คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ( 5CM ) ❉ C H A P T E R . five
CHAPTER FIVE
เลย์วิ่งกระหืดกระหอบมาตามทางขึ้นเนินเล็กๆ ที่อยู่ถัดออกไปทางท้ายหมู่บ้าน ทางโครงการได้กั้นเขตส่วนนี้เอาไว้ทำเป็นสวนป่าให้ลูกบ้านได้มีพื้นที่สีเขียวไว้ใช้ผ่อนคลายจิตใจ ตั้งแต่เล็กเลย์มักจะมานั่งเล่นที่นี่ทุกครั้งที่มีโอกาส เขาชอบอากาศเย็นสบาย และชอบกลิ่นดอกไม้หอมๆที่สายลมหอบพัดเอามาฝาก วันนี้ก็เช่นกัน กลิ่นยิปโซฟิลล่าหอมละมุนกระจายฟุ้งไปทั่วสวนป่ากว้าง ร่างบางเลี้ยวซ้ายตรงเขตต้นไม้ใหญ่สองต้น เขายังจำได้ดี ว่าหากเดินตามเส้นทางเล็กๆนี้ขึ้นไป จะนำไปสู่ฐานทัพลับเฉพาะของเขากับใครอีกคน
...พี่ฟาน...
ผู้ชายตัวสูง เจ้าของเครื่องหน้าคมดุดัน ทว่าเต็มไปด้วยความหล่อเหลาและแรงดึงดูดที่สะกดทุกสายตาให้ต้องหยุดมองอย่างหลงใหล จมูกโด่งรับกับริมฝีปากสีอ่อนของเจ้าตัวได้อย่างน่าประหลาด ยิ่งจ้องมองเท่าไหร่...ก็เหมือนยิ่งถูกล่อลวงให้หัวใจหวั่นไหวไปมากเท่านั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ยามที่ถูกดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นจ้องมองกลับมา
เลย์จำไม่ได้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดวงตาของพี่ฟานมักจะมาหยุดลงที่เขา จำไม่ได้แล้วว่าเพราะอะไรพี่ฟานถึงได้คอยยื่นมือหนาคู่นั้นมาจับมือเล็กของเขาไว้แน่น จำไม่ได้แล้วว่าทำไมเขาถึงได้โหยหาลมหายใจอุ่นๆที่เคยใช้ร่วมกันมากเหลือเกิน
ความทรงจำของเลย์อาจจะไม่ดีมากนัก แต่เรื่องความรู้สึก...เขามั่นใจว่าตัวเองจำได้ไม่เคยลืม
เลย์ชอบความอ่อนโยนของอี้ฟานที่มีให้เพียงแค่เขา
เลย์ชอบความปลอดภัยยามที่ได้อยู่ในอ้อมกอดอุ่นของคนตัวสูง
เลย์ชอบน้ำเสียงทุ้มต่ำที่คอยปลอบประโลมเขาอยู่ข้างใบหู
เลย์ชอบยามที่หน้าผากของเขาและพี่ฟานแตะกัน...
และยิ่งชอบยามเมื่อได้แลกเปลี่ยนความร้อนจากลมหายใจไปสู่ร่างกายของใครอีกคน
ใบหน้าของอี้ฟานปรากฎชัดเจนอยู่ภายในหัวของเลย์จาง สองขาเรียวของร่างเล็กก้าวเร็วๆไปตามเนินเขาลาดชัน เลี้ยวซ้ายบ้างขวาบ้างอย่างชำนาญ ไม่ปล่อยให้ความมืดที่กำลังโรยตัวลงมาเป็นอุปสรรคต่อการเดินทาง
เขาทำให้ลู่หานเสียใจไปคนนึงแล้ว...จะทำให้พี่ฟานมาผิดหวังในตัวเขาไม่ได้อีก !
ยิ่งเข้าใกล้ฐานทัพลับที่เคยถือสิทธิ์จับจองกันมาสองคนตั้งแต่ในอดีต หัวใจของเลย์ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกับถูกใครบีบเอาไว้แน่น ลมหายใจของร่างเล็กเริ่มติดๆขัดๆ รู้สึกเจ็บในหน้าอกเหลือเกิน ยามเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของใครแว่วตามสายลมมา
“ไม่นะพี่ฟาน...” เสียงสูงกดลงจนแหบพร่าในลำคอ เลย์รู้สึกผิดไปทุกอณูของหัวใจ นี่เขาทำอะไรลงไปกันนะ? เขาทำลงไปได้ยังไง?
เบื้องหน้าของเลย์คือแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่เขากำลังตามหาอยู่ เจ้าของเส้นผมสีทองยืนอย่างอ่อนล้าอยู่ที่ปลายสุดของเนินเขา ปล่อยให้ความมืดห่อหุ้มเอาความเจ็บปวดออกไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไม่เคยยอมให้ใครได้เห็นอย่างเงียบเชียบ
ร่างเล็กแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่ตรงนั้น เขาทำร้ายพี่ฟานลงไปได้ยังไง?!
เลย์ห้ามตัวเองไม่ให้ทรุดลงไปนั่งเพราะถูกความรู้สึกผิดเกาะกุมจิตใจ ออกแรงสั่งให้ตัวเองเข้มแข็งเข้าไว้ แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าให้เบาที่สุดเท่าที่สองขาของเขาจะทำได้
อี้ฟานที่แสนจะเข้มแข็ง...กำลังมีน้ำตา
อี้ชิงที่แสนจะอ่อนโยน...กำลังเจ็บปวดหัวใจ
“ขอโทษฮะ” คำพูดสั้นๆถูกร่างบางเอ่ยออกมา พร้อมๆกับที่สองแขนเรียวของร่างเล็กสอดไปข้างลำตัวของร่างสูงแล้วกอดมาจากทางด้านหลัง มือเล็กกระชับเสื้อด้านหน้าของอี้ฟานเอาไว้แน่น ก่อนจะแนบใบหน้าหวานของตนเองลงกับแผ่นหลังที่กำลังสั่นน้อยๆของพี่ชายต่างสายเลือดอย่างแผ่วเบา ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลอาบลงมาอย่างช้าๆเช่นกัน
“อี้ขอโทษฮะ...พี่ฟาน....ฮึก....อี้ขอโทษ”
“อี้ทำอะไรผิด?” อี้ฟานเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน กดเสียงทุ้มให้ต่ำลงไปอีกจนคนฟังใจไม่ดี ร่างสูงยกมือหนาขึ้นเช็ดน้ำตาของตนเองเร็วๆ
เขาไม่อยากให้ตัวเองอ่อนแอต่อหน้าคนสำคัญ
“อี้....ฮึก.....อี้ทำให้พี่ฟานเสียใจ....”
