คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00 - INTRO ϟ
INTRO
우리 사랑했잖아 제발 날 울리지마
อย่างน้อยเราเคยรักกัน , ได้โปรดอย่าทำให้ฉันร้องไห้
오직 내겐 너 하나뿐야o
สำหรับฉันแล้วต้องเป็นนายเท่านั้น . .
눈을 감아도 보여 귀를 막아도 들려
เมื่อฉันหลับตาลง ฉันก็มองเห็นเพียงนาย * เมื่อฉันปิดหูไว้ ก็ได้ยินแต่เสียงของนาย
제발 날 떠나가지마
" ไ ด้ โ ป ร ด อ ย่ า จ า ก ฉั น ไ ป เ ล ย "
“ฉันขอร้องล่ะ นายอย่าไปเลย .. ได้โปรดเถอะอี้ฟาน อย่าทิ้งฉันไป” เสียงอ้อนวอนดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากปากเล็กของร่างบางที่ยืนกางแขนขวางทางคนตัวสูงกว่าอย่างเต็มกำลัง ใบหน้าเรียวขาวที่เคยหล่อเหลา และเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันน่ารักสดใส บัดนี้กลับเจิ่งนองได้ด้วยหยาดน้ำตาเม็ดใส ที่พรั่งพรูลงมาจากดวงตาสีอัลมอนด์คู่งามอย่างไม่ขาดสาย
เขาไม่อาจปล่อยให้คนตรงหน้าเดินจากไป ไม่อาจปล่อยให้ทั้งหัวใจหลุดลอยออกไปโดยไร้สาเหตุเช่นนี้ได้จริงๆ
“ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ? ทำไมนายถึงจะไป ทำไมนายถึงไม่รักษาสัญญาล่ะ ... ทำไม?” ปลายเสียงแผ่วเบาลงอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อคนตัวเล็กจำต้องกัดฟันกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดรอดออกมา
เขาจะยอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้ จะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้เด็ดขาด !
“หลบไป!” ไม่เพียงไม่ตอบคำถาม แต่ชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อโค้ตหนังสีดำสนิทกลับใช้มือหนาผลักไหล่ของคนตรงหน้าอย่างแรงอีกด้วย ใบหน้าหล่อเหลาประดุจงานศิลป์ชั้นเยี่ยมจากฝีมือของเทพเจ้าไม่ปรากฎความรู้สึกใด จะมีเพียงก็แต่แววตารำคาญใจที่ฉายชัดขึ้นมาก็เท่านั้น
“น่ารำคาญซะจริง ฉันว่าฉันพูดกับนายรู้เรื่องแล้วนะอี้ชิง หลบ!” อู๋อี้ฟานตวาดใส่จางอี้ชิงอย่างไม่ไว้หน้ากันอีกต่อไป เขาใช้สองมือจับคนตัวเล็กเหวี่ยงออกไปจนกระแทกเข้ากับผนัง และแม้จะเจ็บจนแทบจะลุกไม่ไหว แต่อี้ชิงกลับกัดฟันยันตัวเองขึ้นมาเกาะแขนคนจะไปไว้แน่น
“ไม่! ฉันไม่ให้นายไป ไม่มีทาง นายรักฉันไม่ใช่หรออี้ฟาน ... เรารักกัน และจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฮึก ... ได้โปรด.. ได้โปรดเถอะนะ ฉะ... ฉัน .... ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีนาย” พูดไปก็สะอื้นไป เขาไม่รู้จะทำอย่างไร จะใช้วิธีไหนแล้วในตอนนี้ ทำได้เพียงก็แค่กอดคนที่รักแน่นอยู่แบบนี้ ได้แต่อ้อนวอนขอร้องไม่ให้เขาไป
เพราะอะไรคนที่เคยบอกรัก . . . ถึงต้องการจะจากไป
เพราะอะไรคนที่เคยทะนุถนอมกันอย่างดี . . . กลับผลักไสกันอย่างรุนแรงแบบนี้
เพราะอะไรคนที่มอบคำสัญญา . . . กลับทำลายมันลงด้วยตนเอง
และเพราะอะไร . . . คนที่เคยเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ ถึงเย็นชากับเขาได้มากมายปานนี้
ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ แม้จะรู้ดีว่าหลายเดือนมานี้อู๋อี้ฟาน ไม่ใช่อี้ฟานคนเดิมของเขาอีกต่อไป แต่อี้ชิงก็ไม่อาจทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ได้
เขาไม่อาจทนเห็นเจ้าของอ้อมกอดคุ้นชินเดินจากไป ไม่อาจทนให้หัวใจของตนถูกกระชากออกไปแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้น . . .
“ฉันเบื่อที่จะต้องพูดซ้ำพูดซากกับนายแล้วนะ หัดเปิดตาแล้วก็ยอมรับความจริงได้แล้ว!! แล้วก็รู้ไว้ซะด้วยนะว่าฉันเบื่อนายมาก ฉันไม่ได้รักนายเหมือนเดิมอีกแล้ว นายก็เป็นแค่ของเก่าที่ฉันไม่ต้องการ ฉันทนอยู่กับนายอีกแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะอะไรรู้มั๊ย? เพราะนายมันจืดชืด น่าเบื่อ จนฉันเห็นแล้วก็พาลหงุดหงิดรำคาญลูกตาทุกครั้ง!!! ดังนั้นถ้ายังไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ก็ปล่อยมือจากฉันซะจางอี้ชิง! อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สองนะ ปล่อย!!!!” อี้ฟานตวาดเสียงดังขึ้นกว่าเก่า เขาใส่ทุกอารมณ์ไม่ยั้งลงไปในคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเมื่อครู่ ใครจะว่ามันแรงไปหรืออะไรก็ช่าง เขาก็แค่พูดความจริง ความจริงที่ว่า . .
