะปรากฎตัวขึ้นเลยไรงี้ป่ะ —ต้องใช่แน่ๆ มึงนี่แม่งโคตรฉลาดเลยว่ะไอ้แทเอ๊ย โฮะๆๆๆ

ว่าแล้วก็สูดหายใจเข้าปอดแล้วเชิดหน้าอกแบนๆขึ้นเป็นการเรียกความกล้าให้ตัวเอง ฮึบบๆๆ เอาวะ! ลองทำดูก็ได้ ถ้าไม่ได้ผลก็ไม่เสียหายอะไร คิดซะว่าได้ลองประสบการณ์ใหม่ในการช่วยตัวเองละกันโนะ

“ก็ได้ครับ แทจะลองดู”

“เยส!! มันต้องแบบนี้สิคะถึงจะสมกับเป็นลูกสาวที่ไออบรมสั่งสอนมานาน โฮะๆๆ” จินฮยองตบเข่าฉาดพร้อมแหกปากหัวเราะร้ายแบบตัวโกงในละครหลังข่าวจนดังลั่งบ้าน ส่วนผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างไอ้จีมก็เดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆด้วยสีหน้าตื้นตันราวกับเป็นการให้กำลังใจ

“ดีมากเพื่อนรัก กูหวังว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่เร่าร้อนสำหรับมึงกับจองกุกนะ —มีอะไรก็ปรึกษาพวกกูได้เสมอ :)”

“ใช่จ้ะแทแท —แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะว่าจะมีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ตอนนี้ห้องยูเก็บเสียงล้านเปอร์เซ็นต์แถมเตียงยังแข็งแรงอีกต่างหาก โครมครามกับผัวได้เต็มที่เลยนะคะซิส คิดซะว่าเป็นการแสดงความรักและคิดถึงผ่านทางร่างกาย เอากันจนถึงพรุ่งนี้บ่ายๆก็ไม่มีใครว่าหรอกจ้ะ :)”

..มาคิดๆดูอีกที กูถอดใจไม่ทำแล้วได้มั้ยวะ ฮรึกกก ㅠㅠ

ณ ห้องนอนแสนรัก

คิมแทนั่งกอดอกขัดสมาธิอยู่บนเตียงกว้างพลางจ้องกล่องเซ็กส์ทอยที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างไม่วางตามาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงได้แล้ว สมองอันน้อยนิดยิ่งกว่าขี้แมลงวันกำลังทำงานหนัก —คือจะว่าไงดีล่ะ ตลอดชีวิตที่ผ่านมากูไม่เคยแม้แต่จะคิดใช้ของเล่นพวกนี้ในการช่วยตัวเองด้วยซํ้าอ่ะ แต่จู่ๆจินจีมคู่หูดูโอ้ผู้ชำนาญการเรื่องใต้สะดื้อก็เอามาให้ผมใช้โดยอ้างว่าถ้าทำแล้วจองกุกจะกลับมาซะงั้น แถมยังบอกอีกว่านี่เป็นแค่วิธีเดียวที่จะทำให้ผมได้เจอหน้าแฟนด้วย คือบับบ กรี๊ดดด! ใครมันจะไปอยากทำเรื่องลามกแบบนั้นกันล่ะ!? —ถ้าเป็นกรณีปกติผมคงปฏิเสธไปนานแล้วแหละ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้เห็นหน้าจองกุกมาหนึ่งเดือนแล้ว มันช่างทรม๊าานทรมานจนเรียกได้ว่ากูจะยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้แฟนกลับมาหากัน...และคงรวมถึงวิธีนี้ด้วย

 นี่กูต้องลงทุนทำเรื่องอุบาทว์แบบนั้นเพื่อจะได้เจอผัวจริงๆใช่ม้ายย!? ฮรือออ ㅠㅠ

ผมปรายตามองกล่องเจ้าปัญหาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบมันไปวางไว้ข้างเตียง ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ทำตามคำแนะนำที่ฟังดูไม่เข้าท่าของจินฮยองกับจีมิน

แต่เอ๊ะ ทำไมจู่ดีๆก็รู้สึกร้อนขึ้นมาแปลกๆวะ...

ผมขมวดคิ้วมุ่นแแล้วยกมือขึ้นมาอังหน้าผากตัวเองที่อยู่ดีๆก็ร้อนจัดขึ้นมาอย่างฉับพลัน อาการร้อนรุ่มครอบคลุมร่างกายผมตั้งแต่หัวจรดเท้าภายในชั่วพริบตาอย่างน่าประหลาด มันร้อนจัดราวกับถูกแผดเผาจนอยากถอดเสื้อทั้งๆที่อุณหภูมิห้องนั้นเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศ แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงเมื่อผมเริ่มหอบหายใจแรงอย่างผิดปกติ มือไม้และแข้งขาเริ่มสั่นระริกด้วยสาเหตุห่าไรไม่รู้ เม็ดเหงื่อเริ่มผุดออกมาตามกรอบหน้าที่แดงซ่านตามอุณหภูมิของร่างกายที่กำลังปะทุสูงจนปรอทแทบแตก ร่างกายบิดเร้าไปมาด้วยความรู้สึกประหลาดที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกตุงไข่แปลกๆ

“อ...อื้ออ”

ถึงสมองกูจะเล็กเท่าปีกยุง...แต่ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าตัวเองเป็นอะไร