“แล้วอี้ทำทำไม?”
“อี้ก็แค่....ก็แค่....ฮึก....อยากจะแกล้งพี่ฟานกับหานเท่านั้นเอง” สารภาพความผิดแล้วก็ฝังใบหน้าเล็กลงกับแผ่นหลังอุ่น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเสี้ยวหน้าที่เศร้าศร้อยของคนตัวสูงกว่า
...เขาไม่กล้าสู้หน้าพี่ฟานสักนิดเลย...
“สนุกมั๊ย?” อี้ฟานต้องยอมรับกับตัวเองเลยว่าเสียงของเขาตอนนี้มันเย็นชาเสียจนน่าตกใจ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อหัวใจข้างในของเขามันยังเจ็บจนจุกไม่หาย
เขาเกือบเสียน้องอี้ไปให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้...
เขาเกือบจะเสียจางอี้ชิงของเขาไป !
“ไม่ฮะ...ไม่สนุกเลย...ฮือออ..อี้ใม่สนุกเลยแม้แต่นิดเดียว!!!” เลย์จางแผดเสียงออกมาลั่น อยากจะปฏิเสธออกมาหลายๆครั้ง แต่กลัวมันไม่ทันใจคนฟัง เลยตะโกนมันออกมาดังๆทีเดียวเลย
“พี่ก็ไม่สนุกเหมือนกัน!” อี้ฟานสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของร่างเล็ก ใบหน้าหล่อเหลาบ่งบองว่าเจ้าของกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ที่ตีรวนกันอยู่ในอกอย่างสุดความสามารถ ดวงตาเรียวคมขึ้นสีแดงจางๆ ไม่ต่างกับอีกคนที่มีรอยแดงปรากฎขึ้นรอบดวงตากลมวาว
“อี้ขอโทษ”
“พี่เจ็บ!!!”
“อี้ก็เจ็บ”
“พี่รู้สึกเหมือนพี่กำลังจะตาย! อี้ไม่สนใจพี่พี่ก็เข้าใจได้ แต่นี่อี้ไปเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น! จำไม่ได้หรือไง? จำไม่ได้เลยใช่ไหมว่าทุกทีที่อี้ทำแบบนี้พี่จะรู้สึกยังไง?!!” อี้ฟานตวาดออกมาลั่น เขาทนไม่ไหวแล้ว ทุกวินาทีที่ลืมตาก็เอาแต่เห็นภาพอี้ชิงกำลังดูแลเอาใจไอ้บ้าจื่อเทานั่น!! ในอกร้อนจนเหมือนจะระเบิด ในหัวของเขาก็เผาไหม้จนคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไป!
“อี้ขอโทษพี่ฟาน…อี้จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
“มันสายไปแล้วอี้!! หัวใจของพี่มันเจ็บไปแล้ว!!!” ใช่! อี้ฟานเจ็บจนแทบจะควบคุมสติไว้ไม่อยู่ ที่เขาตะโกนใส่หน้าไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจคนนั้นไป มันยังไม่สาสมแก่ใจของเขาเลย!!!
ที่จริงแล้วอยากจะลุกไปฆ่ามันให้ตายคามือเสียด้วยซ้ำ!
“แล้วพี่ฟานจะให้อี้ทำยังไง? อี้ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว กลับไปแก้ไขสิ่งที่ทำลงไปไม่ได้พี่ฟานก็รู้...”
“พี่ก็ทำให้หัวใจพี่หายเจ็บไม่ได้เหมือนกัน!” กัดฟันพูดแล้วอี้ฟานก็เดินหนีไปทิ้งตัวลงนั่งอยู่อีกฝั่งของเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าสีเขียวนุ่ม ร่างสูงเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำเช่นไร เขาไม่ได้อยากจะทำตัวแย่ๆใส่น้องแบบนี้ แต่ความโกรธที่มีอยู่มันยังไม่ได้รับการกำจัดจริงๆ
ทุกวินาทีที่หายใจเขามีเพียงแค่อี้ชิงเท่านั้น แต่กับคนตัวเล็ก...
ไม่รู้ว่าจะมีเขาอยู่ตรงส่วนไหนของหัวใจบ้างมั๊ย?
แค่ศัตรูคู่แค้นที่ขับเคี่ยวกันมาตั้งแต่เด็กอย่างลู่หาน อี้ฟานก็ต้องใช้กำลังต้านเต็มที่แล้ว นี่ถ้าจะให้เพิ่มใครหน้าไหนขึ้นมาอีก...เขาไม่ตึงมือแย่หรือไงกัน?
ไอ้ความมั่นใจที่มีอยู่ก็ยอมรับหรอกว่ามันไม่น้อยเลย..อี้ฟานรู้ดีเสมอว่าอี้ชิงกับเขามีบางอย่างที่เชื่อมถึงกัน
บางอย่างที่แม้แต่พี่ชายแท้ๆอย่างไอ้จุนก็ยังไม่มี !
บางอย่างที่จะทำให้ไอ้ลู่ต้องพ่ายแพ้ในศึกครั้งนี้ไป !
แต่ในความมั่นใจสูงลิบที่อี้ฟานเคยมีมาตลอด...กำลังจะพังทลายลงเพียงเพราะระยะห่างสามปีที่ตัวเขาเองเป็นคนก่อขึ้นมา
แล้วแบบนี้จะให้เขาสะกดกลั้นอารมณ์หึงที่มันตีขึ้นหน้ามาหลายระลอกติดๆกันได้อย่างไรไหว?
