"ยากที่จะบอก เธอ" ErenxLevi

ฟังเพลงประกอบตอนที่ 1 ของเรื่องนี้ ^^
https://www.youtube.com/watch?v=U7xn696mycA


“อดีตของรีไวล์”

Eren x Levi

 

“ทำไมหัวหน้ารีไวล์เขาถึงไม่ค่อยมีเพื่อนเลยล่ะ?

“เป็นเพราะปากร้ายๆนั้นแหละมั้ง และก็ใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั้นไง

ถึงได้ไม่มีใครคบน่ะ”

“อืม...นั้นสินะ ทั้งที่เป็นถึงหัวหน้าแท้ๆ แทนที่จะทำตัวให้เหมือนคนอื่นๆเขา”

“ได้ยินว่าก่อนเข้าทหาร เคยเป็น อันธพาลที่เมืองใต้ดินด้วยนะ”

“จริงเหรอ? น่ากลัวจริงๆเลยนะ คนๆนั้นเนี่ย...”

เสียงซุบซิบนิทาของกลุ่มทหารในหน่วยของปีกอิสรภาพ “หน่วยสำรวจ”

นั้นคือเหตุการณ์ทุกๆวันที่ผมได้ยินเป็นประจำ กับบทนิทาว่าร้ายเรื่องหัวหน้า

รีไวล์ ตั้งแต่เหตุการณ์สำรวจนอกกำแพงครั้งที่ 57 ทางเขต คาราเนส เพื่อสำรวจเส้นทางไปยังเขตชิกาชิน่า ที่กุมความลับทั้งหมดของไททัน แต่เป็นเพราะแผนการนั้นล้มเหลว ครอบครัวของผู้เสียชีวิตต่างก็โทษโยนความผิดความดูแลรับผิดชอบไปให้หัวหน้ากองเอลวิธและหัวหน้าทหารรีไวล์แทน เรื่องราวอันแสนเลวร้ายนั้นผ่านไปแล้วก็จริง แต่ภาพเล่านั้นก็ยังคงติดตาผมมาจนถึงทุกๆวันนี้...

ผมที่กำลังจะเดินไปส่งรายงานเอกสารสอบถามเกี่ยวกับพลังไททันตัวของผม ที่ห้องของผู้บังคับหมู่ คุณฮันซี่ ตอนั้นทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่า มีเรื่องราวต่างๆมากมายที่ผมยังไม่รู้ เกี่ยวกับตัวของหัวหน้ารีไวล์ ผมรู้อยู่เพียงแค่นั้นว่า หัวหน้ารีไวล์เคยเป็นอันธพาลมาก่อน เพียงแค่นั้นเอง

ก๊องๆ

….

“คุณฮันซี่ ผมเองครับ เอเลน เยเกอร์”

“อ๊ะ เอเลนเหรอ เข้ามาสิ”

 “นี่ครับ เอกสารสอบถามทั้งหมด”

“ โห... ถ้าเอกสารที่ฉันให้ไป เขียนตอบกลับมาเยอะขนาดนี้ล่ะก็ถือเป็นความคืบหน้าของการวิจัยที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะเนี่ย ขอบใจนะ เอเลน”

ขณะที่คุณฮันซี่กำลังตรวจเช็ดเอกสารของผมอยู่ ผมจำได้ว่ามีเรื่องอยากจะถามเธอ แต่ตอนนั้นผมก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย ทำให้ประโยคถามของผมมันอ้ำๆอึ้งๆ จนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

“เอ่อ....คุณฮันซี่ครับ”

“หือ? มีอะไรเหรอเอเลน?”

“เอ่อ...คือ เรื่องของหะ หัวหน้า... รีไวล์

คุณฮันซี่ รู้ไหมครับว่า เขาทำไมถะ..ถึง...”