ไอ้เชี่ยจีม! อีเพื่อนเลว!! อีแพศยา! มึงกล้าดียังไงถึงมาวางยาปลุกเซ็กส์กู๊วว!!? (╬ಠ益ಠ)

ขาทั้งสองข้างของคิมแทหุบเข้าหากันโดยอัตโนมัติทันทีที่รู้สึกว่าแทฮยองน้อยกำลังตั้งชูขึ้นมาเคารพธงชาติ ผมกัดริมฝีปากล่างแน่นเพื่อพยายามสะกัดกลั้นอารมณ์อยากของตัวเองไว้สุดฤทธิ์ ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดลึกๆพร้อมหลับตาปี๋แล้วตั้งสมาธิในใจ

นับหนึ่ง

นับสอง

นับสาม

นับสี่..

แล้วภาพของจองกุกตอนถอดเสื้อเผยให้เห็นมัดกล้ามแน่นๆดูร้อนแรงพร้อมเลียปากอย่างเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นมาในหัวคิมแท..

เชี่ยย!! มาโผล่ทำเชี่ยอะไรขึ้นมาในเวลาแบบนี้เนี่ยย!? กูยิ่งอ่อนไหวต่อภาพเซ็กซี่ๆแบบนั้นอยู่ด้วย ฮรืออ ㅠㅠ

“โอ๊ยย ไม่ไหวแล้วโว้ยย!!”

สุดท้ายก็ต้องถอดเสื้อตัวเองออกแล้วขว้างไปไกลๆอย่างโนสนโนแคร์  —ณ ตอนนี้คือบอกได้เรยว่าผมไม่สนห่าอะไรทั้งนั้นเพราะแทฮยองน้อยได้ตื่นเต็มตัวพร้อมพ่นไฟแล้ว เรียกได้ว่าอึดอัดชิบหาย ฮรึกกก กูอยากปลดปล๊อยย!

ผมกำลังจะถอดกางเกงที่แสนจะดูน่ารำคาญในเวลาแบบนี้ออก แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นกล่องเดิมที่วางอยู่ข้างเตียงแล้วชะงักไป ก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างครุ่นคริด

มันจะดีมั้ยหนอ..

เอาวะ! ไหนๆก็อุตส่าห์มีอารมณ์ขนาดนี้แล้ว ลองนิดลองหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ.. ㅠㅠ

มือสั่นๆของคิมแทเอื้อมไปหยิบเจ้ากล่องนั้นมาวางไว้บนตัก ก่อนจะค่อยๆเปิดฝากล่องออกอย่างรวดเร็วจากอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านจนไม่ใส่ใจอะไรแล้ว แล้วตาโตๆก็ต้องเบิกกว้างจนแทบถลนออกมาทันทีที่ได้เห็นของเล่นสารพัดชนิดภายในกล่องเต็มสองตา

โอ้พระเจ้าจอร์จ..

มีทั้งดิลโด้หลากหลายรูปแบบ ไวเบรเตอร์ทั้งแบบแท่งและแบบไข่สั่น ผ้าปิดตา เจลหล่อลื่น ปลอกคอ และโซ่แส้กุญแจมือครบเซ็ทชนิดไม่ขาดตกบกพร่อง

ให้มาซะเยอะขนาดนี้...มึงคิดว่ากูเป็นนางเอกเรื่องฟิฟตี้เชดออฟเกรย์รึไงวะ!? ฮึ่ยยย! (╬ಠ益ಠ)

ผมตัดสินใจหยิบดิลโด้ชนิดทำจากแก้วสีชมพูใสหวานแหววขึ้นมาพลิกไปมาอย่างพิจารณา ขนาดของมันจัดว่าใหญ่ใช่เล่นแต่ก็ใหญ่ไม่เท่าจองกุกน้อย —อันนั้นแม่งใหญ่โตมโหฬารอย่างกับงูยักษ์แถมยังแข็งเหมือนขวดโค้กอีกต่างหาก ใส่เข้ามาทีไรก็โคตรจุก จุกแบบจุกชิบหายจนกูสะโพกแทบครากประจำอ่ะ ฮรือออ ㅠㅠ

แต่ไม่รู้ทำไม...พอผมจินตนาการถึงจองกุุกน้อยกับเจ้าของมันที่กำลังเปลือยกายพลางส่งสายตาร้อนแรงมาให้ ก็ทำให้ส่วนกลางลำตัวของคิมแทสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีโดยอัตโนมัติ

“แทฮยองอ่า..”

เสียงแหบพร่าอันคุ้นเคยดังขึ้นชัดเจนในหัวจนสติผมค่อยๆเลือนหายไปทีละนิดราวกับถูกสะกดจิต ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหน ผมก็ไม่เคยห้ามใจตัวเองไม่ให้สั่นไหวไปกับเสียงทุ้มมีเสน่ห์ชวนเคลิ้มฝันนั่นได้เลยสักครั้ง และไม่รู้ว่าเป็นเพราะคิดถึงผัวจนหลอนไปแล้วหรือเป็นเพราะฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์ในตัว ผมถึงได้ค่อยๆถอดกางเกงออก

“เล่นของเล่นให้ดูหน่อยสิ :)”

แล้วทำตามคำสั่งนั้นอย่างไม่อิดออด..