“หัวใจของพี่มันเจ็บจะตายแล้วอี้..พี่เจ็บจนเหมือนจะตาย!”
“อี้จะรักษาให้พี่ฟานเอง...” พูดออกมาแล้ว เลย์จางก็รีบเดินปรี่ตามเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆอี้ฟานทันที ร่างเล็กจับจ้องใบหน้าของคนตัวสูงกว่าที่แสดงอารมณ์ออกมาอย่างหลากหลาย ชัดเจน และไม่ต้องการจะปิดบัง
ใจร้อน รุนแรง และเต็มไปด้วยพลัง คือพี่ฟานของอี้ชิงแน่นอนไม่มีผิดเพี้ยน
อี้ฟานที่ไม่เคยควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ไม่ว่าจะโกรธ เศร้า หรือไม่พอใจ จะรู้สึกอย่างไร คนตัวสูงกว่าก็จะแสดงออกมาให้เขารู้อยู่เสมอ...
พี่ฟานของอี้ชิง...ที่แสนจะซื่อตรงและเอาแต่ใจ
แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่พี่ฟานจะทำร้ายเขา ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เลย์จางจะรู้สึกกลัวผู้ชายตรงหน้า เพราะรู้ว่าไม่ว่าอี้ฟานจะโกรธมากแค่ไหน โมโหมากเพียงไร สองมือนั้นก็จะไม่มีวันทำให้เขาได้รับบาดเจ็บแน่นอน
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนที่คอยปกป้องให้เขาปลอดภัย ก็อี้ฟานไม่ใช่หรือไงกัน?
แล้วจะให้อี้ชิงกลัวอี้ฟานได้อย่างไร?
“อี้จะทำให้หัวใจของพี่ฟานหายเจ็บ” คนตัวเล็กพูดพร้อมรอยยิ้มหวานที่สดใสเสียจนขับไล่ความมืดของยามค่ำคืนไปจนหมดสิ้น รอยยิ้มนั้นน่ารักเสียจนคนมองรู้สึกใจคอไม่ดี
กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีก...
กลัวว่าจะเผลอทำอะไรน้องลงไป...
ได้โปรดเถอะจางอี้ชิง...อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลย
“อี้ช่วยอะไรไม่ได้หรอก กลับไปหาไอ้เพื่อนสนิทอะไรนั่นของอี้เถอะ!!” แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่เพราะความโกรธยังกรุ่นอยู่ในใจ มังกรตัวใหญ่เลยได้แต่พูดประชดออกไปด้วยประโยคที่รู้ดีว่าจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
“อี้อยากอยู่กับพี่ฟาน” ต่อให้โดนไล่เลย์ก็จะไม่ยอมไป ใบหน้าหวานละมุนเผยรอยยิ้มที่กว้างและงดงามยิ่งกว่าเดิมออกมา
“อี้จะอยู่กับพี่ไปทำมะ.....” เสียงทุ้มขาดห้วงหายไป
พูดอะไรไม่ได้...พูดอะไรไม่ออก
ในตอนนั้นอี้ฟานรู้สึกเหมือนกับเวลาทั้งหมดได้หยุดลง โลกทั้งใบหยุดหมุน เสียงทุกอย่างรอบตัวเงียบสงัด ยามเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ข้างลำคอ...
ไม่จริง!
จางอี้ชิงที่ประทับริมฝีปากอิ่มลงไปที่ข้างแก้มของคนตัวสูง กดจูบซ้ำๆ ย้ำลงไปตามรอยแนวขากรรไกร
จูบ...ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงปลายคาง
จูบนี้อี้ชิงขอใช้มันเพื่อขอโทษต่อหัวใจของอี้ฟาน ขอโทษที่เขาได้ทำร้ายมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยเหตุการณ์เดิมๆ พี่ฟานไม่ชอบให้เขาเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น ไม่ชอบให้เขาสนใจใครมากกว่าตัวพี่ฟานเอง...
ดังนั้น ณ ตอนนี้...ในช่วงเวลานี้.......
อี้ชิงจะมีแค่อี้ฟานเพียงคนเดียว
ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปชิดใบหน้าคมดุดัน เลย์จางกดจูบซ้ำลงอีกครั้งที่ปลายคางเรียวของอู๋อี้ฟาน
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อคนเพียงคนเดียว...เพื่อพี่ชายคนสำคัญที่เขาจะไม่ยอมสูญเสียไปอีกเป็นครั้งที่สอง
สามปีที่ไม่มีอี้ฟาน อี้ชิงว่ามันก็มากเกินพอ !
ไม่เอาอีกแล้วความเหงาที่กัดกินหัวใจแบบที่ผ่านมา ไม่เอาอีกแล้วความอ้างว้างเวลาที่กลับบ้านมาแล้วไม่เจอเจ้าของสายตาที่คุ้นเคย
...อี้ชิงอยู่โดยไม่มีอี้ฟานไม่ได้...