เขาเบื่อคนตรงหน้าจนสุดจะทน !
ร่างสูงออกแรงสะบัดร่างบางที่เกาะแขนตนแน่นอย่างเกรี้ยวกราด มันน่าโมโหนักไอ้เจ้าคนดื้อด้านนี่ พูดอะไรไปก็ไม่คิดจะฟัง นี่ขนาดเขาย้ำแล้วย้ำอีกว่าทั้งรำคาญทั้งเบื่อหน้าเจ้าตัวขนาดไหน แต่คนถูกด่าก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้เลยสักนิด มีก็เพียงแต่น้ำตาที่ไหลบ่าลงมาไม่หยุดนั่น ที่พอจะทำให้อี้ฟานสะใจได้บ้าง ว่าอย่างน้อยๆ คนฟังก็ได้ยินทุกคำพูดของเขาชัดเต็มสองรูหูแล้ว
“ปล่อยฉันเถอะอี้ชิง ... เพราะว่าฉัน .. ” ปลายเสียงของอี้ฟานเว้นว่างอย่างต้องการจะเรียกความสนใจ พลางโน้มตัวเองลงไปใกล้ๆ ใบหูเล็กของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ และมันก็ได้ผล เมื่ออี้ชิงฝืนตัวเองให้หยุดสะอื้น เพียงเพื่อจะรอฟังคำพูดต่อมาของอู๋อี้ฟานอย่างตั้งใจ
“เพราะว่าฉัน...”
“เพราะว่าฉันเกลียดนายเหลือเกิน”
... ราวกับโลกทั้งโลกหยุดหมุน ...
จางอี้ชิงทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะฉุดรั้งคนตรงหน้าเอาไว้ได้อีกต่อไป
ไม่มีแม้แต่แรงจะร้องไห้ เหมือนวินาทีนั้นเขาไม่ทำแม้แต่จะหายใจ
ในขณะที่ตัวต้นเหตุกลับยืนยิ้มหน้าระรื่น ทำหน้าถูกอกถูกใจเสียเต็มประดาที่ขจัดตัวน่ารำคาญออกไปจากชีวิตของตนได้สักที อู๋อี้ฟานยกมือเรียวขึ้นมาจัดแขนเสื้อที่มีรอยยับให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะคว้าสัมภาระขึ้นมา แล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
และช่วงเวลาก่อนที่ประตูจะปิดลงนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็หันกลับมา ส่งยิ้มชั่วร้ายให้คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งไม่รู้สึกตัวอยู่บนพื้นเป็นครั้งสุดท้าย หมายจะทำให้ผู้ชายน่าสงสารคนนั้นแหลกสลายคามือ ด้วยการทิ้งประโยคที่จะฝังแน่นอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำเอาไว้อย่างโหดร้าย ก่อนจะดึงประตูปิดตามหลังตนอย่างรุนแรง
“ลาก่อน อย่าได้พบได้เจอกันอีกจะดีที่สุดนะ จางอี้ชิง!”
และในวันคริสต์มาสอันหนาวเหน็บนั้น . . .
อู๋อี้ฟาน ก็ได้ทิ้งเศษซากหัวใจที่แหลกสลายของ จางอี้ชิง
เอาไว้ ณ ที่ตรงนั้นเอง !
__________________________________________________________________________________________
T^T โถ่! อี้ชิงของเค้า . . น่าสงสารเป็นที่สุด ,ทำไมพี่คริสใจร้าย ทำกับน้องอี้แบบนี้ !!!!!
แง่มๆ =//= เหมือนอารมณ์จะค้าง 55555555
สวัสดีค่ะทุกคน ! ยินที่ต้อนรับเข้าสู่ฟิคคริสเลย์ที่ปวดร้าวหัวใจม๊ากมาก(?)แห่งนี้นะคะ ;)
ไรท์เตอร์ชื่อ ' ยู ' ค่าาา # ส่วนจะอายุเท่าไหร่นั้น ขอแนะนำให้ปล่อยมันไปกับสายลมจะดีกว่า เอิ้ววววว !
(คือเหมือนทุกคนคงจะงง -___-; ทำไมอิคนแต่งมันทอล์กได้ขัดกับอารมณ์เรื่องซะเหลือเกิน?)
555555555555555555555555555555
กลับเข้าสู่เนื้อเรื่องของเราดีกว่าค่ะ /*ก่อนที่เชื้อบ้าจะแพร่ใส่นักอ่านที่น่ารักของเค้าไปซะก่อน*/ >..<
ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นจากความรู้สึกอัดอั้นตันใจของยูเองค่ะ คืออยากเห็นพี่คริสถูกทำร้ายบ้าง เพราะปกติเห็นแต่ ...
พี่คริสคอยแต่จะรังแกคนอื่น (โดยเฉพาะน้องอี้) แต่ทว่าหาอ่านจากที่ไหนไม่ค่อยจะได้,
เลยขุดตัวเองออกมาแต่งเองซะเลย ฮี่ๆๆๆ (= w = / ดังนั้นเรื่องนี้เราจะมาช่วยกันรังแกพี่คริสด้วยกันนะคะ !
ผิดพลาด ติดขัด หรือชอบ ไม่ชอบอย่างไร, ติ-ชมกันได้เสมอนะคะ <3
รักรีดเดอร์ทุกคนมากมาย * ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะค๊าาาาาาาาา #
/- 19 DECEMBER 2013
THANK YOU THEME BY :)
Shalunla
ความคิดเห็น