-CUT-

[ฉากคัทในไบโอทวิต @MadelynFicนะค้า]

อรุณเบิกฟ้าปลากระเบนร่าเริง ในที่สุดก็เช้าแล้วจ้าผู้อ่านทั้งหลายย —คุณคิดว่าสิ่งแรกที่ผมจะทำในเช้าวันใหม่สุดไฉไลออโรร่าแบบนี้คืออะไร ล้างหน้า? แปรงฟัน? เกาตูด? หรือเขี่ยขี้ตา? ที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่คิมแทคนนี้มักจะทำเป็นอย่างแรกของวันโดยเสมอมาเมื่อนานมาแล้ว...แต่ไม่ใช่กับวันนี้

“โอ๊ยยย! เจ็บชิบหายเลยโว้ยย!!” เสียงแหบๆแหกปากร้องลั่นออกมาจนสุดเสียงทันทีที่รู้สึกตัวเพราะความปวดร้าวบริเวณสะโพกที่มีมากจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ตอนนี้อาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวทำเอาไม่อยากขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้นแม้จะอยากลุกออกไปฉี่เต็มที  —คือมันเจ็บมากจริงๆนะ เจ็บแบบเจ็บชิบหาย เจ็บจนไม่อยากลุกขึ้นไปตลอดชีวิตเลยอ่ะ ฮรึกกก ㅠㅠ

“จอนจองกุก ไอ้ผัวหื่น! ไอ้บ้ากาม! มึงนะมึง..” ได้แต่กัดฟันด่าอย่างเคียดแค้นก่อนจะไอค่อกแค่กออกมาสองสามครั้งด้วยความแสบคออย่างห้ามไม่ได้ —สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เมื่อคืนกูเล่นแหกปากครางลั่นขนาดนั้น ถ้าไม่เจ็บคอก็คงกระบอกเสียงแตกไปแล้วแหละ!

พูดแล้วก็เจ็บใจจริงๆ เมื่อคืนกูไม่น่าให้จองกุกเอายันตีสามเล๊ยยย! ฮรือออ ㅠㅠ

“อืมมม”

เสียงทุ้มตํ่าในลำคอที่ดังอยู่ข้างหูทำเอาผมชะงักไป ก่อนจะใช้แรงอันน้อยนิดพลิกตัวหันไปมองคนที่นอนกอดผมอยู่แล้วก็ต้องทำตาโตอย่างประหลาดใจ

ทำไมจองกุกยังไม่กลายร่างเป็นกุกกี้อีกล่ะ...นี่มันเช้าแล้วนะ

ผมเอื้อมมือไปหมายจะปลุกคุณแฟนให้มาไขข้อสงสัยแต่ก็ชะงักมือไว้ —นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตื่นมาเห็นหน้าจองกุกในเวลาเช้าแบบนี้ ตากลมๆของคิมแทจ้องไปยังเปลือกตาสีไข่มุกที่ปิดอยู่ ลมหายใจอุ่นๆที่เข้าออกอย่างสมํ่าเสมอบ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังอยู่ในห้วงนิทรา แพขนตาหนาที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากสีพีชเป็นกระจับ ใบหน้าของจองกุกที่ดูไร้ที่ติอยู่ตลอดเวลากลับดูไร้เดียงสาในเวลาหลับจนคนมองรู้สึกเคลิ้ม

อร๊ายย! ผัวใครทำไมหล่องี้วะเนี่ยย ยิ่งมองก็ยิ่งฟินน (人´∀`)

“..จะมองอีกนานมั้ย”

“เฮ้ย!!” แต่ก็ต้องหลุดออกจากห้วงมโนของตัวเองทันทีเมื่อสายตาคมๆเหมือนเหยี่ยวได้เปิดขึ้นแล้ว สีหน้าตกใจของผมทำเอาจองกุกหัวเราะในคออย่างเอ็นดูก่อนจะรวบตัวบางๆของคิมแทเข้าไปซุกอยู่ในแผ่นอกกว้างที่แข็งเหมือนไม้กระดาน

“เมื่อคืนมึงสลบคาอกกูไปตอนตีสาม”

“.............” ฉันรู้จ่ะพ่อคุณ! ไม่ต้องยํ้าก็ได้นะว่ามึงเอากูจนลุกไม่ขึ้นแบบนี้อ่ะ ฮึ่ยยย! พูดแล้วก็เจ็บใจ! (╬ಠ益ಠ)

“ขอโทษนะ...พอดีกูคิดถึงมึงมากไปหน่อย”

“.............” ..พอถึงตรงนี้กูเถียงไม่ออกเลยครับ

ความเงียบเข้าปกคลุมในห้องอีกครั้ง เราต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรออกมาแต่กลับกอดรัดกันและกันไว้แน่น ต่างคนต่างซึมซับความอบอุ่นที่มอบให้กันให้ได้มากที่สุด มือหนาลูบหัวผมไปมาอย่างอ่อนโยนแบบที่เจ้าตัวชอบทำบ่อยๆ สัมผัสที่คุ้นเคยนี้ทำเอาผมเบะปาก —รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมายังไงไม่รู้

จริงอยู่ที่เราไม่ได้เจอหน้ากันแค่หนึ่งเดือนไม่ใช่หนึ่งปี แต่ด้วยความที่เราอยู่ด้วยกันตลอดจนผูกพันเลยทำให้รู้สึกปล่าวเปลี่ยวเงียบเหงายามที่ต้องแยกจากกันแม้เพียงชั่วขณะ