เหมือนกับที่อี้ชิงก็มั่นใจว่าเขาจะอยู่โดยไม่มีหานไม่ได้เช่นกัน
“พี่ฟานหายเจ็บหรือยัง?” คนเป็นน้องถามเสียงค่อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวสูงกว่าที่บัดนี้นิ่งค้างตะลึงงันไม่ตอบสนองต่อสิ่งใด
อู๋อี้ฟานรู้สึกเหมือนหัวใจหลุดกระเด็นออกมาอยู่ข้างนอกตัว ร่องรอยความชื้นจากริมฝีปากของร่างเล็กยังมีหลงเหลือให้รู้สึกได้อยู่ที่ปลายคางของเขา ความอุ่นที่กดลงมาใกล้พร้อมกับกลิ่นหอมกรุ่นของเจ้าของจูบละมุน ได้ฉุดคร่าเอาสติของเขาออกไปจนหมดสิ้น เพียงแค่มองเห็นใบหน้าเล็กที่เขารักแสนรักเจือสีแดงเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ร่างสูงก็ตัดสินใจพลิกตัวขึ้นมากดร่างบางให้นอนราบไปกับพื้นหญ้าหนานุ่มแทนได้ในทันที
“พี่ฟาน...” เลย์จางเรียกชื่อมังกรเจ้าอารมณ์แผ่วเบา เขาไม่รู้ว่าอี้ฟานกำลังจะทำอะไร รู้สึกเพียงแค่ความเย็นชื้นจากพื้นหญ้าที่แตะอยู่ที่แผ่นหลังของเขาเท่านั้น
ต่างจากมังกรตัวใหญ่ที่กำลังพยายามหักห้ามใจไม่ให้ก้มลงไปจัดการกินลูกกระต่ายที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนอย่างสุดความสามารถ แต่ราวกับว่าใช้ความพยายามมากเท่าไหร่ก็ดูจะไม่เพียงพอสักที
ไม่ไหว...อี้ฟานห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้เลย
“ทำแบบนี้ทำไม?” อี้ฟานใช้สองแขนขังให้คนตัวเล็กนอนอยู่ภายใต้แผ่นอกแกร่ง สองมือหนาตรึงข้อมือของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าร่างบางจะเลือนหายไปหากเขาเผลอ ดวงตาสีน้ำตาลไหม้คู่เดิมดูลุกโชนไปด้วยเพลิงแห่งอารมณ์มากมายยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา
“ก็อี้นึกว่า...” นึกว่าพี่ฟานจะชอบ?
“พี่หยุดไม่ได้แล้วนะ”
“หยุดอะไร?”
“หยุดไม่ได้...”
“พี่หยุดรักอี้ไม่ได้แล้ว” พูดจบอี้ฟานก็ก้มลงมาประทับจูบลงบนริมฝีปากสีแดงสดของคนใต้ร่าง ความรู้สึกทุกอย่างกำลังได้รับการปลดปล่อยออกมาจากหัวใจของเขา อู๋อี้ฟานเด็กผู้ชายจอมเกเรในวันนั้นยอมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพียงเพื่อให้ดีพอจะคุ้มครองดูแลและยืนอยู่เคียงข้างเด็กผู้ชายหน้าหวานคนนี้ได้
ทุกสิ่งที่ทำมา ก็เพื่อคนตัวเล็กคนนี้แค่คนเดียว !
จูบที่เริ่มต้นด้วยความอ่อนหวานนุ่มละมุนของอี้ฟาน ดึงสติของคนผมสีน้ำตาลให้หลุดลอยไป ความร้อนที่แพร่กระจายมาจากริมฝีปากของร่างสูง กลืนกินทุกความคิดของร่างบางไปจนเลย์จางนึกอะไรไม่ออก จูบที่หวานเสียจนลมหายใจสะดุดไม่เป็นจังหวะ กำลังนำพาอี้ชิงก้าวไปไกลกว่าจุดที่เคยยืน
ความหนักหน่วงจากจูบแรกที่อี้ฟานกำลังสอนให้อี้ชิงเริ่มไต่ระดับสูงขึ้น ยามเมื่อคนตัวสูงกว่าห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ อี้ฟานก็ยิ่งรู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ ริมฝีปากบางของคนตัวสูงจึงเบียดลงหาริมฝีปากอิ่มของคนตัวเล็กกว่าแรงขึ้น และร้อนขึ้นกว่าจูบที่ผ่านมา ร่างสูงโปร่งดุดันและแข็งแรง อี้ฟานอ้าปากนิดๆ แล้วใช้ฟันขบที่ริมฝีปากล่างของอี้ชิงเบาๆ
เมื่อร่างเล็กถูกงับก็ตกใจเผยอปากออกจากกัน เพียงเท่านั้นลิ้นร้อนของอี้ฟานก็ได้จังหวะที่กำลังรอคอย ร่างสูงตักตวงลิ้มรสหวานล้ำจากร่างบางจนเต็มที่ ลิ้นร้อนหยอกเย้าลิ้นเล็กให้หมดแรงจนเจ้าของแทบจะละลายหายไปกับพื้นหญ้า อู๋อี้ฟานไม่ปล่อยให้จางอี้ชิงได้พักหายใจ เขากดจูบหนักหน่วงซ้ำลงไปอีกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งมอบและแลกความหวานซ่านติดปลายลิ้นให้กับอีกคนอย่างไม่รู้จักพอ ร่างสูงเฝ้าพะเน้าพะนอเอาใจร่างบางไม่ห่าง อี้ฟานใช้ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กของเลย์จางให้สัมผัสกับความร้อนที่กำลังเผาไหม้ตัวของพวกเขาทั้งสองคนจนลุกเป็นไฟ
“อื้ออ...” คนน้องเริ่มเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน เสียงหวานจึงครางประท้วงร่างสูงที่กำลังดื้อดึงเอาแต่ใจให้ได้สติ เลย์ขยุ้มคอเสื้ออี้ฟานแน่น ก่อนจะออกแรงผลักคนตัวสูงกว่าเบาๆ
“พี่ยังไม่อยากหยุดเลยคนดี...” อี้ฟานครางชิดกับริมฝีปากอิ่มของอี้ชิง คนตัวสูงหายใจแรง เช่นเดียวกับที่คนตัวเล็กรีบรับอากาศเข้าปอดทันทีที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ
ความหวานที่ลอยวนอยู่กลางอกยังคงไม่จางหายไปไหน ใบหน้างดงามของคนน่ารักขึ้นสีแดงจัดจนมองเห็นชัดแม้ว่าจะอยู่ในความมืด เลย์รู้สึกมีความสุขจนเหมือนว่าเขากำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน
...รสชาติของจูบแรก มันหวานล้ำเกินกว่าที่เขาเคยจินตนาการ...
“พี่ขอจูบอีกได้ไหมน้องอี้คนดี?” ร่างสูงทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ไอ้ที่เคยโกรธอยู่ก่อนหน้านี้บอกเลยว่าเขาได้ลืมมันไปหมดแล้ว ตอนนี้ในหัวของซูปเปอร์โมเดลหนุ่มหล่อมีแต่ใบหน้าของร่างเล็กที่นอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น
อ้อ...ยังมีอีกอย่าง ก็คือจูบรสหวานฉ่ำของคนตัวเล็กที่ถูกใจเขายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดนั่นไง
“พี่ฟานบ้า..” เลย์จางหันหน้าหนีสายตาเร่าร้อนของอี้ฟานที่จ้องมองมา จากที่คนตัวเล็กหน้าแดงอยู่แล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นสียิ่งแดงจัดเข้าไปกันใหญ่ สร้างความถูกอกถูกใจให้แก่คนผมทองที่เป็นสาเหตุของอาการหน้าแดงไม่หยุดหย่อนของร่างเล็กในครั้งนี้
“ให้พี่นะ”
“ไม่เอา...”
