คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : In an eye of yours ,
When I met you, I found my life.
If I lost you I cannot live.
You are the air that I breathe.
I LOVE YOU, beyond the depth of my soul.
เสียงฝีเท้าที่ดังกระชั้นเข้ามายิ่งทำให้เด็กน้อยวัยหกขวบหวาดกลัวยิ่งกว่าที่เคยเป็นอยู่ ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยคราบสกปรกที่ดำเปื้อนไปทั่วทั้งแก้มอวบ มือขาวสั่นเทาอย่างสุดจะห้าม แต่แม้จะกลัวมากสักเพียงใด เท้าเล็กก็ยังต้องออกวิ่งไปตามเส้นทางคดเคี้ยวที่ทอดยาวท่ามกลางความมืดอยู่ดี
“แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหอบหายใจดังสะท้อนไปมา เหงื่อเม็ดใสไหลปนกับน้ำตาที่หลั่งออกมาเพราะสิ่งที่ตนเองกำลังประสบ
เพราะรู้อยู่เต็มอก...ว่าความตายกำลังตามติดประชิดตัว
“อย่าให้มันรอดไปได้!” เสียงตวาดไล่หลังแทบจะทำให้ขาคู่เล็กอ่อนแรงลงเสียดื้อๆ ความกราดเกรี้ยวในน้ำเสียงที่ดังผ่าอากาศมาให้ได้ยินถึงหู ดูเหมือนจะสูบเอาความกล้าออกจากตัวของเด็กน้อยไปจนหมด
แต่เขาจะหยุดวิ่งไม่ได้
เขายังไม่อยากตาย
ไม่...ไม่ใช่ตอนนี้
พระเจ้าฮะ...ได้โปรดช่วยผมที
“มันอยู่ทางนี้!” แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าอาจไม่มีจริง แม้เด็กชายจะอ้อนวอนร่ำร้องในใจดังเท่าไหร่ แต่กลุ่มชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ในชุดสีดำสนิทก็ตามมาจนเกือบจะประชิดตัวของเขาอยู่ดี ดวงตาชุ่มแฉะพยายามกวาดมองคนใจร้ายที่ไล่ตามตนเอง ทว่าสิ่งที่เห็นกลับยิ่งทำให้เด็กน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม
คนพวกนั้นกำลังถือมีดวิ่งไล่ตามเขามา !
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมที...”
“หยุดวิ่งนะไอ้เด็กโง่!!! หนีให้ตายแกก็หนีไม่รอดหรอกโว้ย!”
“ฮึก...” กลัวจนได้แต่กัดริมฝีปาก พยายามยกสองมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล เด็กชายวิ่งเลี้ยวเข้าไปในซอยแคบ หวังจากก้นบึ้งของหัวใจให้มีทางออกจากฝันร้ายนี้เสียที
“มันเข้าไปในนี้”
“ก็ตามไปลากตัวมันออกมาสิวะ!”
“แต่...นี่มันเขตภูวกุล”
“แล้วยังไง? เขตใครก็ช่างแม่งเถอะ ถ้ามึงปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นรอดไปได้ ยังไงเจ้านายก็ต้องฆ่ามึงตายอยู่ดี”
“โธ่เว้ย!” สิ้นเสียงตะโกนด้วยความไม่พอใจ หัวหน้ากลุ่มชายชุดดำก็ออกวิ่งตามเด็กน้อยที่หายลับเข้าไปในซอยอย่างจำใจ มือหนากระชับมีดเล่มใหญ่ไว้แน่น ยามเมื่อก้าวเท้าเข้ามาเหยียบเขตในความดูแลของตระกูลดัง
...ดัง...
ในทางที่เลว !
“มันอยู่ตรงนั้น!!” เสียงของหนึ่งในลูกน้องจำนวนสามคนตะโกนขึ้น ยามเมื่อหางตามองเห็นเด็กผมดำวิ่งเลี้ยวเข้าไปด้านหลังกล่องไม้ที่เรียงไว้สูงราวกับเป็นภูเขาขนาดย่อม ดูผิดปกติเกินกว่าจะมาตั้งอยู่กลางซอยร้างที่ทั้งแคบทั้งว่างเปล่าแบบนี้
แต่ก็เปล่าประโยชน์ที่จะคิดสงสัย ในเมื่องานใหญ่ของพวกเขาคือการกำจัดไอ้เด็กเวรนั่นให้ตายตกตามพ่อแม่พี่น้องของมันไป ขายาวภายใต้กางเกงยีนส์สีดำสนิทจึงรีบก้าวฉับๆไปทางเดียวกับเด็กน้อยทันที
“ฮึก..” และเหมือนว่าโชคจะเข้าข้าง เมื่อด้านหลังของลังไม้เป็นรั้วเหล็กที่สูงขึ้นไปไม่ต่ำกว่า 4 เมตร ด้านบนของรั้วคือขดลวดหนามที่มีกระแสไฟฟ้าแล่นเปรี๊ยะจนเกิดประกายแล่บอยู่กลางอากาศทุกสามวินาที ก็พอจะพูดได้ว่าสำหรับเด็กวัยหกขวบคนนึง...
มันคือทางตันโดยสมบูรณ์ !
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าวิ่งหนี ยังไงมึงก็ต้องตายไอ้เด็กโง่!” ไม่พูดเปล่า มือใหญ่ยังฟาดลงจนเด็กน้อยหน้าสะบัด มือเล็กยกขึ้นมาปัดป้องโดยอัตโนมัติ แม้จะรู้ดีว่าแรงเด็กอย่างตนคงไม่อาจต้านทานอะไรกับแรงผู้ใหญ่ได้สักนิดเลยก็ตาม
“รีบๆฆ่ามันเถอะ”
“เออ อย่าอยู่ที่นี่นานเกินความจำเป็น” สองเสียงจากลูกน้องเรียกให้คนเป็นหัวหน้ากลุ่มรีบลงมือทำงาน หากขืนชักช้าอืดอาดคนที่ ‘ถูกเก็บ’ อาจกลายมาเป็นพวกเขาเสียเอง
ใครๆก็รู้... ภูวกุลไม่เคยปราณี
“”
BlackForest✿
ความคิดเห็น