คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันที่แสนเดือดร้อน
2. วันที่แสนเดือดร้อน
“ฟ้า พี่ต้องไปซื้อตั๋วเครื่องบินแต่เช้า เดี๋ยวที่นั่งทองคำมันจะโดนแย่งไปก่อน ยังไงก็ไปโรงเรียนเองนะ ไอ่น้องรักของพี่ แล้วตอนเย็นจะกลับกี่โมง เขียนตอบด้วยจะได้ไปรับถูก
กลับกี่โมงเอ่ย? Ans.______________
พี่ฟอร์มของน้องไง (ไอ่ฟ้าอ้วนเอ้ย)”
ฉันอ่านจดหมายของพี่ฟอร์มขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ พี่ฟอร์มสุดแสนจะเริดประเสริฐสี แถมยังแอบหล่อเหลาเข้าตาสาว ๆ ที่เกาหลีติดเป็นกระพรวนเลย ไม่รู้อยู่เมืองไทยยังจะมีอีกมั้ย ถ้ามีนี้แสดงว่า พี่ฟอร์มของฉันหล่อทะลุฟ้าไปเลย
ใช่! พี่ฟอร์มเรียนมหาลัยแล้วอยู่ที่เกาหลี ส่วนพ่อกับแม่ก็ทำงานอยู่เปิดโรงพยาบาลอยู่ที่นั้นเหมือนกัน จริง ๆ ฉันยังมีพี่อีกคนหนึ่งชื่อฟาง ชื่อนี่ไทยอย่างแรง แต่ดันไปเรียนญี่ปุ่น พี่ฟางเป็นสาวนะ แถมยังเป็นผู้นำแฟชั้นอีกต่างหาก น่าอิจฉา ฉันนี่ไม่เอาไอ่พวกรสนิยมของพี่มาเลยแม้แต่น้อยนิด จริง ๆ พี่ ๆ นั้นแหละขี้เหนียวไม่แบ่งให้ฉันเชอะ (โทษคนอื่นซะงั้นอะ)
แล้ววันนี้กลับกี่โมงดีเอาซัก 5 โมงละกัน ต้องซ้อมเต้นอีก ละก็ เอ่อ ...... คิดไม่ออก เอาไว้ก่อนละกัน มันไม่แน่นอนซักอย่าง
เมื่อฉันเขียนตอบพี่ฟอร์มเสร็จก็รีบวิ่งไปโบกรถเมย์หน้าบ้าน อ้อ! ต้องล็อคประตูบ้านด้วยนะ
อากาศหน้าร้อนของเมืองไทยมันร้อยจับจิตเลย โอ๊ย! ไม่ไหว ขอแอร์เย็น ๆ ดับร้อนหน่อยค่ะ อากาศแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกว่าอาหารเผ่าผลาญเร็วเกินไป โอ่ย!ไม่ไหวแล้วขอตายดีกว่า แอ๊ก (วิญญาณลอยออกจากร่างแล้ว)
“หืม! คุ้ม ๆ ฟ้านี่หว่า หวัดดี ๆ” คิ้มเดินขึ้นมาบนรถแล้วร้องทักขึ้น
“อืม มีพัดลมมั้ย”
“อันที่เค้าใส่อยู่ ใช่อะป่าว”
คิ้มแกใส่หมวกพัดลมด้วยหรอ เอามานะขอร้อง ถ้าไม่มีมันฉันจะต้องตายแน่ ๆ เลย
“เย็นสบายมาก ๆ เลย ว้าว! อิจฉามั้ย ถ้าไม่จะอวดต่อ”
“แป้งจ๋า” ฉันหันไปหาแป้งก็ได้ไม่ง้อแกหรอก นังคิ้ม
ทันใดนั้นแป้งก็หยิบพัดลมอันเล็ก ๆ ที่มันใส่ถ่าน (รูปโดเรมอนด้วย) ขึ้นมาเปิดสวิทแล้วพัดหึ่ง ๆ คิดจะโชว์ฉันรึไงย่ะนังแป้ง
“ฟ้าเรียกทำไมหรอ” แป้งทำหน้าตายอีกแล้ว
“เค้าจะตายอยู่แล้ว แหงก”
“ร้อนก็ไม่บอก อะพัดตราหมีพู น่ารัก ๆ”
แป้งยื้นพัดรูปทิกเกอร์มาให้ฉัน แบบพัดลมไม่มีหรอ อยากได้