เชื่อแล้วว่าความรักทำให้คนเราไม่มีเหตุผล

“..มึงหายไปไหนมา” เสียงแหบเอ่ยถามคนรักด้วยเสียงเบาหวิว ใบหน้าซุกเข้าหาไออุ่นของอีกฝ่ายเหมือนลูกแมวขี้อ้อน ก่อนจะได้ยินเสียงจองกุกหัวเราะเบาๆในลำคออย่างเอ็นดู

“ทำไมล่ะ คิดว่ากูจะทิ้งมึงให้เป็นแม่ม่ายหรอ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีมึงอาจจะอยากทำแบบนั้นก็ได้” นํ้าเสียงงอนๆทำเอาคนตรงหน้าหัวเราะออกมาอีกครั้งก่อนจะตอบกลับมาด้วยนํ้าเสียงน่าฟัง

“กูไปขอให้แม่จีมินช่วยปรับระบบให้กู...ทำยังไงก็ได้ให้กูไม่สามารถทำร้ายมึงได้อีก”

ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองจองกุกโดยอัตโนมัติ กะพริบตาปริบๆมองหน้าคนรักด้วยหลากหลายความรู้สึก

“ตอนแรกคุณชอนซาไม่ยอมช่วยเพราะมันอาจทำให้กูตายได้ แต่สุดท้ายก็ยอมลองเสี่ยงดูสักครั้งด้วยการดึงเซลล์ของกุกกี้ออกจากกู ทำให้ตอนนี้กูเป็นคนปกติที่ไม่สามารถกลายร่างได้แล้ว —ไม่มีพลังเหนือมนุษย์แล้วด้วย”

ผมเบิกตากว้างแต่กลับนิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป มันเหมือนมีก้อนอะไรบางมาจุกอยู่ที่คอ —อยากจะถามมันอยู่เหมือนกันว่าแน่ใจแล้วหรอที่มึงไม่มีแรงเยอะเหมือนแต่ก่อนแล้ว เห็นเมื่อคืนยังแรงควายเหมือนกัปตันมาร์เวลอยู่เลยนี่

 ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นด้วยหลายๆความรู้สึก ก่อนที่ฝ่ามือเรียวจะฟาดไปบนท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างไม่ออมแรง

'เพี๊ยะ!'

“ทำไมถึงทำแบบนั้น!?”

“.............”

“มึงเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง...เพื่อจะปกป้องกูเนี่ยนะ” ถึงแม้สีหน้าของผมจะดูเหมือนไม่พอใจอย่างแรง แต่นํ้าเสียงและแววตากลับดูเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อจนคนมองยิ้มกว้างแล้วบีบปากบางที่เบะลงอย่างหมั่นเขี้ยว

“เป็นไงล่ะ กูเป็นพระเอกที่เท่ดีเนอะ”

“เท่บ้านมึงสิ! ถ้ามึงตายแล้วกูจะอยู่ยังไง!!?”

สิ้นประโยคนั้นเราต่างก็เงียบ ผมจ้องอีกฝ่ายด้วยความขุ่นเคืองและตื้นตันที่มีอยู่เต็มอก —ในขณะที่จองกุกมองเข้ามาในแววตาที่สั่นไหวของผมอย่างอึ้งๆ ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะค่อยๆระบายยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

“มึงนี่กลัวเป็นเด็กๆไปได้”

“.............”

“กูก็อยู่ตรงนี้กับมึงแล้วไง...จะกังวลไปทำไม”

นํ้าใสๆกลิ้งไปมาในดวงตากลมอย่างห้ามไม่ได้ ผมซุกเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้นจนแทบจะสิงกันอยู่รอมร่อ แล้วดวงตาโตๆของคิมแทก็เหลือบไปมองรอยสักใต้ท้องแขนของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนโดยบังเอิญ —ก่อนจะทำตาโตเป็นรอบที่ร้อยของวัน

เมื่อคืนเรามัวแต่มีอะไรกันจนผมไม่ได้สังเกตรอยสักนี้ แต่ตอนนี้ก็ได้เห็นลวดลายของมันชัดๆเต็มสองตาแล้ว

'태형'

มันคือชื่อของผมเอง..

จองกุกเอ๋ย...ชาตินี้กูคงหาแฟนที่ดีเท่ามึงไม่ได้อีกแล้วล่ะ

“แทฮยอง เป็นอะไร” นํ้าเสียงกับสายตาของจองกุกดูตกใจและเป็นห่วงทันทีที่ได้เห็นนํ้าตาของผม ดวงตาที่ฉํ่านํ้าช้อนมองอีกฝ่ายอย่างออดอ้อนด้วยริมฝีปากที่เบะลงเหมือนเด็กงอแง

“ห้ามทิ้งกูไปไหนอีกนะ”

จองกุกยิ้มกว้างพร้อมกับจูบบนหน้าผากมนเบาๆ “ไม่ไปแล้วครับ จะอยู่กับเมียไปจนแก่เลย”

ผมตอบสนองด้วยการเงยหน้าขึ้นไปจุ๊บสันกรามคมก่อนจะกลับมาซุกในแผงอกแข็งๆตามเดิมโดยมีจองกุกมองการกระทำเหมือนเด็กๆนี้อย่างเอ็นดู

“ตอนกูอยู่บ้านคุณชอนซา ยุนกิฮยองกับยุนจีมาหากูด้วย”

และแล้วคิมแทก็ต้องทำตาโตอ้าปากหวออีกรอบ ผมกำลังจะพูดออกไปแต่ก็โดนขัดขึ้นมาซะก่อน “จริงๆแล้วเขาตั้งใจมาหาจีมิน แต่พอเห็นกูอยู่ที่นั่นด้วย..พวกเขาก็เข้ามาคุยกับกูแทน”

“.............”