“อี้...ให้พี่นะครับคนดี” มังกรจอมเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ งัดลูกอ้อนไม้ตายขึ้นมาหวังพิชิตใจน้องเลย์
“พี่ฟานรังแกอี้”
“พี่เปล่ารังแกนะคนดี หรือว่าจูบเมื่อกี้นี้...อี้ไม่ชอบ?” ยิ้มกริ่มพร้อมส่งสายตาพราวระยับมาหาลูกกระต่ายตัวขาวที่ไม่ยอมสบตากับเขา อู๋อี้ฟานรู้สึกถึงความสุขที่พุ่งพล่านไปทั่วร่างของเขาได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้...คนที่ทำให้เขายิ้มได้ หัวเราะได้ ก็มีเพียงแค่จางอี้ชิงเพียงคนเดียว
ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวคอยส่องแสงระยิบระยับไปทั่วราวกับเป็นเพชรเม็ดเล็กที่แข่งกันอวดแสงประกายของตน อี้ฟานเลื่อนใบหน้าเข้าไปหาอี้ชิงอีกครั้ง เพื่อกระซิบถ้อยคำหวานล้ำที่ตนเองเคยเก็บงำมาเนิ่นนาน
“พี่ฟานรักน้องอี้...รัก...รักมาตลอด” เสียงทุ้มหลอมหัวใจของคนฟังให้ละลายอ่อนยวบราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลน เลย์หูอื้อตาพร่าไปกับความรู้สึกประหลาดที่อบอวลอยู่ในหัวใจ
พี่ฟานรักเขา?
เป็นไปได้ยังไง? นี่พี่ฟานไม่ได้รักพี่จุนงั้นหรือ?
ใบหน้าหวานใสซับสีแดงกระจ่างตา สองแก้มนวลร้อนผะผ่าว สองดวงตาวาวก็หวานเยิ้มไปด้วยความรู้สึกปรีดิ์เปรมที่อัดแน่นเต็มไปทั้งหัวใจ
“พี่ฟาน...แล้วพี่จุน?”
“พี่รักอี้แค่คนเดียว ไม่ใช่จุน ไม่มีทางเป็นไปได้! พี่กับจุนเป็นแค่เพื่อน เป็นพี่น้องที่สนิทกัน เพราะเรามีคนสำคัญคนเดียวกัน...นั่นก็คืออี้” ร่างสูงตอบกลับชัดถ้อยชัดคำ เขาจะไม่มีวันยอมปล่อยให้เรื่องเข้าใจผิดตลกๆนี่มาขัดขวางความรักระหว่างเขากับร่างบางอีกต่อไปแล้ว
“อี้งั้นหรอ?”
“อี้..แค่อี้คนเดียวเท่านั้น” กระซิบถ้อยคำย้ำความมั่นใจให้ร่างเล็กในอ้อมกอดแล้ว อี้ฟานก็กดริมฝีปากแนบลงไปกับปากอิ่มของอี้ชิงอีกครั้ง คราวนี้จูบของคนตัวสูงทั้งเรียกร้องและเว้าวอน อยากให้อีกคนได้รับรู้ความรู้สึกของเขาทั้งหมด อยากให้อีกคนได้รับรู้ว่าเขารักมากเพียงใด
จูบร้อนเล็มไปตามริมฝีปากนุ่ม อี้ชิงเผลอปล่อยให้อี้ฟานรุกล้ำเข้ามาอีกครั้ง เผลอปล่อยให้เจ้าของลิ้นร้อนผ่าวได้ตักตวงความหวานจากเขาเอาไปได้ตามใจ
จนกระทั่งเมื่อใบหน้าของใครอีกคนแว้บขึ้นมาในหัวของเลย์ !
“พอก่อนฮะพี่ฟาน!” ร่างบางผลักร่างสูงออกอย่างแรงแล้วทรงตัวลุกขึ้นนั่ง สองขาเรียวยกขึ้นมาตั้งในท่าชันเข่า เลย์จางกำลังตื่นตระหนกยามเมื่อดวงตาสีอ่อนของลู่หานปรากฎขึ้นมาจากในความทรงจำ
“อี้รังเกียจพี่ฟาน?” ร่างสูงที่ถูกผลักนิ่งตะลึงงัน เขากำลังคิดว่ามันจะไปได้ด้วยดี คิดว่าน้องอี้กำลังจะตอบรับความรู้สึกของเขา...แต่จู่ๆ...
“อี้เปล่า...อี้ไม่เคยรังเกียจพี่ฟาน หรือ....หรือจูบของพี่ฟาน แต่...” เลย์พูดออกไปไม่ได้ พูดออกไปไม่ได้หรอกว่าเสียงกระซิบของหานที่ย้ำเตือนว่าชิงชิงเป็นของหานแค่เพียงคนเดียวดังก้องเหลือเกินในหัวของเขา เสียงนุ่มๆของผู้ชายที่เป็นเหมือนอีกครึ่งของชีวิต ดังจนเลย์นึกว่าเจ้าตัวกำลังมาพูดให้ฟังต่อหน้าจริงๆ
“แล้วทำไม?” อี้ฟานมองปฏิกิริยาของอี้ชิงไม่ออก คนตัวเล็กมีเขาในหัวใจแน่นอนข้อนี้เขามั่นใจ แต่อะไรกันที่ทำให้ร่างเล็กต้องหนีออกไปจากอ้อมกอดของเขา อะไรกันที่ทำให้อี้ฟานต้องถอยออกมา?