แล้วในที่สุดฉันก็ทนร้อนมาถึงโรงเรียนจนได้ โอ้วแม่พระ โรงเรียน แอบหรูหรามีติดแอร์ตามทางเดินเป็นระยะ ๆ แอร์แต่ละเครื่องห่างกันประมาณ 10 เมตรเห็นจะได้ ขอบคุณคุณครูที่มีแอร์ให้ค่ะ (ไฮโซเดินไปละ นี้เราเขียนมาได้ไงเนี่ย เฮ้อ!!:โรฯ)
แต่ก็ไม่วายเจ้าทอมก็ยังเผิดพัดลมประจำตัวเดินริ่ว ๆ ไปห้องเรียน อิจฉาจริง ๆ เลย ทำไมฉันถึงได้แค่ไอ่พัดหมีพูนี่หละ
“แอร์บวกพัดลม สบายว่ะ”
คิ้มทำหน้าระรื่นใส่หมวกพัดลมที่ไม่มีทีท่าว่าถ่านจะหมดเลยแม้แต่น้อย คิ้มแก~ หึหึหึ อิจฉา พับ พับ พับ (เสียงพัด ตรา หมีพู)
“เปิดนาน ๆ ละเหม็นนะเนี่ย”
แป้ง ฉันไม่เหม็นเอามาให้ฉันก็ได้ ทนได้เสมอถ้ามันจะทำให้ฉันรอดตาย
“อุ้ย! ถ่านหมดพอดีเลย ฟ้าขอพัดคืนด้วยนะ”
แป้งเอ้ย ไม่คิดจะแบ่งให้เพื่อนใช้นาน ๆ เลยหรอ ขอต่ออีกซัก 24 ชั่วโมงนะค่ะ กริ้ว ๆ
ยังไงก็ต้องทำใจ ยื้นพัดลมคืนแป้งไป แล้วก็ลากร่างตัวเองไปยังห้องเรียน ทำไมมันถึงได้ร้อนอย่างนี้ เผ่าผลาญพลังงานอย่างแรง คิดแล้วไม่อยากออกจากห้องเลย รู้สึกเหมือนห้องเรียนฉันเริดสุดประมาณนี้
เวลายามเช้าผ่านไปอย่างร้อนแรง มันร้องมากจริง ๆ พวกเราเรียนละก็เรียนทามกลางอากาศร้อน ๆ (รู้ละว่าร้อน) จ้า ๆ โรฯนี่ยังไง มันถึงชั่วโมงพักละนี่ไง
“หมวกใช้งานได้ดีเริดเลยเนอะแป้ง” คิ้มยังคงพูดน่าระรื่น ถ้าไม่ได้แกล้งฉันก็คงพูดจากใจจริง อะมั้ง มันต้องแกล้งฉันแน่ ๆ เลย (คิดไปเองอะป่าวจ้ะฟ้า:โรฯ)
“เอามาให้ลองใส่หน่อยดิ จะได้ตอบได้” แป้งพูดเสียงเรียบ ๆ กับคิ้ม แกรมีพัดลมอยู่แล้วนะ นังแป้ง
“เค้า...”
“ฟ้าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเราก็ต้องไปชมรมอีก ไปกินข้าวกัน”
พูดตัดบทฉันทำไมย่ะ โอ๊ย ความร้อนมันทำให้อารมณ์พุ่งกระฉูด ปรี๊ดเหมือนปรอทแตก
คือ เค้าอยากได้หมวกพัดลมมั่งจังเลยฮือ ทำไมพวกทอมถึงได้ใจร้ายบริสุทธิ์แบบนี้หละ ไม่เอาน้า
ณ โรงอาหาร (เอาบ้างอยากลองแบบนี้: Rorin)
“ฟ้าต้องเก็บเงินไว้บ้างนะ ค่าเสื้อและอื่น ๆ”
แป้งพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะเลี้ยวเข้าร้านก๋วยเตี๋ยว ทำให้ฉันต้องม้วนตัวเองกลับไปกินขนมปังตามแบบฉบับต้นตำรับแป้ง คิ้ม
“ครั้งก่อนเกือบไม่พอ ขนาดเก็บวันละ 40 นะ แต่คราวนี้คงถูกลงแหละมั้ง อิจฉาไอ่พวกคอสเพลย์จริง ๆ เลย มีประธานชมรมกับรองประธานเป็นถึงเจ้าของโรงแรม เงินพวกนั้นเลยแทบจะไม่ต้องจ่าย มีคนช่วยออกหมด แล้วพวกเราหละ เศร้าใจ”คิ้มพล่าม ๆ ๆ ในขณะที่มือก็ยังถือขนมปังอยู่ สายตาจดจ่อที่ขนมปังใส่ช๊อคโกแลต