“ตอนแรกกูก็นึกว่าสองคนนั้นจะรุมกระทืบกูแล้ว ก็กูเล่นไปฆ่าพ่อแม่เขาขนาดนั้น —แต่ยุนกิฮยองก็แค่บอกว่าจีมินเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังแล้ว เขาเข้าใจว่าตอนนั้นกูไม่ได้ตั้งใจจริงๆแถมยังเด็กมาก อีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านมานานเป็นสิบๆปีแล้วเลยไม่ถือสาอะไรกูอีก แถมยังบอกให้กูคิดซะว่ามันเป็นโชคชะตาของพ่อแม่ฮยองเขาแทน”

ผมได้แต่กะพริบตาปริบๆฟังจองกุกเล่าแล้วได้แต่เม้มปากแน่น จริงๆก็เข้าใจยุนกิฮยองอยู่นะเพราะผมเองก็เป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ตายเหมือนกัน —แล้วก็สงสารจองกุกด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแฟนกูต้องรู้สึกผิดเข้าขั้วหัวใจแน่ๆ คนดีๆอย่างเขาไม่น่าจะพลาดไปฆ่าคนแบบนั้นเลย

“ถึงยุนกิฮยองจะดูน่ากลัว...จริงๆก็เป็นคนใจดีมากเลยนี่นา” ผมพูดขึ้นลอยๆโดยที่จองกุกพยักหน้ารับ “หวังว่าพี่แกจะทนคนน่ารำคาญอย่างไอ้จีมได้นะ”

“ได้อยู่แล้ว มีจินฮยองให้คำปรึกษาเรื่องบนเตียงซะอย่าง —รับรองว่ายุนกิฮยองต้องหลงจีมินแน่ๆ”

ว่าจบเราทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน —แม้ว่านี่จะเป็นเพียงบทสนทนาธรรมดาทั่วไปที่ฟังดูไร้สาระ แต่มันกลับทำให้รู้สึกมีความสุขอย่างน่าเหลือเชื่อ

แค่ได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ แค่ได้พูดคุย ได้เห็นรอยยิ้มของกันและกัน ก็ทำให้หัวใจพองโตเป็นลูกโป่งได้แล้ว

..สงสัยความรักจะทำให้ผมบ้าไปแล้วจริงๆ

“มึงไม่มีแรงเยอะเหมือนเดิมแล้ว รู้สึกไม่ชินบ้างมั้ย”

“ก็ไม่นะ กูว่าเป็นคนปกติดีจะตายไป —จะได้กระแทกมึงโดยไม่ต้องกลัวว่าเอวมึงจะหักไง :)”

..ฟิคเรื่องนี้จะไม่ติดเรทสักนาทีนึงได้มั้ยวะ!!? ฮรือออ ㅠㅠ

คิมแทได้แต่เบ้ปากอย่างหมั่นไส้เมื่ออีกคนลากเข้าเรื่องใต้สะดืออีกแล้ว ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “..ถ้ามึงไม่กลายร่าง แล้ว...กุกกี้ล่ะ —กูจะไม่มีโอกาสได้เจอน้องแล้วหรอ”

แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเด็กคนนั้นแล้ว หัวใจก็พลันเหี่ยวเฉาขึ้นมาทันตา อดจะรู้สึกเสียใจปนใจหายไม่ได้เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน...ไม่คิดว่าจะได้จากกันเร็วขนาดนี้

หากแต่จองกุกทำเพียงยิ้มกว้างออกมา เขาลุกจากเตียงก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อมาใส่ “ตามมาสิ”

ผมได้แต่หลับตากัดฟันเพื่อข่มอารมณ์หงุดหงิดในใจ —ใจจริงก็อยากตามไปอยู่หรอกนะ แต่ประเด็นคือ..

“กู-ลุก-ไม่-ขึ้น!!!!”

สุดท้ายจองกุกก็อุ้มเมียอันเป็นที่รักไปที่สวนหลังบ้านหรือก็คือสถานที่แรกที่เราได้เจอกัน คนตัวโตวางผมให้ยืนด้วยตัวเอง แม้จะเซเล็กน้อยเหมือนเด็กเพิ่งหันเดินแต่ตอนนี้ก็พอจะก้าวได้บ้าง คิมแทมองไปรอบๆสวนที่ไม่ว่าจะกี่ปีก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เว้นเสียแต่..

“จองกุก นั่นอะไรน่ะ” ขมวดคิ้วอย่างสงสัยทันทีเมื่อเห็นวัตถุบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายไข่ไดโนเสาร์วางอยู่บนพื้นหญ้า —คือมันมาอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ เอ๊ะ! หรือว่าแม่ไดโนเสาร์จะหลุดออกมาจากหนังจูราสสิคพาร์คแล้วมาไข่ทิ้งไว้? จะแฟนตาซีเกินไปแล้ว

'เปรี๊ยะ!'