“ไม่เคยยิ้มสินะ”

คำพูดเพียงสั้นๆของเธอทำเอาผมอึ้งไปเล็กน้อยที่เห็นเธอตอบกลับมาได้อย่างรวดเร็ว เธอก้มหน้ามือประสานกันใต้คางเหมือนกำลังขุดคิดบ้างอะไรอย่าง

“จะเป็นการเสียมารยาทหรือเปล่าครับ ที่ผมไปยุ่งเกี่ยวกับประวิติข้อมูลส่วนตัวของเขา?”

“ไม่หรอก..  อยากจะรู้เรื่องอะไรล่ะ? ว่ามาสิ”

“คุณฮันซี่ รู้ไหมครับว่า ทำไมหัวหน้ารีไวล์ถึง เอ่อ..ผมรู้สึกว่า เขากลัวที่จะมีมนุษย์สัมพันธ์กับคนอื่น ทำไมเหรอครับ?

“…….”

“เรื่องนั้นสินะ จะว่าไปรีไวล์ก็ไม่เคยเปิดปากเล่าเรื่องของตัวเองให้ใครฟังซะด้วยสิ”

“งั้นฉันจะเล่าล่ะนะ ก่อนหน้านี้ เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนนั้น...”

……………………………                                 ………………………………

(-ย้อนกลับไปตอนที่รีไวล์เพิ่งเข้าทหาร)

“ทุกคนฟังทางนี้!!

ฉันจะขอแนะนำให้รู้จักทั้ง 3 คน ที่จะสู้ไปพร้อมกับพวกเรา ตั้งแต่วันนี้

พวกนายทักทายทุกคนซะ”

พื้นที่แนวราบด้านหน้าเวทีเนื้อไม้ มีหัวหน้ากองทหารทีมสำรวจเป็นผู้คอยพูดให้ทหารหน่วยสำรวจที่ยืนด้วยท่าตามระเบียบพัก ผู้คนในหน่วยจับจ้องมองไปที่ทหารหน้าใหม่ด้วยความสังสัยอย่างไม่ค่อยพอใจมากนัก

“........”

..“รีไวล์”..

ชายหนุ่มแววตาที่ไม่เป็นมิตรพูดชื่อของเขา ด้วยสีหน้าไม่เต็มใจมากนัก

“......?”

“คนต่อไป!!”

“ฉัน อิซาเบล แมกโนเลีย ฝากตัวด้วย!!”

สาวน้อยหน้าใสผมแกะสีส้มอมน้ำตาลเข้ม ทักทายทุกคนอย่างมากแมนด้วยความมั่นใจ

“ผม เฟอร์แลน เชิร์ช ...ครับ”

หนุ่มผมสีเทายิ้มบางๆพร้อมท่าทำความเครพกำมือแบบผิดวิธี

........................

ท่ามกลางความเงียบสงัดของทหารที่ยืนอยู่

หัวหน้ากองผู้เป็นใหญ่ที่สุด จึงเลือกที่จะพูดไล่เบียดอัดบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้ออกไป

… “3 คนนี้จะเข้าหมู่ของฟรากอน

ฟรากอนช่วยดูแลพวกเขาด้วยล่ะ”

!!!

“ขะ..เข้าหน่วยของผมเหรอครับ!?”

ชายหนุ่มผมเปิดเถิดสีทอง ตกใจกับคำพูดของหัวหน้ากองของเขา

“อะไร นายไม่พอใจเรอะ?

“ปะ...เปล่าครับแต่ผมนึกว่า พวกเขาจะเข้าสังกัดหมู่เอลวิธซะอีก...ทำไมล่ะครับ”

“เอลวิธน่ะ ได้รับหน้าที่เป็นทีเป็นที่ปรึกษาในการการออกคำสั่งเตรียมกระบวนทัพแบบใหม่ เพราะงั้นไม่ว่างมาดูทหารใหม่หรอกนะ เข้าใจไหม?”

“...........................”

แอ๊ดด..

“ที่นี่คือที่ห้องนอน ที่พักทหาร

“โห--- จริงเหรอ! ที่ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับทุกคนน่ะ!?”