“เจ้าของเลยหรอคิ้ม” ฉันถาม มันอึ้งจริง ๆ นะ เจ้าของ
“ใช่ เจ้าของก็แทนกับเบสเป็นญาติกัน อีกอย่างพ่อก็ยกกิจการที่ไทยให้ตั้งแต่ยังเด็ก ๆ เลยด้วย พูดถึงนะ ฟ้า สนใจจะเป็นสปอนเซอร์มะ”
ไม่เลยย่ะ ขอบายเลย ให้เป็นคนออกค่าชุดเหมือนตาขี้เก็กนั้นไม่เอาดีกว่านะฉันว่า อย่าเลย ถึงแม้แม่ฉันจะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลก็ตาม
โอ้โห! นี้ฉันหาเรื่องเจ้าของโรงแรมเชียวหรอ ตาถึงนะฉันเนี่ย เจ้าของโรงแรมก็ต้องมีเงินเยอะอะดิ ว้าว~ พูดถึงเงินต้องเก็บเท่าไรถึงจะพอ วันละ 40 เลยหรอ เป็นไงเป็นกันหว่ะ
“อืม ไปห้องชมรมกัน”
อุ๊ย! ปวดฉี่ขึ้นมากระทันหัน อู่ยเอาไงดี
“ฟ้าเป็นไรไป”
“ปวดท้องอะคิ้ม ไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไป”
“ได้ ๆ สู้ ๆ”
สู้ ๆ ไรฟะ คนเข้าห้องน้ำไม่ใช่วิ่งแข็งนะ สู้ ๆ งี้เป็นลางชมัดเลย
ฉันเดินมาถึงห้องน้ำแล้ว สบายตัวขึ้นเยอะเลย และเรื่องก็เกิดขึ้นที่หน้าห้องน้ำนั้นเอง
“นั้นพี่ฟ้า”
"ไหนมาเลย อยากเจอมานานละ ขอชำแหละหน่อยเหอะ"
เด็กม.ต้น เหวยเมื่อกี้ 2 คนไม่ใช่หรออะไรอยู่ดี ๆ มาเป็น 10 ไม่ได้การวิ่งเผ่นก่อนละนะค่ะ
“พี่ฟ้ารอก่อน จะหนีไปไหนค่ะ”
เหมือนฉันจะเห็น น้อง ๆ พวกนั้นถือมีดอยู่ในมือนะ จะกินกันรึไงค่ะน้อง ๆ เนื้อพี่ไม่อร่อยหรอกค่ะ น้อง ๆ ไปกินเนื้อคนอื่นเหอะ ขอร้อง
“ฟ้าครับรับของจากผมด้วยครับฟ้า”
“ฟ้า นู้น ฟ้านี่” เกิดจากการขี้เกียจเขียนของคนแต่ง
เรียกชื่อฉันทำไม ฉันไม่ใช่คนดังนะเฟ้ย อย่าตามฉันได้มั้ย
ฉันวิ่งมาถึงชั้น 2 ใกล้แล้วห้องชมรม ใกล้แล้ว นั้น นั้น นั้น ชมรมของพวกเราอ๊าก ๆ จุดหมายที่ริบหรี่ กรี๊ดดดดด ชะแว้บเข้าไปเลยค่ะ หืม! แล้วทำไมห้องมันมือจังเลยเปิดไฟหน่อยดีกว่า
แล้วจู่ ๆ ก็มีมือ ๆ หนึ่งมาปิดปากฉันทันทีกับที่ฉันเปิดไฟ หืนนี่มันไม่ใช่ห้องชมรมโคปนี่นา ถึงจะเหมือนมาก ๆ แต่มันไม่ใช่ ชมรมฉันเพดานจะเป็นสีครีม แต่นี้มันสีน้ำเงิน เอ้า! แล้วใครปิดปากฉันหละนี่
“เธอปลุกฉันนะเข้าใจมั้ย”
คนที่ปิดปากฉันกระซิบที่ข้าง ๆ หู และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันหนีอะไรมา เพราะทันทีกะที่เค้าพูดจบเข้าก็ พลักฉันให้ไปอยู่หลังเขาทันที ละนายเป็นใคร
!!!!! คลื่น !!!!