“เชี่ยยย!!” เสียงไข่แตกทำเอาคนใจกล้าหาญเยี่ยงชาวบ้านบางระจันอย่างคิมแทกระโดดกอดผัวในบัดดล ก่อนจะหันไปมองที่ไข่แล้วขมวดคิ้วอีกรอบ

เดี๋ยวนะ...กูว่าฉากนี้มันคุ้นๆชอบกล

'เปรี๊ยะ!'

เสียงบาดแก้วหูดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เปลือกไข่จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตที่กำลังนั่งทำตาแป๋วอยู่ด้านใน —ช่างเป็นสถานการณ์ที่เหมือนกับตอนนั้นราวกับเดจาวู

“กุกกี้!!!” ผมกระโดดลงจากจองกุกแล้ววิ่งตูดบิดเหมือนลิงบาบูนไปหาน้องทันทีเพราะกำลังเจ็บตูดอยู่ ก่อนจะคว้าเจ้าเด็กน้อยเข้ามากอดไว้ —คือแบบ งื้อออ ยังตัวนุ่มนิ่มเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยอ่า กอดทีไรก็ฟิ๊นฟิน  (人´∀`)

“คิดถึงออมม่าจัง~” โอ๊ยย! อย่ามาน่ารักนะ เดี๋ยวแม่จับฟัดให้แก้มชํ้าซะเลยนี่!

ผมผละออกมาด้วยรอยยิ้มแล้วบีบแก้มนิ่มๆของน้องไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อสังเกตได้ว่าใบหน้าของอีกฝ่ายมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

กุกกี้ยังคงมีหน้าตาเหมือนจองกุกราวกับโคลนนิ่งมาเหมือนเดิม...เพิ่มเติมคือมีความคล้ายผมด้วย

อะไรวะเนี่ย กุกกี้ไปศัลยกรรมที่ยันฮีมาหรอ คิมแทชักสงสัย

'แอมโซซิกออฟดิสเฟคคึเลิฟ~'

แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไร เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงที่สั่นระริกเป็นไวเบรเตอร์ก็เรียกความสนใจจากผมไปได้ซะก่อน ชื่อของปลายสายที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอทำให้กดรับทันที

'แม่บังเกิดเกล้าของเพื่อนจีม'

[ว่าไงจ๊ะยัยแท เมื่อคืนได้อยู่กับผัวจุใจแล้วสินะ] เสียงแหลมสูงเชิงล้อเลียนของหญิงสูงวัยที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆทำเอากูมองบน ก่อนจะรีบเข้าประเด็นทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

“ทำไมกุกกี้ถึงหน้าเปลี่ยนไป เป็นฝีมือน้าใช่มั้ย”

[อุ๊ยตาย! เห็นแล้วหรือนี่ —ก็แหมม~ น้าเห็นว่าไหนๆกุกกี้ก็เป็นหุ่นยนต์ ก็เลยใส่ดีเอ็นเอเธอเข้าไปในตัวเด็กคนนั้นด้วยซะเลย เป็นไงล่ะ ออกมาหน้าเหมือนเธอกับจองกุกราวกับผสมพันธุ์กันมาเลยใช่มั้ย โฮะๆๆๆ]

ผมหันไปมองเด็กน้อยตรงหน้าที่กำลังยืนยิ้มกว้างทำตาแป๋วอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะหันไปมองจองกุกที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว —อีกฝ่ายส่งยิ้มให้บางๆเมื่อเราสบตากัน

ผมมองทั้งสองคนสลับกันไปมาแล้วอมยิ้มน้อยๆ “น้าชอนซา...ขอบคุณนะ”

[.......]

“ขอบคุณที่ทำให้แทกับจองกุกได้เจอกัน...ขอบคุณที่ทำให้แทมีคู่ชีวิตเหมือนคนอื่นซะที”

ปลายสายเงียบไปอย่างคนทำอะไรไม่ถูก น้าชอนซาคงไม่คาดคิดว่าคนปากแข็งอย่างคิมแทฮยองจะพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้เป็นกับเขาด้วย แต่ไม่นานนักเสียงหัวเราะแหลมสูงเหมือนแม่มดที่ดังขึ้นก็ทำเอากูแทบเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง

[โฮะๆๆ พวกเธอรักกันก็ดีแล้วล่ะ —อ้อ! แล้วถ้าอยากได้ยาปลุกเซ็กส์หรือยาอกฟูรูฟิตก็มาเอาที่น้าได้นะจ๊ะ บ๊ายบายย จุ๊ฟๆ]

'ตู๊ด!'

..จะมีใครสักคนที่ไม่วกมาเรื่องบนเตียงของพวกกูบ้างมั้ยกูถามจริ๊งงง!? ㅠㅠ

ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนจะโน้มตัวลงมาจ้องหน้ากุกกี้ชัดๆอีกครั้งอย่างพิจารณา

ตา จมูก ปาก โคตรจะคล้ายจองกุก แต่มีรอยยิ้มสี่เหลี่ยมแบบเดียวกับผม —เด็กคนนี้คล้ายเราสองคนมากจนเหมือนลูกแท้ๆที่คลอดจากตัวผมเองทั้งๆที่กูไม่มีมดลูก ถ้าจะคลอดก็คงคลอดผ่านรูตูดกระมัง

ผมยังคงจ้องเด็กน้อยตรงหน้าตาไม่กะพริบ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก

“จองแท”

“หืม?”