“อี้ขอเวลาหน่อยนะฮะพี่ฟาน อี้ขอโทษที่ให้คำตอบอะไรพี่ฟานในตอนนี้ไม่ได้” เลย์กำลังสับสนอย่างหนัก มองเห็นใบหน้าของพี่ชายเต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาเองก็เจ็บปวดใจ แต่พอนึกไปถึงสีหน้าตัดพ้อของคนสำคัญอีกคนที่ส่งมาให้ก่อนที่เขาจะวิ่งออกมาหาร่างสูง เลย์เองก็ไปต่อไม่เป็นเช่นกัน
...หัวใจของเขามันทั้งเริงร่า ทั้งปวดหนึบ...
ดีใจที่พี่ฟานมาบอกรัก แต่เสียใจที่หานเดินหันหลังหนีเขาไป
จางอี้ชิงตอบไม่ได้แม้แต่ตัวเองว่าแท้จริงแล้วเขากำลังรู้สึกเช่นไร? เกลียดนักที่เขาเป็นคนอ่อนแอไม่ได้เรื่องเช่นนี้มาเสมอ ร่างเล็กกอดเข่าตัวเองแน่น นึกอยากจะฝังใบหน้าลงไป ไม่ให้ต้องเงยขึ้นมาอีกเลย
“พี่จะรอ!” ทว่าเสียงทุ้มลึกของอี้ฟานก็ดังเรียกสติของเลย์จางให้หวนกลับคืนมา ใบหน้าหล่อเหลาปานเทวดาของพี่ชายต่างสายเลือดแสดงความมั่นอกมั่นใจออกมาอย่างเต็มเปี่ยม แม้แต่ดวงตาของอี้ฟานก็ฉายชัดถึงความมุ่งมั่นออกมาเช่นเดียวกัน
...ความเข้มแข็งพวกนั้น กำลังทำให้หัวใจของเลย์จางละลาย...
“อี้จะใช้เวลานานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ยังไงพี่ก็จะยืนอยู่ตรงนี้ พี่มีเพียงแค่อี้ สนใจแค่อี้ ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ก็รู้มาตลอดว่าพี่หลงรักอี้เข้าแล้ว ดังนั้นเพื่อชดเชยกับเวลาสามปีที่พี่หายตัวไป พี่จะให้เวลาอี้ในการตัดสินใจนานเท่าที่อี้ต้องการ”
“พี่ฟาน...” แค่วันนี้เพียงวันเดียว อี้ชิงก็จำไม่ได้แล้วว่าเขาเรียกชื่ออี้ฟานไปกี่ครั้ง คนตัวสูงที่คอยปกป้องเขามาเสมอตั้งแต่ยังเล็ก กำลังแสดงบุคลิกอีกด้านออกมาบีบหัวใจของเขาให้เต้นไม่เป็นจังหวะ...
“พี่รักอี้นะครับ พี่รักอี้มากจริงๆ” ย้ำคำแล้วก็กดจูบลงที่ข้างกระหม่อมบางของร่างเล็กอย่างรักใคร่ อู๋อี้ฟานรวบตัวจางอี้ชิงเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอุ่น ปล่อยให้กระต่ายน้อยซุกตัวเข้าหาอกแกร่งของเขาอย่างที่เคยทำมาเป็นประจำ เลย์จางพิงตัวเข้าหาไอร้อนที่แสนคุ้นเคย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับใครอีกคนที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว
“ขอบคุณนะฮะพี่ฟาน ขอบคุณที่เข้าใจอี้ ขอบคุณที่รักอี้นะฮะ”
“ยินดีครับคนดีของพี่ฟาน” จูบเบาๆตรงหน้าผากเนียนทำเอาอี้ชิงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กลิ่นหอมสะอาดจากตัวพี่ชายโอบล้อมร่างกายของเขาเอาไว้จนทั้งหัวใจมีเพียงแต่ใบหน้าของอี้ฟานเท่านั้น เลย์ยกยิ้มหวานพร่างพราวที่มุมปาก ก่อนจะหลับตาลงซึมซับทุกความรู้สึกที่กำลังหลั่งไหลเข้ามาสู่หัวใจอย่างยินดี
...เลย์ในวันนี้กำลังดีใจเหลือเกินที่ได้พี่ฟานคืนกลับมา...
“พี่ฟานทิ้งอี้ไปไหนมาฮะตั้งสามปี?” อย่างไรก็ตามภาพของอี้ฟานที่ทิ้งเขาไปในวันนั้นมันยังคงทิ้งร่องรอยเป็นบาดแผลลึกอยู่ในใจของร่างเล็กมาอยู่เสมอ ภาพของแผ่นหลังแกร่งที่ทิ้งห่างเขาออกไปในอดีต ยังคงตามมาหลอกหลอนเขาในฝันอยู่เป็นประจำ ความกลัวที่มีในวันนั้น...
จางอี้ชิงไม่เคยลืม !
“พี่ฟานทำให้อี้เสียใจ”
“พี่ขอโทษครับคนดี พี่มันโง่เอง...พี่กลัวว่าอี้จะรับไม่ได้กับความรักของพี่ กลัวว่าอาป๊าอาม๊าจะแยกพี่กับอี้ออกจากกัน พอรักอี้แล้วพี่ก็กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวจนเผลอทำตัวทุเรศๆลงไป” ความโง่เขลาของการตัดสินใจในวันนั้นยังคงเป็นความผิดพลาดที่ตามหลอกหลอนอี้ฟานอยู่ทุกวันเช่นกัน การเลือกที่โง่เง่าในวันนั้นทำให้เขาต้องเสียเวลาและโอกาสที่จะได้ครอบครองหัวใจของร่างบางในอ้อมกอดไปอย่างน่าเสียดาย
“พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว ต่อให้อี้ไล่พี่ก็จะไปไม่!” อี้ฟานประกาศความตั้งใจออกมาดั่งลั่น เขาขอเสี่ยงทุ่มให้ความรักครั้งนี้จนหมดตัว ให้สมกับที่เคยตั้งความหวังเอาไว้
เพราะไม่ว่าอย่างไรอู๋อี้ฟานก็จะไม่มีวันยอมยกจางอี้ชิงให้ใคร!
“สัญญานะฮะพี่ฟาน?”