ประตูห้องเปิดออก พร้อม ๆ กับร่างของฉันที่ถูกผลักให้ไปอยู่ข้างหลังคนเมื่อกี้ ผมทรงนี้คุ้นมาก ๆ และทันใดนั้น คนที่วิ่งตามฉันเมื่อกี้ก็วิ่งเข้ามาในห้อง
“น้องมีไรกับห้องชมรมพี่ เข้ามาขอก่อนจะดีมาก ๆ เลยนะน้อง” เสียงเบสนี่หว่า เฮ้ย!
“นี่นาย” ฉันพูดเบา ๆ อยู่ข้างหลังนายนั้น
“หนีอยู่ไม่ใช่หรอ เงียบไปเลยไป”
เบสไม่ได้หันมาทองหน้าฉัน ได้แต่โชว์รอยยิ้มให้กับสาว ๆ และหนุ่ม ๆ ที่เข้ามาข้างในห้องชมรม แต่นั้นไอ่ขี้เก็กสั่งฉัน ไม่เอานะ โอ้ย! ทำไมล็อคแน่นงี้หล่ะ ปล่อยนะ ฉันดิ้นอยู่อย่างงั้น แล้วมันก็ทำให้เบสล็อคแน่นเข้าไปอีก โอ้ย!! ไม่ดิ้นละค่ะพี่น้อง หายใจไม่ออกแฮก ๆ
“ข้างหละ...”
“ไม่เข้าชมรมกันหรอครับผม”
“ไม่ค่ะพี่เบส ไม่ได้นัดกันอะค่ะ พี่เบสไม่เห็นพี่ฟ้าหรอค่ะ” แฟนคลับเบสหรอเนี่ย
“เอ๋? ฟ้าไหน ไม่รู้จักเลยครับ” ฉันนี้ไงฟ้า ชิล์ “รู้จักแต่ฟ้าหม่น”
เฮ้ย! แน่จริงพูดดัง ๆ เลยดิ พูดเบา ๆ ทำไมย่ะ
“แปลกนะ จริง ๆ ชมรมคอสน่าจะรู้จักชมรมโคปทุกคนนี่ หรือว่า...”
อย่าสงสัยข้างหลังพี่เขานะค่ะน้อง อย่าเลยได้โปรด
“เฮ้ย! มิ้ง ป้ะ ไปดีกว่า ออก ๆ พวก ยุ่งไรชมรม... ว้ากพี่เบส หวัดดีค่ะ อยู่คนเดียวหรอค่ะ” น้องอีกคนเดินเข้ามาหาเบส ออกไป ออกไป
“อยู่กะไอ่ดำครับ อ้วน ๆ เน่า ๆ กลม ๆ เป็นสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของชมรมน่ารักจริง ๆ เลย”
แหงก ดำ อ้วน กลม สัตว์ เฮ้ยหลอกด่านี้หว่า
“อยากเห็นจัง ว่าแต่พี่เห็นคนที่ไม่สวย ๆ ขี้เหล่ ๆ มะค่ะ ที่เมื่อวานหาเรื่องพี่อะค่ะ”
หมายถึงฉันรึปล่าว
“ถ้าพูดถึงไอ่ดำ ก็วิ่งหนีไปไหนไม่รู้แล้วตั้งแต่พวกของพิงค์เข้ามา คงจะอดไป ไว้วันหลังพี่จะยกไปให้ดูถึงห้องเลยนะครับ แล้วคนไม่สวย ๆ ที่น้องพูดถึงนั้นคือใครหรอครับ”
.