สาวน้อยหันมองรอบห้องด้วยความดีอกดีใจ

“ผู้หญิงน่ะ อยู่อีกตึก”

“เอ๋--- ให้ฉันอยู่ที่นี้ก็ได้นิ ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“อย่าพูดบ้าๆน่า อิซาเบล เธอนี่นะ....”

หนุ่มผมสีเทาพูดแย้ดกับการกระทำของสาวน้อยผมแกะ

“อะไรอ่ะ เฟอร์แลนขี้งก!”

“ขี้งก อะไรกันล่ะ ไม่ใช่ซะหน่อย!”

“…...”

“เอ้านี่ เตียงของพวกนาย”

.....

ชายหนุ่มร่างเล็กเดินตรงไปที่เตียงนั่น พรางเอามือลูบไปตามใต้เตียงตัวที่สองนั้นอยู่ชั่วครู่ เศษฝุ่นและเกล็ดเศษไม้ร่วงลงสู่ฝ่ามือชายหนุ่ม

………….

“ที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตกับกองขยะมาสินะ รักษาความสะอาดด้วยล่ะ”..

“หา?”

“แก..เมื่อกี้ว่าไงนะ?”

“อะไรกัน กล้าหือกับหัวหน้าเรอะ ท่าทีนี้มันอะไรกัน!!?”

แววตาที่โกรธของร่างเล็กจับจ้องไปที่คนเบื้องหน้าของอย่างไม่วางตา

อ๊ะ ไม่ต้องห่วงครับ หัวหน้าหมู่ พวกเราจะรักษาความสะอาดเองครับ หนุ่มผมสีเทาเดินมาแทรกตัวทั้งสองเพื่อไม่ให้ชายร่างเล็กหาเรื่องคนที่มียศสูงกว่า

เก็บของเสร็จก็มาที่ลานฝึกซะ

หัวหน้าหมู่คนนั้นเดินจากไป เมื่อเสียงประตูไม้นั้นปิดลง หนุ่มสีผมเทาหันไปตักเตือนเพื่อนของเขาด้วยความไม่พอใจ

รีไวล์!! บอกแล้วไงว่าอย่าก่อเรื่อง!!

ชายหนุ่มร่างเล็กมองเขากลับด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ก็เจ้านั้น มันพูดเหมือนพวกเราเป็นขยะ ลองมาทำอะไรไม่เข้าท่าดูสิ มันเจ็บตัวแน่”

จบประโยคของชายร่างเล็ก ก็เล่นเอาบรรยากาศเงียบอีกครั้ง

“ก็จริงอยู่ที่ พวกเราเป็นคนที่ดูไม่ดีในสายตาของคนพวกนั้น แต่ว่า ช่วยทำตัวให้เป็นมิตรหน่อยไม่ได้เหรอ?”

…….

“น่ารำคาญจริง แต่ไม่ว่านายจะพูดอย่างไงคนที่ฉันจะฆ่าก็คือหมอนั้นเท่านั้น”

...

“อือ เข้าใจแล้ว”

.......

-เมื่อถึงช่วงฝึก-

“นั้นแหละ!!”

“ฮี้ ฮี้!!”

สาวน้อยผมแกะควบม้าไปมาด้วยความชำนาญ ทำเอาหญิงสาวอีกคนที่ดูเธออึ้งไปเล็กน้อย

“โห ไม่นึกเลยว่าจะเก่งขนาดนี้”

“อ๋อ ฉันชินกับการรับมือกับสัตว์น่ะ ที่ยุ่งยากน่ะ มนุษย์ต่างหาก”

“ขะ..ขอโทษน่ะ อาจฟังดูไม่ดี แต่ว่า

ชีวิตที่เมืองใต้ดินที่นั้น ไม่ลำบากแย่เหรอ?”

“อืม มันเป็นเมืองที่ย่ำแย่สุดๆไปเลยล่ะ แต่พอฉันได้มาอยู่กับลูกพี่ ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไป ทำให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง”

“ลูพี่ นี่...

“ลูกพี่รีไวล์ไง! คนนั้นน่ะ”

หญิงสาวหันไปมองคนที่สาวน้อยชี้

“เอ๋ หัวหน้าเคยมีเพื่อนด้วยเหรอครับ??!”