“ครับ พี่สัญญา” นิ้วก้อยของคนตัวสูงเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยของคนตัวเล็กกว่า ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกันท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมทัศนียภาพรอบตัว อู๋อี้ฟานแตะหน้าผากลงบนหน้าผากมนของร่างบางอีกครั้ง เพื่อกำชับคำสัญญา
“พี่สัญญากับอี้ ด้วยลมหายใจ...” อบอุ่นราวกับจะร่างกายถูกห้อมล้อมไปด้วยเปลวไฟ เลย์จางในอ้อมแขนของอี้ฟานกำลังมีความสุขจนแทบจะล่องลอยหายไปกับสายลม
แต่ก็เป็นอีกครั้ง...ที่ใบหน้าของคนผมสีคาราเมลลอยขึ้นมากระชากเขาออกจากมวลความสุขนั้น
‘หาน’
เลย์ผละออกจากอ้อมแขนแกร่งของอี้ฟาน ก่อนจะตัดสินใจเปิดปากเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าและท่าทางที่บ่งบอกความลำบากใจ
“พี่ฟานฮะ..คือว่าอี้คงต้องไปแล้ว”
“อี้จะไปไหน?” อี้ฟานชะงักกึก! เขาเพิ่งได้ร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนได้ไม่ถึงห้านาที นี่คนตัวเล็กก็จะมาหนีเขาไปเสียแล้ว? มังกรหนุ่มหล่อร้ายตีหน้าเครียด มือแกร่งยึดข้อมือเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้คนจะไปหลุดลอยออกจากอ้อมกอด
“อี้เป็นห่วงหาน” เพียงประโยคเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะจุดไฟแห่งโทสะของร่างสูงโปร่งให้ลุกโชนขึ้นมาเผาไหม้หัวใจของคนฟัง ใบหน้าของคู่แข่งอันดับหนึ่งปรากฎขึ้นมาเย้ยหยันอี้ฟานอยู่ตรงหน้า
ฝันไปเถอะว่าเขาจะยอม!!!
“พี่ไม่ให้ไป!!!!”
“แต่ว่า...”
“พี่ไม่ให้อี้ไปไหนทั้งนั้น เราเพิ่งปรับความเข้าใจกันได้ พี่เพิ่งสารภาพรักอี้ออกไป ยังไงพี่ก็ไม่มีวันให้อี้ไปหาไอ้เชี่ยลู่ตอนนี้แน่ๆ เลิกคิดไปได้เลย!!” อี้ฟานทำเสียงดัง เขามองเห็นแล้วว่าเลย์มีสีหน้าลำบากใจแค่ไหน แต่เขาปล่อยไปไม่ได้ เขาปล่อยกระต่ายน้อยของเขาให้วิ่งเข้าไปติดกับดักของไอ้กวางเจ้าเล่ห์ไม่ได้จริงๆ
“หานเขาต้องการอี้นะฮะพี่ฟาน”
“แล้วพี่ไม่ต้องการหรือยังไง? พี่ดูสบายดีตรงไหน? อี้...จะมีสักครั้งมั๊ยที่อี้เห็นพี่สำคัญกว่าไอ้เพื่อนสมัยเด็กหน้าโง่นั่น!” ก็รู้ตัวนะว่ากำลังพาล แต่อี้ฟานยอมไม่ได้หรอก อี้ชิงเป็นของเขา ไม่ใช่ของไอ้เชี่ยหานเหินอะไรนั่น!
“พี่ฟานอย่าว่าหานแบบนั้นสิฮะ”
“พี่จะว่า พี่จะด่ามันเลยก็ได้! ไม่รู้ล่ะ ยังไงวันนี้พี่ก็ไม่ให้อี้ไป นี่มันก็ดึกมากแล้ว ไว้รอไปหาพรุ่งนี้ไม่ได้รึไงกัน?”
“แต่พี่ฟานฮะ...”
“อี้! พี่ยืนยันคำเดิม ยังไงวันนี้อี้ก็ต้องนอนกับพี่ อี้ต้องอยู่ให้พี่กอดจนหลับไป หรือถ้าอี้ยังดื้อจะไปให้ได้ แล้วจะปล่อยให้พี่นอนไม่หลับเหมือนที่เป็นมาตลอดสามปีก็ตามใจ!” พูดจบอี้ฟานก็ลุกขึ้นยืน ยกสองมือขึ้นกอดอกแล้วหมุนตัวหันหลังหนีจากสายตาของร่างบางที่มองตามไปทันที
ซวยแล้วเลย์จาง !
อี้ชิงกระซิบบอกตัวเอง สัญญาณเตือนภัยดังลั่นอยู่ในหัว รู้ดีว่าถ้าไม่ตามไปง้อหาน รับรองได้ว่ารายนั้นจะต้องงอนจนไม่ยอมพูดด้วยเป็นแน่ แต่ก็เช่นเดียวกัน ถ้าเขาทิ้งพี่ฟานไปตอนนี้ ดีไม่ดีจะได้พังจานชามกระเบื้องเคลือบของสะสมของอาม๊าจนพินาศไปทั้งครัว
“เฮ้ออ....” ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางทอดสายตาไปมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ริมขอบเนินผาอย่างแสนงอน
“คนอะไรทำไมเอาแต่ใจจัง”
“......” เงียบ คนเอาแต่ใจยังกอดอกยืนเม้มปาก ทำราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กสามขวบที่งอนแล้วจะมีแต่คนเดินตามไปง้อยังไงอย่างงั้น
“อี้ยอมพี่ฟานแล้ว คืนนี้อี้จะไปนอนกับพี่ฟาน” สุดท้ายด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่ยกขึ้นมาประกอบการตัดสินใจ เลย์ก็ต้องเลือกพี่ชายเจ้าอารมณ์ก่อน ในใจของคนตัวเล็กนึกขอโทษลู่หานที่กำลังรอคอยการมาถึงของเขาไม่หยุดหย่อน
ขอโทษที่วันนี้ไปหาไม่ได้...ขอโทษที่ชิงชิงต้องปล่อยให้หานนอนคนเดียว
แต่จู่ๆ..ร่างเล็กก็แทบจะกรีดร้องออกมา เมื่อยืนรู้สึกผิดอยู่ดีๆ ก็มีแขนแกร่งมาล็อกเอวเขา แล้วยกตัวขึ้นมาเอนลงในท่าอุ้มแบบเจ้าหญิง อู๋อี้ฟานยืนฉีกยิ้มให้กับร่างบางที่กำลังเบิกตากว้างด้วยความตกใจแบบเต็มที่ อี้ชิงที่รับมือไม่ทันก็รีบใช้สองแขนคล้องคอคนขี้แกล้งเอาไว้โดยอัตโนมัติ ใบหน้าเล็กซีดเผือด ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างที่บ่งบอกระดับความพึงพอใจของเจ้าตัว
“พี่ฟานนิสัยไม่ดีเลย!” ว่าแล้วก็ก้มหน้าซุกเข้าที่ไหล่หนาของคนผมสีทอง ไม่วายหมั่นไส้เลยกัดเข้าไปที่ข้างแก้มของคนตัวสูงเข้าเต็มๆหนึ่งที
“นี่แน่ะพี่ฟานคนน่าตี อี้จะกัดให้แก้มหลุดติดฟันออกมาเลย!!”