“ต่อไปนี้หนูคือจองแท ลูกของแทแทออมม่ากับจองกุกอัปป้านะครับ”

ทั้งจองกุกและจองแทต่างทำตาโตในคำประกาศิตนี้ คุณสามีที่เพิ่งถูกยัดเยียดตำแหน่งพ่อให้เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร ส่วนจองแทก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารัวๆจนผมปลิว

“อื้อ!!! จองแทรักออมม่าที่สุดเลย~”

'หมับ!'

เจ้าลูกชายกระโดดกอดออมม่าทันทีด้วยรอยยิ้มกว้าง ผมหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะอุ้มจองแทขึ้นมาแล้วส่งให้จองกุกที่ยืนเก๊กอยู่นิ่งๆ เขายิ้มมุมปากก่อนจะรับเด็กน้อยขึ้นไปขี่คอไว้

งื้อออ เป็นภาพที่น่ารักจริงๆเลย ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์สุดๆ (人´∀`)

“..เพิ่งรู้ว่ามึงเองก็อยากมีครอบครัวเหมือนกัน” จองกุกเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเชิงล้อเลียนโดยมีจองแทนั่งทำตาแป๋วอยู่บนไหล่ ผมจึงส่งยิ้มกลับไปให้เช่นกัน

“ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้อยากอะไรมากนักหรอก แต่คิดไปคิดมาก็ไม่เลวเหมือนกันนะ...การมีครอบครัวกับมึงเนี่ย”

ฟังจบจองกุกก็ส่งสายตาเจ้าเล่ห์วิบวับมาทันที “งั้นเราไปทำน้องให้จองแทกันดีมั้ย”

จองแทเองก็ทำตาเป็นประกายตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ “น้องหรอ จองแทอยากมีน้องสักยี่สิบคนเลย!”

โอ๊ยย! กูจะเป็นลมมม ทีเรื่องแบบนี้ล่ะเข้าขากันได้ดีเชียวนะพ่อลูกคู่เนี้ย ฮึ่ยยย! (╬ಠ益ಠ)

“จองกุก อย่าชี้นำลูกไปในทางที่ผิดสิ!” จองกุกหัวเราะเมื่อแกล้งแฟนได้สำเร็จก่อนจะวางจองแทลงบนพื้น เจ้าลูกชายหันไปมองบ้านของเราก่อนจะหันกลับมาหาผมด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

“จองแทขอไปหาลุงนัมจุนนี่ก่อนน้า~” ว่าจบร่างเล็กก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าบ้านไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะรอฟังคำอนุญาติ ผมจึงได้แต่อ้าปากค้างแล้วส่ายหัวไปมา

..หวังว่านัมจุนฮยองจะไม่โดนเด็กรังแกจนประสาทกินอีกนะ

“จองแทนี่น่ารักเหมือนมึงเลยเนอะ” เสียงของอีกฝ่ายที่เอ่ยขึ้นยิ้มๆทำเอาผมหันไปมองจองกุกกำลังจ้องมาที่ผมด้วยสายตาสื่อความหมาย ผมจึงได้แแต่หัวเราะเบาๆแล้วเดินเข้าไปจับมือหนาไว้

“ก็น่ารักเพื่อมึงคนเดียวนั่นแหละน่า” รอยยิ้มสี่เหลี่ยมสดใสแบบเดียวกับจองแทถูกส่งไปให้คนที่ได้ชื่อว่าผัวอย่างน่ารัก “กูดีใจมากๆเลยนะที่ได้รักกับมึง”

“.............”

“และจะไม่มีวันไหนเลยที่คิมแทจะเลิกรักแฟนสุดหล่อคนนี้ได้”

จองกุกมองคนที่ได้ชื่อว่าเมียตาค้างอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่รอยยิ้มกับสายตาเจ้าเล่ห์จะปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าหล่อคมอีกครั้ง “มึงนี่แม่ง...น่าฟัดให้จมเตียงจริงๆ”

“อื้ออ..” ริมฝีปากบางถูกทาบทับด้วยอวัยวะเดียวกันของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน แขนเรียวยกขึ้นไปคล้องคอหนาไว้อย่างรู้งาน สัมผัสนุ่มหยุ่นที่ลึกซึ้งไปด้วยความรู้สึกทำเอาเราทั้งสองเคลิ้มเคลิ้ม จูบครั้งนี้ไม่ได้มีใครรุกลํ้าดูร้อนแรงเหมือนครั้งที่ผ่านมา —เป็นเพียงแค่การดูดขบเม้มริมฝีปากของกันและกันอย่างนุ่มนวลไม่รีบร้อนทว่าลึกซึ้งไปถึงขั้วหัวใจ แถมยังให้ความรู้สึกดีจนหัวใจพองโตได้ไม่ยาก

เพราะมันคือการถ่ายทอดความรักที่มีให้กันผ่านริมฝีปาก —จูบครั้งนี้จึงไม่ต่างอะไรจากการบอกรักผ่านร่างกาย

