#IKON Fic Baboya #BJIN

ลำดับตอนที่ #2 : BABOYA : C้hapter1

#Baboya

#อย่าลืมเปิดเพลงนะ :)





















ตื่นสิครับ. อ่าา ทำไมไม่ตื่นสักทีนะ
ถ้าคุณยอมตื่นตอนนี้ ผมอยากจูบคุณเลยห้าครั้ง
ตื่นเถอะครับ  ผมก็อยากให้คุณหน้าผมเป็นแรกนะ :)




























 

ในยามเช้าแสงสว่างจากพระอาทิตย์ ใบหน้าคมยังคงซุกไซร้ในผ้าห่ม จมูกคมสันที่เข้ากับใบหน้าได้ดีจนน่าอิจฉาของเขา 'คิมฮันบิน' เขาหล่อจนดูอันตราย




시간아 가라 가라 더 빨리  .더 빨리



เสียงจากโทรศัทพ์ทำให้ฮันบินสะดุ้งตื่น อาการงัวเงียยังตกค้าง ฮันบินจ้องเบอร์โทรที่ปรากฎบนหน้าจอ ทำให้เขามีรอยยิ้มได้ตั้งแต่ตื่นนอน 




'คิม จินฮวาน'





"ฮัลโหลครับพี่จิน"



'ฮันบินอ่าาา'



"พี่เป็นอะไรหรือเปล่า"




ด้วยที่ฮันบินและจินฮวานสนิทกันตั้งแต่เด็ก ฮันบินจึงรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับจินฮวานได้ดี แล้วครั้งนี้เสียงจินฮวานดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้ 



'ฮื่อออ ฮันบินฉันเสียใจ ทำไมทุกคนต้องทิ้งฉันด้วยอ่ะ'





"......"



ฮันบินเงียบไปเพราะเขารู้เหตุผลที่จินฮวานโทร.หาเขาตั้งแต่เช้า มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำๆในชีวิตของคนตัวเล็กอย่างจินฮวานได้ตลอด เฮ้ออ เขาควรทำยังไงดี



"พี่เมาหรอ?"



'ฉันไม่ม๊าวว เอิ๊ก แต่ว่าช่วยมาเปิดประตูได้มั้ยฉันไม่ไหวแล้ว'



"พี่อยู่ไหนเนี่ย"



"หน้าบ้านแก"



ตุ๊ด. ตุ๊ด




สายตัดไปแล้ว ฮันบินนั่งจ้องโทรศัทพ์นิ่งแววตาที่สื่อถึงความเป็นห่วงจินฮวาน จินฮวานไปเมาจากที่มา พี่ไปกับใคร ไม่มีใครทำอะไรพี่ใช่มั้ย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไปที่หน้าบ้าน













พี่จินอยู่หน้าบ้านผมหรอ....















แอ๊ดด




 ผมเปิดประตูแล้วชะโงกดูทางซ้ายขวาก็ไม่เห็นพี่จินฮวาน



"ไหนบอกว่าอยู่หน้าบ้านว่ะ" ผมยืนคอตกแล้วเลื่อนประตูปิด



"โอ้ย!!"



"เสียงแมวโดนเหยียบหรอว่ะ"



"แมวบ้านแกสิคิมฮันบิน! นายปิดประตูงับหัวฉัน!!" อาการเมาค้างของจินฮวานได้หายไปทันทีที่โดนฮันบินปิดประตูงับหัวของเขา



"ใครใช้ให้พี่มานั่งตรงนี้ล่ะครับ ตัวเล็กเท่ามดใครจะไปเห็น"



"จะว่าเตี้ยก็บอกเถอะ ชินแล้ว"



"เออครับ พี่เตี้ย"



"ชิ" 



จินฮวานจิ๊ปากใส่ฮันบินเบาๆแสดงให้เห็นความไม่พอใจของเขานิดหน่อย แต่ฮันบินมองว่ามันน่ารักดี ปากช่ำๆ แก้มขาวๆนี่มันใช่เลยสำหรับฮันบิน





ฟุบบ!




จินฮวานทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของฮันบินเรียบร้อย เขาได้ยืนมองแล้วส่ายหัวเบาๆกับจินฮวาน ตัวเล็กๆซุกไซร้ไปตามผ้าห่มเพราะลมหนาวของแอร์ที่ฮันบินปรับเหลือแค่ 18 องศา ความหนาวยังคงทำให้คนตัวเล็กมุดอยู่ในผ้าห่มโผล่ให้เห็นแค่หัวกับเส้นผมสีดำสวย





ระหว่างที่จินฮวานหลับฮันบินได้จัดสิ่งของที่รกห้องให้เข้าที่เข้าทางจนเวลาเดินเลยมาเกือบบ่ายแต่จินฮวานไม่มีวี่แววที่จะตื่น สงสัยต้องปลุกอีกสินะ มันคงจะเป็นงานประจำของฮันบินไปเลยเมื่อจินฮวานมานอนที่บ้าน  ฮันบินตั้งใจทำอาหารให้เสร็จเรียบร้อยเพื่อจะได้ไปปลุกจินฮวานไปอาบน้ำและมากินข้าว ฮันบินจัดอาหารทุกอย่างไว้บนโต๊ะอาหาร วันนี้เขาตั้งใจอาหารอย่างสุดฝีมือ 




"พี่จิน ตื่นได้แล้วจะบ่ายแล้ว" ฮันบินเขย่าตัวจินฮวานเบาๆ



"อิ้มม" แต่เขาได้เสียงครางในลำคอของคนที่นอนเมื่อถูกปลุก



"จะตื่นมั้ยพี่ ผมทำของกินไว้เยอะเลยนะ" ทำเพื่อพี่เลย..



"............" ไร้เสียงตอบรับจากคนตัวเล็ก


"พี่ไม่ตื่น ผมจูบพี่นะ" ฮันบินทำได้พูดเบาๆ




ฮันบินนั่งมองการเคลื่อนไหวไปมาของจินฮวาน พลิกขวาทีซ้ายทีแล้วก็คว่ำหน้าจมลงไปกับที่นอนนุ่มๆ ขนาดเตียงทำให้จินฮวานดูตัวเล็กลงมากขึ้นพื้นที่เหลือกว้าง 




ฮันบินค่อยๆเอียงตัวเบาๆ แล้วนอนมองหน้าหวานๆใสๆ ขนตาที่เรียงกันจนสวยไล่มาถึงจมูกมองต่ำลงมาที่ปากสีหวาน 






ฮันบินนอนจ้องหน้าจินฮวานอยู่นานจนลืมว่าต้องปลุกคนที่หลับไม่ยอมตื่น แต่ก็ขอเปลี่ยนเหตุตรงนี้ให้เป็นโอกาสของเขาอีกสักรอบ



ฮันบินค่อยโน้มตัวลงไป ฮันบินอยากจูบปากสีหวานๆของจินฮวาน มันจะดูโรคจิตไปมั้ยที่้ขาต้องการแบบนี้ 



อีกนิด..ตอนนี้ฮันบินทำได้แค่จูบที่ปากของจินฮวานเบาๆและรีบลุกขึ้นนั่งหันหลังให้จินฮวานที่หลับไม่รู้เรื่องตามเคย




แม่ครับ..หัวใจผมเต้นแรงมากผมจะเป็นโรคหัวใจมั้ย




โรคหัวใจที่ขาดจินฮวานไม่ได้





คิมฮันบินจะบ้าตาย!











































 

 

 

TO BE CONTINUED

 

 

เย้วววว ผ่านไปอีกตอน เฮือกๆๆ แต่งเองก็ฟินแทนพี่บินเขานะ 555555555555555555555555555555


ช่วยเม้นเป็นกำลังด้วยนะครัชชชชช
ติชมกันมาเลยน้าาา 
<3

#ฟิคพาโบบีจิน