“โอ๊ย! ฮ่าๆๆๆ อี้กัดพี่หนึ่งที พี่จะจูบอี้สิบทีนะเอามั๊ย?”
“ไม่เอา! อื้ออออ...” ร่างเล็กรีบหันหน้าหนีปลายจมูกโด่งที่กดลงมาสูดเอาความหอมจากข้างแก้มใสของเขาอย่างอุกอาจ ก่อนจะแจกหมัดเบาๆ ทุบเข้าที่อกคนขี้แกล้งที่กำลังอุ้มเข้าอยู่ไปอีกสองสามที
“ไปเลยพี่ฟาน! รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย อี้ไม่พูดด้วยแล้วคนบ้า!!”
“ถึงพี่จะบ้า พี่ก็บ้ารักอี้นะครับคนดีของพี่ฟาน” ใครจะว่ายังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้อู๋อี้ฟานมีความสุขจนจะระเบิดตัวเองตาย ในวินาทีที่มีร่างเล็กคนนี้อยู่ในอ้อมแขน บอกเลยว่าเขาไม่ต้องการอะไรอีกต่อไปแล้ว ให้หันหลังให้ทั้งโลกก็ยังได้ ให้เมินเฉยต่อทุกคนในจักรวาลเขาก็พร้อมยอมทำ
ขอแค่มีจางอี้ชิงอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป...
ตลอดไป......
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อะไรเอ่ย? มาเนียนๆก็โฉบน้องไปกิน? กรี๊ดดดดดดดด !!!
อิพี่คริสเป็นแบบนี้ทุกทีเลย, นิสัยแย่กว่าคนอื่น แต่ก็รุกน้องไวกว่าคนอื่นเหมือนกัน
=///= จูบแรกเชียวนะแก! อพค.แกชักจะน่าหมั่นไส้ไปหน่อยแล้วปะ?
ได้นอนบ้านเดียวกัน แล้วยังมาฉกจูบแสนล้ำค่าของอี้ไปอีกคืออัลไล? แหม่ะ...หมั่นไส้จริงบอกเลย!
แม่ยกพี่หานคนแมนรออีกแปปนะคะ.. เดี๋ยวงานนี้มังกรกับกวางเขาไฝว์กันสมน้ำสมเนื้อแน่นอน 55555555555
สำหรับคนที่เชียร์จงอิน บอกเลยว่าตอนหน้านางมาแน่ค่ะ ;) แล้วระดับจงอินที่หายไปนาน...
มาทีบัลลังก์อิสองพี่สะเทือนแน่นอน =..= ติดตามกันนะคะ !
อยากจะขอโทษรีดเดอร์ก่อนเลยที่ยูเขียนตอนนี้ออกมาไม่หวานเท่าที่ควรนะคะTT
คือไม่รู้ทำไม เค้าเขียนฉากเลิฟซีนไม่เก่งเลย /*พวกไร้ความรักในหัวใจก็เป็นงี้*/ เบะปาก
ชอบไม่ชอบติ-ชมได้เต็มที่เลยนะคะ , น้อมรับทุกคอมเม้นท์ไปปรับปรุงตัวเลยจ้า>///<
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ทุกคอมเม้นท์ ทุกการแอดเฟบ. ทุกการโหวต
ทุกอย่างนี้ทำให้หัวใจของไรต์เตอร์อย่างเค้าอบอุ่นมากจนละลายแข่งกับอาอี้เลยค่ะ อร๊ายยย!
ยูเหลือสอบอีกแค่ 3 ตัวก็จะเสร็จแล้วค่ะ ^ ^/ ดังนั้นถ้าตอนนี้มีเม้นถึง 15 ตอนหน้าเค้าจะจัดมาอย่างไว
ถ้าไม่ถึงก็ไม่เป็นไร, จะจัดมาอย่างไวเช่นเดียวกัน /*อ้าววว?*/ 5555555
รักรีดเดอร์ทุกคนเสมอเลยนะคะ >,.< ขอบคุณที่คอยอยู่เคียงข้างและสนับสนุนฟิคห้าเซ็นต์นะค๊า!
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะที่รัก <3 ไอเลิ้บยูออล.
ปล.อยากรู้ว่าอ่านตอนนี้แล้วมีใครเชียร์พี่คริสเพิ่มขึ้นมั๊ย?
คือนางน่ารัก(?)นะคะ =//= ถึงจะน่ารักน้อยกว่า(ผู้เข้าชิง)พระเอกคนอื่นๆของเราก็ตาม ฮ่าๆๆๆ
ปล2.อย่าเพิ่งมั่นใจในอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในฟิคนี้ บอกแล้วว่าใจของน้องอี้ยากแท้หยั่งถึงเอย....
ถถถถถถถถถถถถถถถถ ถ้าจะสกรีมในทวิตอย่าลืมแท็ก #ฟิคห้าซีเอ็ม นะจ๊ะตัว <3
E é主
ความคิดเห็น