บางทีความรักก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกผ่านคำพูด...แต่ให้ใช้หัวใจในการแสดงมันออกมาแทน

ผมนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาระหว่างเรา ตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกในห้องนํ้า ตอนที่เราไปเดตกันครั้งแรก ตอนผมบอกรักจองกุกครั้งแรกในคืนเปิดซิง และตอนที่เราใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข —จนถึงตอนนี้เรื่องราวเหล่านั้นผ่านไปไวเหมือนโกหก รู้ตัวอีกทีเราต่างก็รักกันจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว

แน่นอนว่าความรักไม่ได้สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากจะใช้เวลาในชีวิตที่ทั้งหมดเหลือไปกับคนคนนี้...ผู้ชายที่ชื่อจอนจองกุก

“เราขึ้นไปลองของเล่นที่จินฮยองซื้อมาให้กันเถอะ :)”

แล้วกูก็อยากจะถอนคำพูดออกมาเสียเดี๋ยวนี้..

“อ..อย่าจัดหนักมากก็แล้วกันล่ะ ยังเจ็บตูดอยู่เลย”

แต่กูจะปฏิเสธท่าทางออดอ้อนของคุณสามีได้ยังไงกัน ฮรึกกก ㅠㅠ

เอาเถอะ...ไม่ว่าเส้นทางชีวิตรักของเราข้างหน้าจะเป็นยังไง จะเต็มไปด้วยขวากหนามที่ทำให้ลำบากแค่ไหน ผมขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่มีวันปล่อยมือหนาคู่นี้ไปอย่างแน่นอน

และสุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่า...

แทฮยองรักจองกุกมากนะครับ แล้วจะออนท็อปให้บ่อยๆ :)

..THE END..

LAST TALK

และแล้วฟิคเรื่องนี้ก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบแล้วค่าทุกโคนน//ชนแก้ว

ใช้เวลาแต่งนานถึงแปดเดือนเจ็ดวัน ตัวเราเองก็เจอกับปัญหาหลายอย่างในชีวิตจนเกือบแต่งไม่จบ แต่ก็ต้องขอบคุณรีดๆทุกคนมากจริงๆที่อยู่ข้างเรามาตลอด  ขอบคุณ @new_taetae @V227077507 @Minsoim @peaypeay19 @jjkmyloveu @Cimmy74895944 และรีดๆคนอื่นๆในทวิตเตอร์ที่เป็นกำลังใจให้เราเสมอมา รวมถึงขอบคุณรีดๆในเด็กดีที่คอยเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราด้วยค่ะ

และขอขอบคุณ @Venus_stu รีดคนสำคัญที่เป็นแรงผลักดันให้เราแต่งจนจบ ถ้าไม่มีเธอคนนี้ฟิคเรื่องนี้อาจต้องตกอยู่ในไหดองไปตลอดก็ได้555555

แม้ว่าฟิคเรื่องนี้จะเป็นแค่ฟิคที่ไร้สาระ แต่การได้เป็นไรท์ของเรื่องนี้ก็ได้สอนอะไรเราหลายอย่าง เช่นวันที่เราแต่งแชปเตอร์ที่สามซึ่งเป็นตอนที่ตลกที่สุด วันนั้นลุงของเราเสียชีวิต คนในครอบครัวเราพากันเศร้าจนเราต้องร้องไห้หนัก แต่ด้วยความที่เราอยากปลอบใจตัวเอง อยากทำให้ตัวเองอารมณ์ดี ก็เลยฝืนใจนั่งพิมพ์ตอนนั้นทั้งนํ้าตา ท่องในใจว่าฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเบาสมอง เราจะมาเครียดไม่ได้เด็ดขาด เราเลยพยายามฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะจนสุดท้ายเราก็หลุดออกจากห้วงความเศร้าเมื่อได้เห็นกำลังใจจากรีดๆ และกลายเป็นฝ่ายให้กำลังใจคนในครอบครัวบ้าง

ถึงแม้หลายๆคนอาจเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้จะต้องปิดไปเพราะไม่สนุก แต่ถ้าฟิคเราหรือมีมที่เราหามาสามารถทำให้คุณยิ้มได้สักครั้ง...แค่นั้นก็ทำให้เราก็มีความสุขมากๆๆๆแล้วค่ะ เพียงแค่มันทำให้รีดๆยิ้มได้ เราก็ไม่ต้องการอะไรแล้วจริงๆ

ตัวเราเองก็ไม่ใช่ไรท์ที่เก่งเหมือนไรท์คนอื่นๆ ยังต้องพัฒนาและเรียนรู้อะไรอีกหลายอย่าง เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่อยากลองแต่งฟิคเป็นงานอดิเรกดูบ้าง ไม่คิดเลยว่าจะได้รับความรักและกำลังใจจากรีดๆเยอะขนาดนี้ เราขอบคุณจริงๆค่ะ

สุดท้ายนี้ต่อให้พูดอีกกี่ครั้ง ก็คงไม่มีคำไหนที่จะทดแทนความรู้สึกเราได้นอกจากคำว่าขอบคุณอีกแล้ว ขอบคุณรีดๆทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ ขอให้ทุกคนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ยิ้มให้บ่อยๆ และรักตัวเองให้มากๆแบบที่บังทันรักพวกเรานะคะ I PURPLE YOU <3

ด้วยรัก

_Madelyn_