“อืม เฟอร์แลนและก็อิซาเบล น่ะ สองคนนั้นสนิทกับรีไวล์อย่างกับอะไรดี”

เธอตอบผมขณะที่กำลังรินถ้วยชาให้ผมดื่มมัน

“เรื่องที่หัวหน้าไม่กลัวคนที่ยศเยอะกว่านี้สุดยอดไปเลยนะครับ นี่”

“ฮะๆ ตอนนั้นฉันเองก็ตกใจเหมือนกันนะแต่ที่ตกใจที่สุดน่ะ คือรูปลักษณ์ภายนอกกับสิ่งที่คิดมันต่างกันน่ะสิ”

“หมายถึง หัวหน้าที่เป็นอันธพาลสินะครับ”

ผมยกถ้วยชาดื่มพรางฟังเธอพูดไปด้วย

“ใช่ ทุกคนในหน่วยตอนนั้น ก่อนที่จะเห็นพวกเขาน่ะ ตีความถึงรูปร่างและความคิดต่างๆนาๆ อย่าง ตัวใหญ่บ้างล่ะ? เคยฆ่าผู้คนและขโมยของบ้าง ถึงขนาดตีความไปกันว่า พวกเขาจะมาลอบฆ่าทหารในหน่วยของเราและยึดที่ตั้งเลยนะ!”

“ขนาดไหนเลยเหรอครับ!!”

“แต่ก็นะ ...พอได้มาเห็นตัวจริงๆ ฉันรู้สึกว่าเขาดูน่ารักกว่าที่ฉันคิดนะ”

“เอ๋!! หัวหน้ารีไวล์น่ะเหรอครับ..นะน่ารัก //”

ผมตกใจนิดหน่อยกับคำพูดที่เธอชมหัวหน้าทหารว่าน่ารัก ผมตอบกลับเธอด้วยสีหน้าเหนี่อยใจ

“ฉันคิดว่างั้นนะ งั้นฉันจะเล่าต่อแล้วกันนะ หลังจากที่ทุกคนออกนอกกำแพงตอนนั้น…”

………………………….                                        ………………………………

“โกหกใช่ไหม? ที่จะออกไปยังที่มีไททันกินคนนั้นน่ะ”

“อืม..อย่างกับเรื่องโกหกเลยล่ะ ที่คนในเมืองใต้ดินอย่างพวกเราจะได้ออกไปโลกภายนอกน่ะ..”

เมื่อม้าสีดำของเขาออกวิ่งออกจากตัวเมืองไปสู่ด้านนอก ใต้ทางเปิดประตูกำแพง เสี้ยวแสงแดดของพระอาทิตย์ที่ได้กระทบกับตัวกำแพงที่กำลังเปิดอย่างช้าๆ ภาพทิวทัศน์ก็ปรากฏแก่สายตาสีน้ำเงินอมเทา

แสงแดดที่สดใสส่องประกลายลงมา กลุ่มก้อนเมฆนับไม่ถ้วนสลบสรวยสลับไปมาทับถมกัน พุ่งต้นไม้สีเขียวกจีที่มากมายและภูเขาในป่าที่แสนใหญ่ยักษ์ ในทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

“ไม่เลวนี่....”

ชายหนุ่มร่างเล็กจับจ้องมองท้องฟ้าสีคราม มีนกมากมายโบยบินบนฟากฟ้านั้นอย่างอสิระ สายลมที่เย็นสบายพัดผ่านผ้าคลุมให้สะบัด

ความคิดของเขาเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้เห็นภาพนี้

………………………………………………………………………………………

“รีไวล์น่ะตอนนั้น ดูเป็นธรรมชาติมากๆเลยนะ” เธอหันมายิ้มให้กับผมก่อนที่จะพูดประโยคสุดท้ายว่า...

“รอยยิ้มในตอนนั้น เราอาจจะไม่มีวันได้เห็นมันอีกแล้ว....”

.......................................................................................