มันไม่มีจริงจะยกไปยังไงย่ะ
“พี่น่าจะรู้แล้วนา ก็ฟ้าโคปเวอร์ไงค่ะ แหมอะไรกัน แค่เผลอเข้าไปในชมรมไม่ได้ตั้งใจก็ได้เข้า ดูอย่างพวกเราซิ ตั้งใจจะเข้าแท้ ๆ แต่กลับไม่ได้เข้า กะว่าจะได้ใกล้ชิดพี่ซะหน่อย”
น้องคนนั้นทำท่าจะเข้ามากอดเบสแต่เบสก็เบี่ยงตัวหนีซะก่อน เหอ แพ้อ้อมกอดจากสาว ๆ หรอ ละไหงมาจับฉันอยู่แบบนี้หละ
ดูท่าน้องคนนี้จะชอบเบสมาก ๆ เลยนะ
“ใช่ อะไรกันเห็นว่าเต้นก็ไม่เป็นด้วยทำไม พี่แจนถึงให้เข้าก็ไม่รู้ น่าหมั่นไส้ชะมัด” น้องอีกคนเข้ามาเสริมวง
“เอ่อ น้อง ๆ คิดมากไปเองรึปล่าวครับ ผมว่าฟ้าก็เหมาะอยู่แล้วนี่ หน้าก็เหมือนดาราออกนะ แล้วอีกอย่างคนอยู่ชมรมโคปก็ต้องเต้นเป็นทุกคนซิครับ น้องเอาไรมาพูดหืมมมมม”
โห! ไม่คิดว่าเบสจะพูดแบบนี่เลยนะ มันพูดมาจากใจอะป่าว
“พี่เบสพูดงี้เลยหรอ ก็ได้ เลิกหา ๆ แต่ถ้าพี่เบสอยากให้จัดการก็บอกนะ เมื่อวานเห็นมันหาเรื่องพี่ละแค้นแทนเลยอะ” น้องที่ชื่อพิงค์พูดขึ้น
“ครับ ๆ”
“ค่ะ ไปก่อนนะค่ะ”
“ครับ โชคดีนะ----ครับ------- ไปยังไปยัง เฮ้อ! มาได้แล้วไอ้ดำ”
“หลอกด่านี่ ไอ่เผือก”
ใครจะไปยอมฉันไม่ยอมหรอกนะ
“เธอติดนี้บุญคุณผมแล้วนะ ชดใช้อะไรดี เลี้ยงข้าวกลางวัน 1 อาทิตย์”
“ไม่”
ถ้าให้นายกินละฉันจะกินอะไรหละ ข้าววันนี้ฉันยังไม่ได้กินเลยนะย่ะ ไอ่เผือก
“ขอบคุณละกันนะ ไปละ”
“เฮ้! เดี๋ยวขอบคุณแค่นี้เองหรอ ผมเป็นถึงรองประธานชมรมเลยนะ แล้วอีกอย่างเมื่อกี้มันเหมือนผมช่วยชีวิตเธอมากกว่าหนีแฟนคลับนา ไม่คิดจะตอบแทนอะไรดี ๆ หน่อยหรอ แล้วเธอหนะชมรมโคปเข้ามาในนี้ก็ผิดแล้ว ไม่ได้ดูกฎเลยรึไง”
ฉันสายหน้าช้า ๆ กะจะวิ่งกลับชมรให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ขามันไม่ยอมไปเนี่ยดิ ทำไงดี สายตาของตานี้มันทำให้ขาของฉันแข็งไปหมด ฉันจะโดนทำโทษโหด ๆ มั้ยง้า
“ผมจะทำยังไงกับเธอดี โอ้ย!” เบสกุมขมับแบบคิดหนัก แต่แล้ว “มาแข่งเต้นกันดีกว่า ในเมื่อไม่ยอมเลี้ยงข้าวผม ก็เอาให้มันสนุกหน่อย แข่งกัน 1 ต่อ 1 เต้นที่ลานชมรม ที่อยู่จุดศูนย์กลางของชั้น 2 (ชั้นชมรมค่ะ) วัดจากคะแนนเชียร์ ใครมีเยอะกว่าคนนั้นชนะ แล้วถ้าผมชนะ อืม- - - ทำอะไรดีไว้ก่อนละกัน แต่ถ้าเธอชนะผมจะยอมเป็นทาสคุณ จะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ให้ผมเป็นแฟนเธอก็ได้นา แต่ 1 อาทิตย์พอ แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะ เด็กใหม่ชมรมโคป ฮะ ฮะ ฮะ”
เบสพูดซะยืดยาว แล้วเค้าก็ท้าแข่งเสร็จสับสุดท้ายฉันก็ต้องแข่งเต้นกับตานี่จนได้ เอ่อให้ตายทำไมวันนี้มันถึงได้เดือดร้อนอย่างแรง
“นายนี่มัน หืมมมมม เค้าไม่มีทางเป็นแฟนกับคนอย่างนายหรอก ช่วยแค่นี้ทวงบุญคุณซะ”
เบสมองมาฉันด้วยสายตาเย็นชา ประมาณว่า ก็เรื่องเธอซิ หน่อยทำไมถึงทำได้ขนาดนี่นะ
ความคิดเห็น